Αρχική Κώδικας ΜετανάστευσηςΜέρος ΙΒ’ (άρθρα 165-167)Σχόλιο του χρήστη ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ | 14 Μαρτίου 2023, 08:44
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ' | 14 Μαρτίου 2023, 08:44

    Άρθρα 165-166 και 172 Η πρόβλεψη και συμπερίληψη διατάξεων που αφορούν στις άδειες των δικαιούχων διεθνούς προστασίας στο πλαίσιο του υπό διαβούλευση νομοσχεδίου, είναι προβληματική, λαμβάνοντας υπόψιν τις ιδιαιτερότητες, τις ανάγκες και τις διαφορετικές υποχρεώσεις του Κράτους έναντι αυτών, υπό την έννοια μεταξύ άλλων ότι η παραμονή τους στη χώρα καλύπτεται από την αρχή της μη επαναπροώθησης και διεθνείς συμβάσεις που δεσμεύουν τη χώρα, σε σχέση με τα υπαγόμενα σε διαδικασίες μεταναστευτικού πρόσωπα. Άλλωστε, η προβλεπόμενη στο αρ. 27 της Σύμβασης της Γενεύης χορήγηση και η ανανέωση των αδειών διαμονής στους δικαιούχους διεθνούς προστασίας ρυθμίζεται ήδη σε υφιστάμενες ρυθμίσεις της ελληνικής έννομης τάξης, όπως αυτή ενσωματώνει την Οδηγία 2011/95/ΕΕ. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με το α. 23 παρ. 1 του «Κώδικα Νομοθεσίας για την υποδοχή, τη διεθνή προστασία πολιτών τρίτων χωρών και ανιθαγενών και την προσωρινή προστασία σε περίπτωση μαζικής εισροής εκτοπισθέντων αλλοδαπών» (Ν.4939/2022), το οποίο ενσωματώνει στην ελληνική έννομη τάξη το αρ. 24 της Οδηγίας 2011/95/ΕΕ ορίζεται ότι σε πολίτη τρίτης χώρας ή ανιθαγενή, ο οποίος αναγνωρίζεται ως πρόσφυγας ή δικαιούχος επικουρικής προστασίας χορηγείται από την αρμόδια Αρχή Παραλαβής άδεια διαμονής τριετούς ή ετήσιας αντίστοιχα διάρκειας. Επιπλέον ορίζεται ότι οι εν λόγω άδειες ανανεώνονται με απόφαση του Προϊσταμένου του Περιφερειακού Γραφείου Ασύλου, μετά από αίτηση του ενδιαφερόμενου, η οποία υποβάλλεται στην αρμόδια Αρχή Παραλαβής το αργότερο τριάντα (30) ημερολογιακές ημέρες πριν από τη λήξη τους, καθώς και ότι η εκπρόθεσμη χωρίς αιτιολογία υποβολή της αίτησης ανανέωσης δεν μπορεί από μόνη της να οδηγήσει σε απόρριψή της. Τέλος, στα α. 20 παρ. 3 και 23 παρ. 2 του Ν. 4939/2022 ορίζεται ότι οι εν λόγω άδειες διαμονής δεν χορηγούνται ή δεν ανανεώνονται περιοριστικά όταν εξετάζεται ανάκληση του καθεστώτος διεθνούς προστασίας, εφόσον συντρέχουν λόγοι δημόσιας τάξης ή εθνικής ασφάλειας. Τονίζεται δε ότι οι περιπτώσεις ανάκλησης ή μη ανανέωσης του καθεστώτος του πρόσφυγα και της επικουρικής προστασίας απαριθμούνται περιοριστικά στα α. 13 παρ. 1-4 και α.18 παρ. 1-3 του Ν. 4939/2022, όπως αυτά ενσωματώνουν στην εθνική έννομη τάξη τα α. 14 παρ. 1-4 και α. 19 παρ. 1-4 της Οδηγίας 2011/95/ΕΕ. Οι ανωτέρω περιπτώσεις αφορούν αποκλειστικά σε