Η κατάσταση που επικρατεί στο ιστορικό κκέντρο της Αθήνας είναι αποτέλεσμα πολιτικών που ακολουθήθηκαν επί σειρά ετών και δράσεων που δεν υλοποιήθηκαν, είτε καθόλου είτε στην κατάλληλη χρονική στιγμή. Πρόκειται για την εικόνα που αντανακλά το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος της μετανάστευσης, νόμιμης ή μη, της αναλγησίας της δημόσιας διοίκησης, αλλά και της αδιαφορίας και της έλλειψης κινητοποίησης όλων μας ως πολίτων και ως κατοίκων του λεκανοπεδίου. Γιατί το πρόβλημα αυτό είναι πρόβλημα όλων μας και όχι μόνον των κατοίκων της περιοχής αυτής, οι οποίοι ασφαλώς βρίσκονται σε ακόμη δυσμενέστερη θέση.
θεωρώ πως για την αλλαγή της κατάστασης αυτής θα πρέπει να ληφθούν πρωτοβουλίες από το Δήμο Αθηναίων και την Περιφέρεια Αττικής, υπό την επίβλεψη και καθοδήγηση της Κυβέρνησης, η οποία ΄θα φέρει την ευθύνη και το βάρος των τελικών αποφάσεων, χαράζοντας τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθηθούν και επιβλέποντας την υλοποίησή τους.
Εν ολίγοις ορισμένα από τα σημαντικότερα μέτρα που πρέπει να ληφθούν είναι:
1) Μόνιμη μείωση του αριθμού μεταναστών που κατοικούν στην Ελλάδα σε ποσοστό που καθορίζεται από τις αντοχές της οικονομίας μας, αλλά και δείκτες που αντανακλούν τη δυνατότητα ενσωμάτωσής τους στην κοινωνία μας, χωρίς να διαρυγνύεται ο κοινωνικός ιστός
2) Την παροχή δημοσίων κτηρίων σε φορείς ή οργανώσεις στήριξης ατόμων με ιδιαίτερες ανάγκες και οι οποίοι με ίδια μέσα θα συντηρούν το κτήριο π.χ. στο Χαμόγελο του Παιδιού
3) Έλεγχος σε εγκατελειμμένα κτήρια ή κτήρια τα οποία εγκυμονούν κινδύνους για τη δημόσια υγεία
4) Τη δυνατότητα επιβολής ιδιαίτερα υψηλών προστίμων από τις αρμόδιες αρχές στους ιδιοκτήτες αυτών των κτηρίων (π.χ. για κτήρια τα οποία κατοικούνται μόνο απο μετανάστες, οι οποίοι σχεδόν πάντα είναι υπεράριθμοι ανά τ.μ.). Για αυτό θα πρέπει να θεσμοθετεί αυστηρό νομικό πλαίσιο, με μέριμνα για την άμεση υλοποίηση των προβλεπομένων, αλλά και για εναλλακτικές ποινές όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα είσπραξης των προστίμων, το οποίο όμως θα πρέπει να εφαρμοστεί. Γιατί δυστυχώς ακόμη και όταν στη χώρα μας νομοθετούμε άριστα, στην εφαρμογή πάσχουμε, με ευθύνη όλων των συμετοχόντων στη διαδικασία εφαρμογής του νόμου, από τον απλό υπάλληλο ως και τον υψηλά ιστάμενο.
5) Για το τέλος αφήνω ένα εξίσου σημαντικό μέτρο. Η έμμεση απομόνωση των κακοποιών ή άλλων στοιχείων από το κέντρο με την ενεργοποίηση της υγειούς κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας. Κατά την προσωπική μου άποψη το κέντρο μιας πόλης δεν μπορεί να αποτελεί περιοχή αμοιγούς κατοικίας. Ένα προάστιο ίσως. Μια περιοχή "παίρνει ζωή" από την κίνηση των πολιτών σε αυτό. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να επιστρέψουν στο κέντρο μικρές ή πολύ μικρές επιχειρήσεις με δραστηριότητες που πάντα υπήρχαν σε αυτό π.χ. βιοτεχνίες. Ο αποκλεισμός των βιοτεχνιών και άλλων επιχειρήσεων από το ιστορικό κέντρο δημιούργησε ένα κενό, το οποίο μοιραία καλύφθηκε από άλλου είδους συναλλαγές. Σας θυμίζω ότι ακόμη και σήμερα η πολιτική που ακολουθείται με τους νέους νόμους προβλέπει μόνον κατοικίες στο ιστορικό κέντρο. Εάν επιστρέψουν ορισμένες παραδοσιακές δραστηριότητες στο ιστορικό κέντρο, δεδομένου ότι το μέγεθός τους ή το αντικείμενο της δραστηριοποίησής τους δεν είναι επιβαρυντικό για το περιβάλλον, θα επιστρέψουν και κάτοικοι, αλλά και επισκέπτες στο κέντρο. Έτσι θα ξεκινήσει σε συνδυασμό με άλλες δράσεις και τη συμμετοχή όλων, φορέων και πολιτών, ένας νέος κύκλος ζωής του κέντρου της πόλης μας.
Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι η πρώτη εικόνα που έχει ένας τουρίστας για την Αθήνα είναι αυτή του ιστορικού κέντρου. Ας ξεκινήσουμε από εκεί, αλλά να μην σταματήσουμε εκεί.
