Αρχική Νόμος για τη συλλογική διαχείριση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίαςΆρθρο 69-Καταργούμενες και λοιπές ρυθμίσειςΣχόλιο του χρήστη Γιώργος Μπαμπέτας | 22 Ιανουαρίου 2016, 15:23
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γιώργος Μπαμπέτας' | 22 Ιανουαρίου 2016, 15:23

    Το σχόλιο αφορά στη διοικητική διαδικασία για την υποχρέωση των παρόχων πρόσβασης στο διαδίκτυο να αίρουν την προσβολή και να την παραλείπουν στο μέλλον. Ως προσβολή νοείται η χρησιμοποίηση των δικτύων τους για την τέλεση από τρίτους πράξεων που για να είναι νόμιμες, χρειάζονται την άδεια των δικαιούχων. Τα κριτικά σε βάρος της νομοθετικής πρωτοβουλίας σχόλια είναι, στο μέτρο της αντίληψής μου, μονομερή. Ειδικότερα: Αφιερώνεται τεράστιος χώρος στην επίκληση διατάξεων που θεμελιώνουν το δικαίωμα των χρηστών στην ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο. Δημιουργείται, έτσι, η εντύπωση ότι τα δικαιώματα αυτά έχουν υπέρτερη αξία του δικαιώματος επί ενός σήματος, πνευματικού έργου ή συγγενικού δικαιώματος. Το ορθό είναι ότι πρόκειται περί ομοτίμων δικαιωμάτων, τα οποία σε κάθε περίπτωση πρέπει να σταθμίζονται. Αυτό συνάγεται από τη νομολογία του ΔΕΕ. Δείγμα της συστηματικώς εσφαλμένης νομικής προσέγγισης είναι η εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας μόνον προς την κατεύθυνση του περιορισμού της προστασίας απόλυτων και αποκλειστικών δικαιωμάτων και όχι και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εναργές καθίσταται τούτο στο παράδειγμα που μία ιστοσελίδα έχει τόσον νόμιμο, όσον και παράνομο περιεχόμενο. Όμως, το Γερμανικό Ακυρωτικό, την 26.11.2015, έκρινε (Ι ZR 3/14 & I ZR 174/14) ότι απαγόρευση πρόσβασης δεν είναι μόνον ανεκτή, όταν οιιστοσελίδες έχουν αποκλειστικώς παράνομο περιεχόμενο, αλλά ήδη, όταν κατά την καθόλου σχέση το νόμιμο περιεχόμενο δεν υπερισχύει του παρανόμου. Και ακόμη για το ζήτημα της αποτελεσματικότητας έκρινε το ίδιο δικαστήριο... οι, λόγω της τεχνικής δομής του διαδικτύου υπάρχουσες δυνατότητες παράκαμψης δεν αντίκεινται στο ανεκτό της εντολής απαγόρευσης πρόσβασης, αρκεί ότι η εντολή παρεμποδίζει ή έστω δυσχεραίνει την πρόσβαση στο παράνομο περιεχόμενο. Έτερο δείγμα όχι στάθμισης, αλλά εξ υπαρχής προτίμησης υπέρ της ελευθερίας του χρήστη να προσβάλλει απόλυτα και αποκλειστικά δικαιώματα είναι η άποψη ότι πρώτα πρέπει να τηρείται κάποια διαδικασία κατά των παρόχων φιλοξενίας και μετά κατά των παρόχων πρόσβασης. Η ευθύνη των άνω παρόχων δεν τελεί κατά νόμον σε επικουρική σχέση. Το ζήτημα είναι τέτοιο της αρχής της αναλογικότητας. Είναι αναλογικό Έλληνες δικαιούχοι να αναζητούν τους αγνώστους παρόχους φιλοξενίας ανά τον κόσμο? Η χώρα μας δεν διαθέτει παρόχους φιλοξενίας, όπως λ.χ. η Γερμανία, η Ολλανδία κ.λπ. Και, τέλος, λίγα λόγια για την Επιτροπή, που είναι διοικητική αρχή. Άραγε, σε μία περίπτωση παράβασης των κανόνων ανταγωνισμού, ποιό "όργανο" γνωρίζει καλυτερα? Η Επιτροπή Ανταγωνισμού ή τα πολιτικά δικαστήρια? Η Επιτροπή θα διαθέτει πλήρη και επαρκή γνώση. Συνεπώς, η πρόταση είναι να διατηρηθεί η διάταξη.