1. Αθλητικό σωματείο είναι η ένωση φυσικών προσώπων η οποία ιδρύεται και λειτουργεί σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 78 επ. του Αστικού Κώδικα και του παρόντος νόμου. Δεν επιδιώκει την απόκτηση κέρδους και αποβλέπει:
α)στη συστηματική καλλιέργεια και στην ανάπτυξη των δυνατοτήτων των αθλητών του για τη συμμετοχή τους σε αθλητικούς αγώνες,
β)στην ανάπτυξη και προαγωγή του αθλήματος που καλλιεργεί,
γ)στην παροχή υπηρεσιών εκγύμνασης για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής, την πρόληψη και την εξασφάλιση της υγείας των αθλητών και όσων αθλούνται και
δ)στην προαγωγή του αθλητικού ιδεώδους.
2. Το αθλητικό σωματείο είναι η πρωτοβάθμια αθλητική οργάνωση του ερασιτεχνικού αθλητισμού και μπορεί να ασκεί και άλλες δραστηριότητες που συνάδουν με τον καταστατικό του σκοπό, καθώς επίσης και να έχει και οποιονδήποτε άλλο, δευτερεύοντα, καταστατικό σκοπό, υπό την προϋπόθεση ότι δεν αναιρείται ο μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας του. Το καταστατικό του αθλητικού σωματείου ορίζει τους συγκεκριμένους κλάδους ή κατηγορίες άθλησης, στην καλλιέργεια και ανάπτυξη των οποίων αυτό αποσκοπεί, καθώς και τη διαδικασία της ίδρυσης νέων κλάδων άθλησης ή της κατάργησης κλάδων.
3. Αθλητικά σωματεία που υπάγονται στις διατάξεις του παρόντος νόμου μπορούν να συστήσουν τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα(Α.Ε.Ι.), οι πρωτοβάθμιοι και δευτεροβάθμιοι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Ο.Τ.Α.), οι κλάδοι των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, η Ελληνική Αστυνομία, το Λιμενικό Σώμα-Ελληνική Ακτοφυλακή, το Πυροσβεστικό Σώμα, τα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία ή σχολές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι Στρατιωτικές Σχολές και η Αστυνομική Ακαδημία. Τα αθλητικά αυτά σωματεία μετέχουν με αθλητές τους σε αθλητικές διοργανώσεις και μπορούν, αν το επιθυμούν, να αποτελούν μέλη της οικείας αθλητικής ομοσπονδίας σύμφωνα με τις καταστατικές της προβλέψεις, να λαμβάνουν την ειδική αθλητική αναγνώριση του άρθρου 28 του παρόντος και τα προνόμια που συνεπάγεται η χορήγησή της γι’ αυτά και για τους αθλητές τους. Με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται μετά από πρόταση του Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού και του κατά περίπτωση καθ’ ύλη συναρμόδιου Υπουργού, καθορίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις της σύστασής τους, της συγκρότησης, της διάρθρωσης και της λειτουργίας των οργάνων τους, της χορήγησης ειδικής αθλητικής αναγνώρισης και κρατικής οικονομικής επιχορήγησης, προνομίων στους αθλητές τους, της διάλυσής τους, τα βιβλία που πρέπει να τηρούν, και κάθε άλλο ειδικότερο ζήτημα.
Προσθήκη: 1. ε)« στην προετοιμασία των αθλητών του για την επαγγελματική τους αποκατάσταση μετά την ολοκλήρωση της αθλητικής τους σταδιοδρομίας», ώστε να υλοποιηθούν οι Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη διπλή καριέρα των αθλητών.
Οι διατάξεις του άρθρου 29 παρ. 2 για οποιονδήποτε άλλο δευτερεύοντα σκοπό του αθλητικού σωματείου, πέραν του κύριου σκοπού, είναι ασαφέστατες, κινούνται προς την εμπορευματοποίηση του ερασιτεχνικού αθλητισμού και σε τελική ανάλυση θα τις χαρακτήριζα επικίνδυνες και οι οποίες θα δημιουργήσουν πλείστα όσα προβλήματα. Αν η πρόθεση του νομοθέτη είναι να δώσει, ελλείψει της βοήθειας από την πολιτεία, κάποια κίνητρα για την επιβίωση των συλλόγων θα πρέπει αυτό να διατυπωθεί με σαφήνεια και ορισμένους κανόνες από τώρα.
