1. Ο ερασιτέχνης αθλητής μεταγράφεται ελεύθερα από το αθλητικό σωματείο στη δύναμη του οποίου ανήκει σε άλλο οποτεδήποτε, υπό την επιφύλαξη τυχόν υποχρέωσης καταβολής αποζημίωσης κατάρτισης σύμφωνα με τους κανονισμούς της οικείας ομοσπονδίας.
2. Ο αμειβόμενος αθλητής μεταγράφεται από το αθλητικό σωματείο στη δύναμη του οποίου ανήκει σε άλλο σύμφωνα με τους όρους και τις προϋποθέσεις της σύμβασής του και για σπουδαίο λόγο οποτεδήποτε, ανεξαρτήτως των όρων της σχετικής σύμβασης. Ως σπουδαίος λόγος θεωρείται ιδίως η έλλειψη προπονητή, η έλλειψη ικανών μέσων προπόνησης, η μειωτική ή αντίθετη στις διατάξεις της κείμενης νομοθεσίας συμπεριφορά των παραγόντων του σωματείου, και κάθε άλλος λόγος που μπορεί αντικειμενικά να διαταράξει την αρμονική συνεργασία αθλητή και σωματείου. Στα ατομικά αθλήματα, ο αθλητής που μεταγράφεται για σπουδαίο λόγο έχει το δικαίωμα να συμμετέχει σε όλους τους επίσημους αγώνες της οικείας αθλητικής ομοσπονδίας την ίδια αγωνιστική περίοδο. Στα ομαδικά αθλήματα, έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στους αγώνες και τα πρωταθλήματα της οικείας αθλητικής ομοσπονδίας την επόμενη αγωνιστική περίοδο.
3. Επιτρέπεται ο δανεισμός ερασιτεχνών, αμειβόμενων και επαγγελματικών αθλητών από το αθλητικό σωματείο ή την Α.Α.Ε. όπου ανήκουν σε άλλο αθλητικό σωματείο ή Α.Α.Ε., υπό την προϋπόθεση ότι συναινούν και ο αθλητής και τα δύο αθλητικά σωματεία ή Α.Α.Ε.. Ο αριθμός των αθλητών που μπορεί μια ομάδα να δανείσει δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος από δύο (2) στην ίδια αγωνιστική κατηγορία.
4. Οι συμβάσεις των αμειβόμενων και επαγγελματιών αθλητών κατατίθενται υποχρεωτικά στην αρμόδια Δ.Ο.Υ. και κοινοποιούνται στην οικεία αθλητική Ομοσπονδία, διαφορετικά θεωρούνται άκυρες και η συμμετοχή των αθλητών σε αγώνες αντικανονική.
5. Ως προς τους αμειβόμενους και επαγγελματίες αθλητές ισχύουν περαιτέρω οι διατάξεις των άρθρων 71 επ. του παρόντος.
Ο ερασιτέχνης αθλητής ΔΕΝ πρέπει να μεταγράφεται ελεύθερα οποτεδήποτε διότι αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα σταματήσει η παραγωγική διαδικασία από τα σωματεία. Ποιος ο λόγος ένα σωματείο να διατηρεί Ακαδημία, να πληρώνει έμπειρους προπονητές, να πληρώνει ενοίκια στα γήπεδα, να πληρώνει έξοδα αγώνων, να πληρώνει αθλητικό υλικό, να πληρώνει παράβολα Δελτίων και άλλα έξοδα, αφού όλοι οι αθλητές θα είναι κάθε μεταγραφική περίοδο ελεύθεροι .Έτσι ανατρέπεται ο σχεδιασμός του σωματείου διότι με την ελεύθερη μεταγραφή των ταλαντούχων αθλητών σε άλλα σωματεία, το σωματείο δεν θα μπορεί να παρουσιάσει ανταγωνιστικές ομάδες σε όλα τα τμήματα με αποτέλεσμα την απογοήτευση των παραγόντων και των αθλητών που παρέμειναν στο σωματείο. Από την εμπειρία μου ως αθλητής από το έτος 1981 και ως παράγοντας από το 1998 προβλέπω ότι θα διαλυθούν πολλά σωματεία που βασίζονται στην παραγωγική διαδικασία και πολλά θα υπολειτουργούν αν ισχύσει η ελεύθερη μεταγραφή οποτεδήποτε των ερασιτεχνών αθλητών. Η ελεύθερη μεταγραφή των ερασιτεχνών αθλητών οποτεδήποτε θα οδηγήσει στην μείωση της δύναμης των Εθνικών Ομάδων και στην ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ του αθλητισμού και μάλιστα από τις μικρές ηλικίες. Ήδη μάνατζερ και παράγοντες παρακολουθούν αγώνες ερασιτεχνικών σωματείων στα τμήματα ΜΙΝΙ,ΠΑΜΠΑΙΔΩΝ,ΠΑΙΔΩΝ και αγώνες Μικτών ομάδων Ενώσεων και τάζουν συμβόλαια επαγγελματικές καριέρες σε παιδιά 13-15 ετών με συνέπεια να μεταγράφονται ανήλικοι αθλητές σε επαγγελματικές ομάδες σε άλλες πόλεις για να στελεχώσουν τα τμήματα ΠΑΙΔΩΝ και ΕΦΗΒΩΝ που είναι ερασιτεχνικά τμήματα και μόλις γίνουν 18 ετών τους αφήνουν ελεύθερους και αφού έχουν σταματήσει την μόρφωσή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν. Φανταστείτε με την ελεύθερη μεταγραφή, θα έχουμε όλους τους ταλαντούχους αθλητές σε επαγγελματικές ομάδες, διάλυση σωματείων που στηρίζονται στην παραγωγή αθλητών και λιγότερους αγώνες στα τμήματα υποδομής, σε μικρές πόλεις δεν θα διεξάγονται τα Παιδικά και Εφηβικά πρωταθλήματα διότι όλοι οι ταλαντούχοι αθλητές θα μεταγράφονται σε ένα σωματείο με σκοπό τα μόρια στις Πανελλήνιες Εξετάσεις και τα άλλα σωματεία δεν θα δηλώνουν συμμετοχή λόγω του ότι δεν θα μπορούν να συγκροτήσουν ανταγωνιστικές ομάδες. Επίσης με την διάλυση σωματείων η μηνιαία συνδρομή θα γίνει πιο ακριβή και ο αριθμός των αθλητών θα γίνει μικρότερος με όλες τις συνέπειες για την υγεία αλλά και κοινωνικά. ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ να μην ισχύσει η ελεύθερη μεταγραφή ερασιτεχνών οποτεδήποτε χωρίς την συγκατάθεση του σωματείου. Η Ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης στην οποία ανήκει το σωματείου μου έχει κανονισμό μεταγραφών που σε πολλές περιπτώσεις αφήνει τους αθλητές ελεύθερους. Στους γονείς των αθλητών θέλω να πω ότι το αντίτιμο της μηνιαίας συνδρομής δεν φτάνει ούτε για την αμοιβή των προπονητών, να μην βιάζονται και αν το παιδί τους αξίζει θα βρει τον δρόμο του κανένας δεν μπορεί να το σταματήσει. Εμείς οι παράγοντες του ΜΠΑΣΚΕΤ δεν ζούμε από το ΜΠΑΣΚΕΤ ζούμε για το ΜΠΑΣΚΕΤ .
Η ανακούφιση που νιώθουν οι γονείς των ανήλικων (ερασιτεχνών) αθλητών διαβάζοντας το άρθρο 10 είναι τεράστια. Για την οικογένεια μας ειδικότερα έρχεται την καταλληλότερη στιγμή, αφού ο 13χρονος γιος μας περνά τη βάσανο των μεταγραφών και για να καταλάβουν όλοι ποιος πραγματικά βλάπτεται από την ισχύουσα κατάσταση θα κάνω μια σύντομη αναφορά στην προσωπική μας εμπειρία. Από τις αρχές Σεπτεμβρίου, αφού πλέον ήρθαμε σε οριστική ρήξη με το προηγούμενο σωματείο στο οποίο ήταν ο αθλητής από το 2005(σε ηλικία 4 ετών), εκφράσαμε την επιθυμία μας να πάρει ο γιος μας μεταγραφή. Μέσα Οκτωβρίου (με καταληκτική ημερομηνία 31-10-2014) αποστείλαμε τη σχετική αίτηση στην οικεία ομοσπονδία. Η αίτηση συζητήθηκε στις 15-12-2014 και η επιτροπή μας γνωστοποίησε ότι θα ανακοινώσει την απόφασή της στις 5-1-2015 (περίπου 2,5 μήνες μετά την υποβολή της αίτησης!) Στη συζήτηση παραβρέθηκαν οι εκπρόσωποι του σωματείου στο οποίο επιθυμεί να μεταγραφεί ο αθλητής και η εκπρόσωπος του προηγούμενου σωματείου με δικηγόρο τον γιο του προέδρου της ομοσπονδίας προκειμένου να αντικρούσουν την αίτηση μεταγραφής!
