Υπουργείο Πολιτισμού | Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

Σχόλιο του χρήστη 'Χάρις Συμεωνίδου' | 3 Μαρτίου 2024, 23:38

Μόνιμος Σύνδεσμος

Η προτεινόμενη ρύθμιση που επιβάλλει ποσόστωση στο είδος της εκτελούμενης μουσικής και δη υπό την απειλή κυρώσεων αποτελεί ευθεία κρατική παρέμβαση στον τρόπο καλλιτεχνικής έκφρασης και αντίκειται στο θεμελιώδες δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης, καθώς δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελεί αναλογικό περιορισμό του δικαιώματος εν όψει του επιδιωκόμενου σκοπού και παραβιάζει ευθέως το άρθρο 10 της ΕΣΔΑ: «1. Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα εις την ελευθερίαν εκφράσεως. Το δικαίωμα τούτο περιλαμβάνει την ελευθερίαν γνώμης ως και την ελευθερίαν λήψεως ή μεταδόσεως πληροφοριών ή ιδεών, άνευ επεμβάσεως δημοσίων αρχών και ασχέτως συνόρων. Το παρόν άρθρον δεν κωλύει τα Κράτη από του να υποβάλωσι τας επιχειρήσεις ραδιοφωνίας, κινηματογράφου ή τηλεοράσεως εις κανονισμούς εκδόσεως αδειών λειτουργίας. 2. Η άσκησις των ελευθεριών τούτων, συνεπαγομένων καθήκοντα και ευθύνας δύναται να υπαχθή εις ωρισμένας διατυπώσεις, όρους, περιορισμούς ή κυρώσεις, προβλεπομένους υπό του νόμου και αποτελούντας αναγκαία μέτρα εν δημοκρατική κοινωνία δια την εθνικήν ασφάλειαν, την εδαφικήν ακεραιότητα ή δημοσίαν ασφάλειαν, την προάσπισιν της τάξεως και πρόληψιν του εγκλήματος, την προστασίαν της υγείας ή της ηθικής, την προστασίαν της υπολήψεως ή των δικαιωμάτων των τρίτων, την παρεμπόδισιν της κοινολογήσεως εμπιστευτικών πληροφοριών ή την διασφάλισιν του κύρους και αμεροληψίας της δικαστικής εξουσίας.» Στη 2η παράγραφο απαριθμούνται περιοριστικά οι σκοποί για τους οποίους επιτρέπεται περιορισμός του δικαιώματος, όμως κανέναν από τους παραπάνω σκοπούς δεν εξυπηρετεί το νομοσχέδιο. Ο αναφερόμενος σκοπός «ανάδειξη, διάδοση και ανάπτυξη του ελληνόφωνου τραγουδιού, το οποίο αποτελεί σημαντικό στοιχείο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας» είναι τουλάχιστον ασαφής και αμφιλεγόμενος: Δεν μπορεί να αποτελεί στοιχείο άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς μόνο το ελληνόφωνο τραγούδι, δεδομένου ότι δεν είναι λίγοι οι Έλληνες καλλιτέχνες που γράφουν αγγλόφωνη μουσική (εντελώς ενδεικτικά π.χ. Raining Pleasure, Monica κλπ), κατά τρόπο ώστε η ρύθμιση να γεννά και ζητήματα ισότητας μεταξύ των Ελλήνων καλλιτεχνών. Επομένως η «ανάδειξη του ελληνόφωνου τραγουδιού» δεν αποτελεί επουδενί νόμιμο λόγο περιορισμού του δικαιώματος έκφρασης κατά το Σύνταγμα και την ΕΣΔΑ. Σε περίπτωση ψήφισης του σχεδίου νόμου, θεωρώ ότι είναι θέμα χρόνου μια ακόμα καταδίκη της χώρας από το ΕΔΔΑ.