5. Οι διατάξεις της παρ. 3 του ίδιου άρθρου ( 29 ) με την οποία αθλητικά σωματεία που υπάγονται στις διατάξεις του παρόντος νόμου μπορούν να συστήσουν τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι.), οι πρωτοβάθμιοι και δευτεροβάθμιοι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Ο.Τ.Α.),οι κλάδοι των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, η Ελληνική Αστυνομία, το Λιμενικό Σώμα-Ελληνική Ακτοφυλακή, το Πυροσβεστικό Σώμα, τα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία ή σχολές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι Στρατιωτικές Σχολές και η Αστυνομική Ακαδημία, δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη σκέψη ή ικανότητα για να καταλάβει κανείς ότι με τη δημιουργία αυτών οι ερασιτεχνικοί σύλλογοι θα σβήσουν κυριολεκτικά, αφού δεν είναι δυνατόν να ανταγωνιστεί κάποιος σύλλογος, όσες επιτυχίες και αν έχει, σύλλογο π.χ. του Δήμου ή της Περιφέρειας οι οποίοι θα έχουν εξασφαλισμένους τόσο χώρους αθλητικούς, όσο και πολύ περισσότερο οικονομικούς πόρους ή του Στρατού .
Δεν προβλέπεται πως οι αθλητές αυτών οι οποίοι προφανώς στη συντριπτική τους πλειοψηφία θα είναι αθλητές ερασιτεχνικών συλλόγων, πως θα μετέχουν στους αγώνες, θα μεταγράφονται; Και για πόσο χρονικό διάστημα κ.λ.π.
Μάλλον θυμίζουν κάποιους συλλόγους των πάλαι ποτέ «σοσιαλιστικών» κρατών, τις ομάδες δηλαδή του στρατού οι οποίες κυριαρχούσαν στα πρωταθλήματα των αθλημάτων που συμμετείχαν.
Η διάταξη της παραγράφου 3 έρχεται σε αντίθεση καταρχήν με το πνεύμα του Συνταγματικού Δικαίου.
Το άρθρο 12 του Συντάγματος θεμελιώνει την αρχή της ελεύθερης κοινωνικής ομαδοποίησης, τη συλλογικότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και την αγώγιμη αξίωση αποχής από κρατικές παρεμβάσεις. Μια από τις ειδικότερες μορφές συλλογικής δράσης αποτελούν τα αθλητικά σωματεία, που υπάγονται στις διατάξεις 78 επ. του Αστικού Κώδικα και προσδιορίζονται ως είδος της γενικότερης έννοιας του σωματείου.
Ο νόμος επομένως αναφέρεται σε αυτόβουλη ένωση προσώπων βασιζόμενη στην ιδιωτική τους αυτονομία. Αποτελεί εγγύηση για την ελεύθερη συλλογική δράση, για την κοινωνική ανάπτυξη. Η ελευθερία ενώσεως εννοιολογικά απαιτεί την ύπαρξη αυτής ακριβώς της ελευθερίας, της ιδιωτικής βούλησης προς συνένωση.
Ο σκοπός του συντακτικού νομοθέτη είναι με τη συγκεκριμένη διάταξη να προστατεύσει την ελεύθερη συλλογική δράση, τη δημιουργία ομάδων κατ’ επιλογή των κοινωνών, την συλλογική επιδίωξη κοινών σκοπών.
Οι αναγκαστικές ενώσεις καθώς και τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου δεν υπάγονται λοιπόν στην έννοια αυτή.
Με το άρθρο 16, 9 του Συντάγματος ο αθλητισμός τίθεται υπό την κρατική προστασία λόγω της σπουδαίας, ηθικής, κοινωνικής και παιδαγωγικής του σημασίας. Η κρατική εποπτεία ασκείται στις ενώσεις αθλητικών σωματείων και χρησιμοποιώντας τον όρο ανώτατη εποπτεία διακρίνεται η υποχρέωση του κράτους για σεβασμό στην ιδιωτική αυτονομία του αθλητικού σωματείου.
Με αυτόν τον τρόπο παράλληλα με την κρατική εποπτεία κατοχυρώνεται στο Σύνταγμα η αρχή της αυτοδιοίκησης και της αυτοτέλειας των αθλητικών σωματείων μέσω της ελεύθερης βούλησης των μελών του. Οι ειδικότεροι νόμοι μπορούν να καθορίζουν το γενικότερο πλαίσιο λειτουργίας των αθλητικών σωματείων, πρέπει όμως η ευθύνη της διοίκησης να αφήνεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία και ο ρόλος του κράτους να παραμένει εποπτικός και ρυθμιστικός.