λόγους ουσίας. Οι προτεινόμενες διατάξεις σε συνδυασμό με τις προτεινόμενες διατάξεις του αρ. 172 παρ. 1 (Παράβολα- Πρόστιμα) θα είχαν ως αποτέλεσμα τη μη χορήγηση ή μη ανανέωση αδειών δικαιούχων καθεστώτος διεθνούς προστασίας για τυπικούς λόγους, μεταξύ των οποίων και η μη εμπρόθεσμη υποβολή της αίτησης ανανέωσής του ή η μη υποβολή παραβόλου, γεγονός το οποίο όχι μόνο προσκρούει στα προβλεπόμενα σε εν ισχύι νόμο, ο οποίος ρυθμίζει ειδικά τα ζητήματα σχετικά με τις απαιτήσεις για την αναγνώριση των υπηκόων τρίτων χωρών ή των απάτριδων ως δικαιούχων διεθνούς προστασίας και δη στον «Κώδικα Νομοθεσίας για την υποδοχή, τη διεθνή προστασία πολιτών τρίτων χωρών και ανιθαγενών και την προσωρινή προστασία σε περίπτωση μαζικής εισροής εκτοπισθέντων αλλοδαπών» (Ν.4939/2022), αλλά τυγχάνει και εξόχως προβληματικό καθώς θα είχε ως συνέπεια την αποστέρηση νομιμοποιητικών εγγράφων σε άτομα αναγνωρισμένα ως χρήζοντα διεθνούς προστασίας. Ειδικότερα, η πρόσβαση σε έγγραφα, όπως αυτή κατοχυρώνεται από το αρ. 27 της Σύμβασης της Γενεύης, καθώς και από την Ευρωπαϊκή και Ελληνική νομοθεσία (βλ. ανωτέρω) θα γνώριζε υπέρμετρο και αδικαιολόγητο περιορισμό και θα οδηγούσε σε αδυναμία πρόσβασης και ενάσκησης των βασικών δικαιωμάτων που απορρέουν από τη διαπιστωτική πράξη αναγνώρισης των δικαιούχων διεθνούς προστασίας. Επιπλέον, θα είχε ως αποτέλεσμα την έκθεση των δικαιούχων σε κίνδυνο επαναπροώθησης, κατά παράβαση του α. 20 του Ν.4939/2022, του α. 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, του άρθρου 33 (1) της Σύμβασης της Γενεύης για το Καθεστώς των Προσφύγων, του άρθρου 3 της Σύμβασης των ΗΕ κατά των Βασανιστηρίων και άλλων τρόπων σκληρής, απάνθρωπης ή ταπεινωτικής μεταχείρισης ή τιμωρίας καθώς και της Οδηγίας 2013/32/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με κοινές διαδικασίες για τη χορήγηση και ανάκληση του καθεστώτος διεθνούς προστασίας, μεταξύ άλλων, που ρητά θέτουν την αρχή της μη επαναπροώθησης. Ως εκ τούτου προτείνεται η απαλοιφή των άρθρων 165 και 166, δεδομένου ότι τα προβλεπόμενα σε αυτές ρυθμίζονται ήδη από υφιστάμενο νόμο στον «Κώδικα Νομοθεσίας για την υποδοχή, τη διεθνή προστασία πολιτών τρίτων χωρών και ανιθαγενών και την προσωρινή προστασία σε περίπτωση μαζικής εισροής εκτοπισθέντων αλλοδαπών» (Ν.4939/2022), άλλως η αναδιατύπωσή τους με την προσθήκη ρητής πρόβλεψης αναφορικά με το ότι η εκπρόθεσμη χωρίς αιτιολογία υποβολή της αίτησης ανανέωσης των εν λόγω αδειών δεν μπορεί από μόνη της να οδηγήσει σε απόρριψή της, καθώς και με τη ρητή πρόβλεψη ότι η χορήγηση και ανανέωση των εν λόγω αδειών θα γίνεται ατελώς.