Δεν θα μιλήσω εγώ για δεοντολογία και ηθική τάξη, ούτε για εμπιστοσύνη στις διαδικασίες (αφήνω σ’ εσάς τα σχόλια), μόνο θα πω τούτο ως μητέρα. Δεν έχω τι να απαντήσω στον 13χρονο γιο μου ο οποίος ξοδεύει 4 ώρες καθημερινά στην προπόνηση, ο οποίος αρίστευσε στις σχολικές του υποχρεώσεις και η ερώτησή του είναι η εξής: ‘Μαμά γιατί δεν μπορώ να πάρω μέρος στους αγώνες, γιατί προπονούμαι άδικα, μήπως να σταματήσω;’ Τέλος, σ’όλους εκείνους που μιλούν για την αποδυνάμωση του σωματειακού αθλητισμού θέλω να πω πως πιστεύω ακράδαντα ότι με την αλλαγή του νόμου θα μπορέσει να γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα και θα μείνουν ισχυροί εκείνοι που πραγματικά αξίζουν, προάγουν τα αθλητικά ιδεώδη και ενδιαφέρονται πραγματικά για τους αθλητές ως ξεχωριστές προσωπικότητες και όχι ως περιουσιακά στοιχεία που φέρνουν βαθμούς στα σωματεία. Έχουμε όλοι μια ευκαιρία να δείξουμε με πράξεις ότι αυτό που προέχει είναι η υγιής ψυχική ανάπτυξη ευτυχισμένων παιδιών πάνω και πέρα από κάθε σωματειακό ή άλλο συμφέρον. Το κράτος πρέπει να γνωρίζει ότι οι γονείς που τρέχουμε ασταμάτητα πίσω από τα παιδιά μας προσφέροντας όλη την υλική, ψυχολογική και ηθική υποστήριξη δεν έχουμε πλέον εμπιστοσύνη στα σωματεία αλλά προβληματιζόμαστε και για τον ρόλο των ομοσπονδιών. Τα παιδιά είναι πάνω απ’όλα, και αλήθεια μέσα σ’ όλη αυτή τη διαδικασία τα παιδιά τα έχει ρωτήσει κανείς;
Τέλος, αναφορικά με το χρόνο διεξαγωγής των μεταγραφών πιστεύω ότι θα ήταν καλό να υπάρχει ένας χρονικός περιορισμός (για συγκεκριμένο διάστημα 1 ή δύο φορές το χρόνο) έτσι ώστε η ελεύθερη μεταγραφή να μην γίνεται οποτεδήποτε και παρακωλύεται με τον τρόπο αυτό ο προγραμματισμός του σωματείου και η συμμετοχή του σε αγώνες και πρωταθλήματα.
ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 10 ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΩ ΤΙΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
1ον) Το Σύνταγμα στο άρθρο 5&1 προστατεύει το ατομικό δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας καθενός (άρθρο στο οποίο θεμελιώνονται μέχρι σήμερα οι αποφάσεις του ΑΣΕΑΔ για τη χορήγηση μεταγραφής για σπουδαίο λόγο) και στο άρθρο 16&9 προστατεύει τον αθλητισμό και τον θέτει υπό της προστασία του Κράτους. Αυτά είναι τα συνταγματικά πλαίσια του νομοθέτη. Ορθά αναφέρεται στο νομοσχέδιο ότι οι αθλητές είναι κύτταρα του αθλητισμού αλλά πρέπει να υπογραμμιστεί και κάτι άλλο που δεν αναφέρεται : ότι πυρήνες του αθλητισμού είναι τα αθλητικά σωματεία, στους κόλπους των οποίων ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ καλλιεργείται ο αθλητισμός στην Ελλάδα, δεδομένου ότι δεν υπάρχει πραγματικός σχολικός αθλητισμός.
Πρέπει να γίνουν αντιληπτές οι βλαπτικές για τον αθλητισμό και αποτρεπτικές για την ανάπτυξη παρενέργειες της προτεινόμενης πλήρους απελευθέρωσης των μεταγραφών ερασιτεχνών αθλητών. Ένα υγιές παραγωγικό σωματείο αποσκοπεί στη μύηση των νέων στον αθλητισμό, στην ανάπτυξη των καλλιεργούμενων αθλημάτων και στην «παραγωγή» αθλητών μέσω της δημιουργίας και συμμετοχής των ηλικιακών ομάδων στα αντίστοιχα ηλικιακά πρωταθλήματα και στην εν συνεχεία παροχή δυνατότητα συνέχισης στις ανώτερες ομάδες (ανδρών-γυναικών).
Με την προτεινόμενη ρύθμιση μεταγραφών απειλείται η δομή των αθλητικών ομάδων και ο προσανατολισμός των αθλητικών σωματείων. Ως γνωστόν στα
ομαδικά αθλήματα συμμετέχουν ΟΜΑΔΕΣ. Οι υγιείς και παραγωγικές ομάδες «χτίζονται» σιγά-σιγά με τον καιρό, με σχεδιασμό, προγραμματισμό, προπόνηση και δουλειά, διαδικασία μέσω της οποίας σμιλεύονται σώματα και χαρακτήρες και «παράγονται» αθλητές. Απεναντίας οι ομάδες παρασιτικών σωματείων μπορούν να συγκροτηθούν και εν μία νυκτί από τη συλλογή αθλητών παραγωγικών σωματείων με κύριο μέσον το χρήμα. Η ένταξη ενός μικρού παιδιού στις ακαδημίες ενός σωματείου για την εκμάθηση του αθλήματος ασφαλώς και δεν θα πρέπει να του αποστερεί τη δυνατότητα διαφορετικής επιλογής για οποιονδήποτε λόγο και αιτία, αλλά μέχρι ενός εύλογου χρονικού σημείου, που είναι το σημείο ένταξής του σε ομάδα αγωνιστικής κατηγορίας. Η ένταξη ενός εκκολαπτόμενου αθλητή σε αγωνιστική ομάδα ομαδικού αθλήματος θα πρέπει να συνοδεύεται με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μιας μικρής κοινότητας, χωρίς βέβαια να εμποδίζεται η εξέλιξή του ή να προσβάλλεται το δικαίωμα της ελευθερίας και της προσωπικότητάς του, μετά από ένα εύλογο χρονικό σημείο. Οι ομάδες αποτελούνται από αθλητές, ο καθένας εκ των οποίων συνιστά έναν ξεχωριστό και αναγκαίο συνεκτικό κρίκο μιας αλυσίδας και πρέπει να τύχει του δέοντως σεβασμού η προσωπικότητα και το δικαίωμα άθλησης όλων, τόσο αυτών που αποτελούν μεταγραφικούς στόχους όσο και αυτών που επιθυμούν να παραμείνουν και κινδυνεύουν να διακόψουν τον αθλητισμό από την αποσύνθεση μίας ομάδας. Με την ανεξαρτήτου ηλικίας, χρόνου και αιτίας, πλήρη απελευθέρωση των μεταγραφών, χάνεται ο προσανατολισμός του αθλητή που αντί να ασχολείται σε βάθος ενός χρονικού διαστήματος με την αθλητική του βελτίωση μέσω του ομαδικού πνεύματος, θα βρίσκεται σε διαρκή ανησυχία για την επιλογή ομάδας για κάθε επόμενη αγωνιστική περίοδο. Χάνεται ο προσανατολισμός του προπονητή παραγωγικού σωματείου, που αντί να ασχολείται σε βάθος χρόνου με την αθλητική βελτίωση της ομάδας και των αθλητών, επ’ ωφελεία των αθλητών, του σωματείου αλλά και του αθλήματος, θα κινδυνεύει να βρίσκεται στην αρχή κάθε σεζόν ενώπιον νέων ομάδων με βραχυπρόθεσμο και χωρίς μακροπρόθεσμο προπονητικό στόχο. Χάνεται ο προσανατολισμός του υγιούς παραγωγικού σωματείου, που αντί να δημιουργεί από το μηδέν και να καρπώνεται (πρωτίστως αθλητικά και ηθικά και δευτερευόντως οικονομικά), μέχρις ενός σημείου την παραγωγική δράση του μέσω των αθλητών και των ομάδων του, θα κινδυνεύει να δημιουργεί ομάδες από το μηδέν και να επανέρχεται στο μηδέν και έτσι είτε να αποσυντεθεί είτε να επαναπροσδιοριστεί στον εύκολο δρόμο του παρασιτικού σωματείου. Χάνεται το όραμα του ομαδικού αθλητισμού, χάνεται ο δεσμός μεταξύ αθλητή και σωματείου, χάνεται ο δεσμός μεταξύ συναθλητών και η συνοχή αθλητικών ομάδων. Απεναντίας, μόνο το παρασιτικό σωματείο μπορεί να βρει έδαφος σε ένα τέτοιο νομοθετικό πλαίσιο, με την επιθετική πολιτική προσέλκυσης αθλητών δημιουργημένων στους κόλπους άλλων σωματείων, δυνάμενο να συλλέξει ανεξαρτήτως ποσοτικού περιορισμού, αποσυνθέτοντας παραγωγικά σωματεία και κατά προέκταση τους πυρήνες του αθλητισμού και τον ίδιο τον αθλητισμό.
Θεωρώ λοιπόν ότι θα πρέπει να υπάρξει διαφορετική νομοθετική προσέγγιση στο θέμα των μεταγραφών, ώστε αφενός να εκλογικευτεί και να περιοριστεί η δέσμευση μεταξύ ερασιτεχνών αθλητών και σωματείων αλλά αφετέρου να μην καταργηθεί εντελώς, πάντα μέσα σε εύλογα πλαίσια. Και αυτό μπορεί να θεσπιστεί για ένα μεσοδιάστημα, που θα άρχεται από την ηλικία συμμετοχής των αθλητών σε ηλικιακά αγωνιστικά τμήματα (π.χ. 15 ετών, ανάλογα με την ηλικία έναρξης του παιδικού πρωταθλήματος κάθε αθλήματος) και θα λήγει με την πάροδο ενός μικρού διαστήματος από την ενηλικίωσή τους (π.χ. μέχρι 21-22 ετών, ανάλογα με το κάθε άθλημα). Στο μεσοδιάστημα αυτό, να είναι δυνατή η μεταγραφή αθλητή (με ελεύθερη ή υποσχετική) μόνο με τη συναίνεση του σωματείου του ή για σπουδαίο λόγο (που πάντα αποτελεί ορθή και δίκαια δικλείδα ασφαλείας), ενώ πριν και μετά να ισχύει η προτεινόμενη ρύθμιση.
