Αρχική Σχέδιο Νόμου «ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΑΚΡΟΠΟΛ»Άρθρο 02 – ΣκοποίΣχόλιο του χρήστη ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΦΩΤΗ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ | 25 Ιουνίου 2020, 16:45
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΦΩΤΗ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ' | 25 Ιουνίου 2020, 16:45

    ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΑΚΡΟΠΟΛ ΑΚΡΟΣ Με βάση το σχέδιο Νόμου του ΥΠΠΟΑ για το Κέντρο Πολιτισμού και Δημιουργίας Ακροπόλ , ανοίγεται μια εξαιρετικά επιβλαβής για τα καλλιτεχνικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στον Πολιτισμό συζήτηση, λόγω των κάτωθι αναφερόμενων λόγων: 1. Η σύνδεση της καλλιτεχνικής δημιουργίας με την τη « σύγχρονη δημιουργική βιομηχανία» αποδεικνύει την ξεκάθαρη στάση του ΥΠΠΟΑ που αντιμετωπίζει τον πολιτισμό σαν «προιόν της αγοράς» εκ του οποίου θα εξάγει υπεραξία έναντι απροσδιόριστων εργασιακών σχέσεων μεταξύ των εμπλεκόμενων καλλιτεχνών και του φορέα Ακροπόλ- Ακρος 2. Η καθαρά οικονομική εκμετάλλευση της τέχνης και της παραγωγής καλλιτεχνικού έργου, ανάγει τον πολιτισμό σε έναν τομέα αυστηρά εξαρτώμενο από την ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία. 3. Η έννοια της «δημιουργικής οικονομίας» καθιστά τους καλλιτέχνες αποδεσμευμένους από το έργο τους, δεδομένου ότι εισάγεται χρηματοοικονομικό κριτήριο προσφοράς και ζήτησης στον τομέα της ευρύτερης πολιτιστικής εργογραφίας και δημιουργίας. 4. Η τεχνογνωσία που εισάγεται από τη συμβουλευτική διεθνή επιτροπή συνδέει τη δημιουργία έργου αποκλειστικά με τη δυνατότητα εξεύρεσης πηγών χρηματοδότησης. Με αυτό τον τρόπο η παραγωγή πολιτισμού αποσυνδέεται από το ΥΠΠΟΑ και αποδίδεται μόνο σε ιδιώτες παραγωγούς. 5. Ο ρόλος της Υπουργού Πολιτισμού μετά του Γενικού Γραμματέα σε «προτζεκτ μάνατζερ» καταδεικνύει την είσοδο κριτηρίων ιδιωτικής οικονομίας σε έναν οργανισμό εποπτευόμενο από το Κράτος. Το ΥΠΠΟΑ ανοίγει το δρόμο για πλήρη ιδιωτικοποίηση των φορέων της Τέχνης ως άρρηκτα εξαρτώμενους με τον παραγωγό που θα τους χρηματοδοτεί, χωρίς να λαμβάνεται καμία μέριμνα για το καλλιτεχνικό όραμα. 6. “Ετσι θα υπάρχει η απεύθυνση στο μεγάλο κοινό, όσο στους χώρους του κτιρίου θα λειτουργεί η νέα αναπτυξιακή μηχανή της χώρας. Θα στηριχθούν κλάδοι που ποτέ πριν δεν είχαν οικονομική, συμβουλευτική ή άλλη σχέση με την πολιτεία και ταυτόχρονα θα τους δοθεί μια πλατφόρμα συνεργασίας με αντίστοιχους τομείς στο εξωτερικό αλλά και προβολής του έργου τους σε Ελλάδα κα εξωτερικό. Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/politismos/akropol-nomoshedio-foreas-dimioyrgia” . Η έννοια της «κατανάλωσης» είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνη γιατί αποδυναμώνει την Τέχνη καθιστώντας την μέρος μιας γενικευμένης αναπτυξιακής βιομηχανίας αποσυνδέοντας τον Πολιτισμό από τον ψυχαγωγικό, εκπαιδευτικό και εκφραστικό του χαρακτήρα. Η Τέχνη ΔΕΝ καταναλώνεται αλλά παράγεται προς όφελος του κοινού και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί προιόν μαζικής παραγωγής. 