Μετά από το άρθρο 48 του ν. 2121/1993 (Α’ 25), περί αδειών από ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς, προστίθεται άρθρο 48Α ως εξής:
«Άρθρο 48Α
Μετάδοση σημάτων-φορέων προγραμμάτων μέσω απευθείας διαβίβασης από ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς
1. Ως «απευθείας διαβίβαση» νοείται η τεχνική διαδικασία μέσω της οποίας ένας ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός μεταδίδει τα σήματα – φορείς προγραμμάτων του σε έναν οργανισμό διαφορετικό από τον ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό, με τέτοιο τρόπο, ώστε το κοινό να μην έχει πρόσβαση στα σήματα – φορείς προγραμμάτων κατά τη διάρκεια αυτής της μετάδοσης.
2. Όταν ένας ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός μεταδίδει μέσω απευθείας διαβίβασης τα σήματα που περιέχουν προγράμματά του σε διανομέα σήματος, χωρίς ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός να μεταδίδει ο ίδιος ταυτόχρονα αυτά τα σήματα απευθείας στο κοινό και ο διανομέας σήματος μεταδίδει τα εν λόγω σήματα στο κοινό, ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός και ο διανομέας σήματος θεωρείται ότι συμμετέχουν σε μια ενιαία πράξη παρουσίασης στο κοινό για την οποία λαμβάνουν άδεια από τους δικαιούχους.
3. Αν οι διανομείς σήματος παρέχουν στους ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς μόνο τεχνικά μέσα, για να εξασφαλίσουν ή να βελτιώσουν τη λήψη της ραδιοτηλεοπτικής εκπομπής, δεν θεωρείται ότι συμμετέχουν στην κατά την παρ. 2 ενιαία πράξη παρουσίασης στο κοινό.
4. Η συμμετοχή ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού και διανομέα σήματος στην κατά την παρ. 2 ενιαία πράξη παρουσίασης στο κοινό δεν συνεπάγεται την εις ολόκληρον ευθύνη του ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού και του διανομέα σημάτων για την πράξη παρουσίασης στο κοινό.».
Με το άρθρο αυτό μεταφέρεται στην εθνική έννομη τάξη η πρόβλεψη της Οδηγίας 2019/789 για την «απευθείας διαβίβαση».
Οι παρατηρήσεις μας είναι οι παρακάτω:
‒Πρώτον, η νομοθετική επιλογή είναι να ενσωματωθεί η διάταξη της Οδηγίας ως άρθρ. 48Α στον ν. 2121/1993. Τούτο δεν είναι, κατά τη γνώμη μας, νομοτεχνικά ορθό. Διότι εντάσσεται η ρυθμιστέα ύλη στο κεφάλαιο περί συγγενικών δικαιωμάτων του ν. 2121/1993. Η διάταξη δεν ρυθμίζει ή εισάγει κάποιο συγγενικό δικαίωμα, πολλώ δε μάλλον των ραδιοτηλεοπτικών οργανισμών, αλλά μόνον το ποιος ευθύνεται για την πράξη παρουσίασης στο κοινό όταν ακολουθείται η τεχνική μέθοδος της «απευθείας διαβίβασης». Άρα, η διάταξη αυτή πρέπει να μεταφερθεί στο περί εξουσιών κεφάλαιο του ν. 2121/1993, ως νέο άρθρ. 3α ν. 2121/1993.
‒Με την παρ. 3 της διάταξης, επιχειρείται να ρυθμισθεί η περίπτωση που ο διανομέας του σήματος παρέχει απλώς τα τεχνικά μέσα για την εξασφάλιση ή τη βελτίωση της λήψης της λήψης της ραδιοτηλεοπτικής εκπομπής, οπότε ο διανομέας σήματος δεν προβαίνει σε πράξη παρουσίασης στο κοινό (ΑιτΣκ. 20 Οδηγίας 2019/789). Η διατύπωση που υιοθετείται είναι η εξής: «3. Αν οι διανομείς σήματος παρέχουν στους ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς μόνο τεχνικά μέσα, για να εξασφαλίσουν ή να βελτιώσουν τη λήψη της ραδιοτηλεοπτικής εκπομπής, δεν θεωρείται ότι συμμετέχουν στην κατά την παρ. 2 ενιαία πράξη παρουσίασης στο κοινό».