2ον) Στο άρθρο 10 & 1, πέραν της απελευθέρωσης των μεταγραφών ερασιτεχνών αθλητών, αναφέρεται ότι αυτό μπορεί να γίνει οποτεδήποτε, χωρίς μάλιστα να αναφέρεται ο περιορισμός της & 2 (περί αμειβομένων) περί μη δυνατότητας συμμετοχής σε πρωταθλήματα της ίδιας αγωνιστικής περιόδου. Θεωρώ ότι το «οποτεδήποτε» θα πρέπει να εξαλειφθεί και να υπάρχει δυνατότητα μόνο «κατά την περίοδο μεταγραφών κάθε αθλήματος». Επίσης θεωρώ ότι ο περιορισμός της & 2 θα πρέπει να τεθεί και στην & 1 ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα συμμετοχής σε άλλη ομάδα κατά την ίδια αγωνιστική περίοδο, που θα σημαίνει προφανή αλλοίωση των ερασιτεχνικών και ηλικιακών πρωταθλημάτων, ακόμα και στην περίπτωση μεταγραφής για σπουδαίο λόγο.
3ον) Στο άρθρο 10 & 1 η ρύθμιση «υπό την επιφύλαξη τυχόν υποχρέωσης καταβολής αποζημίωσης κατάρτισης» θεωρώ ότι πρέπει να γίνει πιο συγκεκριμένη.. Θεωρώ ότι θα πρέπει να ορίζεται από ποιο όργανο θα καθορίζεται η αποζημίωση κατάρτισης και με τι κριτήρια και ότι θα πρέπει να ορίζεται επίσης ως προϋπόθεση της συντέλεσης της μεταγραφής η υποχρέωση προηγούμενης καταβολής της καθορισθείσας αποζημίωσης κατάρτισης, εντός της μεταγραφικής περιόδου.
4ον) Στο άρθρο 10 & 3 που ρυθμίζει τη δυνατότητα δανεισμού (υποσχετικής) με τη συναίνεση των σωματείων και του αθλητή, θεωρώ ότι δεν έχει κανένα νόημα εφόσον παραμείνει η πλήρης απελευθέρωση των μεταγραφών.. Επίσης δεν αντιλαμβάνομαι ποια σκοπιμότητα έχει ο περιορισμός της δυνατότητας ενός σωματείου να δανείσει πάνω από δύο αθλητές, εκτός εάν ο νομοθέτης ήθελε να πει «να δανειστεί» , που έχει μία προστατευτική λογική απέναντι στα «επιθετικά» σωματεία, η οποία αν είναι έτσι θα πρέπει να ισχύει όμως και στις ελεύθερες μεταγραφές.
5ον) Στο άρθρο 10 & 4 που ορίζεται ότι η μη κατάθεση του συμφωνητικού αμειβόμενου αθλητή στην εφορία και την ομοσπονδία συνεπάγεται, πέραν της ακυρότητας αυτού, και την αντικανονικότητα της συμμετοχής του αθλητή, πρέπει να οριστεί τι έμπρακτη συνέπεια επιφέρει ως προς την τιμωρία του αθλητή και του σωματείου και την τύχη του τυχόν διεξαχθέντος αγώνα και πώς μπορεί να ελέγχεται από τα συμμετέχοντα σωματεία, αλλιώς είναι άνευ αξίας.
Η ιδιότητά μου (για την όποια αξιολόγηση του σχολιασμού μου) είναι : φιλαθλος, πρώην αθλητής, πατέρας αθλητή, έφορος αναπτυξιακών ομάδων σωματείου, δικηγόρος, dr Νομικής Σχολής ΑΠΘ, νομικός σύμβουλος σωματείου και αθλητών και προπονητών, πρώην μέλος επιτροπής ανάπτυξης ομοσπονδίας, μέλος διαιτητικού δικαστηρίου ευρωπαϊκής ομοσπονδίας.
1. Η φράση «…υπό την επιφύλαξη τυχόν υποχρέωσης καταβολής αποζημίωσης κατάρτισης σύμφωνα με τους κανονισμούς της οικείας ομοσπονδίας.» δεν συνάδει με τους γενικούς όρους του ορισμού κατά το άρθρο 7 ανωτέρω.
Η εκμάθηση του αθλήματος γίνεται με καταβολή αντιτίμου οπότε, η περαιτέρω είσπραξη αποζημίωσης καθιστά το σωματείο κερδοσκοπικό φορέα, αντίθετο με το σύνταγμα, ιδίως για τις περιπτώσεις των ανηλίκων αθλητών.
2. Στους σπουδαίους λόγους να προστεθεί και η μη καταβολή συμφωνηθείσης αμοιβής.
Επίσης, για τα ομαδικά αθλήματα και το δικαίωμα συμμετοχής, να προστεθεί εξαίρεση των περιπτώσεων διάλυσης σωματείων ή αποχώρησης από το πρωτάθλημα ή αποδέσμευσής του αθλητή από ΑΑΕ.
Οι διατάξεις του άρθρου 10 παρ. 1 που αφορά την ελεύθερη μεταγραφή ερασιτέχνη αθλητή σε άλλο σωματείο οποτεδήποτε, καθώς και του αμειβόμενου αθλητή ( του ερασιτεχνικού σωματείου ;;;;;; ) για σπουδαίο λόγο οποτεδήποτε ( ως σπουδαίος λόγος θεωρείται, η έλλειψη ικανών μέσων προπόνησης, η μειωτική ή αντίθετη στις διατάξεις της κείμενης νομοθεσίας συμπεριφορά των παραγόντων του σωματείου, και κάθε άλλος λόγος που μπορεί αντικειμενικά να διαταράξει την αρμονική συνεργασία αθλητή και σωματείου δηλαδή η διαφωνία του αθλητή με τον προπονητή, το Δ.Σ. του συλλόγου με σαθρές δικαιολογίες, τις οποίες δεν προβλέπεται να εξετάζει και να κρίνει κάποιο όργανο ), θα έχουν σαν αποτέλεσμα οι καλοί αθλητές θα μεταγράφονται στα μεγάλα σωματεία αποδυναμώνοντας έτσι τα λιγότερα ισχυρά. Η δε επιφύλαξη για την αποζημίωση κατάρτισης (τα λεγόμενα σήμερα «τροφεία »), είναι διάταξη κενού περιεχομένου. Δεν γίνεται καν λόγος για επιτροπές μεταγραφών σε κάθε ομοσπονδία, δυνατότητα όλων των πλευρών για προσφυγή σε κάποιο όργανο κ.λ.π.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι ο αθλητισμός έχει απόλυτη συνάφεια με την παιδεία, με ηθικές και κοινωνικές προεκτάσεις, η πλήρης απελευθέρωση των μεταγραφών ανήλικων αθλητών θα μετατρέψει τον αθλητισμό από ερασιτεχνική, ψυχαγωγική δραστηριότητα σε κατεύθυνση επαγγελματικής αποκατάστασης και σε αντικείμενο συναλλαγής.
Στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα, που ο αθλητικός χώρος είναι ίσως η μοναδική υγιής διέξοδος, είναι απαραίτητο να ενισχύεται η συλλογικότητα και ο στενός δεσμός μεταξύ ανήλικου αθλητή και συλλόγου.
Ο περιορισμός των μεταγραφών ανήλικων αθλητών, τουλάχιστον μέχρι τα 16, είναι απαραίτητος διασφαλίζοντας την απαραίτητη σταθερότητα για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, ιδιαίτερα στα ομαδικά αθλήματα που το ζητούμενο είναι η κοινωνικοποίηση και η καλλιέργεια ομαδικού πνεύματος.
Η απελευθέρωση των μεταγραφών δεν θα προστατεύσει τα παιδιά αλλά θα ενισχύσει τη συναλλακτική πρακτική, θα την επεκτείνει σε γονείς και managers και θα πολλαπλασιάσει τα φαινόμενα μαζικής συγκέντρωσης παιδιών απ’ όλη την Ελλάδα για να καρπωθούν τα υποσχόμενα προνόμια διάκρισης, μια διαδικασία απόλυτης εμπορευματοποίησης, που δεν έχει καμία σχέση με την προσωπική αθλητική αξία, ούτε φυσικά με το αθλητικό ιδεώδες.
Όπως δε νοείται μετακίνηση από σχολείο σε σχολείο με στόχο την επίτευξη μεγαλύτερης βαθμολογίας έτσι δε νοείται και περιφορά των παιδιών από σωματείο σε σωματείο με ευθύνη των γονέων ή ακόμη χειρότερα με managers, μέχρι να αναδειχθούν ως υποτιθέμενα ταλέντα.
Προφανώς πρέπει να προβλεφθούν και οι περιπτώσεις μετοίκησης και πραγματικής, αποδεδειγμένης ρήξης της σχέσης παιδιού – συλλόγου.
Ο δανεισμός με προϋπόθεση τη συναίνεση των σωματείων δεν έχει καμία ουσία από τη στιγμή που είναι ελεύθερες οι μεταγραφές οποτεδήποτε.
H ύπαρξη αυτής της διάταξης δείχνει πιθανότατα την πρόθεση θεσμοθέτησης προϋποθέσεων σε κάθε περίπτωση.
Τα περισσότερα σωματεία ζητούν ανταλλάγματα είτε οικονομικά είτε άλλης φύσεως προκειμένου να δώσουν την συγκατάθεση τους να μετεγγράφει ένας ανήλικος αθλητής τους (ο ποιος κατέβαλε κανονικά αποζημίωση κατάρτισης όλα αυτά τα χρόνια ) όλα σε άλλο σωματείο της προτίμησης του.
Αυτό είναι απαράδεκτο και πρέπει να σταματήσει. Όλοι οι ανήλικοι αθλητές θα πρέπει να μπορούν να μετεγγράφονται σε άλλο σωματείο της αρεσκείας τους χωρίς την συγκατάθεση του σωματείου τους (εφόσον βέβαια έχουν πληρώσει το ποσό της μηνιαίας αποζημίωσης που έχει ορίσει το σωματείο)
Να μην υπάρχει η διάταξη που αφορά σε όλους τους ερασιτέχνες αθλητές, για υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης κατάρτισης, για μεταγραφές στο εσωτερικό της χώρας. Όταν κάποιος πληρώνει στην ακαδημία του για να εκπαιδεύεται, δεν είναι δυνατόν να χρωστά και άλλα χρήματα για αυτήν του την κατάρτιση. Σε κανένα άλλο τομέα της ζωής δεν συμβαίνει αυτό.
