Θεωρώ πως δεν χρειάζονται μεγάλες ιδέες και προτάσεις που να αφορούν υλικοτεχνικές αναβαθμίσεις οι οποίες μπορεί να αποβούν ιδιαίτερα δαπανηρές και αμφιβόλου αποτελέσματος. Χρειάζονται όμως συγκεκριμένες συνδυαστικές κατευθύνσεις που θα πρέπει να εφαρμοσθούν και να τηρηθούν ανεξάρτητου χρονικού ορίου. Η αναβάθμιση του κέντρου περνά μέσα από τη χρήση και διαχείρισή του. Μία χρήση που από τη στιγμή που απευθύνεται στον άνθρωπο θα πρέπει να είναι φιλική προς αυτόν χωρίς βέβαια να αγνοείται το περιβάλλον. Η υπάρχουσα συγκοινωνιακή και οδική υποδομή είναι καλή, αρκεί βέβαια να πραγματοποιηθούν κάποιες βελτιώσεις κυρίως αισθητικού χαρακτήρα. Η προσέλκυση τουριστών θα πρέπει να είναι ο υπ’ αριθμόν ένα στόχος μετατρέποντας τη διαμονή και τη διέλευση τους από το κέντρο πράξη ψυχαγωγίας, επιμόρφωσης-μάθησης καθώς και αναψυχής. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με ποικίλους τρόπους όπως α) έκδοση εισιτηρίου ημέρας για επίσκεψη στα μουσεία, β) ξενάγηση του κέντρου με χρήση ποδηλάτου, γ) χρήση των υπαρχόντων μέσων μαζικής μεταφοράς από ομάδες τουριστών με χαμηλό κόστος και με «ελεύθερο δρομολόγιο», δ) δυνατότητα λειτουργίας μόνιμου υπαίθριου παζαριού σε συγκεκριμένο χώρο, ε) ειδικοί χώροι να προμηθεύονται εφημερίδες και περιοδικά των χωρών τους, στ) υπαίθρια καφέ για ολιγόλεπτες στάσεις κ.α.
Το ευτυχές γεγονός είναι πως το ιστορικό κέντρο της Αθήνας διαθέτει την απαιτούμενη θεωρητική υποδομή που αφορά την ιστορικότητα του. Φρόντισαν άλλοι για αυτό αιώνες πριν και έτσι με αυτό τον τρόπο ένα σημαντικό πρόβλημα, αυτό της προβολής, λύνεται σχεδόν στην αρχή του. Αυτό που απομένει είναι η «εκμετάλλευση» του ως προϊόν πολιτιστικής βιομηχανίας και η ανάδειξη του στο ρόλο που πραγματικά του αρμόζει.
Θεωρώ πως δεν χρειάζονται μεγάλες ιδέες και προτάσεις που να αφορούν υλικοτεχνικές αναβαθμίσεις οι οποίες μπορεί να αποβούν ιδιαίτερα δαπανηρές και αμφιβόλου αποτελέσματος. Χρειάζονται όμως συγκεκριμένες συνδυαστικές κατευθύνσεις που θα πρέπει να εφαρμοσθούν και να τηρηθούν ανεξάρτητου χρονικού ορίου. Η αναβάθμιση του κέντρου περνά μέσα από τη χρήση και διαχείρισή του. Μία χρήση που από τη στιγμή που απευθύνεται στον άνθρωπο θα πρέπει να είναι φιλική προς αυτόν χωρίς βέβαια να αγνοείται το περιβάλλον. Η υπάρχουσα συγκοινωνιακή και οδική υποδομή είναι καλή, αρκεί βέβαια να πραγματοποιηθούν κάποιες βελτιώσεις κυρίως αισθητικού χαρακτήρα. Η προσέλκυση τουριστών θα πρέπει να είναι ο υπ’ αριθμόν ένα στόχος μετατρέποντας τη διαμονή και τη διέλευση τους από το κέντρο πράξη ψυχαγωγίας, επιμόρφωσης-μάθησης καθώς και αναψυχής. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με ποικίλους τρόπους όπως α) έκδοση εισιτηρίου ημέρας για επίσκεψη στα μουσεία, β) ξενάγηση του κέντρου με χρήση ποδηλάτου, γ) χρήση των υπαρχόντων μέσων μαζικής μεταφοράς από ομάδες τουριστών με χαμηλό κόστος και με «ελεύθερο δρομολόγιο», δ) δυνατότητα λειτουργίας μόνιμου υπαίθριου παζαριού σε συγκεκριμένο χώρο, ε) ειδικοί χώροι να προμηθεύονται εφημερίδες και περιοδικά των χωρών τους, στ) υπαίθρια καφέ για ολιγόλεπτες στάσεις κ.α. Το ευτυχές γεγονός είναι πως το ιστορικό κέντρο της Αθήνας διαθέτει την απαιτούμενη θεωρητική υποδομή που αφορά την ιστορικότητα του. Φρόντισαν άλλοι για αυτό αιώνες πριν και έτσι με αυτό τον τρόπο ένα σημαντικό πρόβλημα, αυτό της προβολής, λύνεται σχεδόν στην αρχή του. Αυτό που απομένει είναι η «εκμετάλλευση» του ως προϊόν πολιτιστικής βιομηχανίας και η ανάδειξη του στο ρόλο που πραγματικά του αρμόζει.