Η κατάσταση που επικρατεί στο ιστορικό κκέντρο της Αθήνας είναι αποτέλεσμα πολιτικών που ακολουθήθηκαν επί σειρά ετών και δράσεων που δεν υλοποιήθηκαν, είτε καθόλου είτε στην κατάλληλη χρονική στιγμή. Πρόκειται για την εικόνα που αντανακλά το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος της μετανάστευσης, νόμιμης ή μη, της αναλγησίας της δημόσιας διοίκησης, αλλά και της αδιαφορίας και της έλλειψης κινητοποίησης όλων μας ως πολίτων και ως κατοίκων του λεκανοπεδίου. Γιατί το πρόβλημα αυτό είναι πρόβλημα όλων μας και όχι μόνον των κατοίκων της περιοχής αυτής, οι οποίοι ασφαλώς βρίσκονται σε ακόμη δυσμενέστερη θέση. θεωρώ πως για την αλλαγή της κατάστασης αυτής θα πρέπει να ληφθούν πρωτοβουλίες από το Δήμο Αθηναίων και την Περιφέρεια Αττικής, υπό την επίβλεψη και καθοδήγηση της Κυβέρνησης, η οποία ΄θα φέρει την ευθύνη και το βάρος των τελικών αποφάσεων, χαράζοντας τις πολιτικές που πρέπει να ακολουθηθούν και επιβλέποντας την υλοποίησή τους. Εν ολίγοις ορισμένα από τα σημαντικότερα μέτρα που πρέπει να ληφθούν είναι: 1) Μόνιμη μείωση του αριθμού μεταναστών που κατοικούν στην Ελλάδα σε ποσοστό που καθορίζεται από τις αντοχές της οικονομίας μας, αλλά και δείκτες που αντανακλούν τη δυνατότητα ενσωμάτωσής τους στην κοινωνία μας, χωρίς να διαρυγνύεται ο κοινωνικός ιστός 2) Την παροχή δημοσίων κτηρίων σε φορείς ή οργανώσεις στήριξης ατόμων με ιδιαίτερες ανάγκες και οι οποίοι με ίδια μέσα θα συντηρούν το κτήριο π.χ. στο Χαμόγελο του Παιδιού 3) Έλεγχος σε εγκατελειμμένα κτήρια ή κτήρια τα οποία εγκυμονούν κινδύνους για τη δημόσια υγεία 4) Τη δυνατότητα επιβολής ιδιαίτερα υψηλών προστίμων από τις αρμόδιες αρχές στους ιδιοκτήτες αυτών των κτηρίων (π.χ. για κτήρια τα οποία κατοικούνται μόνο απο μετανάστες, οι οποίοι σχεδόν πάντα είναι υπεράριθμοι ανά τ.μ.). Για αυτό θα πρέπει να θεσμοθετεί αυστηρό νομικό πλαίσιο, με μέριμνα για την άμεση υλοποίηση των προβλεπομένων, αλλά και για εναλλακτικές ποινές όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα είσπραξης των προστίμων, το οποίο όμως θα πρέπει να εφαρμοστεί. Γιατί δυστυχώς ακόμη και όταν στη χώρα μας νομοθετούμε άριστα, στην εφαρμογή πάσχουμε, με ευθύνη όλων των συμετοχόντων στη διαδικασία εφαρμογής του νόμου, από τον απλό υπάλληλο ως και τον υψηλά ιστάμενο. 5) Για το τέλος αφήνω ένα εξίσου σημαντικό μέτρο. Η έμμεση απομόνωση των κακοποιών ή άλλων στοιχείων από το κέντρο με την ενεργοποίηση της υγειούς κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητας. Κατά την προσωπική μου άποψη το κέντρο μιας πόλης δεν μπορεί να αποτελεί περιοχή αμοιγούς κατοικίας. Ένα προάστιο ίσως. Μια περιοχή "παίρνει ζωή" από την κίνηση των πολιτών σε αυτό. Για το λόγο αυτό θα πρέπει να επιστρέψουν στο κέντρο μικρές ή πολύ μικρές επιχειρήσεις με δραστηριότητες που πάντα υπήρχαν σε αυτό π.χ. βιοτεχνίες. Ο αποκλεισμός των βιοτεχνιών και άλλων επιχειρήσεων από το ιστορικό κέντρο δημιούργησε ένα κενό, το οποίο μοιραία καλύφθηκε από άλλου είδους συναλλαγές. Σας θυμίζω ότι ακόμη και σήμερα η πολιτική που ακολουθείται με τους νέους νόμους προβλέπει μόνον κατοικίες στο ιστορικό κέντρο. Εάν επιστρέψουν ορισμένες παραδοσιακές δραστηριότητες στο ιστορικό κέντρο, δεδομένου ότι το μέγεθός τους ή το αντικείμενο της δραστηριοποίησής τους δεν είναι επιβαρυντικό για το περιβάλλον, θα επιστρέψουν και κάτοικοι, αλλά και επισκέπτες στο κέντρο. Έτσι θα ξεκινήσει σε συνδυασμό με άλλες δράσεις και τη συμμετοχή όλων, φορέων και πολιτών, ένας νέος κύκλος ζωής του κέντρου της πόλης μας. Ας μην ξεχνάμε εξάλλου ότι η πρώτη εικόνα που έχει ένας τουρίστας για την Αθήνα είναι αυτή του ιστορικού κέντρου. Ας ξεκινήσουμε από εκεί, αλλά να μην σταματήσουμε εκεί.