Κατά την άποψη μου πρέπει να γίνει καταγραφή και κατηγοριοποίηση των φορέων και οργανισμών : 1) σε αυτούς που προσφέρουν κοινωφελές έργο εξυπηρετώντας τον πολίτη και το Δημόσιο συμφέρον και δεν έχουν έσοδα από τις υπηρεσίες που παρέχουν. 2) σε αυτούς που λειτουργούν ως επιχειρήσεις προσφέροντας κοινωνικό έργο αλλά έχουν έσοδα από τις υπηρεσίες που παρέχουν Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει κοινωνική υπεραξία που μπορεί να μετρηθεί, ενώ στην δεύτερη κατηγορία οι ετήσιοι ισολογισμοί σε συνάρτηση με το χαμηλό ή υψηλό κόστος στον πολίτη (σε αντιστοιχία με τα υπόλοιπες χώρες μέλη της Ε.Ε.)αποτυπώνουν την βιωσιμότητα τους. Επίσης θα πρέπει να διερευνηθεί η τεχνογνωσία που διαθέτει ο κάθε φορέας και οι δραστηριότητες που εκτελεί ή θα μπορούσε να εκτελεί ο κάθε οργανισμός. Μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε φορείς : α) που δεν μπορούν να αποδώσουν λόγω ξεπερασμένου αντικειμένου β) που έχουν ενδιαφέρον αντικείμενο άλλα λάθος δομή, διοίκηση και ακατάλληλο προσωπικό (σε μεγάλο ποσοστό) γ) που έχουν δυναμικό προσωπικό, δομή, διοίκηση, τεχνογνωσία και εξοπλισμό και μπορούν να αναλάβουν και περαιτέρω δραστηριότητες από αυτές που έχουν. Είναι λάθος όλοι οι φορείς να μπαίνουν στο ίδιο καλούπι. Υπάρχουν φορείς που πέραν των άλλων, στηρίζουν τα εποπτεύοντα υπουργεία τους, εφαρμόζοντας αναπτυξιακές πολιτικές και δράσεις, που διαθέτουν προσωπικό με υψηλή τεχνογνωσία, όρεξη για δουλεία και διαφορετική αντίληψη. Αντίθετα υπάρχουν φορείς που αποτελούν βραχνά για την κοινωνία, το προσωπικό τους υποαποδίδει επιβαρύνοντας το Δημόσιο, ενώ θα μπορούσε να προσφέρει σε άλλες υπηρεσίες. Ωστόσο αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τους φορείς-οργανισμούς ΔΕΚΟ και ΝΠΙΔ αλλά πιο έντονο (περισσότερη γραφειοκρατία, έλλειψη ανάληψης πρωτοβουλιών, παλαιές αντιλήψεις) είναι στο στενό δημόσιο τομέα και τα ΝΠΔΔ. Η ριζική λύση λοιπόν είναι η αναμόρφωση όλου του δημοσίου με ευρείας κλίμακας αποσπάσεις, μετατάξεις, μεταφορές με express διαδικασίες (χωρίς πολύμηνες καθυστερήσεις λόγω πολύπλοκης γραφειοκρατίας και υπηρεσιακής αδιαφορίας). Μετατόπιση προσωπικού και εκτός Αττικής για τους επιθυμούντες καθώς πολλοί κατάγονται από την επαρχεία. Με ταχύρυθμη εκπαίδευση εργαζομένων σε τομείς που υπάρχει έλλειψη προσωπικού. Επίσης με συνταξιοδοτήσεις και εθελούσιες εξόδους, για τους Υπαλλήλους που δεν μπορούν πλέον να αλλάξουν (γνώσεις, αντίληψη) το Δημόσιο τομέα και σε συνδυασμό με τον περιορισμό των προσλήψεων (1/5 ή 1/10) την ελαχιστοποίηση των συμβάσεων Ο.Χ και έργου, θα επέλθει σταδιακή μείωση του Δημοσίου χωρίς προβλήματα λειτουργίας. Είναι κοινωνικά απαράδεκτο να συζητάμε για απολύσεις από την Πολιτεία, ως ο επιχειρηματίας που με μοναδικό στόχο το άμεσο κέρδος αφαιρεί το βασικότερο κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα. Είναι μια περίοδος που η ανεργία απειλή την κοινωνική συνοχή και την οικονομία της χώρας. Η πολιτεία μπορεί να εκμεταλλευτεί το παραγωγικότερο δυναμικό του Δημοσίου (ηλικίες ~25 - ~45) διατηρώντας ταυτόχρονα την ομαλή οικογενειακή κατάσταση και δίνοντάς τους προοπτική. Είναι ορθό και δημοκρατικό να ζητηθεί η άποψη των εργαζόμενων των υπό αναδιάρθρωση φορέων, για το που μπορούν να προσφέρουν τα μέγιστα ανάλογα τις γνώσεις και την εμπειρία τους. Είναι μία μεγάλη ευκαιρία να αναδομηθεί ο Δημόσιος τομέας με γρήγορους ρυθμούς, όχι όμως πρόχειρα. Η μελέτη των δεδομένων όλων των βαθμίδων του Δημοσίου, η ποιοτική διαφοροποίηση των περιπτώσεων και η συμμετοχή των εργαζομένων, των διοικήσεων και των αρμόδιων υπουργείων είναι βασικοί παράμετροι επιτυχίας του εγχειρήματος. Ευχαριστώ
Το Σχόλιο σας θα δημοσιευθεί μόλις ελεγχθεί απο τον διαχειριστή.
