Αρχική Κώδικας ΜετανάστευσηςΜέρος Α’ (άρθρα 1-25)Σχόλιο του χρήστη ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ | 14 Μαρτίου 2023, 08:00
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ' | 14 Μαρτίου 2023, 08:00

    Άρθρο 24(5) Το προβλεπόμενο στο α’ εδάφιο του προτεινόμενου άρθρου 24(5), το οποίο επαναλαμβάνει τη διάταξη του άρθρου 29(5) ν. 4251/2014, όπως ισχύει, αδίκημα της διευκόλυνσης παράνομης διαμονής πολίτη τρίτης χώρας υπό την αυτοτελή του μορφή, ήτοι χωρίς να συντρέχουν οι όροι της πρόθεσης δυσχέρανσης των ερευνών των αστυνομικών αρχών για εντοπισμό, σύλληψη και απέλαση του παράνομα διαμένοντος πολίτη τρίτης χώρας ή της τέλεσης του αδικήματος από κερδοσκοπία, είναι αντίθετο στην άρθρο 1 παρ. 1β της Οδηγίας 2002/90/ΕΚ. Σύμφωνα με αυτή «Τα κράτη μέλη θεσπίζουν ενδεδειγμένες κυρώσεις: .. β) κατά παντός, όστις, για κερδοσκοπικούς λόγους, εκ προθέσεως βοηθά πρόσωπο, το οποίο δεν είναι υπήκοος κράτους μέλους, προκειμένου να διαμείνει στο έδαφος κράτους μέλους, κατά παράβαση της σχετικής νομοθεσίας του εν λόγω κράτους σχετικά με τη διαμονή των αλλοδαπών», βλ. κατά αντιπαραβολή τη διάταξη του άρθρου 1 παρ.1 α της Οδηγίας 2002/90/ΕΚ. Επιπλέον, η πρόβλεψη αδικήματος διευκόλυνσης αδίκημα της διευκόλυνσης παράνομης διαμονής πολίτη τρίτης χώρας υπό την αυτοτελή του μορφή είναι αντίθετη προς το άρθρο 2 του Συντάγματος περί σεβασμού της αξίας του ανθρώπου, σε συνδυασμό με το άρθρο 5 του Συντάγματος περί ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας και συμμετοχή στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, καθώς και με το άρθρο 9 του Συντάγματος που προστατεύει την κατοικία του κάθε προσώπου όσο και την ιδιωτική και οικογενειακή του ζωή, όπως και με το άρθρο 25 του Συντάγματος που επιτάσσει την αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου και την υποχρέωση του Κράτους για τη διασφάλιση της ανεμπόδιστης και αποτελεσματικής άσκησης των δικαιωμάτων του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου, όσο και ως κρατική επιταγή που δύναται να αξιώνει από τους πολίτες του την αρχή της κοινωνικής αλληλεγγύης. Όπως έχει ήδη κριθεί «αν δεν προκύπτει σκοπός αποκρύψεως του αλλοδαπού με την παραπάνω έννοια, η παροχή χώρου διαμονής με τη μορφή της φιλοξενίας δεν πραγματώνει την ποινική υπόσταση του ως άνω εγκλήματος […] τιμώρηση της φιλοξενίας είναι αδιανόητη, το δε δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής του συντρόφου που κάποιος θέλει να συγκατοικήσει μαζί του ή να τον φιλοξενήσει αποτελεί εκδήλωση του ατομικού δικαιώματος της ελευθερίας, που τυγχάνει της απολύτου συνταγματικής προστασίας, κατ` άρθρ. 5 παρ. 2 του Συντ. 1975 και έκφραση του σεβασμού και της προστασίας της αξίας του ανθρώπου, που αποτελούν πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας, σύμφωνα με το άρθρ. 2 παρ. 1 του αυτού Συντάγματος» (ΒουλΣυμβΠλημΛαρ 306/1993 Αρμ 1993 σ. 763, βλ. συναφώς και ΑΠ 252/2000 ΠοινΧρ 2000 σ. 785), βλ. επίσης υπ’ αριθμ. 2018-717/718 QPC Απόφαση του Γαλλικού Συνταγματικού Συμβουλίου (6 Ιουλίου 2018), με την οποία κρίθηκε ότι η δυνατότητα παροχής βοήθειας σε ανθρώπους, για ανθρωπιστικούς σκοπούς, απορρέει από τη συνταγματική αρχή της αδελφοσύνης, ανεξάρτητα από το νομικό καθεστώς των εν λόγω ατόμων στη χώρα.