Το άρθρο 30 ν. 2121/1993 αντικαθίσταται ως εξής:
«Άρθρο 30
“Έργα συνεργασίας και μουσικές συνθέσεις με στίχους”
Για τα έργα συνεργασίας και για μουσικές συνθέσεις με στίχους, εφόσον αμφότερες οι συνεισφορές του συνθέτη και του στιχουργού, έχουν δημιουργηθεί ειδικά για τη συγκεκριμένη μουσική σύνθεση με στίχους, η πνευματική ιδιοκτησία διαρκεί όσο η ζωή του τελευταίου επιζώντος δημιουργού και εβδομήντα (70) χρόνια μετά το θάνατό του, που υπολογίζονται από την 1η Ιανουαρίου του έτους το οποίο έπεται του θανάτου του τελευταίου επιζώντος δημιουργού (ενσωμάτωση α. 1 παρ. 1 της Οδηγίας 2011/77).”
Οι νόμοι περί «πνευματικής ιδιοκτησίας» ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι πρέπει να κάνουν δύο πράγματα. 1) να προστατεύουν τα δικαιώματα των δημιουργών δίνοντας κίνητρα για δημιουργία και 2) ως απόρροια του πρώτου να επιτρέπουν την βελτίωση της γνώσης και την συνέχεια του έργου.
Όταν ο δημιουργός είναι νεκρός ή έχει να ασχοληθεί με το έργο δεκαετίες κανένας από αυτούς τους σκοπούς δεν εξυπηρετεί η νομοθεσία. Το μόνο που εξυπηρετεί είναι το κέρδος εταιριών που εκμεταλλεύονται τα «πνευματικά δικαιώματα»
Για μία σύγχρονη νομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων και όχι ιδιοκτησίας θα πρέπει να αλλάξουν πολλά από αυτά τα πραγματικά γελοία νούμερα.
Για τραγούδια και δημιουργίες μουσικής αρκούν τα 5-10 έτη από την δημιουργία τους, για βιβλία τα 20 με 25 και για ταινίες τα 2-3 χρόνια. Οτιδήποτε παραπάνω βάζει μόνο χρήματα στις τσέπες μεταπωλητών.
Η «πνευματική ιδιοκτησία» πρέπει να πεθάνει και να αντικατασταθεί με πνευματικά δικαιώματα.
Τα 70 χρόνια μετά τον θάνατο του δημιουργού δεν αποσκοπεί απολύτως πουθενά.
Η πνευματική ιδιοκτησία πρέπει να λήγει και με τον θάνατο του!