Μία τελευταία πρόταση:Εφόσον πρόκειται για ανήλικους αθλητές πρέπει ο νόμος να ορίσει αμάχητο τεκμήριο ότι εφόσον ο κηδεμόνας του ανηλίκου αποδεικνύει καταβολή αντιτίμου για την όποια «κατάρτιση» (όπερ και το συνηθέστερο), ο ανήλικος θα μεταγράφεται οποτεδήποτε χωρίς καμία αποζημίωση.
Τα περί δήθεν αλλοίωσης στην εξέλιξη των πρωταθλημάτων + ζητήματος βιωσιμότητας σωματείων είναι αβάσιμα: Στους ανήλικους δεν (θα έπρεπε να) ενδιαφέρει ο πρωταθλητισμός των σωματείων αλλά η ανάδειξη αθλητών. Όταν μιλάμε για βιωσιμότητα αισθάνομαι την ανάγκη να θυμίσω ότι τα σωματεία σύμφωνα με τον αστικό κώδικα είναι ενώσεις μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και κατά συνέπεια αφορολόγητα. Θέλει μήπως κανείς να παραθέσουμε έσοδα + έξοδα ενός σωματείου και να δούμε τι μένει ;
Η «επιφύλαξη τυχόν υποχρέωσης καταβολής αποζημίωσης κατάρτισης σύμφωνα με τους κανονισμούς της οικείας ομοσπονδίας» θα σημαίνει ότι (1) αν ο αθλητής (κηδεμόνας) δεν χρωστά συνδρομές στις ακαδημίες θα είναι ελεύθερος να μεταγραφεί, ή (2) ότι η ομάδα θα δικαιούται επιπλέον αποζημίωση για να τον αφήσει να φύγει;
Αν ισχύει η πρώτη περίπτωση, πώς αποδεικνύει η ομάδα ότι οφείλονται συνδρομές (θα πρέπει να τηρεί θεωρημένα βιβλία);
Αν ισχύει η δεύτερη περίπτωση, η ομοσπονδία μπορεί να κάνει την αποζημίωση απαγορευτική καταργώντας ουσιαστικά το άρθρο αυτό.
Κατά την άποψή μου κάθε μεταγραφή (ερασιτέχνη) θα πρέπει να είναι ελεύθερη.
Για τον περιορισμό της δημιουργίας ομάδων μέσα σε μια μέρα αφαιρώντας ταλέντα από ομάδες που αναπτύσσουν υποδομές, θα πρέπει να υπάρχει περιορισμός του αριθμού νεοαποκτηθέντων (που π.χ. την πρώτη χρονιά σε νέα ομάδα μπορούν να έχουν δελτίο διαφορετικού χρώματος ή με ειδική ένδειξη) στα πρωταθλήματα των αντίστοιχων ηλικιών. Αυτό βέβαια είναι επίσης εσωτερικό θέμα των ομοσπονδιών. Η μοριοδότηση των πανελληνίων πρωταθλημάτων (που όμως ουσιαστικά καταργείται) θα μπορούσε να είναι ένα εργαλείο προς την κατεύθυνση αυτή.
Σύμφωνα με το άρθρο 10 ,ενας αθλητής ειναι ελεύθερος να μετακινηθεί οταν αυτός /αυτή θελήσει. Ομως ο σύλλογος εχει στην κατοχή του το δελτίο του αθλητή .Οταν ο σύλλογος αρνηθεί να δώσει το δελτίο ο αθλητής δεν μπορεί να φύγει .Νομιζω ότι ο νόμος πρεπει να διευκρινίσει ότι όλοι οι ερασιτέχνες αθλητές μπορούν να φύγουν απο τον σύλλογό τους και το δελτίο τους να μην ισχύει για την επόμενη χρονιά.Αυτό πραγματικά θα έδινε στους ερασιτέχνες αθλητές την ελευθερία να αλλάξουν σωματείο .Επισης ο νόμος δεν πρεπει να ισχύει για παιδιά κάτω των 18 ετών . Οι ανήλικοι θα έπρεπε να μπορούν να αλλάξουν σωματείο όποιοι και αν ειναι οι λόγοι .Στην περίπτωση μας το σωματείο θα έπρεπε να μας επιτρέψει την αλλαγή στην αρχή της σεζόν .Μας είπαν ότι ο νόμος τους υποστήριζε για να μην μας δώσουν το δελτιο αλλά την ίδια στιγμή δεν φοβήθηκαν να μας ζητήσουν μια δωρεά να τακτοποιησουμε το θέμα . Εάν ο νόμος διευκρίνιζε ότι οι ερασιτέχνες αθλητές ειναι ελεύθεροι να αφήσουν το σωματείο οταν το δελτιο τους δεν θα ίσχυε άλλο τότε δεν θα υπήρχαν αθλητικά σωματεία να παραποιούν το νόμο και να δωροδωκουν τα μέλη τους πληρώνοντας για την ελευθερία τους. Ελπίζω να λάβετε σοβαρά υπόψη τις παρατηρήσεις μου.Τα ανήλικα παιδιά δεν θα πρεπει να χρησιμοποιούνται για τα συμφέροντα κανενός σωματείου .
Ακόμη ένα πολύ σοβαρό ζήτημα υπάρχει από τη διατύπωση της παρ 1 «σύμφωνα με τους κανονισμούς της οικείας ομοσπονδίας.». Ο νόμος πρέπει να ορίσει ρητά σε ειδική παράγραφο ενώπιον ποιου οργάνου θα υποβάλλονται ενστάσεις ή αντιρρήσεις κατά της νομιμότητας των κανονισμών. Δεδομένου ότι οι ομοσπονδίες είναι νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, θα έπρεπε οι κανονισμοί τους να προσβάλλονται ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων. Αυτό όμως θα έχει ως αποτέλεσμα υπερβολική καθυστέρηση. Πρόταση μου είναι τέτοιου είδους ενστάσεις να εκδικάζονται κατόπιν αίτησης οποιουδήποτε έχει έννομο συμφέρον ενώπιον του Μονομελούς Πρωτ της έδρας κάθε ομοσπονδίας με τη διαδικασία και σύμφωνα με τις διατάξεις των ασφαλιστικών μέτρων. Επίσης να επιτρέπεται η έκδοση προσωρινής διαταγής σε περίπτωση κατεπείγοντος. Παρακαλώ δικαιολογήστε την επιφυλακτικότητα μου όμως μετά από εμπειρία δεκαετιών τόσο ως αθλητής όσο και ως πατέρας δεν έχω ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΜΙΑ επιστοσύνη ούτε στις ομοσπονδίες ούτε στα σωματεία.
Όταν ένας γονιός καλείται να επιλέξει σε ποιο σύλλογο θα ενταχθεί το ανήλικο παιδί του των 6-18 ετών, και να συναινέσει στην έκδοση του δελτίου αθλητικής ιδιότητας, το πιο συνηθισμένο είναι να λειτουργήσει με βάση κάποια κριτήρια, όπως η προσβασιμότητα του χώρου του συλλόγου από το σπίτι (γειτονιά), το πρόγραμμα προπονήσεων (ώστε να ταιριάζει με σχολείο, φροντιστήρια, αλλά και το πρόγραμμα του γονιού) και κατά δεύτερο λόγο η ποιότητα της δουλειάς του συλλόγου (φυσικά, καταβάλλοντας και την αντίστοιχη συνδρομή). Κάποια στιγμή, όταν οι γονείς ή τα παιδιά αλλάξουν γνώμη για το σύλλογο, π.χ. δεν τους ικανοποιεί η προπόνηση, δεν τους αρέσει το κλίμα ή η φιλοσοφία τον παραγόντων, με συνέπεια να χάσουν τον απαιτούμενο ψυχικό δεσμό με το αθλητικό σωματείο , είναι εύλογο να αναζητήσουν άλλη αθλητική στέγη, όπου θα παρέχονται κατάλληλες συνθήκες άθλησης, θα διατίθεται προπονητής της αρεσκείας και εμπιστοσύνης τους, παρέχοντας έτσι εγγυήσεις τόσο για την ομαλή ψυχοσωματική ανάπτυξη όσο και για την συνέχεια της αθλητικής τους δραστηριότητας.
Δυστυχώς, παρατηρείται πολύ συχνά το φαινόμενο ανήλικοι αθλητές (σε συνεννόηση με τους γονείς) να επιθυμούν την αλλαγή συλλόγου, αλλά οι παράγοντες της ομάδας να μη δέχονται, και να προβάλουν αντιρρήσεις. Αποτέλεσμα αυτού είναι αρκετοί ανήλικοι αθλητές να απογοητεύονται και να διακόπτουν την αθλητική τους δράση.
Τα περισσότερα σωματεία με απαρχαιωμένες και μίζερες παραγοντικές αντιλήψεις, με αυταρχικότητα, και με βάση τα στενά μικροοικονομικά συμφέροντα των σωματείων, φέρονται με εκδικητική αντίληψη ενάντια σε αθλητές και γονείς,
Θεωρούν τους ανήλικους αθλητές περιουσιακά τους στοιχεία και πολύ δύσκολα επιτρέπουν τη μεταγραφή τους, ειδικά όταν οι αθλητές αυτοί σημειώνουν σημαντικές επιδόσεις και παρουσιάζουν πρόοδο.
