Αρχική Νόμος για τη συλλογική διαχείριση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίαςΆρθρο 69-Καταργούμενες και λοιπές ρυθμίσειςΣχόλιο του χρήστη Αναστάσης Βιστωνίτης | 22 Ιανουαρίου 2016, 14:37
  • Σχόλιο του χρήστη 'Αναστάσης Βιστωνίτης' | 22 Ιανουαρίου 2016, 14:37

    ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, ΟΧΙ ΤΟ ΠΕΡΙΤΥΛΙΓΜΑ Αν έχετε μια εταιρεία και χρησιμοποιήσετε κάποιο από τα κατοχυρωμένα σήματα ή το διαφημιστικό σλόγκαν ενός ανταγωνιστή σας, ο τελευταίος έχει το δικαίωμα να σας πάει στα δικαστήρια όπου οι ποινές είναι εξοντωτικές. Αν αντιγράψετε παράνομα το λογισμικό ενός Η/Υ διαπράττετε αδίκημα που συνεπάγεται σοβαρότατες κυρώσεις. Αν όμως «σαρώσετε» (σκανάρετε) ένα άρθρο ή και ολόκληρο βιβλίο και το στείλετε σε όσους αποδέκτες θέλετε, αυτό, μολονότι συνιστά επίσης αδίκημα, δεν θα σας στοιχίσει τίποτε και μπορείτε το copyright που αναγράφεται στο έντυπο ή το βιβλίο να το γράψετε στα παλαιότερα των υποδημάτων σας, διότι ποιος και μέσω ποιας διαδικασίας θα το ανακαλύψει; Η πειρατεία οργιάζει στο Διαδίκτυο. Και πόσοι θα ευαισθητοποιηθούν από το γεγονός ότι ένα κείμενο που δημοσιεύεται συνιστά αφενός μεν εργασία (και κάθε εργασία πρέπει να αμείβεται) και ότι αφετέρου το πνευματικό δημιούργημα φέρει την ταυτότητα και την πατρότητα του δημιουργού του; Χρησιμοποιώντας το χωρίς τη σχετική άδεια απλούστατα το σφετερίζεσθε και παραβιάζετε τα ηθικά και υλικά δικαιώματα του δημιουργού του. Αλλά αυτό ακριβώς προβλέπει η εύλογη αμοιβή: το δικαίωμα να χρησιμοποιείτε το περιεχόμενο ενός δημιουργήματος για ιδιωτική χρήση καταβάλλοντας ένα ασήμαντο, ουσιαστικά, τίμημα στον δημιουργό και τον παραγωγό του και μάλιστα άπαξ, για όσα χρόνια θα χρησιμοποιείτε τον Η/Υ σας. Αυτά τα αυτονόητα δεν είναι αυτονόητα για τους εισαγωγείς και τους εμπόρους Η/Υ, οι οποίοι έχουν «ξιφουλκήσει» εν όψει της κατάθεσης του νέου νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας που τέθηκε πρόσφατα σε δημόσια διαβούλευση. Τι είναι αυτό που τους «πονάει»; Η επαναφορά της εύλογης αμοιβής στους Η/Υ υπέρ των δημιουργών και των παραγωγών του πνευματικού έργου. Και τι δεν είπαν: Ότι θα επιβαρυνθεί ο καταναλωτής κι έτσι μειωθούν οι πωλήσεις Η/Υ. Αλλά πόση θα είναι η επιβάρυνση; Για υπολογιστή που σε τιμή χονδρικής θα πωλείται, ας πούμε, 300 ευρώ το ποσό της εύλογης αμοιβής είναι 6 ευρώ, δηλαδή το κόστος δύο καφέδων στο κέντρο της Αθήνας! Ότι θα μειωθούν τα έσοδα του δημοσίου από τη μείωση των πωλήσεων λες και θα πέσουν οι πωλήσεις επειδή η αγορά ενός υπολογιστή θα στοιχίζει δύο καφέδες επιπλέον και όχι γιατί η μείωση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος της χώρας υπερβαίνει το 25%. Ας μας πουν όμως, με στοιχεία, σε τι ποσοστό – και αν – έχουν πέσει οι πωλήσεις των Η/Υ τα τελευταία πέντε χρόνια, συμπεριλαμβανομένων βέβαια και των κινητών τηλεφώνων και των τάμπλετς που ούτως ή άλλως κι αυτά Η/Υ είναι. Ότι το δημόσιο θα πληρώνει ακριβότερα τους υπολογιστές που θα χρειάζεται να αγοράσει για τις ανάγκες του, λησμονώντας ότι η φορολόγηση της εύλογης αμοιβής θα αυξήσει και δεν θα μειώσει τα έσοδα του δημοσίου. Ότι η «ηλεκρονικοποίηση», δηλαδή η επιβεβλημένη ούτως ή άλλως διαχείριση των συναλλαγών στο υψηλό και στο χαμηλό επίπεδο, θα περιοριστεί, λες και υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα κάτι τέτοιο να συμβεί στη σημερινή εποχή. Ότι το κόστος θα είναι τόσο δυσβάστακτο για ορισμένους που εμπορεύονται Η/Υ ώστε θα χρειαστεί «να πάρουν μέτρα», μέχρι και να απολύσουν προσωπικό! Ότι στην Ευρώπη προσανατολίζονται στη «χαλάρωση» των μέτρων που προστατεύουν την πνευματική ιδιοκτησία και την αναπαραγωγή, με το σύνθημα όλα «ελεύθερα» σε μια ελεύθερη κοινωνία. Λέγοντας «ελεύθερα» εννοούν βέβαια όλα δωρεάν, πλην των εργαλείων (των Η/Υ) για τα