Ανάγκη εκσυγχρονισμού του Επιμελητηριακού θεσμού.
Η ύπαρξη τμημάτων τόσο στα αμιγή Επιμελητήρια(Βιοτεχνικά, Επαγγελματικά, Εμποροβιομηχανικά, Αττικής, Θεσσαλονίκης) όσο και στα μικτά (στους λοιπούς Νομούς) με τον τρόπο που συστήνονται σήμερα με τελείως πρόχειρα, ασαφή και διαβλητά κριτήρια, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το βασικό χαρακτηριστικό της επιχειρηματικότητας που είναι η συνεχής κινητικότητα, και η προσαρμογή στις συνθήκες της αγοράς. Οι δομές αυτές, παράγουν περισσότερο «θόρυβο»/διοικητική επιβάρυνση παρά αποτέλεσμα και δεν θα πρέπει να υφίστανται σε ένα σύγχρονο Εμπορικό Επιμελητήριο.
Όμως ακόμα πιο μεγάλος «θόρυβος» παράγεται από την ύπαρξη και λειτουργία των αμιγών Επιμελητηρίων σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη όπου συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο μέρος του επιχειρηματικού δυναμικού της χώρας. Η επιμελητηριακή αρχιτεκτονική πρέπει να είναι ενιαία σε όλη την χώρα με ένα Εμπορικό Επιμελητήριο με έδρα την πρωτεύουσα του Νομού και εκπροσώπηση των επιμέρους Νομαρχιακών Επιμελητηρίων στην οικεία Περιφέρεια. για αποφυγή κατασπατάλησης πολύτιμων ανθρώπινων και οικονομικών πόρων.
Η οικονομική αυτοτέλεια των Επιμελητηρίων προκύπτει από την είσπραξη των συνδρομών των επιχειρήσεων-μελών τους ενώ το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο δεν εξασφαλίζει την είσπραξη τους με κίνδυνο την δημιουργία «προβληματικών» Επιμελητηρίων. Η πληρωμή της ετήσιας συνδρομής του μέλους στο Επιμελητήριο του να είναι υποχρεωτική (π.χ. σύνδεση της με την ετήσια υποβολή της φορολογικής δήλωσης της επιχείρησης). Έτσι η Επιμελητηριακή κοινότητα οικονομικά αυτοδύναμη και εύρωστη θα μπορούσε να «αναλάβει» π.χ. τον ΕΟΜΜΕΧ που προορίζεται για κατάργηση και χωρίς η λειτουργία του να επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, να χρησιμοποιήσει τόσο τον μοναδικό μηχανισμό τεκμηρίωσης «Εθνικό Παρατηρητήριο Μ.Μ.Ε.» όσο και την πολυετή τεχνογνωσία του σε όλα τα θέματα των Μ.Μ.Ε. και Μ.Π.Μ.Ε.
Ανάγκη εκσυγχρονισμού του Επιμελητηριακού θεσμού. Η ύπαρξη τμημάτων τόσο στα αμιγή Επιμελητήρια(Βιοτεχνικά, Επαγγελματικά, Εμποροβιομηχανικά, Αττικής, Θεσσαλονίκης) όσο και στα μικτά (στους λοιπούς Νομούς) με τον τρόπο που συστήνονται σήμερα με τελείως πρόχειρα, ασαφή και διαβλητά κριτήρια, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το βασικό χαρακτηριστικό της επιχειρηματικότητας που είναι η συνεχής κινητικότητα, και η προσαρμογή στις συνθήκες της αγοράς. Οι δομές αυτές, παράγουν περισσότερο «θόρυβο»/διοικητική επιβάρυνση παρά αποτέλεσμα και δεν θα πρέπει να υφίστανται σε ένα σύγχρονο Εμπορικό Επιμελητήριο. Όμως ακόμα πιο μεγάλος «θόρυβος» παράγεται από την ύπαρξη και λειτουργία των αμιγών Επιμελητηρίων σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη όπου συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο μέρος του επιχειρηματικού δυναμικού της χώρας. Η επιμελητηριακή αρχιτεκτονική πρέπει να είναι ενιαία σε όλη την χώρα με ένα Εμπορικό Επιμελητήριο με έδρα την πρωτεύουσα του Νομού και εκπροσώπηση των επιμέρους Νομαρχιακών Επιμελητηρίων στην οικεία Περιφέρεια. για αποφυγή κατασπατάλησης πολύτιμων ανθρώπινων και οικονομικών πόρων. Η οικονομική αυτοτέλεια των Επιμελητηρίων προκύπτει από την είσπραξη των συνδρομών των επιχειρήσεων-μελών τους ενώ το υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο δεν εξασφαλίζει την είσπραξη τους με κίνδυνο την δημιουργία «προβληματικών» Επιμελητηρίων. Η πληρωμή της ετήσιας συνδρομής του μέλους στο Επιμελητήριο του να είναι υποχρεωτική (π.χ. σύνδεση της με την ετήσια υποβολή της φορολογικής δήλωσης της επιχείρησης). Έτσι η Επιμελητηριακή κοινότητα οικονομικά αυτοδύναμη και εύρωστη θα μπορούσε να «αναλάβει» π.χ. τον ΕΟΜΜΕΧ που προορίζεται για κατάργηση και χωρίς η λειτουργία του να επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, να χρησιμοποιήσει τόσο τον μοναδικό μηχανισμό τεκμηρίωσης «Εθνικό Παρατηρητήριο Μ.Μ.Ε.» όσο και την πολυετή τεχνογνωσία του σε όλα τα θέματα των Μ.Μ.Ε. και Μ.Π.Μ.Ε.