Είναι όμως γνωστό ότι υπάρχει και η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που υιοθετήθηκε ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών και επικυρώθηκε από τη χώρα μας το Δεκέμβριο του 1992. Λέει ρητά στο Άρθρο 36: «Τα συμβαλλόμενα Κράτη προστατεύουν το παιδί από κάθε άλλη μορφή εκμετάλλευσης επιβλαβή για οποιαδήποτε πλευρά της ευημερίας του». Και στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Άρθρο 24) ορίζεται ότι: «σε όλες τις πράξεις που αφορούν τα παιδιά, είτε επιχειρούνται από δημόσιες αρχές, είτε από ιδιωτικούς οργανισμούς, πρωταρχική σημασία πρέπει να δίνεται στο υπέρτατο συμφέρον του παιδιού».
Με βάση τα παραπάνω χαιρετίζουμε την πρόταση για ελεύθερη μεταγραφή ανήλικων ερασιτεχνών αθλητών πριν από την έναρξη κάθε νέας αγωνιστικής περιόδου.
Στα ερασιτεχικά ομαδικά αθλήματα προτείνω να υπάρχει μία ενδιάμεση μεταγραφική περίοδος απο 10-01 έως 20-01 για την τακτοποίηση ανθρώπων που έχουν μετακινηθεί ή οτιδήποτε άλλο και δεν αφήνουν τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις και σταματούν γρήγορα τον αθλητισμό .Ακόμη οι μεταγραφές των φοιτητών για μετοίκηση η χιλιομετρική απόσταση πρέπει να μειωθεί τουλάχιστον στά 150 χιλιόμετρα διότι με τα σημερινά δεδομένα υπάρχει τεράστιο πρόβλημα .
Παράγραφος 1.
Σε θέματα μεταγραφών, καλό θα είναι να μην εμπλακούν οι Ομοσπονδίες αλλά ένα ανεξέρτητο Όργανο (ίσως ΑΣΕΑΔ). Όλοι γνωρίζουν ότι οι Ομοσπονδίες θα στηρίζουν τα μέλη-ψηφαλάκια τους και όχι τους αθλητές.
Παράγραφος 1: «Ο ερασιτέχνης αθλητής μεταγράφεται ελεύθερα κτλ …».
Ποιο το κίνητρο στα αθλητικά σωματεία να διατηρούν ακαδημίες και να καλλιεργούν τα αθλήματα;
Οσοι έχουν χρήματα θα φτιάχνουν σωματείο εκ του μηδενός και θα «μαζεύουν» όλους τους μικρούς ταλαντούχους αθλητές.
Οι αθλητές απο μικρή ηλικία θα πηγαίνουν σε οποιον «προσφέρει τα περισσότερα».
Αν ο νομοθέτης δεν θέλει αθλητές παγιδευμένους σε σωματεία, ας τεθεί τουλάχιστον ηλικιακός περιορισμός για την ελεύθερη μετακίνηση.
Κατά την άποψή μου πρόκειται για τη μοναδική θετική ουσιαστική καινοτόμο ρύθμιση στο σχέδιο του νέου αθλητικού νόμου. Η πρόταση αυτή για de lege lata (υπό το καθεστώς του ν. 2725/1999) ελεύθερη μεταγραφή αθλητών, ακόμα και χωρίς την έκδοση απόφασης του Α.Σ.Ε.Α.Δ. για ύπαρξη σπουδαίου λόγου, είχε, απ’ όσο γνωρίζω, τεθεί για πρώτη φορά υπ’ όψιν της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού μέσω γνωμοδότησής μου προς την Ελληνική Ομοσπονδία Ποδηλασίας το Φεβρουάριο του 2013. Παρακάτω θα προβώ σε μια σύντομη ανάλυση των θέσεών μου που είχα αναπτύξει στη γνωμοδότηση αυτή, αλλά και θέσεων που είχα διατυπώσει σε μετέπειτα κείμενα για τη de lege lata (υπό το καθεστώς του ν. 2725/1999) δυνατότητα ελεύθερης μεταγραφής όχι μόνο χωρίς την έκδοση απόφασης του Α.Σ.Ε.Α.Δ. αλλά ακόμα και χωρίς την ύπαρξη σπουδαίου λόγου.
Επισημαίνω όμως ότι πρωταρχική σημασία για τη δημιουργία ενός καθεστώτος μεταγραφών που αφ’ ενός απηχεί δίκαιες λύσεις για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη και αφ’ ετέρου συνάδει με τις γενικές αρχές του αστικού δικαίου και δη του ενοχικού δικαίου έχει η ορθή κατανόηση της συμβατικής σχέσης αθλητή-σωματείου μέσω ανακατάδυσης σε αυτές τις γενικές αρχές, η οποία για λόγους που εκθέτω αναλυτικότερα στη συνέχεια πολύ αμφιβάλλω αν προηγήθηκε της διατύπωσης του άρθρου αυτού του σχεδίου του νέου αθλητικού νόμου. Μια τέτοια θετική και ουσιαστική καινοτόμος ρύθμιση καθόλου δεν αποκλείεται αν δεν συμπληρωθεί όπως πρέπει όχι μόνο να μη βελτιώσει την κατάσταση όσον αφορά στις μεταγραφές, αλλά αντίθετα να προκαλέσει σωρεία επιπρόσθετων προβλημάτων.
Η νομολογία παγίως κάνει δεκτό ότι μεταξύ ενός αθλητή και του αθλητικού σωματείου στο οποίο αυτός ανήκει υπάρχει ενοχική σχέση από διαρκή σύμβαση που χαρακτηρίζεται ανάλογα με την περίπτωση είτε ως σύμβαση παροχής αθλητικών υπηρεσιών (ΕφΘεσ 43/2002, Αρμ 2002, 1637 επ., ΜΠρΘεσ 6387/2013, ΤΝΠ ΔΣΑ, ΕφΛαρ 412/2013, ΤΝΠ ΔΣΑ) είτε ως σύμβαση έργου (ΜΠρΑθ 1184/2006, ΕΑΔ 2010, 59 επ.) είτε ως σύμβαση εργασίας (ΜΠρΘεσ 12335/2012, ΤΝΠ ΔΣΑ). Η σύμβαση αυτή θα έπρεπε να μπορεί να συμφωνείται είτε για ορισμένο είτε για αόριστο χρόνο και όχι αποκλειστικά για αόριστο χρόνο, όπως συμβαίνει σήμερα. Σε περίπτωση δε που η συμφωνία γίνεται για ορισμένο χρόνο, είναι προφανές ότι η έννομη σχέση που θα συνδέει τον ερασιτέχνη αθλητή με το αθλητικό του σωματείο θα λήγει μετά την πάροδο του συμφωνημένου χρόνου.
Σε κάθε βέβαια περίπτωση, τόσο δηλαδή στη σύμβαση ορισμένου όσο και στη σύμβαση αορίστου χρόνου μεταξύ αθλητή και σωματείου, θα έπρεπε να γίνεται δεκτή ακόμα και de lege lata (υπό το καθεστώς του ν. 2725/1999), εν όψει της γενικής αρχής που συνάγεται από τις συνδυασμένες διατάξεις των άρθρων 585, 588, 594, 672 επ., 766 επ. ΑΚ και ισχύει σε κάθε διαρκή ενοχική σχέση, η δυνατότητα μονομερούς καταγγελίας της σύμβασης από καθένα από τα συμβαλλόμενα μέρη όταν συντρέχει σπουδαίος λόγος, έστω και αν στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν παρέχεται αμέσως από το νόμο (ν. 2725/1999) το δικαίωμα καταγγελίας (Μ. Σταθόπουλος, Γενικό Ενοχικό, § 5 αρ. 85, Καποδίστριας, ΕρμΑΚ εισαγ. άρθρων 416-454 αρ. 42, Π. Παπανικολάου, Μεθοδολογία του ιδιωτικού δικαίου, αρ. 365, 368, Καρακατσάνης, σε ΑΚ Γεωργιάδη-Σταθόπουλου, εισαγ. άρθρων 416-454 αρ. 22, ΑΠ 1516/2011, NoB 2012, 686, ΑΠ 359/2010, ΝοΒ 2010, 1755, ΑΠ 29/2010, ΤΝΠ ΔΣΑ, ΑΠ 758/2010, ΤΝΠ ΔΣΑ, ΑΠ 690/2010, ΤΝΠ ΔΣΑ, ΑΠ 1041/2010, ΤΝΠ ΔΣΑ, ΑΠ 1837/2009, ΝοΒ 2010, 737, ΑΠ 168/2007, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ).
Η εν λόγω καταγγελία για την απόσβεση της ενοχικής σχέσης από τη σύμβαση αθλητή-σωματείου αποτελεί μονομερή απευθυντέα δικαιοπραξία, η οποία σύμφωνα με το άρθρο 167 ΑΚ αναπτύσσει τα αποτελέσματά της (απόσβεση της ενοχικής σχέσης) από τη στιγμή που περιέρχεται σε γνώση εκείνου προς τον οποίο απευθύνεται (σωματείο). Έτσι, ορθότερο θα ήταν ήδη de lege lata (υπό το καθεστώς του ν. 2725/1999) να γίνεται δεκτή από την αθλητική ομοσπονδία, σε περίπτωση π.χ. προσβολής της προσωπικότητας (εξύβρισης) του αθλητή από τη διοίκηση ή τον προπονητή ή απουσίας κλίματος συνεργασίας μεταξύ αθλητή και σωματείου ή κυριαρχίας αθέμιτων πρακτικών εντός του σωματείου ή απουσίας απασχόλησης προπονητή παρά την ύπαρξη υποχρέωσης προς τούτο, η λύση της σύμβασης αθλητή-σωματείου με μόνη την κοινοποίηση σε αυτήν από τον αθλητή της εξώδικης καταγγελίας της σύμβασης και της έκθεσης επίδοσής της στο σωματείο στο οποίο ανήκε ο αθλητής ή κάποιου άλλου αποδεικτικού περί περιέλευσης της καταγγελίας του αθλητή στο σωματείο.