Οι παρατηρήσεις μας είναι οι ακόλουθες:
‒Ενώ η παρ. 2 χρησιμοποιεί ενικό αριθμό, η παρ. 3 χρησιμοποιεί τον πληθυντικό. Έτσι, μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι όταν οι διανομείς σήματος παρέχουν απλώς τα τεχνικά μέσα κ.λπ. σε περισσότερους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και ενδεχομένως, ενοποιούν τα προγράμματα δεν προβαίνουν σε πράξη παρουσίασης στο κοινό.
‒Με τη χρήση της φράσης «…δεν θεωρείται ότι συμμετέχουν στην κατά την παρ. 2 ενιαία πράξης παρουσίασης στο κοινό.», δεν είναι σαφές ποιο είναι το υποκείμενο του ρήματος «συμμετέχουν». Είναι οι διανομείς σήματος; οι ραδιοτηλεοπτικοί οργανισμοί; ή αμφότεροι; Ορθό είναι ότι, στην περίπτωση αυτή, σε πράξη παρουσίασης προβαίνει μόνον ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός. Έτσι, όμως, όπως είναι διατυπωμένη η διάταξη δημιουργείται, άνευ λόγου, σύγχυση, που οδηγεί σε ανασφάλεια δικαίου.
‒Περαιτέρω, στην παρ. 2 περιέχεται η φράση «… θεωρείται ότι συμμετέχουν σε μία ενιαία πράξη παρουσίασης στο κοινό για την οποία λαμβάνουν άδεια από τους δικαιούχους». Από την Οδηγία σαφώς προκύπτει ότι απαιτούνται δύο άδειες, μία για κάθε εμπλεκόμενο στην απευθείας διαβίβαση μέρος (ραδιοτηλεοπτικό οργανισμό και διανομέα σήματος). Τούτο δεν προκύπτει σαφώς από το κείμενο του άρθρου.
Κατόπιν αυτών, και προς άρση της ανασφάλειας δικαίου, προτείνουμε οι διατάξεις των παρ. 2 και 3 να ενοποιηθούν σε μία διάταξη, ως οποία να έχει ως εξής: «2. Υπό την επιφύλαξη ότι ο διανομέας σήματος δεν παρέχει μόνον τα τεχνικά μέσα για την εξασφάλιση ή τη βελτίωση της λήψης, όταν ένας ραδιοτηλεοπτικός σταθμός μεταδίδει μέσω απευθείας διαβίβασης τα σήματα που περιέχουν προγράμματά του σε διανομέα σήματος, χωρίς ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός να μεταδίδει ο ίδιος ταυτόχρονα αυτά τα σήματα απευθείας στο κοινό και ο διανομέας σήματος μεταδίδει τα εν λό-γω σήματα στο κοινό, ο ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός και ο διανομέας σήματος θεωρείται ότι συμμετέχουν σε μία ενιαία πράξη παρουσίασης στο κοινό, για την οποία έκαστος λαμβάνει άδεια από τους δικαιούχους».
ΣΧΟΛΙΑ στην ΠΑΡ. 4 του ΝΕΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 48Α Ν.2121/1993- Προτείνεται να προστεθεί πρόβλεψη σύμφωνα με την οποία αν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των εμπλεκόμενων φορέων, ως προς την ευθύνη κάθε φορέα, δεν καταλήξουν σε συμφωνία, τότε τα μέρη θα έχουν τη δυνατότητα να προσφύγουν στη διαμεσολάβηση που προβλέπεται στη νέα παράγραφο 9 του άρθρου 35 Ν.2121/1993.
ΣΧΟΛΙΑ στην ΠΑΡ. 2 του ΝΕΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 48Α Ν.2121/1993- Προτείνεται να υπάρχει σαφής ορισμός της έννοιας του «διανομέα σήματος» και να εξειδικεύονται ποια είναι τα «τεχνικά μέσα» που βοηθούν στην λήψη της ραδιοτηλεοπτικής εκπομπής σύμφωνα και με τη νομολογία του ΔΕΕ.