Αρχική Νόμος για τη συλλογική διαχείριση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίαςΚΕΦΑΛΑΙΟ Θ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ-Άρθρο 32 ΥποχρεώσειςΣχόλιο του χρήστη Σύλλογος Μουσικοσυνθετών και Στιχουργών Ελλάδας ΤΟ ΜΕΤΡΟΝ | 22 Ιανουαρίου 2016, 15:46
Υπουργείο Πολιτισμού Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Άρθρο 32 Είναι εξαιρετικά προβληματικό ότι το νομοσχέδιο επέλεξε να αφήσει σχεδόν αρρύθμιστες τις ανεξάρτητες οντότητες διαχείρισης ενώ η οδηγία ρητά προβλέπει στα κράτη μέλη τη δυνατότητα να προβλέψουν αυστηρότερο πλαίσιο από το ελάχιστο που προβλέπει η οδηγία (βλέπε αιτιολογική σκέψη 9). Θεωρούμε ότι κάθε φορέας που προβαίνει σε συλλογική διαχείριση είτε είναι ΟΣΔ είτε είναι ΑΟΔ θα πρέπει να υπόκειται σε καθεστώς αδειοδότησης και εποπτείας. Και ναι μεν οι ΑΟΔ θα πρέπει να εξαιρούνται των ρυθμίσεων αναφορικά με τη γενική συνέλευση μελών και εποπτικού συμβουλίου αλλά δεν υφίσταται κανένας δικαιολογητικός λόγος να εξαιρούνται των ρυθμίσεων που αφορούν τη διαφάνεια, τη χρήση εσόδων, τις κρατήσεις, τη διανομή ή τα επιγραμμικά δικαιώματα σε μουσικά έργα. Πολύ σωστά το συγκεκριμένο άρθρο προβλέπει ότι οι ΑΟΔ δεν απολαμβάνουν τα προνόμια των ΟΣΔ όπως είναι τα τεκμήρια νομιμοποίησης όπως και δεν δύνανται να διαχειρίζονται δικαιώματα που σύμφωνα με το νόμο ασκούνται υποχρεωτικά από ΟΣΔ (όπως η εύλογη αμοιβή της ιδιωτικής αντιγραφής, η εύλογη αμοιβή των ερμηνευτών – εκτελεστών και παραγωγών φωνογραφημάτων κλπ). Είναι απολύτως εύλογο και θεμιτό ο νόμος να χορηγεί δικονομικά προνόμια μόνον σε ΟΣΔ που υπόκεινται σε αυστηρούς κανόνες λειτουργίας και εποπτείας όπως είναι απολύτως εύλογο να αποκλείονται ΑΟΔ που δεν υπόκειται σε σχεδόν κανένα ρυθμιστικό πλαίσιο από τη διαχείριση δικαιωμάτων που ο νόμος προβλέπει την υποχρεωτική συλλογική διαχείριση. Οι αντίθετες αιτιάσεις ότι δήθεν παραβιάζονται οι διατάξεις της Οδηγίας και συγκεκριμένα οι διατάξεις των άρθρων 2 παρ.4 και 16 παρ.1 είναι παντελώς αβάσιμες αφού από μια απλή ανάγνωση των διατάξεων αυτών αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν σχετίζονται καθόλου και δεν αποκλείουν τον περιορισμό που επιβάλλει το άρθρο 32.