Όπως χαρακτηριστικά ανέφερα στην προαναφερόμενη γνωμοδότησή μου, «θεωρώ πως αυτή η θεμελίωση της έγκρισης μεταγραφής για σπουδαίο λόγο είναι πολύ πιο αυτονόητη νομικά από την πιο επιτηδευμένη (πλην ορθότατη) πάγια θεμελίωσή της στην αντισυνταγματικότητα της υπέρμετρης δέσμευσης του αθλητή για έγκριση της αίτησής του μεταγραφής μόνο για τις συγκεκριμένες περιπτώσεις που προσδιορίζει ο Κανονισμός Μεταγραφών της οικείας ομοσπονδίας».
Μάλιστα, δεδομένου ότι η σύμβαση μεταξύ αθλητή και σωματείου είναι υπό το ισχύον καθεστώς παντάπασι διαρκής και αορίστου χρόνου (ο αθλητής ακόμα και αν δεν εκδώσει δελτίο αθλητικής ιδιότητας για ένα έτος στο σωματείο στο οποίο ανήκει, αν θελήσει πιο μετά να πάρει μεταγραφή σε άλλο σωματείο θα πρέπει και πάλι να έχει τη συγκατάθεση του σωματείου στο οποίο ανήκει, γεγονός που δεν θα συνέβαινε αν η σύμβαση μεταξύ αθλητή και σωματείου είχε διάρκεια ίση με τη ενιαύσια χρονική ισχύ του δελτίου του αθλητικής ιδιότητας), η καταγγελία της διαρκούς αυτής σύμβασης αορίστου χρόνου θα μπορούσε να γίνει ακόμα και χωρίς την ύπαρξη του σπουδαίου λόγου, καθώς, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, στις διαρκείς συμβάσεις αορίστου χρόνου η καταγγελία ακόμα και χωρίς σπουδαίο λόγο είναι το υποκατάστατο του ελλείποντος συμβατικού χρονικού περιορισμού, αποτελώντας το βασικό τρόπο τερματισμού της σύμβασης και άρσης της χρονικής αοριστίας της (Μ. Σταθόπουλος, Γενικό Ενοχικό Δίκαιο, 1220).
Όπως αναφέρω επίσης στην προαναφερόμενη γνωμοδότησή μου, μια τέτοια ρηξικέλευθη για την αθλητική πρακτική εφαρμογή του γενικός ισχύοντος δικαίου θα ήταν πολύ πιθανόν να δημιουργήσει πλειάδα συσσωρευόμενων και ανεξέλεγκτων προβλημάτων στις σχέσεις αθλητή-σωματείου, αθλητή-ομοσπονδίας, ομοσπονδίας-σωματείου αλλά και στη λειτουργία του Α.Σ.Ε.Α.Δ.: ο κάθε αθλητής, ιδίως ο ικανός, θα μπορούσε προκειμένου να ενταχθεί σε ένα μεγαλύτερο σωματείο να εφεύρει ένα ανύπαρκτο «σπουδαίο λόγο» (κλονισμού της σχέσης του με το σωματείο), να αποχωρήσει από αυτό και να το αποδυναμώσει, αδιαφορώντας για την περαιτέρω τύχη του και για τα οικονομικά ποσά που έχει δαπανήσει η διοίκησή του για να τον αναδείξει, το σωματείο, από το οποίο εκλέγεται η διοίκηση της ομοσπονδίας, θα μπορούσε να την καταψηφίσει για την αυτονόητη εκ μέρους της αποδοχή της νομικής ενέργειας της καταγγελίας και τέλος στο Α.Σ.Ε.Α.Δ. θα συσσωρευόταν πλήθος υποθέσεων αμφισβήτησης της τέλεσης ή μη των πράξεων που στοιχειοθετούν το σπουδαίο λόγο.
Για το λόγο αυτό ανέφερα στη γνωμοδότησή μου ότι απαραίτητη θεωρώ τη νομοθετική πρόβλεψη ισχυρού αντισταθμίσματος προς τον αθλητή ώστε να αποτρέπεται αυτός από την επίκληση του σπουδαίου λόγου (κλονισμού της σχέσης του με το σωματείο), όταν αυτός ο σπουδαίος λόγος δεν υφίσταται πράγματι. Αξιολογικά κριτήρια για τον προσδιορισμό του αντισταθμίσματος αυτού θα μπορούν να αντληθούν και πάλι από το γενικώς ισχύον δίκαιο π.χ. αποζημίωση αντίστοιχη με αυτή που προβλέπεται άρθρα 673 (καταγγελία σε σύμβαση εργασίας), 725 (καταγγελία σε σύμβαση εντολής) και 767 παρ. 2 ΑΚ (καταγγελία σε εταιρεία). Για παράδειγμα θα μπορούσε να προβλεφθεί ότι αν ο αθλητής καταγγείλει χωρίς σπουδαίο λόγο τη σύμβασή του με το σωματείο θα ενέχεται για την ομολογουμένως δυσχερώς προσδιοριζόμενη και δυνάμενη να επιδικασθεί (εν όψει της κατά κανόνα έλλειψης ουσιαστικών οικονομικών μεγεθών στον ερασιτεχνικό αθλητισμό) ζημία που προκάλεσε η καταγγελία αυτή στο σωματείο.
Το σχέδιο του νέου αθλητικού νόμου φαίνεται να υιοθετεί αυτήν την πρόταση για πρόβλεψη υποχρέωσης αποκατάστασης της ζημίας που προκαλεί στο σωματείο στο οποίο ανήκει ο αθλητής η μεταγραφή του αθλητή χωρίς τη συγκατάθεση του σωματείου αυτού. Ο όρος «αποζημίωση κατάρτισης» είναι κατά την άποψή μου αρκετά προβληματικός και ενδεικτικός της μη ορθής κατανόησης του τρόπου λειτουργίας της σύμβασης αθλητή-σωματείου. Η αποζημίωση στην περίπτωση αυτή δεν αφορά προφανώς ούτε στην αρχική κατάρτιση της σύμβασης μεταξύ του αθλητή και του σωματείου στο οποίο αυτός ανήκει ούτε την επίμαχη κατάρτιση της νέας σύμβασης μεταξύ του αθλητή και του σωματείου στο οποίο αυτός πρόκειται να μεταγραφεί, αλλά αντίθετα αφορά στην τυχόν ζημία που προκαλεί ο αθλητής στο σωματείο στο οποίο ανήκει και το οποίο έχει ενδεχομένως δαπανήσει αρκετά χρηματικά ποσά για να επιτύχει την αγωνιστική του εξέλιξη. Ως εκ τούτου, ο όρος «αποζημίωση κατάρτισης» ορθότερο θα ήταν να αντικατασταθεί από τον όρο «αποζημίωση».
Δεν πρέπει επίσης να λησμονούμε ότι αυτή η σχέση μεταξύ του αθλητή και του σωματείου στο οποίο αυτός ανήκει είναι στην πραγματικότητα πολύ συχνά ανταποδοτική και σε επίπεδο οικονομικών μεγεθών, καθώς και η αγωνιστική εξέλιξη του αθλητή και η συνακόλουθη επίτευξη από αυτόν σημαντικών αγωνιστικών διακρίσεων χάρη στις παροχές του σωματείου (προπονητές, εκμισθωμένες αθλητικές εγκαταστάσεις για προπονήσεις, αγορά αθλητικού υλικού κλπ) συνεπάγεται αυξημένη επιχορήγηση του σωματείου από τη Γ.Γ.Α. κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 50 παρ. 1 εδ. β΄ ν. 2725/1999, ώστε τελικά είναι πιθανόν να μην υπάρχει καμία ζημία (τουλάχιστον θετική υπό την έννοια της μείωσης της περιουσίας) του σωματείου από τη μεταγραφή του αθλητή και δη του ερασιτέχνη.
Σε κάθε περίπτωση θεωρώ ότι το σημαντικότερο πρόβλημα από τη συγκεκριμένη πρόταση για εφαρμογή της παντάπασι δυνατότητας μεταγραφής χωρίς τη συγκατάθεση του σωματείου στο οποίο ανήκει ο αθλητής είναι η διαφαινόμενη κατάργηση της αρμοδιότητας του Α.Σ.Ε.Α.Δ. να κρίνει και να αποφασίζει για προσφυγές που αφορούν την έγκριση ή απόρριψη μεταγραφών. Το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι ποιο δικαστήριο (αστικό ή διοικητικό;) ή δικαιοδοτικό όργανο θα αποφασίζει για την τυχόν ύπαρξη και το ύψος της αποζημίωσης που θα οφείλει ο αθλητής στο σωματείο. Ένα επιπρόσθετο ερώτημα που προκύπτει είναι αν χρειάζεται απόφαση του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας για την έγκριση της μεταγραφής και, σε περίπτωση θετικής απάντησης, ποιο δικαστήριο (αστικό ή διοικητικό;) ή δικαιοδοτικό όργανο θα αποφασίζει επί τυχόν προσφυγής κατά απόφασης του Δ.Σ. αθλητικής ομοσπονδίας που απορρίπτει αίτηση μεταγραφής για οποιοδήποτε λόγο και δη τυπικό, π.χ. έλλειψη διοίκησης του σωματείου στο οποίο πρόκειται να μεταγραφεί ο αθλητής, ώστε τυχόν συμφωνία για μεταγραφή να είναι ανυπόστατη, ή μη συμφωνία και των δύο γονέων ανήλικου αθλητή ως προς το σωματείο στο οποίο πρόκειται να μεταγραφεί ο αθλητής.
Εν όψει όλων των ανωτέρω, η διαφαινόμενη σωστή νομοθετική τομή για απελευθέρωση του καθεστώτος μεταγραφών των ερασιτεχνών αθλητών από την απηχούσα παρωχημένες αντιλήψεις συγκατάθεση του σωματείου στο οποίο αυτοί ανήκουν επιχειρείται να γίνει κατά την άποψή μου με ένα μάλλον πρόχειρο και αποσπασματικό τρόπο. Απαραίτητη είναι, όπως ανέφερα στην αρχή, η ορθή κατανόηση της συμβατικής σχέσης αθλητή-σωματείου μέσω ανακατάδυσης στις γενικές αρχές του αστικού δικαίου και δη του ενοχικού δικαίου καθώς και η ορθή κατανόηση και άλλων θεμελιωδών εννοιολογικών μεγεθών του αθλητικού δικαίου.
