Αρχική Νόμος για τη συλλογική διαχείριση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίαςΜέρος Ι ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α ΣΚΟΠΟΣ, ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΟΙ Άρθρο 01-ΣκοπόςΣχόλιο του χρήστη Ο.Σ.Δ. ΘΕΣΠΙΣ | 22 Ιανουαρίου 2016, 14:20
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ο.Σ.Δ. ΘΕΣΠΙΣ' | 22 Ιανουαρίου 2016, 14:20

    ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ επι ΟΥΣΙΩΔΩΝ ΣΗΜΕΙΩΝ του ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ 1. Το Ν/Σ, από πλευράς των θεμάτων που αντιμετωπίζει, δεν είναι αρκούντως επωφελές για τους δημιουργούς, διότι: επιβάλλει σειρά υποχρεώσεων εις βάρος των ΟΣΔ χωρίς να εξασφαλίζει την τήρηση των υποχρεώσεων των χρηστών. Οι τελευταίοι, 23 χρόνια μετά την ισχύ του 2121/1993 εξακολουθούν, χωρίς κυρώσεις, να τον παραβιάζουν προκλητικά, σε βαθμό έως και να απαιτούν από τους δημιουργούς, σε ατομικές συμβάσεις να παραιτηθούν των δικαιωμάτων τους από την συλλογική διαχείριση (υπάρχουν πλείστα κρούσματα, που δεν θεωρούμε σκόπιμο να αναφερθούν εδώ). Και ναι μεν οι υποχρεώσεις που προέρχονται απευθείας από την Οδηγία είναι υποχρεωτικές, όμως έχουν προστεθεί υποχρεώσεις ΜΗ προβλεπόμενες από την Οδηγία, οι οποίες εξακοντίζουν σε υπερβολικό βαθμό τις δεσμεύσεις των ΟΣΔ, με συνέπεια την πρόκληση δυσλειτουργίας στη συλλογική διαχείριση δικαιωμάτων. 2. Ενόψει της υποχρέωσης των ΟΣΔ, κατά το άρθρο 23 του ν/σ, να διαπραγματεύονται τις αξιούμενες αμοιβές με τους χρήστες, επιβάλλεται να διατυπωθεί ρητά στο ν/σ ότι παραμένουν σε ισχύ όλες οι διατάξεις του 2121/93, με τις οποίες ορίζεται ευθέως το ύψος των καταβλητέων από τους χρήστες (ποσοστιαίων αμοιβών), είτε καθορίζονται οι όροι που διέπουν τις αμοιβές αυτές (βάση υπολογισμού των ποσοστιαίων αμοιβών). 3. Στο ζήτημα της είσπραξης των δικαιωμάτων, το Σ/Ν αφήνει ως έχει την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί μετά τον Ν. 2121/1993, αφού στην ουσία παραμένει το χρονοβόρο, κοστοβόρο και αναποτελεσματικό καθεστώς των ατομικών διώξεων των χρηστών, καθεστώς μοναδικό στην Ε.Ε., με το οποίο καθίσταται ανέφικτη η τήρηση του ορίου του ποσοστού διαχειριστικών εξόδων στο 20% (ρύθμιση που επίσης είναι εκτός Οδηγίας) και αδύνατη η σωστή κατανομή των πόρων σε άλλες λειτουργίες των ΟΣΔ. 4. Στο θέμα της παροχής πληροφοριών από τους χρήστες, που να επιτρέπουν την τήρηση των υποχρεώσεων που επιβάλλονται στους ΟΣΔ, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πλήρως απογοητευτική, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η τήρηση των εισαγομένων δια του Ν/Σ υποχρεώσεων των ΟΣΔ. Το Ν/Σ δεν προβλέπει ΚΑΜΜΙΑ αποτελεσματική κύρωση για την μη παροχή των οφειλομένων από τους χρήστες πληροφοριών. Ετσι, θα συνεχίζεται η χρονοβόρα και πολυέξοδη δικαστική διαδικασία, που επιβαρύνει τους ΟΣΔ με διαχειριστικά έξοδα. Ο Νομοθέτης της Οδηγίας είχε ενώπιόν του πραγματικότητα παγιωμένη από πολλών δεκαετιών σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., στις οποίες οι υποχρεώσεις των χρηστών έχουν περάσει στις επαγγελματικές συνειδήσεις και η Οδηγία δεν είχε λόγο να ασχοληθεί ιδιαίτερα με αυτές. Στην Ελλάδα όμως αυτό δεν συμβαίνει και ο ΄Ελληνας νομοθέτης θα όφειλε να το αντιμετωπίσει. 5. Ενώ λοιπόν, κατά την υποτιθέμενη ως «ενσωμάτωνση» της Οδηγίας, ο Ελληνας νομοθέτης έχει «προσθέσει» πλήθος διατάξεων που ΔΕΝ περιλαμβάνονται στην Οδηγία και που όλες επιβάλλουν εξοντωτικές υποχρεώσεις στους ΟΣΔ, ΚΑΜΜΙΑ υποχρέωση στους χρήστες δεν έχει επιβάλει. Επιπλέον και ουχί λιγότερο σημαντικό, η «παρεμβολή» εθνικών διατάξεων στο κείμενο πολλών από τα μεταφερόμενα άρθρα της Οδηγίας δημιουργεί την απολύτως εσφαλμένη και παραπλανητική εντύπωση ότι οι εθνικές αυτές διατάξεις αποτελούν μέρος της Οδηγίας. Με άκρως χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του άρθρου 18 του νομοσχεδίου, με τίτλο «Κρατήσεις» και την ένδειξη: «Αρθρο 12 Οδηγίας», που επιβάλει ποσοστό 20% στα έξοδα διαχείρισης των ΟΣΔ 6. Στα εισαγόμενα περί ελέγχου και εποπτείας των ΟΣΔ, η πλειοψηφία των οποίων είναι εκτός της ενσωματούμενης Οδηγίας, διαφαίνεται μία υπερβολική και αδικαιολόγητη αυστηρότητα, που δημιουργεί την εντύπωση ότι μέχρι σήμερα οι ΟΣΔ ήταν ανέλεγκτοι και παραβατικοί. Από τη στιγμή που ο κοινοτικός νομοθέτης έδωσε το μέτρο του ελέγχου των ΟΣΔ, που θεωρεί ότι απαιτείται προκειμένου να επιτυγχάνονται οι στόχοι που θέτει για την προστασία των μελών τους και των χρηστών, είναι απορίας άξιο για ποιο λόγο ο έλληνας νομοθέτης προσθέτει σειρά απείρως πιο αυστηρών επεμβατικών και αυστηρών διατάξεων που υπερβαίνουν τα συνταγματικώς επιτρεπόμενα όρια.