Αρχική Ενσωμάτωση της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/789 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 17ης Απριλίου 2019Άρθρο 14 Χορήγηση συλλογικών αδειών με διευρυμένη ισχύ και λήψη από τους οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης κατάλληλων μέτρων δημοσιότητας για την ενημέρωση των δικαιούχων σχετικά με την παροχή αδειών με διευρυμένη ισχύ – Προσθήκη άρθρου 7Α στον ν. 4481/2017 – Τροποποίηση άρθρου 28 ν. 4481/2017 (άρθρο 12 της Οδηγίας (ΕΕ) 2019/790)Σχόλιο του χρήστη GRAMMO/IFPI | 1 Νοεμβρίου 2022, 19:18
  • Σχόλιο του χρήστη 'GRAMMO/IFPI' | 1 Νοεμβρίου 2022, 19:18

    Προστίθεται νέο άρθρ. 7α στον ν. 4481/2017, με το οποίο νομοθετούνται στην Ελλάδα οι άδειες διευρυμένης ισχύος. Ο θεσμός αυτός είναι άγνωστος στην Ελλάδα και κατά τη γνώμη μας, δεν πρέπει να εισαχθεί. Η προτεινόμενη διάταξη φρονούμε ότι δεν βρίσκεται σε αρμονία με τη διάταξη της Οδηγίας 2019/790. Οι άδειες διευρυμένης ισχύος προϋποθέτουν αποτυχία της αγοράς (market failure). Αυτός είναι και ο λόγος που το άρθρο 12 της Οδηγίας τις επιτρέπει μόνον σε ορισμένες χρήσεις. Ωστόσο, με την προτεινόμενη διάταξη δεν οριοθετούνται οι χρήσεις, αλλά επιτρέπεται κάθε οργανισμός με απλή δήλωσή του να ενεργοποιήσει τις άδειες διευρυμένης χρήσεως, πρακτικά, για κάθε χρήση για την οποία είναι αρμόδιος. Κάτι τέτοιο δεν καλύπτεται όμως, κατά την άποψή μας, από το γράμμα της Οδηγίας. Εν πάση περιπτώσει, στον χώρο της δισκογραφίας, δεν υφίσταται αποτυχία της αγοράς. Για αυτόν τον λόγο, η πρότασή μας, εάν εισαχθεί τελικά η διάταξη, είναι να εξαιρεθούν οι υλικοί φορείς ήχου από τις άδειες διευρυμένης ισχύος, όπως ακριβώς και τα οπτικοακουστικά έργα και το άρθρ.. 7α παρ. 1 του ν.4481/2017 να έχει ως εξής: «1. Αναφορικά με χρήσεις έργων ή άλλων αντικειμένων προστασίας, εξαιρουμένων των οπτικοακουστικών έργων και των υλικών φορέων ήχου, εντός της ελληνικής επικράτειας οι οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης και οι οργανισμοί συλλογικής προστασίας………». ‒Με την παρ. 3 αντιμετωπίζεται το ζήτημα του αποκλεισμού της χρήσης των έργων. Προβλέπεται ότι οι τρέχουσες χρήσεις περατώνονται εντός τριών (3) μηνών από τη λήψη της δηλώσεως (περί αποκλεισμού). Νομίζουμε ότι τούτο είναι εσφαλμένο, διότι ο αποκλεισμός δεν επιτρέπεται να οδηγεί στην κατάργηση της άδειας που χορηγήθηκε. Το ζήτημα αντιμετωπίζει το άρθρ. 12 παρ. 2 ν. 4481/2017, που ορίζει ότι οι άδειες ισχύουν μέχρι τη λήξη τους. Εξ αυτού του λόγου, προτείνουμε το δεύτερο εδάφιο της παρ. 3 του άρθρ. 7α ν. 4481/2017 να έχει ως εξής: «Το άρθρο 12 παράγραφος 2 του παρόντος νόμου εφαρμόζεται αναλόγως». Ομοίως, πρέπει να τροποποιηθεί και η περίπτωση κβ) της παρ. 1 του άρθρ. 28 ν. 4481/2017. ‒Στην παρ. 4 προβλέπονται τα εξής: «Οι παρ. 1 έως 3 δεν επηρεάζουν την εφαρμογή μηχανισμών χορήγησης συλλογικών αδειών με διευρυμένη ισχύ σύμφωνα με άλλες διατάξεις, συμπεριλαμβανομένων των διατάξεων που επιτρέπουν εξαιρέσεις ή περιορισμούς, ούτε την υποχρεωτική συλλογική διαχείριση». Η οικεία διάταξη της οδηγίας 2019/790 δεν προβλέπει αυτό, αλλά ρητά ορίζει ότι οι παράγραφοι 1 έως και 3 δεν εφαρμόζονται στην υποχρεωτική συλλογική διαχείριση. Σε αρμονία, συνεπώς, με το γράμμα του άρθρ. 12 της Οδηγίας, η παρ. 4 πρέπει να τροποποιηθεί ως εξής: «4. Οι παρ. 1 έως 3 δεν επηρεάζουν την εφαρμογή μηχανισμών χορήγησης συλλογικών αδειών με διευρυμένη ισχύ σύμφωνα με άλλες διατάξεις, συμπεριλαμβανομένων των διατάξεων που επιτρέπουν εξαιρέσεις ή περιορισμούς, και δεν εφαρμόζονται στην υποχρεωτική συλλογική διαχείριση».