Αρχική Μέτρα για τη διαφύλαξη και την ανάδειξη της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς, την προστασία και ενίσχυση του ελληνόφωνου τραγουδιού και της ορχηστρικής μουσικής απόδοσης του ελληνόφωνου τραγουδιού ΜΕΡΟΣ Α΄ Μέτρα για τη διαφύλαξη και την ανάδειξη της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς, την προστασία και ενίσχυση του ελληνόφωνου τραγουδιού και της ορχηστρικής μουσικής απόδοσης του ελληνόφωνου τραγουδιού και την προστασία και διάχυση της ελληνικής γλώσσας, στο πλαίσιο της διαφύλαξης και ανάδειξης της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ ΓΕΝΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ Άρθρο 1 ΣκοπόςΣχόλιο του χρήστη Γιάννης Χαλκιαδάκης | 5 Μαρτίου 2024, 17:56
Η προστασία των Ελλήνων δημιουργών, του Ελληνικού τραγουδιού, αλλά και της Ελληνικής γλώσσας (στίχου) κατά την γνώμη μου δεν είναι αυταρχικό μέτρο. Αντίθετα επιβάλλεται, αν θέλουμε να συνεχιστεί η δημιουργία στις σημερινές δύσκολες συνθήκες για αυτήν. Οι διαμαρτυρόμενοι είναι εκείνοι που δεν θέλουν να πληρώσουν τίποτα, αλλά να χρησιμοποιούν μουσική στους χώρους τους δωρεάν. Αλλά και κάποιοι γενικά αρνητές. Η Ν.Δ. είναι ξεκάθαρα η πιο αυταρχική κυβέρνηση των τελευταίων ετών μετά την δικτατορία. Ζούμε με κουπόνια, επιδόματα και βάουτσερ και με διαρκείς απαγορεύσεις. Το συγκεκριμένο Ν/Σ όμως, είναι στην σωστή κατεύθυνση, αλλά με πολλές ελλείψεις. Τι γίνεται ας πούμε με τα έργα της κλασικής ή ορχηστρικής μουσικής από Έλληνες συνθέτες; Πως θα υπάρχει ένα ελάχιστο ετήσιο ποσό αμοιβής (πλαφόν) για όλους ισότιμα τους Έλληνες δημιουργούς μέσω των φορέων τους; Γιατί δεν προβλέπεται ένας υποτυπώδης διανεμητικός λογαριασμός μέσα από τον οποίο να διανέμεται ισότιμα σε όλους ένα ποσοστό πχ. το 50 % των καθαρών εσόδων των οργανισμών από το συνολικό ρεπερτόριο που ακούγεται και τα υπόλοιπα σύμφωνα με τις ακροάσεις κάθε έργου στον δημιουργό του; Επίσης στο ίδιο νομοσχέδιο θα έπρεπε να προβλέπεται με κάποιο τρόπο, η ενίσχυση σε επίπεδο παιξίματος των νέων δημιουργών από τους ρ/σ και τηλεοράσεις. Δεν είναι δυνατόν να παίζουν όλοι οι σταθμοί πάντα τα ίδια έργα σε διαρκή επανάληψη. Ούτε οι ραδιοφωνικοί μουσικοί παραγωγοί να ελέγχονται από τις δισκογραφικές ή τις διαφημιστικές τους εταιρείες παίζοντας στις εκπομπές τους πάντα τους ίδιους καλλιτέχνες. Τέλος δεν είναι περιορισμός στην τέχνη η επιβολή κάποιων στοιχειωδών κανόνων στο επίπεδο της ακρόασης. Και ναι, είναι σίγουρα πιο ποιητικός ο Ελληνικός στίχος και συντριπτικά πιο ποιοτικός από τον ξενόγλωσσο. Αλλά δεν λύνονται όλα σε ένα σχόλιο.