Αρχική Κατάταξη και σήμανση τηλεοπτικών προγραμμάτωνΆρθρο 01 – Κατάταξη προγραμμάτων σε κατηγορίεςΣχόλιο του χρήστη Δημήτρης Κολιοδήμος | 19 Απριλίου 2019, 18:53
  • Σχόλιο του χρήστη 'Δημήτρης Κολιοδήμος' | 19 Απριλίου 2019, 18:53

    Αντιγράφω από αλλού: «Το σύστημα της σήμανσης εκσυγχρονίζεται πλήρως και δημιουργεί υποχρεώσεις σεβασμού στους ανήλικους για τους τηλεοπτικούς σταθμούς». Και συμπληρώνω: «Και περιφρονεί βαθύτατα τους ενήλικες θεατές, τους οποίους τιμωρεί με ξενύχτι αν θέλουν να δουν μία ακατάλληλη ταινία». Για να προσθέσω: «Αγνοώντας πλήρως ότι η τηλεόραση μεταδίδει και κινηματογραφικές ταινίες, για τις οποίες υπάρχει ήδη σχετικός Νόμος, ο οποίος προβλέπει διαφορετικές καταλληλότητες»! Γραμμένη στο πόδι, η πρόταση του ΕΣΡ έρχεται πράγματι να αλλάξει όσα ισχύουν από τον Μάρτιο του 2000 (ΥΑ 6138/Ε/17-3-00), κάνοντας, 19 χρόνια μετά, ανάλογα «λάθη» και έχοντας αντίστοιχες παραλείψεις με εκείνη. Σήμερα, στον κινηματογράφο (Ν3905/ΦΕΚ 219/23-12-10, άρθρο 37.2.) προβλέπεται η κατάταξη των κινηματογραφικών ταινιών σε τέσσερις κατηγορίες: Κ, Κ-12, Κ-15 και Α. Ο νόμος εκείνος, μεταγενέστερος των τηλεοπτικών σημάνσεων, δεν έλαβε υπόψη του το τι ίσχυε τότε στην τηλεόραση. Και η σημερινή πρόταση εξακολουθεί να μην λαμβάνει υπόψη της το τι ισχύει στον κινηματογράφο! Επιβάλλεται, λοιπόν, η ταυτόχρονη τροποποίηση του άρθρου 37.2. του Ν 3905 σύμφωνα με όσα προτείνονται εδώ για τα τηλεοπτικά προγράμματα. Επιβάλλεται, επίσης, η υποχρέωση των τηλεοπτικών σταθμών να αποδέχονται και να εφαρμόζουν την κατάταξη των κινηματογραφικών επιτροπών ως προς τις ταινίες – όχι να κάνουν δική τους. Η προηγούμενη υπουργική απόφαση το προέβλεπε αυτό (σε 2 περιπτώσεις, μιας και για τις άλλες 3 ήταν αδύνατο, δεδομένου ότι τότε οι κινηματογραφικές ταινίες ήταν Κ, Κ-13 και Α). Η τωρινή πρόταση τροποποίησής της δεν το προβλέπει, δίνοντας έτσι στο ΕΣΡ την ευκαιρία να… αυθαιρετεί (θα αναφερθώ σε αυτό σε άλλο άρθρο). Επίσης, γιατί το Κ-15 γίνεται Κ-16; Από πού προκύπτει η ανάγκη να αυξηθεί κατά έναν χρόνο το σχετικό επιτρεπτό ηλικιακό όριο στη θέαση; Υπάρχει κάποια υπόδειξη επιτροπής παιδοψυχολόγων, για παράδειγμα; Η οποία (αν υπάρχει) πώς προέκυψε; Δια του «μαζευτήκαμε και αποφασίσαμε» ή κατόπιν ευρείας έρευνας στην ελληνική αγορά, και λαμβάνοντας υπόψη και τα διεθνώς ισχύοντα; Μην ξεχνάμε, σημαντικό μέρος των τηλεοπτικών προγραμμάτων είναι μη ελληνικά, τα οποία έχουν ήδη (από τη χώρα προέλευσής τους) σχετική σήμανση καταλληλότητας. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, με πολυετή εμπειρία ως μέλος επιτροπών τηλεοπτικών σταθμών, με επίσης πολυετή εμπειρία ως μέλος επιτροπών καταλληλότητας κινηματογραφικών ταινιών και με σχετικά μικρή εμπειρία ως εκπαιδευτικός, αυτό δεν προκύπτει από πουθενά. Δεν υπάρχει λόγος το όριο Κ-15 να γίνει Κ-16. Εκτός κι αν θέλουμε να γίνουμε πιο συντηρητικοί. Με την επισήμανση ότι η τηλεοπτική σήμανση σε τελική ανάλυση δεν σημαίνει «απολύτως τίποτα» για την καριέρα των τηλεοπτικών προγραμμάτων εκτός τηλεόρασης. Πόσο μάλλον των κινηματογραφικών ταινιών, οι οποίες έρχονται στην τηλεόραση μετά την ολοκλήρωση της πορείας τους στις κινηματογραφικές αίθουσες. Και κάτι τελευταίο: γιατί να είναι υποχρεωτική η σήμανση των κινηματογραφικών τρέιλερ; Όλα σχεδόν είναι Κατάλληλα για όλους, μιας και η καταλληλότητα έχει σχέση με το δικό τους περιεχόμενο. Όμως, η καταλληλότητα της ταινίας είναι τις περισσότερες φορές διαφορετική. Η διαφορετικότητα αυτή (είναι σίγουρο ότι) θα δημιουργήσει προβλήματα: πολλοί γονείς, βλέποντας το τρέιλερ ως κατάλληλο, θα θεωρήσουν ότι και η ταινία είναι κατάλληλη, θα πάνε με το παιδί του στην αίθουσα, κι εκεί θα μάθουν ότι το παιδί δεν μπορεί να μπει σ’ αυτήν και να δει την ταινία…