Κατά την άποψή μου, τα καίρια προβλήματα του αθλητικού δικαίου σήμερα οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην έλλειψη πολύπλευρου επιστημονικού σε βάθος διαλόγου σχετικά με πολύ κρίσιμα ζητήματα: νομική φύση της αθλητικής ομοσπονδίας (παντάπασι ν.π.ι.δ. ή ν.π.ι.δ. με δημόσια εξουσία σε θέματα μεταγραφών ή άλλα θέματα;), νομική φύση του κανονισμού μεταγραφών της αθλητικής ομοσπονδίας (απόφαση Γ.Σ. της αθλητικής ομοσπονδίας ως ν.π.ι.δ. ή απόφαση Υπουργού που εγκρίνει την προαναφερθείσα απόφαση;), νομική φύση της απόφασης του Δ.Σ. της αθλητικής ομοσπονδίας περί έγκρισης ή απόρριψης μεταγραφής (απόφαση Δ.Σ. στην οποία εφαρμόζεται το άρθρο 101 ΑΚ ή διοικητική πράξη ενέχουσα άσκηση δημόσιας εξουσίας;), νομική σχέση που συνδέει έναν ερασιτέχνη αθλητή με το αθλητικό του σωματείο και την αθλητική ομοσπονδία στην οποία ανήκει το αθλητικό του σωματείο, νομική φύση του Ανώτατου Συμβούλιου Επίλυσης Αθλητικών Διαφορών (Α.Σ.Ε.Α.Δ.).
Το να επιχειρούνται νομοθετικές αλλαγές χωρίς να έχουν διευκρινιστεί όλοι οι παραπάνω προβληματισμοί και άλλοι αντίστοιχοι είναι πολύ αμφίβολο αν πράγματι θα βελτιώσει την κατάσταση στον αθλητισμό. Για παράδειγμα, υπό το ισχύον νομοθετικό καθεστώς του ν. 2725/1999 που το Α.Σ.Ε.Α.Δ. είναι αρμόδιο να κρίνει προσφυγές κατά αποφάσεων του Δ.Σ. των αθλητικών ομοσπονδιών που αφορούν μεταγραφή αθλητών από ένα σωματείο σε άλλο σωματείο, είναι δυνατή η έγερση αγωγής ενώπιον πολιτικού δικαστηρίου σχετικά με την αναγνώριση της απόσβεσης της ενοχικής σχέσης μεταξύ αθλητή και αθλητικού σωματείου λόγω καταγγελίας του πρώτου για σπουδαίο λόγο και αν ναι, ποια θα είναι η τυχόν δεσμευτικότητα μιας τέτοιας απόφασης για την οικεία αθλητική ομοσπονδία, η οποία κατ’ αρχήν ενδιαφέρεται για το δελτίο αθλητικής ιδιότητας και όχι για την ενοχική σχέση αθλητή-σωματείου που αυτό προϋποθέτει;
Τέλος, επισημαίνω ότι εν όψει της νομοθετικής αυτής αλλαγής και της παροχής δικαιώματος στον αθλητή να μεταγράφεται ελεύθερα σε σωματείο της επιλογής του, εντελώς άστοχη και παράλογη παρίσταται η ρύθμιση της παραγράφου 3 του άρθρου αυτού που αναφέρεται σε δανεισμό ερασιτεχνών αθλητών: αν ο αθλητής μπορεί να αποφασίσει μόνος του σε ποιο σωματείο θα συνεχίσει να αγωνίζεται, για ποιο λόγο να επιλέξει να είναι δανεικός στο σωματείο αυτό και όχι να μεταγραφεί αρχικά στο σωματείο αυτό και στη συνέχεια σε κάποιο άλλο σωματείο;
Άρθρο 10 μεταγραφές αθλητών ερασιτεχνών
Οι αθλητές εφόσον δεν αμοίβονται και δεν δεσμεύονται απο συμβόλαια, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αντιμετωπίζονται σαν ιδιοκτησία προς πώληση, κανενός σωματείου.
Ο ερασιτεχνικος αθλητισμός ειναι εθελοντικός και δεν αφορά βιοποριστικούς σκοπούς άσκησης του.
Γι’αυτό δεν πρέπει να υπάρχουν ούτε συμβόλαια, ούτε εξαιρέσεις, ούτε χρήμα μαύρο γυρω γυρω για μεταγραφές. Όπου θέλει εγγράφεται και συμμετέχει ο καθε αθλητής.
Βάλτε κι ενα ανώτατο όριο νεοεισερχόμενων απο μεταγραφές ελεύθερης βούλησης παικτών για να μην υπάρξουν ομάδες που θα αδειάσουν εντελώς και ας τελειώσουν επιτέλους κάποιοι μανατζαρέοι που πουλάνε παίκτες στο ερασιτεχνικό και λυμαίνουν το χώρο!
Η πολιτεία οφείλει να προσφερεί υποδομή σε αυτά τα παιδιά (γήπεδα, μπάλες, γιατρό, αστυνόμευση).
Δε μιλάμε για πολυτέλειας, το οφείλει απο το Σύνταγμα πρόσβαση σε όλους στη δωρεάν άθληση, γι’αυτό πληρώνουμε φόρους.
Επιτέλους έφθασε η ποθητή στιγμή που περίμεναν χιλιάδες ,κυρίως ερασιτέχνες αθλητές , και σε πολλές περιπτώσεις και οι οικογένειές τους,οι οποίοι είχαν ακούσει απο διάφορους «παραγοντίσκους» τις περιβόητες φράσεις …»θα σου κρεμάσω το δελτίο», «αν δείς δελτίο να μου γράψεις» η και σε πολλές περιπτώσεις φέρε μας ….τόσα….!!!
Ο ερασιτέχνης αθλητής πρέπει να μεταγράφεται ελεύθερα από το αθλητικό σωματείο στη δύναμη του οποίου
ανήκει σε άλλο όποτε το θελήσει ο ίδιος ο αθλητής.
Το σωστό θα ήταν, την περίοδο των μεταγραφών και οι ερασιτέχνες αθλητές, να υπογράφουν ,ένα επίσημο έγγραφο-συμφωνητικό ,διάρκειας μιάς αγωνιστικής περιόδου.
Μετά την λήξη του συμφωνητικού ο αθλητής να μπορεί να επιλέξει το αν θα μείνει η θα φύγει!!
Αν στα μέσα της αγωνιστικής περιόδου σε περίοδο μεταγραφών, ζητηθεί ο αθλητής από άλλο σωματείο ,τότε μπορεί και αυτό να έχει προβλεφθεί μέσα στο επίσημο έγγραφο έτσι ώστε να προστατέυεται ή να αποζημιώνεται το σωματείο.
Έτσι θα παραμείνουν τα σωστά σωματεία τα οποία διοικούνται απο παράγοντες που αγαπούν τον αθλητισμό και προσφέρουν στους αθλητές , με άλλα λόγια, θα γίνει ένα καλό ξεσκαρτάρισμα!!!!
Αυτή την στιγμή υπάρχουν αθλητές και μέσα σε αυτούς πολλά ταλέντα που έχουν πάψει να ασχολούνται με το άθλημα που υπεραγαπούσαν εξαιτίας του ισχύοντος απαρχαιωμένου νόμου!
Μιλώ εξ’ ιδίας πείρας ,είμαι γονιός 19χρονης αθλήτριας η οποία αυτή την στιγμή δεν παίζει, γιατί το σωματείο στο οποίο έπαιζε της αρνήθηκε το καλοκαίρι να της δώσει το δελτίο της !!!
Αξιοσημείωτα: στο σωματείο αυτό ήρθε οικειοθελώς πρίν 4 χρόνια ,χωρίς το σωματείο να δαπανήσει
ούτε ένα ευρώ.
-η αθλήτρια δεν έχει λάβει ποτέ απο το σωματείο όχι ένα ευρώ αλλά ούτε ένα ζευγάρι παπούτσια!
– και ο λόγος που η αθλήτρια ζήτησε να φύγει είναι επειδή θέλει να κάνει πρωταθλητισμό ενώ το σωματείο κατα τα λεγόμενα των παραγόντων δεν τους ενδιαφέρει ο πρωταθλητισμός.(παρά να συντηρούν μια ομαδούλα και να τα τσεπώνουν απο τις ακαδημίες).
Ήρθε η ώρα να κάνετε κάτι καλό για τον ερασιτέχνη αθλητή!!!
ευχαριστώ.
Η διατύπωση της παραγράφου 1 άρθρο 10 «… υπό την επιφύλαξη τυχόν υποχρέωσης καταβολής αποζημίωσης κατάρτισης σύμφωνα με τους κανονισμούς της οικείας ομοσπονδίας» καθιστά τη διάταξη κενό γράμμα. Αυτό γιατί είναι παραπάνω από βέβαιο ότι κάθε ομοσπονδία θα υποχρεώνει το νέο σωματείο να καταβάλλει κάποιο υπέρογκο ποσό, το οποίο σε τελική ανάλυση θα πληρώνει ο αθλητής, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ανήλικος.
Η παράγραφος πρέπει οπωσδήποτε να αναδιατυπωθεί και να περιλαμβάνει τις εξής διακρίσεις:
Α. Ανήλικοι αθλητές: Να μεταγράφονται ελεύθερα χωρίς καμία υποχρέωση, πολλώ δε μάλλον επειδή καταβάλλουν μηνιαίο αντάλλαγμα στα σωματεία τους για την όποια «κατάρτιση». Αν το σωματείο επιθυμεί, να προσφύγει (όχι στην ομοσπονδία αλλά σε κάποια ανεξάρτητη αρχή, βλ παρακάτω) και να φέρει το βάρος απόδειξης ότι συνεισέφερε στην κατάρτιση του ανήλικου.
