Αρχική Νόμος για τη συλλογική διαχείριση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίαςΆρθρο 45-Ειδικές ρυθμίσεις για αμοιβές χρηστώνΣχόλιο του χρήστη GRAMMO ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΦΟΡΕΩΝ ΗΧΟΥ Η ΗΧΟΥ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑΣ | 13 Ιανουαρίου 2016, 19:14
  • Σχόλιο του χρήστη 'GRAMMO ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΦΟΡΕΩΝ ΗΧΟΥ Η ΗΧΟΥ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑΣ' | 13 Ιανουαρίου 2016, 19:14

    Γενική παρατήρηση: Η ρύθμιση αυτή δεν μπορεί να έχει ως θεμέλιο το άρθρ. 35 παρ. 1 οδηγίας. Μόνον το 46 μπορεί. Εξ άλλου, η ένταξη της διάταξης στο κεφάλαιο περί εναλλακτικής επίλυσης είναι εσφαλμένη, αφού δεν πρό-κειται περί εναλλακτικής επίλυσης. Ακόμη, η διάταξη, εδώ τοποθετημένη, είναι «κολοβή». Εξηγούμαι: γίνεται λόγος για ειδικές ρυθμίσεις. Οι γενικές που ευρίσκονται? Στην ουσία δεν είναι ειδική ρύθμιση, αλλά η διευθέτηση της αντιδικίας. Η διάταξη θα έπρεπε να είναι η συνέχεια του άρθρου 22 του παρό-ντος, όπως ήδη εξετέθη. Σχόλιο στην παρ.1: Ποια δικαιώματα αφορά? Απόλυτα ή και αξιώσεις εύλογης αμοιβής? Γνώμη μας είναι ότι «υπαίτια» για την ερμηνευτική αυτή δυσχέρεια είναι η απόσπαση της διάταξης από το άρθρο 22. Το νόημα είναι να προβλεφθεί μία διαδικασία, ώστε ο χρήστης να έχει τη δυνατότητα εκμετάλλευσης ενός έργου, την ο-ποία δεν έχει επειδή ο οσδ δεν του δίδει την άδεια. Στην εύλογη αμοιβή (άρθρ. 49), η δυνατότητα αυτή υπάρχει, διότι υφίσταται η εκ του νόμου άδεια. Άρα, η διάταξη μπορεί να αφορά στα απόλυτα δικαιώματα. Άρα, να προστεθεί, για τη χορήγηση αδείας χρήσης απολύτου δικαιώματος. Και, ακόμη, η αναφορά στη συνήθη αμοιβή, όπως ακριβώς και ο προηγούμενος νόμος, είναι ζήτημα αν συμβιβάζεται με το γράμμα της οδηγίας που ορίζει ότι οι αμοιβές πρέπει να είναι εύλογες. Και ακόμη πρέπει να προβλεφθεί ότι αίτηση του χρήστη μετά από την έναρξη της χρήσης μπορεί να ρυθμίζει την οφειλόμενη αμοιβή για τον χρόνο μετά από την έκδοση της απόφασης. Αφού αν ισχύει κάτι άλλο, νομιμοποιείται αναδρομικά η χρήση και δεν οφείλεται αποζημίωση, αλλά αμοιβή. Πράγμα που απάδει προς το ημέτερο σύστημα δικαίου. Παρατηρήσεις στην παρ. 2: Η διάταξη της παρ. 2 χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Παρατίθεται πώς θα πρέπει να έχει κατά την άποψή μας. Στη συνέχεια αιτιολογείται η επιλογή. Αν ο χρήστης προβεί σε χρήση, χωρίς να καταβάλει την εύλογη αμοιβή που προβλέπεται στο άρθρο 49 ν. 2121/1993 ή συμφωνήσει το ύψος αυτής με τον αρμόδιο οργανισμό συλλογικής διαχείρισης, η αμοιβή καθορίζεται και επιδικάζεται προσωρινά, τουλάχιστον κατά το ήμισύ της, από το Μονομελές Πρωτοδι-κείο που δικάζει κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, μετά από αίτηση του οργανισμού συλ-λογικής διαχείρισης. Ο οριστικός καθορισμός και η οριστική επιδίκαση της αμοιβής υπάγονται πάντοτε στην καθ’ ύλη αρμοδιότητα