Κατά την άποψη μου πρέπει να γίνει καταγραφή και κατηγοριοποίηση των φορέων και οργανισμών : 1) σε αυτούς που προσφέρουν κοινωφελές έργο εξυπηρετώντας τον πολίτη και το Δημόσιο συμφέρον και δεν έχουν έσοδα από τις υπηρεσίες που παρέχουν. 2) σε αυτούς που λειτουργούν ως επιχειρήσεις προσφέροντας κοινωνικό έργο αλλά έχουν έσοδα από τις υπηρεσίες που παρέχουν Στην πρώτη περίπτωση υπάρχει κοινωνική υπεραξία που μπορεί να μετρηθεί, ενώ στην δεύτερη κατηγορία οι ετήσιοι ισολογισμοί σε συνάρτηση με το χαμηλό ή υψηλό κόστος στον πολίτη (σε αντιστοιχία με τα υπόλοιπες χώρες μέλη της Ε.Ε.)αποτυπώνουν την βιωσιμότητα τους. Επίσης θα πρέπει να διερευνηθεί η τεχνογνωσία που διαθέτει ο κάθε φορέας και οι δραστηριότητες που εκτελεί ή θα μπορούσε να εκτελεί ο κάθε οργανισμός. Μπορούν να κατηγοριοποιηθούν σε φορείς : α) που δεν μπορούν να αποδώσουν λόγω ξεπερασμένου αντικειμένου β) που έχουν ενδιαφέρον αντικείμενο άλλα λάθος δομή, διοίκηση και ακατάλληλο προσωπικό (σε μεγάλο ποσοστό) γ) που έχουν δυναμικό προσωπικό, δομή, διοίκηση, τεχνογνωσία και εξοπλισμό και μπορούν να αναλάβουν και περαιτέρω δραστηριότητες από αυτές που έχουν. Είναι λάθος όλοι οι φορείς να μπαίνουν στο ίδιο καλούπι. Υπάρχουν φορείς που πέραν των άλλων, στηρίζουν τα εποπτεύοντα υπουργεία τους, εφαρμόζοντας αναπτυξιακές πολιτικές και δράσεις, που διαθέτουν προσωπικό με υψηλή τεχνογνωσία, όρεξη για δουλεία και διαφορετική αντίληψη. Αντίθετα υπάρχουν φορείς που αποτελούν βραχνά για την κοινωνία, το προσωπικό τους υποαποδίδει επιβαρύνοντας το Δημόσιο, ενώ θα μπορούσε να προσφέρει σε άλλες υπηρεσίες. Ωστόσο αυτό δεν συμβαίνει μόνο με τους φορείς-οργανισμούς ΔΕΚΟ και ΝΠΙΔ αλλά πιο έντονο (περισσότερη γραφειοκρατία, έλλειψη ανάληψης πρωτοβουλιών, παλαιές αντιλήψεις) είναι στο στενό δημόσιο τομέα και τα ΝΠΔΔ. Η ριζική λύση λοιπόν είναι η αναμόρφωση όλου του δημοσίου με ευρείας κλίμακας αποσπάσεις, μετατάξεις, μεταφορές με express διαδικασίες (χωρίς πολύμηνες καθυστερήσεις λόγω πολύπλοκης γραφειοκρατίας και υπηρεσιακής αδιαφορίας). Μετατόπιση προσωπικού και εκτός Αττικής για τους επιθυμούντες καθώς πολλοί κατάγονται από την επαρχεία. Με ταχύρυθμη εκπαίδευση εργαζομένων σε τομείς που υπάρχει έλλειψη προσωπικού. Επίσης με συνταξιοδοτήσεις και εθελούσιες εξόδους, για τους Υπαλλήλους που δεν μπορούν πλέον να αλλάξουν (γνώσεις, αντίληψη) το Δημόσιο τομέα και σε συνδυασμό με τον περιορισμό των προσλήψεων (1/5 ή 1/10) την ελαχιστοποίηση των συμβάσεων Ο.Χ και έργου, θα επέλθει σταδιακή μείωση του Δημοσίου χωρίς προβλήματα λειτουργίας. Είναι κοινωνικά απαράδεκτο να συζητάμε για απολύσεις από την Πολιτεία, ως ο επιχειρηματίας που με μοναδικό στόχο το άμεσο κέρδος αφαιρεί το βασικότερο κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα. Είναι μια περίοδος που η ανεργία απειλή την κοινωνική συνοχή και την οικονομία της χώρας. Η πολιτεία μπορεί να εκμεταλλευτεί το παραγωγικότερο δυναμικό του Δημοσίου (ηλικίες ~25 - ~45) διατηρώντας ταυτόχρονα την ομαλή οικογενειακή κατάσταση και δίνοντάς τους προοπτική. Είναι ορθό και δημοκρατικό να ζητηθεί η άποψη των εργαζόμενων των υπό αναδιάρθρωση φορέων, για το που μπορούν να προσφέρουν τα μέγιστα ανάλογα τις γνώσεις και την εμπειρία τους. Είναι μία μεγάλη ευκαιρία να αναδομηθεί ο Δημόσιος τομέας με γρήγορους ρυθμούς, όχι όμως πρόχειρα. Η μελέτη των δεδομένων όλων των βαθμίδων του Δημοσίου, η ποιοτική διαφοροποίηση των περιπτώσεων και η συμμετοχή των εργαζομένων, των διοικήσεων και των αρμόδιων υπουργείων είναι βασικοί παράμετροι επιτυχίας του εγχειρήματος. Ευχαριστώ Το Σχόλιο σας θα δημοσιευθεί μόλις ελεγχθεί απο τον διαχειριστή.