Β. Ενήλικοι αθλητές: Μπορεί να διατηρηθεί η υπάρχουσα διατύπωση, υπό την προϋποθεση ότι το ύψος της αποζημίωσης κατάρτισης δεν θα αποφασίσει η οικεία ομοσπονδία αλλά κάποιο ανεξάρτητο όργανο, πχ πρωτοβάθμια διοικητικά συμβούλια.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι ομοσπονδιες λειτουργούν προς το συμφέρον των σωματείων αδιαφορώντας για τους ανήλικους και ενήλικους ερασιτέχνες αθλητές.
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΜΕΡΙΜΝΗΣΕΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΑΘΛΗΤΩΝ .ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ?
Το θεωρώ απόλυτα σωστό ειδικά για νέα παιδιά π.χ στο ποδόσφαιρο 14-15-16 χρονών. Κατά τρόπο νόμιμο, έντιμο, λογικό αν ένα παιδί για διάφορους δικούς του λόγους θελήσει να φύγει από ένα σωματείο να μένει ελεύθερο να αποφασίσει για τη δική του πορεία στη συνέχεια χωρίς καμμία δεύμευση, πόσο μάλλον από τη στιγμή που είναι ανήλικος.
Δεν καταννοώ, έχω απορία καλύτερα στη φράση :
υπό την επιφύλαξη τυχόν υποχρέωσης καταβολής αποζημίωσης κατάρτισης σύμφωνα με τους κανονισμούς της οικείας ομοσπονδίας.
Δηλ. τι πληρώνει ο πατέρας του παιδιού στη περίπτωση αυτή, σε ποιον
και γιατί;
το να μεταγράφεται ένας ερασιτέχνης αθλητής «οποτεδήποτε» από κάποιο ενεργό σωματείο, μπορεί να αλλοιώσει την εξέλιξη πρωταθλημάτων και να έχει αρνητικές επιπτώσεις στη βιωσιμότητα σωματείων. Είναι καλό οι μεταγραφές να είναι ελεύθερες, αλλά μόνο στην ή στις χρονικές περιόδους που προβλέπονται γι αυτές, και οπωσδήποτε ΟΧΙ κατά τη διάρκεια διεξαγωγής των διασυλλογικών πρωταθλημάτων όλων των κατηγοριών, ειδικά όταν αυτά έχουν μικρή χρονική διάρκεια (π.χ. έως 5 μήνες).
Ο αριθμός των αθλητών που μπορεί μια ομάδα να δανείσει δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος από δύο (2) στην ίδια αγωνιστική κατηγορία.
πιστευω πως με 1 μονο δανεικο θα αναγκαστουν οι ομαδες να δημιουργουν περισσοτερους παικτες απο τια ακαδημιες τους
Πρέπει να ληφθεί ιδιαίτερη μέριμνα για τους ανήλικους αθλητές που εγκλωβίζονται στα δίχτυα των σωματείων όπως έχει ανακοινώσει και ο συνήγορος του πολίτη :
http://www.synigoros.gr/?i=childrens-rights.el.psixagwgia.88778
θεωρω οτι ειναι πολυ αδικο ενα σωματειο το οποιο εχει οικονομικη ανεση να παιρνει αθλητες απο μικροτερα σωματεια που εχουν οικονομικη αναγκη με πολυ λογοτερα χρηματα απο την πραγματικη αξια του.
Προτεινω::
ποσοστο μεταπωλησης του αθλητη που παιρνει μεταγραφη να παραμενει στην συλογο που τον δημιουργησε οπως ο κατωτερω πινακας.
20 ετων και κατω 50% για 5 χρονια και το 25% για 2 χρονια μετα την 5ετια
21-24 50% για πεντε χρονια.
Με τον τροπο αυτο θα ανεβουν οικονομικα τα αδυνατοτερα σωματεια και θα εχουν την δυνατοτητα να δημιουργησουν καλυτερους χωρους και να παραγουν νεους και καλυτερους αθλητες.
Θα βοηθησει επισης τα μεγαλα σωματεια γιατι θα εχουν εγχωριο υλικο και δεν θα ξοδευονται σε μεγαλοποσα για αθλητες απο το εξωτερικο.
Θα εχουμε καλυτερες Εθνικες ομαδες γιατι θα εκμεταλευομαστε τα ταλεντα που αυτη τη στιγμη χανονται
Άρθρο 10: Μεταγραφές αθλητών
Για τους ερασιτέχνες αθλητές και ειδικά τους ανήλικους που οι κηδεμόνες τους πληρώνουν μηνιαία συνδρομή στα αθλητικά σωματεία στα οποία ανήκουν θα πρέπει οι μεταγραφές να είναι εντελώς ελεύθερες μεταξύ των σωματείων, αφού για την κατάρτιση που του παρέχει το σωματείο καταβάλλεται μηνιαία δρομή.
Γνωρίζεται πιστεύω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει σήμερα.
Με εκτίμηση
Να λάβετε υποψιν σας το σχετικό πόρισμα του Συνήγορου του Πολίτη σχετικά
με τις μεταγραφές ανηλίκων Αθλητών (ΦΕΒ 2013) http://www.synigoros.gr/resources/docs/353125.pdf (ΠΟΡΙΣΜΑ)
Ο Συνήγορος του Πολίτη, ενεργώντας ως Συνήγορος του Παιδιού, διαπίστωσε ότι λόγω της ισχύουσας κατάστασης, παραβιάζονται δικαιώµατα κατοχυρωµένα από τη ∆ιεθνή Σύµβαση ∆ικαιωµάτων του Παιδιού (Ν.2101/92) καίτοι η τελευταία έχει αυξηµένη τυπική ισχύ έναντι της λοιπής εθνικής νοµοθεσίας.
1. ο νέος αθλητικός νόμος ενώ βάζει προϋποθέσεις για να είναι κάποιος μέτοχος σε Α.Α.Ε. δεν κάνει το ίδιο για τα αθλητικά σωματεία. τώρα ειδικά που τα περισσότερα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα έχουν στοιχιματισμό δεν υπάρχει καμιά εξαίρεση.
2. αμειβόμενοι αθλητές -τριες νοούνται σε ερασιτεχνικά σωματεία?
3. οι αμοιβές των ερασιτεχνών διαιτητών έχουν παρακράτηση φόρου?
4.μπορεί ένας ερασιτέχνης αθλητής να συμμετέχει σε συνδικαλιστική ένωση επαγγελματιών αθλητών?
5. μπορεί να συνάψει επαγγελματική συμφωνία ένα μέλος του σωματείου με το σωματείο? και αν όχι πως ένας προπονητής μπορεί να γίνει μέλος σε ένα σωματείο που μπορεί να δουλεύει σε αυτό? και αν υποθέσουμε ότι δεν δουλεύει στο ίδιο σωματείο που είναι μέλος σίγουρα μπορεί να επηρεάσει για να δουλέψει στο μέλλον. τι συμβαίνει τότε?
σίγουρα είναι μεγάλο λάθος να είναι μέλη ενός σωματείου ενεργοί αθλητές αλλά και οι προπονητές. αυτό θα το διαπιστώσετε σύντομα
με τις μεταγραφές όπως τις ορίζετε τελειώνει η ανάπτυξη στην χώρα από τα σωματεία.
η μεταγραφική περίοδο σε ομαδικά αθλήματα για ερασιτεχνικά σωματεία θα είναι μία όπως όριζε ο 2725 ή θα έχει δικαίωμα η ομοσπονδία να ορίσει και δεύτερη?
Η παρ. 1 του άρθρου 10 είναι κενό γράμμα λόγω της διατύπωσης «υπό την επιφύλαξη τυχόν υποχρέωσης καταβολής αποζημίωσης κατάρτισης σύμφωνα με τους κανονισμούς της οικείας ομοσπονδίας.». Είναι απολύτως βέβαιο ότι οι ομοσπονδίες, οι οποίες λειτουργούν ως προστάτες των σωματείων, θα εκδώσουν κανονισμούς που θα επιβάλλουν την καταβολή ποσών σε κάθε μεταγραφή χωρίς εξαίρεση. Αν είναι να γίνει αυτό, καλύτερα να ορίσει ο νόμος ένα σύστημα υπολογισμού καταβολής αντιτίμου (ίσως ανά έτη παραμονής του αθλητή στο σωματείο).
Το σωστό θα ήταν να υπάρξει διάκριση μεταξύ ανήλικου και ενήλικου ερασιτέχνη αθλητή. Ο ανήλικος αθλητής πρέπει να είναι πάντα και χωρίς καμία επιφύλαξη ελεύθερος να μεταγραφεί, πολλώ δε μάλλον επειδή πληρώνει μηνιαίο αντίτιμο. Ποιο είναι το νόημα του αντιτίμου αν όχι η κατάρτιση ; Αν το σωματείο έχει αντιρήσεις, αυτό να προσφύγει στις πρωτοβάθμιες/δευτεροβάθμιες επιτροπές (όχι βέβαια στην ομοσπονδία) και να φέρει το βάρος απόδειξης των ισχυρισμών του.
Όσον αφορά τους ενήλικους ερασιτέχνες αθλητές, θα μπορούσε να έχει νόημα η ανωτέρω διατύπωση, υπό την προϋπόθεση ότι σε περίπτωση διαφωνίας θα μπορούσε να προσφύγει στις πρωτοβάθμιες/δευτεροβάθμιες επιτροπές (φυσικά όχι στην ομοσπονδία).
Οτιδήποτε άλλο αποτελεί συνέχεια των εκβιασμών που ασκούν σωματεία σε συνεργασία με ομοσπονδίες σε ανήλικα παιδιά και διακίνηση μαύρου χρήματος.