του κατά τόπον αρμοδίου Μονομελούς Πρωτοδικείου, που δικάζει κατά την τακτική διαδικασία, μετά από αίτηση οποιουδήποτε διαδίκου. Ο προσωρινός προσδιορισμός καθίστα-ται αυτοδικαίως οριστικός και λογίζεται ως οριστικώς επιδικασθείσα η συνολική αμοιβή, εάν δεν υπο-βληθεί στο κατά τόπον αρμόδιο Μονομελές Πρωτοδικείο αίτηση περί οριστικού προσδιορισμού και επι-δίκασης εντός μηνός από την επίδοση της απόφασης περί προσωρινού προσδιορισμού και επιδίκασης, πάντως εντός έτους από τη δημοσίευσή της. Το δικαστικό ένσημο και το τέλος απογράφου καταβάλλο-νται κατά τη λήψη απογράφου. Μεταβατική διάταξη Οι διατάξεις των εδ. β’. γ’ και δ΄ της παρ. … του άρθρ. …. εφαρμόζονται επί δικών προσωρινού προσ-διορισμού και αμοιβής που είναι εκκρεμείς, κατά τον χρόνο δημοσίευσης του παρόντος νόμου στην Ε-φημερίδα της Κυβερνήσεως. Αιτιολογία Η απαλοιφή των απολύτων δικαιωμάτων από το πεδίο εφαρμογής της διάταξης δικαιολογείται, διότι χρήση άνευ αδείας δεν εκλύει αξίωση αμοιβής, αλλά αποζημίωσης. Έτσι, όπως είχε η διάταξη ήγε στο συμπέρασμα ότι επέβαλε τη νομιμοποίηση προσβολών. Τούτο δεν μπορεί να ισχύει. Από το γράμμα της διάταξης αφαιρέθηκε η αναφορά στο αμοιβολόγιο και εισήχθη η λέξη εύλογη αμοι-βή. Ως οσδ η αναφορά στο αμοιβολόγιο μας ευνοούσε. Πλην όμως, αποφασιστική και επιθυμητή είναι πάντοτε η νομιμότητα. Η εύλογη αμοιβή είναι αυτόνομη έννοια του κοινοτικού δικαίου. Έτσι, όπως εισή-χθη η διάταξη στο νομοσχέδιο, φαίνεται ότι επιβάλλει μία ποινή στον χρήστη. Είναι αμφίβολη η νομιμό-τητα της πρόβλεψης αυτής. Επίσης, προβλέπεται η υποχρεωτική επιδίκαση του ½ τουλάχιστον της αμοιβής. Άλλως, δυνατότητα μεί-ωσης των εξόδων, κανόνας του 20%, δεν υπάρχει. Αρμόδιο είναι πάντοτε το μονομελές πρωτοδικείο. Έτσι, καταργείται το παράδοξο φαινόμενο του προη-γούμενου δικαίου να αποφαίνεται οριστικώς σε πολλές περιπτώσεις το Ειρηνοδικείο, δηλαδή ο Ειρηνο-δίκης να ελέγχει την απόφαση ιεραρχικώς ανωτέρου δικαστηρίου. Πρέπει, επίσης, να εξαρθεί το εξής: Το νομοσχέδιο δεν καταργεί το κείμενο του άρθρ. 49 παρ. 1, κατά το οποίο ιδρύεται υποχρέωση διαπραγμάτευσης και σε περίπτωση διαφωνίας ανοίγεται η δικαστική οδός. Άρα, θα ισχύουν και οι δύο διατάξεις? Αυτό δεν μπορεί να ισχύει, γιατί είναι αντιφατικές. Εξηγούμαι: Η παρούσα διάταξη εισάγει την εξής προϋπόθεση για την προσφυγή στη δικαστική οδό. Να χωρήσει η χρήση πριν από την καταβολή της αμοιβής ή πριν τη συμφωνία. Το 49 παρ. 1 ν. 2121/1993 προϋποθέ-τει και διαπραγμάτευση. Όμως, αυτό που λέει το νυν 49 παρ. 1 το λέει και η διάταξη που προτείνεται. Συνεπώς, πρέπει να διαγραφεί το γράμμα του άρθρ. 49 παρ. 1, ήτοι το κείμενο «Οι οργανισμοί …. Απο-φαίνεται το αρμόδιο δικαστήριο». Η μεταβατική διάταξη νομικοτεχνικά πρέπει να ενταχθεί στις μεταβατικές διατάξεις του νόμου και όχι στο σώμα του άρθρου. Αφού αυτό θα ήταν τεράστια νομική «ανορθογραφία». Δείτε παρακάτω στις μεταβατικές διατάξεις (άρθρ. 69)