7. «Με αυτή τη διαδικασία, μεμονωμένα άτομα ή ενώσεις προσώπων αποκτούν, βελτιώνουν και διατηρούν δεξιότητες, εργαλεία, τεχνογνωσία και άλλες γνώσεις, απαραίτητες προκειμένου να ανταπεξέλθουν ικανοποιητικά στις υποχρεώσεις τους και τους σκοπούς τους, και οι οποίες μπορούν να περιλαμβάνουν δεξιότητες, ιδίως διοικητικές, οργανωτικές, marketing και δικτύωσης. Παραδείγματα τέτοιων δράσεων είναι η διοργάνωση σεμιναρίων και εργαστηρίων και η σύμπραξη με εκπαιδευτικούς, πολιτιστικούς και ερευνητικούς φορείς στην Ελλάδα και το εξωτερικό για την ανάπτυξη σχετικών προγραμμάτων. Πηγή: iefimerida.gr - https://www.iefimerida.gr/politismos/akropol-nomoshedio-foreas-dimioyrgia» . Η ανυπαρξία Πανεπιστημίου Τεχνών στη χώρα σε συνδυασμό με τα ανωτέρω οδηγεί σε αποκλεισμό των πτυχιούχων των αναγνωρισμένων σχολών της χώρας από ενδεχόμενη εκπαίδευση επιπέδου μεταπτυχιακού τίτλου. Περαιτέρω, η παραχώρηση δυνατότητας απονομής τίτλων σπουδών μέσω προγραμμάτων συνδεόμενων με ιδιωτικά πανεπιστήμια και συμφέροντα, αποτελεί ισχυρό πλήγμα στο ευρύ γνωστικό αντικείμενο των σπουδαζόντων του Πολιτισμού. Επίσης, η βελτίωση του καλλιτεχνικού know how αναφέρεται αποκλειστικά σε ενώσεις προσώπων και σε μεμονωμένα άτομα, με αποτέλεσμα να οδηγούνται οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί / εταιρίες που παράγουν τέχνη σε αποκλεισμό. 8. Η ταύτιση του καλλιτέχνη με τον μάνατζερ, οδηγεί τους δημιουργούς και ερμηνευτές στο να θέσουν εαυτόν ως εξαρτήματα σε μια μηχανή ευρύτερου κέρδους. Οι καλλιτέχνες τελικά καταλήγουν να δημιουργούν μόνο για να παράξουν κέρδος στον εκάστοτε παραγωγό ή καλλιτεχνικό βιομήχανο και μάλιστα υπό τη σκέπη του ΥΠΠΟΑ. Περαιτέρω, η καλλιτεχνική διοίκηση είναι ένα πεδίο όπου μπορούν οι καλλιτέχνες να ενσωματώνονται με βάση την εν γένει καλλιτεχνική εκπαίδευση και δραστηριότητά τους και όχι μέσω αμφιβόλου ποιότητας επιμορφώσεων που δεν προάγουν τον Πολιτισμό. 9. Η δυνατότητα του residency ( ρέζιντενσι ) οφείλει να αποδίδεται και σε εγχώριους καλλιτέχνες ώστε να δύνανται να παράγουν έργο χωρίς να χρειάζεται να αναζητούν ίδια κεφάλαια προς αποπληρωμή των χώρων που χρησιμοποιούν για πρόβες και έρευνα και προς αποπληρωμή των εμπλεκόμενων εργαζομένων καλλιτεχνών. Περαιτέρω δεν διασφαλίζεται από κανένα σημείο η ευρεία συμμετοχικότητα των καλλιτεχνών και η διαφάνεια στην επιλογή αυτών με την έννοια των κριτηρίων που θα πρέπει να πληρούνται για τη λήψη μέρους σε οποιοδήποτε καλλιτεχνικό πρόγραμμα. 10. Τέλος η έννοια της πολιτιστικής κατανάλωσης μας θέτει αντιμέτωπους με μια στόχευση της κυβέρνησης που ακόμα και μέσω των εννοιών περνάει στην επόμενη μέρα του Πολιτισμού καθιστώντας τον μέρος μαζικής παραγωγής. 11. Συνολικά προκαλεί εντύπωση το ότι ένα τόσο μακρόπνοο και πολυδάπανο έργο εξαγγέλεται από ένα Υπουργείο που δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητο όπως το ΥΠΠΟΑ και δεν έχει σταθερό προυπολογισμό. Η οποιαδήποτε σύμπραξη με ιδιώτες σε επίπεδο οικονομικών συμφωνιών καταλύει την έννοια συνολικά της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Κρίνεται νομικά αναγκαίο η ηγεσία του ΥΠΠΟΑ να καλέσει σε διαβούλευση όλα τα καλλιτεχνικά σωματεία, τους εμπλεκόμενους φορείς και τους νομικούς συμβούλους αυτών, ώστε να διαφυλαχθεί η αυτοτέλεια της Τέχνης και η μη παράδοσή της άνευ όρων σε ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια με στόχο την μαζική κατανάλωση του Πολιτισμού. Το εν λόγω νομοσχέδιο είναι εξαιρετικά ασαφές και άστοχο και είναι απαραίτητη η επίσημη εξειδίκευση των σκοπών του.Περαιτέρω, οι αστοχίες αυτές ανοίγουν το πεδίο ευθείας καταστρατήγησης όχι μόνο των εργασιακών δικαιωμάτων των καλλιτεχνών αλλά και της ευθείας διάλυσης της αυτοτέλειας της Τέχνης έναντι κριτηρίων και νόμων της ιδιωτικής αγοράς και οικονομίας. Με εκτίμηση, Για το Σ.Ε.ΧΩ.ΧΟ. Η νομική σύμβουλος ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ Γ. ΦΩΤΗ