Η ίδρυση αθλητικών σωματείων από κρατικούς φορείς καταστρατηγεί τις θεμελιώδεις αυτές αρχές του Συντάγματος και δημιουργεί ταυτοπροσωπία εποπτεύοντος και εποπτευόμενου, επιχορηγούντος και επιχορηγούμενου, αναιρώντας αυτομάτως την αρχή ανεξαρτησίας των σωματείων και την αρχή διαφάνειας στη διαδικασία επιχορήγησης.
Η διάταξη αυτή έρχεται επίσης σε πλήρη αντίθεση με την κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα:
Τα σωματεία κινούνται σε εθελοντική βάση, στηρίζονται αποκλειστικά στις συνδρομές, προσπαθούν να διασφαλίσουν υγιή ανεξάρτητο ερασιτεχνικό αθλητισμό και συντηρούν τους δημοτικούς αθλητικούς χώρους.
Οι τραγικές ελλείψεις αθλητικών εγκαταστάσεων, υποδομών και συντήρησής τους, η παντελής απουσία επιχορήγησης αλλά και η αντιμετώπισή τους από τη Δημοτική Αρχή και τις υπερκείμενες Ενώσεις με τιμολογιακή πολιτική καθιστούν ολοένα και δυσχερέστερη τη λειτουργία των ερασιτεχνικών τοπικών σωματείων.
Με αυτά τα δεδομένα η ίδρυση αθλητικών σωματείων από ΟΤΑ δεν μπορεί να αποσκοπεί παρά στην εισπρακτική προοπτική, την ανάπτυξη πελατειακών σχέσεων και την εξόντωση των υπαρχόντων σωματείων αντί να προστατευτούν ως ζωτικά κοινωνικά κύτταρα.
Η συμμετοχή των ΟΤΑ στον αγωνιστικό αθλητισμό και μάλιστα σε ρόλο αθέμιτου ανταγωνιστή που θα χαίρει προνομίων δημοσίου, με αδιευκρίνιστες καταστατικές προϋποθέσεις που προκαλούν ασάφεια και ανασφάλεια δικαίου, θα προκαλέσει κατακερματισμό και θα λειτουργήσει διχαστικά στις τοπικές κοινωνίες.
Αν η τοπική αυτοδιοίκηση και κατ’ επέκταση η πολιτεία διαθέτει κονδύλια για οργανωμένο αγωνιστικό αθλητισμό σε τοπικό επίπεδο, γιατί παραμένουν εγκαταλελειμμένες οι αθλητικές εγκαταστάσεις, που τα τοπικά ερασιτεχνικά σωματεία με κόπο συντηρούν και όχι μόνο δεν ενισχύονται, παρά οδηγούνται σε οικονομική ασφυξία.
Η ενασχόληση των ΟΤΑ με τον αγωνιστικό αθλητισμό θα αποβεί πιθανότατα εις βάρος και του μαζικού αθλητισμού που αποτελεί κύρια αρμοδιότητα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ουσιαστική κοινωνική παρέμβαση και βελτιώνει την ποιότητα ζωής όλων.
σύμφωνα με το Άρθρο 33: Διοικητικό συμβούλιο Αθλητικού Σωματείου
7. Το αξίωμα του μέλους του Δ.Σ. είναι, κατ’ αρχή, τιμητικό και άμισθο.
πως θα είναι μέλος ένας αμειβόμενος προπονητής και ένας αμειβόμενος αθλητής;
αφού στα μέλη του σωματείου απαγορεύει να δοθεί οποιαδήποτε αμοιβή! βέβαια αυτό δεν τους ενοχλεί αλλά απαγορεύει να είναι δύο αδέλφια, πατέρας γιός, στο ίδιο σωματείο μέλη. αν είναι δυνατόν; ΠΑΝΣΟΦΟ!
Θα ήταν ευκτέον ο συντάκτης του εν λόγω άρθρου να προσδιορίσει αναλυτικά την έννοια της «παροχής υπηρεσιών εκγύμνασης για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής, την πρόληψη και την εξασφάλιση της υγείας των αθλητών και όσων αθλούνται».
Θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι η διάταξη σκοπεί σε εξυπηρέτηση συντεχνιακών συμφερόντων.
Ας γίνει λοιπόν γνωστό σε ποιούς Κωδικούς Άσκησης Δραστηριότητας αναφέρεται η εν λόγω παροχή υπηρεσιών και πως αυτή δεν είναι ασυμβίβαστη με την άσκηση εμπορικής δραστηριότητας (σκοπός κέρδους) των αθλητικών σωματείων.
Επίσης δεν διαβάζουμε και υπό ποίες πραγματικές προϋποθέσεις θα μπορούν ή θα πρέπει να παρέχονται υπηρεσίες αυτοπυ του είδους.
Ευχαριστώ.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΟΥΔΗΣ