Αρχική Νόμος για τη συλλογική διαχείριση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίαςΆρθρο 69-Καταργούμενες και λοιπές ρυθμίσειςΣχόλιο του χρήστη Γιώργος Παπαθανασίου | 22 Ιανουαρίου 2016, 13:55
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γιώργος Παπαθανασίου' | 22 Ιανουαρίου 2016, 13:55

    Άρθρο 69 παρ. 2 (α) του ΣχΝ, αναφορικά με τη προτεινόμενη τροποποίηση του άρθρου 18, παρ. 3 του Ν. 2121/1993: Από τα σχόλια που έχουν αναρτηθεί στη Διαβούλευση έως σήμερα, διαπιστώνεται ότι παραβλέπεται, από την πλευρά των υπόχρεων καταβολής, η αιτιολόγηση της πρόβλεψης εύλογης αμοιβής επί της αξίας εισαγωγής των ηλεκτρονικών υπολογιστών εξ αιτίας της αναπαραγωγής έργων πνευματικής ιδιοκτησίας με αυτούς προς ιδιωτική χρήση. Οι δημιουργοί και οι συγγενικοί δικαιούχοι πνευματικής ιδιοκτησίας είναι «εργάτες» του πνεύματος και συνεπώς πρέπει να αμείβονται για τα έργα τους, όταν αυτά χρησιμοποιούνται μέσω ιδιωτικής αντιγραφής, ενώ οι ίδιοι δεν μπορούν εύλογα να ελέγξουν αυτή την αντιγραφή και να αμειφθούν για το σύνολο των έργων τους που αντιγράφονται ιδιωτικά από κάθε καταναλωτή, χάνοντας σημαντικά ποσά. Είναι γνωστό σε όλους ότι η ραγδαία εξέλιξη των νέων τεχνολογιών διεύρυνε σημαντικά το μέγεθος της αναπαραγωγής έργων πνευματικής ιδιοκτησίας για ιδιωτική χρήση, κατά τρόπο παντελώς ανεξέλεγκτο. Αυτοί οι «εργάτες» για να δημιουργήσουν έργα του πνεύματος πρέπει να διασφαλίσουν την επιβίωσή τους, δηλαδή τη σίτιση, τη κατοικία, την υγεία και τη κοινωνική ζωή τη δική τους και της οικογένειάς τους, διαφορετικά δεν υπάρχουν οι αναγκαίες και απαραίτητες προϋποθέσεις και συνθήκες για δημιουργία πνευματικών έργων. Συνεπώς, πρέπει να αμείβονται για την εργασία τους. Τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας είναι Συνταγματικά απόλυτα δικαιώματα, όπως τα δικαιώματα κυριότητας των ιδιοκτητών κινητών πραγμάτων και ακινήτων. Δεν νοείται απαλλοτρίωση γής ακινήτου χωρίς προηγούμενη αποζημίωση του ιδιοκτήτη του, που διαθέτει από το νόμο τα μέσα να απαγορεύσει τέτοια απαλλοτρίωση. Κατά παρόμοιο τρόπο, οι δικαιούχοι δικαιωμάτων επί έργων πνευματικής ιδιοκτησίας έχουν το δικαίωμα να απαγορεύσουν τη χρήση των έργων τους όταν δεν αμείβονται για τη χρήση τους από τους τρίτους καταναλωτές. Η Οδηγία 2001/29 για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας, προσφέρει τη δυνατότητα στα κράτη-μέλη να επιλέξουν δια νόμου την εξαίρεση στο παραπάνω νομικό πλαίσιο προστασίας και εκμετάλλευσης των δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας ιδιαίτερα σε περίπτωση αναπαραγωγής έργων για ιδιωτική χρήση. Κατ’αυτό τον τρόπο διευκολύνεται η κοινωνική και οικογενειακή ζωή των πολιτών-καταναλωτών αφού δεν απαιτείται να ζητούν συνεχώς άδειες από τους δικαιούχους για κάθε ιδιωτική αντιγραφή έργων πνευματικής ιδιοκτησίας και οι δικαιούχοι υποχρεούνται δια νόμου (στην Ελλάδα με το άρθρο 18 Ν. 2121/93) να επιτρέπουν τέτοια αναπαραγωγή για ιδιωτική χρήση. Απαραίτητη προϋπόθεση, όμως, αυτής της δια νόμου απαλλοτρίωσης είναι η εύλογη αποζημίωση των δικαιούχων, που πρέπει σε κάθε περίπτωση να είναι δίκαιη και ικανοποιητική για τους δικαιούχους, σύμφωνα με την Οδηγία. Εφ’όσον αποδειχθεί πως είτε ο νόμος είτε ο τρόπος εφαρμογής του από το δικαϊκό σύστημα του αντίστοιχου κράτους-μέλους δεν διασφαλίζουν επαρκώς την παραπάνω προϋπόθεση είσπραξης δίκαιης και ικανοποιητικής αποζημίωσης από τους δικαιούχους, τότε τίθεται ένα εύλογο ερώτημα κατά πόσο οι δικαιούχοι πνευματικής ιδιοκτησίας δικαιούνται να απαγορεύσουν παντελώς την αναπαραγωγή έργων τους προς ιδιωτική χρήση. Οι υπολογιστές είναι τεχνικά μέσα που χρησιμοποιούνται σε σημαντικό βαθμό για αναπαραγωγή έργων πνευματικής ιδιοκτησίας προς ιδιωτική χρήση. Η μη καταβολή δίκαιης αποζημίωσης, που να είναι ικανοποιητική για τους δικαιούχους, συνιστά ανεπαρκή κάλυψη της αποδεδειγμένα σημαντικής ζημίας των δικαιούχων από τη χρήση τους για ιδιωτική αντιγραφή. Από την πιθανή απαγόρευση της αναπαραγωγής έργων των δικαιούχων προς ιδιωτική χρήση, μεταξύ αυτών που εύλογα θα ζημιώνονταν είναι οι παραγωγοί και οι εισαγωγείς τεχνικών μέσων (όπως υπολογιστών) πρόσφορων για ιδιωτική αντιγραφή. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, εκτός από τα προγράμματα λειτουργίας τους, είναι κενοί περιεχομένου. Συνεπώς, οι πωλήσεις τους εξαρτώνται σημαντικά από τη χρήση του περιεχομένου που θα εγγραφεί, αποθηκευθεί και αντιγραφεί σε αυτούς, αφού προηγουμένως αγορασθούν από τους καταναλωτές-χρήστες των έργων. Οι παραγωγοί και οι εισαγωγείς τεχνικών υπολογιστών είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις που πωλούν και δεν δωρίζουν αυτά τα τεχνικά μέσα, που χρησιμοποιούνται σε μεγάλο βαθμό για αναπαραγωγή έργων προς ιδιωτική χρήση. Άλλωστε, εξ αιτίας αυτής της δυνατότητας των υπολογιστών, αποδεδειγμένα, κερδίζουν. Το εμπορικό συμφέρον τους διευκολύνεται από την ιδιωτική αντιγραφή έργων πνευματικής ιδιοκτησίας δωρεάν ή με ελάχιστη αμοιβή των δικαιούχων, διότι κατ’αυτό τον τρόπο πολλαπλασιάζονται τα κέρδη τους, μέσω της αύξησης της επιθυμίας των καταναλωτών για αναπαραγωγή προς ιδιωτική χρήση δωρεάν έργων με τους υπολογιστές που αγοράζουν αδιάφορα από την αντίστοιχη οικονομική ζημιά των δικαιούχων πνευματικής ιδιοκτησίας. Συνεπώς, η νομοθετική πρόβλεψη εύλογης αμοιβής επί της αξίας εισαγωγής ηλεκτρονικών υπολογιστών εξ αιτίας της αναπαραγωγής έργων πνευματικής ιδιοκτησίας προς ιδιωτική χρήση αφ’ενός μεν διευκρινίζει το περιεχόμενο της αναφοράς σε «τεχνικά μέσα» και «συσκευές» στην παρ. 3 του άρθρου 18, Ν. 2121/93, καθώς η υπαγωγή των ηλεκτρονικών υπολογιστών στο πεδίο εφαρμογής αυτής της διάταξης συνιστά υποχρέωση της Ελλάδας, με βάση την Οδηγία 2001/29 Ε.Κ., αφ’ετέρου, δε, επιδιώκει μια εξισορρόπηση μεταξύ των συμφερόντων των δικαιούχων πνευματικής ιδιοκτησίας και των συμφερόντων των παραγωγών και εισαγωγέων ηλεκτρονικών υπολογιστών στο πλαίσιο της κοινωνίας της πληροφορίας και της πνευματικής ιδιοκτησίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.