Υπουργείο Πολιτισμού | Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

Σχόλιο του χρήστη 'Παύλος Σηφάκης' | 8 Μαρτίου 2024, 12:36

Μόνιμος Σύνδεσμος

Έχω ήδη σχολιάσει κάτω από το απαράδεκτο Άρθρο 12 του παρόντος νομοσχεδίου αλλά θα ήθελα εδώ να απευθυνθώ στους μουσικούς που στηρίζουν το πρωτοφανές αυτό νομοθέτημα αποδεχόμενοι έτσι, εκτός των άλλων, και την ευθεία παρέμβαση του κράτους στην καλλιτεχνική ελευθερία των κινηματογραφιστών επιβάλλοντας τους τι μουσική θα ενσωματώνουν στις ταινίες τους. Το βασικό αντεπιχείρημα (που χρησιμοποίησε μάλιστα πρόσφατα και η υπουργός) ότι η ποσόστωση αυτή αφορά μόνο σε έργα που έχουν λάβει δημόσια χρηματοδότηση είναι τουλάχιστον φαιδρό, καθώς οι περισσότερες ταινίες που βγαίνουν στις αίθουσες ή διαπρέπουν στα φεστιβάλ έχουν λάβει κάποιας μορφής δημόσια χρηματοδότηση (ΕΚΚ, ΕΡΤ ή ΕΚΟΜΕ). Ο κινηματογράφος είναι πολύ ακριβή τέχνη και δυστυχώς δε γίνεται στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη εν γένει να παράξεις ταινία αξιώσεων χωρίς κάποιας μορφής δημόσια χρηματοδότηση. Ακόμα και για να αναζητήσεις ξένη χρηματοδότηση, οι αλλοδαποί φορείς θέλουν να δουν ότι έχεις λάβει ήδη χρήματα από δημόσιους φορείς της χώρας σου. Επί της ουσίας λοιπόν, το Άρθρο 12 αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών οπτικοακουστικών έργων (ακόμα και πολλές μεγάλες, μέινστριμ ταινίες παραγωγής τηλεοπτικών σταθμών ή εταιριών διανομής έχουν λάβει χρηματοδότηση από το ΕΚΚ - βλ. Φόνισσα, Σμύρνη μου αγαπημένη, κ.α.). Αν ένας σκηνοθέτης θέλει να αγνοήσει το Άρθρο 12 θα πρέπει να αποδεχτεί ότι δε θα πάρει δημόσια χρηματοδότηση και συνεπώς ότι κατά πάσα πιθανότητα δε θα κάνει ποτέ την ταινία του. Ακούω με προσοχή το δίκαιο αίτημα των μουσικών για στήριξη του ελληνικού τραγουδιού (αλήθεια, γιατί μόνο του τραγουδιού;) από την πολιτεία και συμφωνώ, αλλά πώς είναι δυνατόν να δέχονται η στήριξη αυτή να λαμβάνει μορφή κρατικής επιβολής και μάλιστα σε άλλες τέχνες; Γιατί η στήριξη της πολιτείας να μη λάβει π.χ. τη μορφή χρηματοδότησης για την παραγωγή ελληνικών δίσκων με έναν οργανισμό στα πρότυπα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου όπου μουσικοί/τραγουδοποιοί θα καταθέτουν σχετικές προτάσεις (π.χ. σχέδιο δίσκων, demos τραγουδιών, οργανόγραμμα παραγωγής) και θα αιτούνται χρηματοδότηση που θα καλύπτει λειτουργικά έξοδα της ηχογράφησης ή/και της διανομής/προώθησης; Ακριβώς δηλαδή όπως γίνεται και τον κινηματογράφο. Δεν είναι αυτή η στήριξη προτιμότερη από την αυθαίρετη επιβολή που θα δημιουργήσει περισσότερους εχθρούς, παρά φίλους, για το ελληνικό τραγούδι; Φοβάμαι πολύ ότι οι μουσικοί επικεντρώνονται στο τυράκι και αγνοούν τη φάκα. Το τυράκι είναι κάποια πρόσκαιρα και μάλλον μικρά οικονομικά οφέλη τα οποία αν προκύψουν για τους δημιουργούς (πώς θα γίνεται ο έλεγχος; ποιος εγγυάται τη συμμόρφωση στο νόμο;) θα έρθουν πάνω στις πλάτες (και) των κινηματογραφιστών που θα έχουν απωλέσει ένα μεγάλο μέρος της δημιουργικής τους ελευθερίας. Η φάκα, φυσικά, είναι ο πρωτοφανής στα μεταπολιτευτικά δεδομένα κρατικός παρεμβατισμός στην τέχνη που ανοίγει μία κερκόπορτα που θα είναι δύσκολο να κλείσει. Θέλω να κλείσω με ένα ειλικρινές ερώτημα στους μουσικούς: εάν αύριο-μεθαύριο η κυβέρνηση αποφασίσει να "στηρίξει" την ελληνική ποίηση, και φέρει νόμο που να λέει ότι το 30% ή 40% των τραγουδιών ενός συνθέτη πρέπει να είναι μελοποιημένα ποιήματα, θα είναι κάτι που οι τραγουδοποιοί θα το στηρίξουν; Θα αισθανθούν δικαιωμένοι και εθνικά υπερήφανοι; Ή μήπως θα ανατριχιάσουν με τη χυδαία παρέμβαση του κράτους στην ελευθερία της έκφρασής τους;