Το ζήτημα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας δεν μπορεί να αποτελεί μια ξεχωριστή πολιτική δράση. Πρέπει να είναι ενταγμένο στη γενικότερη πολιτική στρατηγική που χαράσσει η πολιτεία. Με αυτή την έννοια το ζήτημα της απρόσκοπτης θεσμικής λειτουργίας του κράτους, αποτελεί την εκ των ουκ άνευ παραδοχή. Σε όλες τις δράσεις και λειτουργίες π.χ. α) αστυνόμευση, β) παροχή κοινωνικής αρωγής, γ) δημιουργία υποδομών κοινοτικής υγείας/ψυχικής υγείας/πρόνοιας, δ)σε πολιτιστικές δράσεις, κ,λπ. η πολιτεία χρειάζεται να λειτουργεί συντεταγμένα και με συνέπεια. Αυτό όμως είναι κάτι το οποίο όπως όλοι γνωρίζουμε δεν συμβαίνει. Παράδειγμα στην ψυχική υγεία και ενώ ήδη με νόμο απο τη δεκαετία του 1980 έχει θεσμισθεί το αστικό κοινοτικό κέντρο ψυχικής υγείας, μέχρι σήμερα λειτουργεί στο δήμο της Αθήνας μόνον ένα, αυτό στο Παγκράτι. Άρα το ζήτημα δεν είναι οι προτάσεις, ( οι περισσότερες που έχουν κατατεθεί είναι ιδιαίτερα γόνιμες), αλλά η πολιτική βούληση η καταγραφή των προβλημάτων, η αξιολόγηση τους, η σύνδεση τους με τον κεντρικό σχεδιασμό και επί μέρους πολιτικές και η υλοποίηση τους. Ως αρχικές προτάσεις θα κατέθετα: α)σε ότι αφορά στο μεταναστευτικό/άστεγοι μπορούμε κάλλιστα να ακολουθήσουμε το γαλλικό μοντέλο των ξενώνων, β) εφαρμογή μιας τομεακής πολιτικής για την ψυχική υγεία σε επίπεδο πρωτοβάθμιας πρόληψης (αγωγή κοινότητας, ενημέρωση, ευαισθητοποίηση σε ειδικά θέματα που τρομάζουν όπως τοξικομανείς, ψυχικά άρρωστοι), δ) κίνητρα για νέους και παιδιά των περιοχών (έρευνα πεδίου για παιδικούς σταθμούς, σχολεία,κέντρα ημερήσιας απασχόλησης),ε)δημιουργία πιθανών μόνιμων κέντρων πολιτισμικών δρασηριοτήτων, π.χ. κέντρα για νέους καλλιτέχες, ζωγράφους, κ.λπ. Κλείνοντας νομίζω ότι η περίπτωση « Χάγη» αποτελεί ένα ξεχωρίστο παράδειγμα μίμησης!
Το ζήτημα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας δεν μπορεί να αποτελεί μια ξεχωριστή πολιτική δράση. Πρέπει να είναι ενταγμένο στη γενικότερη πολιτική στρατηγική που χαράσσει η πολιτεία. Με αυτή την έννοια το ζήτημα της απρόσκοπτης θεσμικής λειτουργίας του κράτους, αποτελεί την εκ των ουκ άνευ παραδοχή. Σε όλες τις δράσεις και λειτουργίες π.χ. α) αστυνόμευση, β) παροχή κοινωνικής αρωγής, γ) δημιουργία υποδομών κοινοτικής υγείας/ψυχικής υγείας/πρόνοιας, δ)σε πολιτιστικές δράσεις, κ,λπ. η πολιτεία χρειάζεται να λειτουργεί συντεταγμένα και με συνέπεια. Αυτό όμως είναι κάτι το οποίο όπως όλοι γνωρίζουμε δεν συμβαίνει. Παράδειγμα στην ψυχική υγεία και ενώ ήδη με νόμο απο τη δεκαετία του 1980 έχει θεσμισθεί το αστικό κοινοτικό κέντρο ψυχικής υγείας, μέχρι σήμερα λειτουργεί στο δήμο της Αθήνας μόνον ένα, αυτό στο Παγκράτι. Άρα το ζήτημα δεν είναι οι προτάσεις, ( οι περισσότερες που έχουν κατατεθεί είναι ιδιαίτερα γόνιμες), αλλά η πολιτική βούληση η καταγραφή των προβλημάτων, η αξιολόγηση τους, η σύνδεση τους με τον κεντρικό σχεδιασμό και επί μέρους πολιτικές και η υλοποίηση τους. Ως αρχικές προτάσεις θα κατέθετα: α)σε ότι αφορά στο μεταναστευτικό/άστεγοι μπορούμε κάλλιστα να ακολουθήσουμε το γαλλικό μοντέλο των ξενώνων, β) εφαρμογή μιας τομεακής πολιτικής για την ψυχική υγεία σε επίπεδο πρωτοβάθμιας πρόληψης (αγωγή κοινότητας, ενημέρωση, ευαισθητοποίηση σε ειδικά θέματα που τρομάζουν όπως τοξικομανείς, ψυχικά άρρωστοι), δ) κίνητρα για νέους και παιδιά των περιοχών (έρευνα πεδίου για παιδικούς σταθμούς, σχολεία,κέντρα ημερήσιας απασχόλησης),ε)δημιουργία πιθανών μόνιμων κέντρων πολιτισμικών δρασηριοτήτων, π.χ. κέντρα για νέους καλλιτέχες, ζωγράφους, κ.λπ. Κλείνοντας νομίζω ότι η περίπτωση « Χάγη» αποτελεί ένα ξεχωρίστο παράδειγμα μίμησης!