Αρχική Αθλητικός Εθελοντισμός,Αθλητισμός Αναψυχής και Άθληση για Όλους,Πνευματικός Αθλητισμός,Ηλεκτρονικός Αθλητισμός (e-sports),Εργασιακός Αθλητισμός και λοιπές τροποποιήσεις της αθλητικής νομοθεσίαςΆρθρο 32 ΟρισμόςΣχόλιο του χρήστη Γεώργιος Λιανός | 15 Νοεμβρίου 2021, 16:49
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γεώργιος Λιανός' | 15 Νοεμβρίου 2021, 16:49

    Κατ' αρχάς, αποτελεί πολύ θετικό και αξιέπαινο βήμα η (έστω καθυστερημένη, σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες) πρωτοβουλία του ιστορικού νομοθέτη για αναγνώριση του ηλεκτρονικού αθλητισμού στην Ελλάδα. Ωστόσο, ο τρόπος που επιχειρείται η αναγνώριση αυτή είναι νομοτεχνικά προβληματικός και πρέπει να επανεξεταστεί για τους εξής λόγους: 1. Στα κράτη με σύστημα κρατικού παρεμβατισμού στον αθλητισμό (π.χ. Ελλάδα, Γαλλία), η αναγνώριση αθλημάτων σε εθνικό επίπεδο, δηλαδή η αναγνώριση ότι συγκεκριμένη δραστηριότητα αποτελεί άθλημα, γίνεται παγίως με τη χορήγηση ειδικής αθλητικής αναγνώρισης στις οικείες αθλητικές ομοσπονδίες είτε με νόμο (για τις ομοσπονδίες ατόμων με αναπηρία) είτε με (κανονιστικού χαρακτήρα) υπουργικές αποφάσεις (για τις ομοσπονδίες αρτιμελών). Η επίμαχη πρωτοβουλία για νομοθετικό εννοιολογικό προσδιορισμό του ηλεκτρονικού αθλητισμού απομακρύνεται αδικαιολόγητα από την πάγια δικαιοπολιτική πρακτική. Οι νόμοι έχουν ως αντικείμενο να θέτουν κανόνες δικαίου και όχι να περιγράφουν αθλήματα. Μάλιστα, όλα τα ζητήματα τα οποία αφορούν οι επίμαχες ρυθμίσεις δεν φαίνεται να χρειάζονται τέτοιου είδους εξαντλητικό κανονιστικό προσδιορισμό, όπως άλλωστε μαρτυρά και η έλλειψη αντίστοιχων νομοθετικών διατάξεων σε δικαιοσυγκριτικό επίπεδο. Συναφώς, θα πρέπει να μας προβληματίσει ότι ήδη η Ελλάδα έχει ίσως το πιο εκτενές και δαιδαλώδες παγκοσμίως νομοθετικό πλαίσιο αθλητισμού, με συνολική έκταση περισσότερων από 300 σελίδων, που απ’ ό,τι φαίνεται πρόκειται να αυξηθούν ακόμη περισσότερο, έναντι μόλις 180 σελίδων στη Γαλλία και μόλις 14 σελίδων στην (ομολογουμένως πιο κομβική χώρα για την οργάνωση του αθλητισμού παγκοσμίως) Ελβετία. Εξάλλου, τα όποια (άκρως ενδιαφέροντα) νομικά ζητήματα ανακύπτουν από τον ηλεκτρονικό αθλητισμό μπορούν σε κάθε περίπτωση να επιλυθούν κυρίως υπό το πρίσμα της ρητώς κατοχυρωμένης στο άρθρο 165 ΣΛΕΕ και παγίως αποδεκτής από τη θεωρία και νομολογία του αθλητικού δικαίου ιδιαιτερότητας του αθλητισμού. 2. Ειδικώς ως προς την ουσία της επίμαχης ρύθμισης, και πάλι αυτή φαίνεται να απομακρύνεται αδικαιολόγητα από όσα ισχύουν σε δικαιοσυγκριτικό επίπεδο. Η προτεινόμενη νομοθετική αναγνώριση ως ηλεκτρονικών αθλημάτων μόνο αυτών που αποτελούν ψηφιακή αναπαράσταση γνωστού αθλήματος και άρα όχι και άλλων πολύ κομβικών για τον κλάδο αθλημάτων παραγνωρίζει την τεράστια (αθλητική-αγωνιστική-επιχειρηματική-νομική) σημασία των τελευταίων, η οποία μάλιστα γίνεται παγίως αποδεκτή από τη θεωρία του αθλητικού δικαίου (βλ. ενδεικτικά M. Boudot/M. Faure-Abbad, La qualification juridique de l’e-sport, σε G. Rabu/M. Reverchon-Billot, Les enjeux juridiques de l’e-sport, σελ. 23 επ., G. Rabu, Les loot boxes: un enjeu consumériste, CDS 57, 154, όπου γίνονται ενδεικτικές αναφορές στα Overwatch, Counter-Strike: Global Offensive, Mario Kart Tour, Fortnite Battle Royale, Star Wars Battlefront II κ.ά.). Εν όψει τούτων, προτείνεται να προκριθεί, προς την κατεύθυνση της επιθυμητής αναγνώρισης του ηλεκτρονικού αθλητισμού στην Ελλάδα, η μη ψήφιση οποιασδήποτε νομοθετικής διάταξης, εκτός αν αυτή είναι απολύτως απαραίτητη, και η αντ’ αυτής (αρκούσα) χορήγηση ειδικής αθλητικής αναγνώριση στην εθνική αθλητική ομοσπονδία που καλλιεργεί νόμιμα το συγκεκριμένο (ήδη αναγνωρισμένο διεθνώς!) άθλημα.