Η πρόταση μου αφορά οργανισμούς προς κατάργηση. Καταρχήν θα πρέπει οι φορείς να χωριστούν σε : Α) αυτούς που δεν μπορεί να μετρηθεί το οικονομικό τους αποτέλεσμα (π.χ. φορείς του στενού δημόσιου τομέα που δεν καταρτίζουν δικές τους ξεχωριστές οικονομικές καταστάσεις) και Β) σε αυτούς που μπορεί να είναι μετρήσιμο.
Α) Σε αυτούς που τα οικονομικά στοιχεία δεν είναι μετρήσιμα (συνήθως στον στενό δημόσιο τομέα), πρέπει η απόφαση αναγκαστικά να παρθεί από πρόσωπα που θα κρίνουν την αναγκαιότητα ή μη ύπαρξης αυτών των φορέων, ξεχωριστά για κάθε υπουργείο ή Δήμο. Προτείνω η επιτροπές αυτές να στελεχώνονται από τεχνοκράτες.
Β1) Για τους οργανισμούς που το αποτέλεσμα τους είναι μετρήσιμο και μέσα στην λογική ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, πρέπει βραχυπρόθεσμα να εξεταστεί η κατάργηση των οργανισμών εκείνων που δημιουργούν ελλείμματα και όχι εκείνων που είναι κερδοφόροι ή καταφέρνουν να ζουν με τα έσοδα τους. Πρέπει να κοιτάμε τα ‘μεγάλα ψάρια’ εάν θέλουμε να πετύχουμε αξιόλογο αποτέλεσμα. Εν κατακλείδι δηλαδή να επικεντρωθούμε στους οργανισμούς και εταιρείες του ευρύτερου δημόσιου τομέα που δημιουργούν τα μεγάλα ελλείμματα.
Β2) Μεσομακροπρόθεσμα θα μπορούσε να υπάρχει ένα σύνολο από δείκτες, ποσοτικούς και ποιοτικούς, όπου θα κρίνουν το μέλλον και την πορεία των οργανισμών – φορέων. Αυτοί θα μπορούσαν να έχουν προκαθορισμένη βαρύτητα και να οδηγούν σε σύστημα scoring (κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνουν και οι τράπεζες για εταιρείες του ιδιωτικού τομέα). Αυτό το σύστημα θα μπορούσε να παρακολουθείται π.χ. από το υπουργείο εθνικής οικονομίας. Έτσι θα υπάρχει αίσθημα δικαιοσύνης (εφόσον όλοι θα κρίνονται με τους ίδιους όρους), αλλά και θα δίνεται η δυνατότητα να βελτιωθούν τα πράγματα εκ των έσω μέσα σε κάθε οργανισμό. Να προσπαθήσουν όσοι το θέλουν ή και όλοι οι υπάλληλοι, για την καλυτέρευση της πορείας κάθε φορέα. Τέτοιοι δείκτες θα μπορούσε να είναι : αύξηση των πωλήσεων για κάθε έτος, η μείωση των δαπανών, ζημία προς πωλήσεις, τόκοι προς κέρδη, θετικό κεφάλαιο κίνησης και άλλοι δείκτες, ποσοτικοί και ποιοτικοί.
Η πρόταση μου αφορά οργανισμούς προς κατάργηση. Καταρχήν θα πρέπει οι φορείς να χωριστούν σε : Α) αυτούς που δεν μπορεί να μετρηθεί το οικονομικό τους αποτέλεσμα (π.χ. φορείς του στενού δημόσιου τομέα που δεν καταρτίζουν δικές τους ξεχωριστές οικονομικές καταστάσεις) και Β) σε αυτούς που μπορεί να είναι μετρήσιμο. Α) Σε αυτούς που τα οικονομικά στοιχεία δεν είναι μετρήσιμα (συνήθως στον στενό δημόσιο τομέα), πρέπει η απόφαση αναγκαστικά να παρθεί από πρόσωπα που θα κρίνουν την αναγκαιότητα ή μη ύπαρξης αυτών των φορέων, ξεχωριστά για κάθε υπουργείο ή Δήμο. Προτείνω η επιτροπές αυτές να στελεχώνονται από τεχνοκράτες. Β1) Για τους οργανισμούς που το αποτέλεσμα τους είναι μετρήσιμο και μέσα στην λογική ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, πρέπει βραχυπρόθεσμα να εξεταστεί η κατάργηση των οργανισμών εκείνων που δημιουργούν ελλείμματα και όχι εκείνων που είναι κερδοφόροι ή καταφέρνουν να ζουν με τα έσοδα τους. Πρέπει να κοιτάμε τα ‘μεγάλα ψάρια’ εάν θέλουμε να πετύχουμε αξιόλογο αποτέλεσμα. Εν κατακλείδι δηλαδή να επικεντρωθούμε στους οργανισμούς και εταιρείες του ευρύτερου δημόσιου τομέα που δημιουργούν τα μεγάλα ελλείμματα. Β2) Μεσομακροπρόθεσμα θα μπορούσε να υπάρχει ένα σύνολο από δείκτες, ποσοτικούς και ποιοτικούς, όπου θα κρίνουν το μέλλον και την πορεία των οργανισμών – φορέων. Αυτοί θα μπορούσαν να έχουν προκαθορισμένη βαρύτητα και να οδηγούν σε σύστημα scoring (κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνουν και οι τράπεζες για εταιρείες του ιδιωτικού τομέα). Αυτό το σύστημα θα μπορούσε να παρακολουθείται π.χ. από το υπουργείο εθνικής οικονομίας. Έτσι θα υπάρχει αίσθημα δικαιοσύνης (εφόσον όλοι θα κρίνονται με τους ίδιους όρους), αλλά και θα δίνεται η δυνατότητα να βελτιωθούν τα πράγματα εκ των έσω μέσα σε κάθε οργανισμό. Να προσπαθήσουν όσοι το θέλουν ή και όλοι οι υπάλληλοι, για την καλυτέρευση της πορείας κάθε φορέα. Τέτοιοι δείκτες θα μπορούσε να είναι : αύξηση των πωλήσεων για κάθε έτος, η μείωση των δαπανών, ζημία προς πωλήσεις, τόκοι προς κέρδη, θετικό κεφάλαιο κίνησης και άλλοι δείκτες, ποσοτικοί και ποιοτικοί.