Αρχική ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΕΠΙΤΑΧΥΝΣΗ ΚΑΙ ΑΠΛΟΥΣΤΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΩΝ ΕΡΓΩΝ, ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΨΗΦΙΑΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣΆρθρο 2 Προϋποθέσεις υπαγωγής στο επενδυτικό καθεστώςΣχόλιο του χρήστη Ένωση Παραγωγών Οπτικοακουστικών Έργων PACT | 17 Ιουνίου 2020, 13:59
  • Σχόλιο του χρήστη 'Ένωση Παραγωγών Οπτικοακουστικών Έργων PACT' | 17 Ιουνίου 2020, 13:59

    Με δεδομένο ότι ένας νέος νόμος πρέπει να «προβλέπει» τις ανάγκες προς τις οποίες εξελίσσονται οι συνθήκες του κλάδου της παραγωγής, ο διαχωρισμός ανάλογα με τον τρόπο διανομής ενός οπτικοακουστικού έργου σε κινηματογραφική προβολή ή τηλεοπτική μετάδοση είναι πλέον ξεπερασμένος από την πραγματικότητα. Η παραγωγή και μετάδοση μέσω streaming, τείνει να ξεπεράσει τόσο τις τηλεοπτικές όσο και τις κινηματογραφικές παραγωγές, ενώ παράλληλα ένα έργο πλέον μπορεί να προβάλλεται σε όλα τα μέσα και με διαφορετικές εκδόσεις διάρκειας. Αυτό άλλωστε σωστά διατυπώνεται και στο άρθρο 1 του υπό διαβούλευση νόμου, όπου σωστά περιλαμβάνονται στις ενισχύσεις έργα ανεξάρτητα από διάρκεια, επεισόδια, από γραμμική ή μη γραμμική μορφή, με διαδραστικές ή όχι εφαρμογές και με δυνατότητα διανομής τους σε πολλαπλές πλατφόρμες. Προτείνεται λοιπόν ο σύγχρονος διαχωρισμός ο οποίος ακολουθείται και σε άλλες χώρες, ανάλογα με την τυπολογία του αυτοτελούς έργου και την διακριτή διαδικασία παραγωγής του, όπως… • Έργο Μυθοπλασίας (scripted content, για οποιοδήποτε μέσο διανομής) • Έργο τεκμηρίωσης (documentary, για οποιοδήποτε μέσο διανομής) • Έργο Συνθετικής Εικόνας (C.G.I / Κινούμενα Σχέδια /Animation, Παιχνίδια σε υπολογιστές) Επί του παραπάνω διαχωρισμού μπορεί να υφίστανται διαφορετικά ελάχιστα κόστη επιλέξιμων δαπανών, ανεξάρτητα από την διάρκεια του έργου, επεισόδια και μεγέθους φορέα παραγωγής, αλλά δεν προτείνουμε ελάχιστο όριο επιλέξιμων δαπανών μικρότερο των 100.000 ανά έργο. Άλλωστε σε όλες τις χώρες τα ελάχιστα κόστη επιλέξιμων δαπανών είναι από 250.000 μέχρι και 1.000.000 και μόνον σε 2-3 περιπτώσεις παγκοσμίως υφίσταται το κατώτατο όριο των 100.000. Ο λόγος που δεν ισχύουν χαμηλότερα ποσά επιλέξιμων δαπανών σε καμία χώρα με αντίστοιχα συστήματα production incentives, είναι διότι το κόστος διαχείρισης και έλεγχου (που για λόγους διαφάνειας σωστά απαιτείται σε όλες τις φάσεις μιας παραγωγής) από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, θα είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με το πραγματικό κόστος παραγωγής του έργου. Έτσι θα ήταν παράλογο να μιλάμε για projects των 10-20.000 ευρώ, τα οποία θα λάβουν ενίσχυση 8.000 αλλά θα χρειαστούν κόστος διοικητικής και ελεγκτικής υποστήριξης της τάξης των 5 έως 10.000 ευρώ, το οποίο προκύπτει προσμετρώντας τις αναγκαίες εργατοώρες από την εταιρία παραγωγής, τους Ορκωτούς Ελεγκτές της εταιρίας παραγωγής, το προσωπικό του ΕΚΟΜΕ, τους Ορκωτούς Ελεγκτές του ΕΚΟΜΕ, τα συνεργαζόμενα στελέχη του ΕΚΚ, κλπ. Ο στόχος δεν είναι να γίνει το ΕΚΟΜΕ μια δημόσια υπηρεσία με δεκάδες υπαλλήλους, οι οποίοι θα κοστίζουν περισσότερο από τα παραγόμενα έργα, γι’αυτό το ελάχιστο όριο επιλέξιμων δαπανών των 100.000 ανά έργο είναι απόλυτα ανταγωνιστικό σε διεθνές επίπεδο, αλλά και έχει μια οριακή θετική αναλογία κόστους διαχείρισης προς το συνολικό ύψος της παραγωγής. Ειδικά οι μικρού μήκους ταινίες και τα έργα τεκμηρίωσης (τα οποία προφανώς πρέπει να υποστηριχτούν παράλληλα και μέσω άλλων δημοσίων φορέων όπως το ΕΚΚ και η ΕΡΤ) θα μπορούσαν να υποβάλλονται σαν «πακέτο» 5-7 έργων, ώστε να συμπληρώνεται μεν το ελάχιστο ποσό των 100.000 ευρώ, αλλά και να μοιράζονται αναλογικά τα κόστη διαχείρισης. Άλλωστε ο τρόπος που αυτά παράγονται απαιτεί πολλές προσωπικές θυσίες, φιλικές χάρες, βοήθεια σε εξοπλισμό και υπηρεσίες χωρίς χρέωση, δηλαδή διαδικασίες που δεν μπορούν να ενταχθούν στη σκληρή λογιστική απεικόνιση η οποία είναι ζητούμενη από τους ορκωτούς ελεγκτές.