οποία τα ποσά που καταβάλλει ο καταναλωτής δεν είναι μόνο για το κόστος παραγωγής και εμπορίας αλλά και για το λογισμικό τους που υποτίθεται ότι δίνεται δωρεάν, έχει όμως ήδη πληρωθεί από τον κατασκευαστή. Δεν μας λένε επιπλέον ότι δεν πρόκειται για καμιά γενική «τάση» αλλά για τις πιέσεις που ασκούν οι πολυεθνικές εταιρείες στις κυβερνήσεις και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ώστε να χαλαρώσουν τα μέτρα και κάποια μέρα να καταργηθούν. Ότι αν, τέλος πάντων, δεν καταβάλλεται η εύλογη αμοιβή και ληφθούν και κάποια ευεργετικά μέτρα υπέρ της ανάπτυξης των Η/Υ, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν θα αυξηθεί έως και 5%! Κι αυτό πού θα συμβεί; Σε μια χώρα που δεν παράγει αλλά εισάγει Η/Υ! Ότι θα αυξηθεί η πειρατεία, κι επομένως θα μειωθούν τα έσοδα του δημοσίου, ενώ το αντίθετο ακριβώς θα συμβεί κι επιπλέον θα περιοριστεί δραστικά ο παρασιτισμός στην εμπορία των Η/Υ. Τα «επιχειρήματα» αυτά βέβαια δεν έχουν βάση. Το κυριότερο είναι πως η εύλογη αμοιβή παρουσιάζεται ως φόρος υπέρ τρίτων. Αυτό μπορεί να ακουστεί λογικό στα αυτιά των απληροφόρητων. Γιατί μεταθέτει το επίπεδο της συζήτησης εκτός ουσίας. Φόρους έχει δικαίωμα να εισπράξει μόνο το κράτος και κανένας ιδιωτικός φορέας. Η εύλογη αμοιβή είναι αμοιβή εργασίας και τα ποσά που αποκτά κανείς από την εργασία του φορολογούνται. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Αλλά εδώ η εύλογη αμοιβή δεν αντιπροσωπεύει, κατά τους εισαγωγείς και εμπόρους που ξιφουλκούν εναντίον της, εργασία. Δεν είναι εργασία το δημιουργικό έργο, δεν συνιστά περιουσιακό στοιχείο, δεν είναι τίποτε. Κι αναρωτιέται κανείς: αν ένα μέρος της κοινωνίας σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο πού πηγαίνουμε και ποιο θα είναι το μέλλον μας; Κάποιοι μάλιστα, προκειμένου να μην καταβάλουν την εύλογη αμοιβή, ζητούν να καταβάλλεται από τον κρατικό προϋπολογισμό! Δηλαδή παρουσιάζονται πολέμιοι του κρατισμού αλλά με έξοδα του κράτους! Ο νόμος 2121/93 για την κατάρτιση του οποίου επικεφαλής υπήρξε ο αείμνηστος Γ. Κουμάντος, μια διεθνής φυσιογνωμία, ήταν ένας νόμος πρωτοποριακός για όλη την Ευρώπη και ψηφίστηκε σε μια εποχή όπου δεν υπήρχε Διαδίκτυο. Το κουτοπόνηρο επιχείρημα εναντίον του ήταν ότι εύλογη αμοιβή για τους Η/Υ δεν προβλεπόταν σε καμιά χώρα της Ε.Ε. Κουτοπόνηρο γιατί απέκρυπτε το γεγονός ότι οι οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης στην Ευρώπη είχαν δημιουργηθεί πολλά χρόνια πριν από την εμφάνιση των Η/Υ. Κι ενώ ο ελληνικός νόμος λειτούργησε ως παράδειγμα για την εισαγωγή της εύλογης αμοιβής από τους Η/Υ στη νομοθεσία δεκατεσσάρων ευρωπαϊκών κρατών, εμείς την καταργήσαμε! Η επαναφορά της συναντά τώρα από ομάδες συμφερόντων τις ίδιες σφοδρές αντιδράσεις που εμφανίστηκαν όχι το 1993 με την ψήφιση του νόμου αλλά το 1997, όταν άρχισαν να δημιουργούνται οι οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης και να ζητούν την καταβολή της εύλογης αμοιβής από τους οφειλέτες. Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ένα: όταν η δημιουργία και η παραγωγή δεν θεωρούνται μείζονες παράγοντες για την ανάπτυξη μιας κοινωνίας και στη θέση τους βάζουμε το εργαλείο και το περιτύλιγμα, η κοινωνία αυτή δεν πρέπει να αισιοδοξεί για το μέλλον. Ελπίζω ότι αυτή τη φορά το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του (και όχι μόνον η κυβέρνηση) δεν θα ενδώσει στις πιέσεις (όπως ενέδωσε το 2002) και θα προβεί στο αυτονόητο επαναφέροντας τη διάταξη για το 2% της εύλογης αμοιβής που υπήρχε στον νόμο 2121/93. Και ότι θα σταματήσει η πονηρή πολιτικολογία: ότι την επαναφέρει μια αριστερή κυβέρνηση. Ας θυμίσω μόνο ότι ο νόμος 2121/93 ψηφίστηκε όταν υφυπουργός πολιτισμού ήταν η ακραιφνώς φιλελεύθερη κ. Ντόρα Μπακογιάννη. Αναστάσης Βιστωνίτης, δημοσιογράφος-συγγραφέας