Αρχική Ρυθμίσεις Μέριμνας Προσωπικού Ενόπλων Δυνάμεων, Στρατολογίας, Στρατιωτικής Δικαιοσύνης και άλλες διατάξειςΆρθρο 17 – Τροποποίηση διατάξεων στρατολογικής φύσης του ν. 3421/2005 (Α΄ 302)Σχόλιο του χρήστη Kostas | 18 Μαρτίου 2019, 09:01
  • Σχόλιο του χρήστη 'Kostas' | 18 Μαρτίου 2019, 09:01

    Μια γνώμη για το θέμα των Μόνιμων Κάτοικων Εξωτερικού (ΜΚΕ) με την ελπίδα ότι μπορεί να βοηθήσει. Σήμερα ο νόμος απαιτεί 7 χρόνια βιοπορισμού στο εξωτερικό (ή 11 διαμονής) για να κριθεί κάποιος ως ΜΚΕ. Το ερώτημα είναι κατά πόσο η διάρκεια αυτή βιοποριστικής διαβίωσης στο εξωτερικό που απαιτείται είναι εύλογη ή όχι και θα ήταν καλό να μειωθεί. Πιστεύω πως είναι παραπάνω από όσο θα ήταν εύλογο από τη ζωή και θα ήθελα να αναφέρω ένα απλό παράδειγμα: Ένας νέος Assistant Professor στο εξωτερικό, πιθανόν η πρώτη εργασία με συμβόλαιο πλήρους απασχόλησης για έναν νέο επιστήμονα αμέσως μετά το διδακτορικό του, είναι δυνατό να πάρει το tenure του, δηλαδή να γίνει μόνιμος Associate Professor, σε 4-6 χρόνια. Είναι άραγε ερώτημα αν τη στιγμή που ο άνθρωπος αυτός μονιμοποιείται ως καθηγητής και ανεβαίνει βαθμίδα, έχει ή όχι τα αντικειμενικά βιοποριστικά και επαγγελματικά του συμφέροντα στο εξωτερικό; Άρα από τα δεδομένα της ζωής έχουμε τουλάχιστον μια ισχυρή περίπτωση κατά την οποία φαίνεται να είναι εξαιρετικά λογική η μείωση των ετών βιοποριστικής διαβίωσης που απατούνται για να κριθεί κάποιος ως ΜΚΕ. Τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ευρώπη αλλά και αλλού σήμερα υπάρχουν αρκετοί νέοι Έλληνες επιστήμονες που είναι σε αυτή την κατάσταση: για αυτούς η θέση καθηγητή ήταν το πρώτο συμβόλαιο μετά τον κύκλο διδακτορικών σπουδών και για τους οποίους ισχύει η συνθήκη να ανεβαίνουν καθηγητική βαθμίδα (και να μονιμοποιούνται στο πανεπιστήμιο τους) πριν μπορέσουν να κριθούν ΜΚΕ. Φυσικά κάτι τέτοιο αναδεικνύει ότι μια μείωση των χρόνων που απαιτούνται για να κριθεί κάποιος ως Μόνιμος Κάτοικος Εξωτερικού με βάση την βιοποριστική εργασία θα ήταν θετικό μέτρο και κίνηση εναρμονισμένη με τις ανάγκες και τους ρυθμούς της εποχής. Εκτός των παραπάνω, ας σκεφτούμε και το εξής: μεγάλη μερίδα αυτών των ανθρώπων έχει στόχο και μεράκι την συνεργασία με τα πανεπιστήμια της χώρας μας. Είτε με την μορφή μιας επιστημονικής/ακαδημαϊκής συνεργασίας σήμερα, είτε με σκοπό την επιστροφή στη χώρα αυτός ο στόχος είναι διαρκής και σημαντικός για πολλούς. Ευτυχώς η λογική της «μαύρης πέτρας» δεν κυριαρχεί αλλά το αντίθετο υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον και μεράκι για να υπάρξει ουσιαστική προσφορά στην πατρίδα. Φυσικά η πιο σημαντική προσφορά που μπορούν να έχουν τέτοιοι άνθρωποι σχετίζεται με α) ερευνητικές συνεργασίες και κοινά project ή start-ups, β) ακαδημαϊκές συνεργασίες σε θέματα εκπαίδευσης, γ) επιστροφή έμπειρου δυναμικού στη χώρα. Για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχουν έμπρακτες και ενεργές συνεργασίες οι οποίες μόνο σε έναν βαθμό οικοδομούνται εξ’ αποστάσεως. Ένας νέος καθηγητής μπορεί να επιλέξει να κάνει το πρώτο του sabbatical σε ένα πανεπιστήμιο της χώρας μας με σκοπό να οικοδομήσει τέτοιες συνεργασίες και κοινή έρευνα. Καθώς το πρώτο sabbatical λαμβάνει χώρα συνήθως αμέσως μόλις κάποιος γίνει tenured καταλαβαίνει κανείς ότι θα ήταν σημαντικό να μπορούν αυτοί οι επιστήμονες που το επιθυμούν να έρθουν για τη διάρκεια ενός ακαδημαϊκού εξαμήνου στη χώρα. Συμπερασματικά, είναι νομίζω εύλογη και θετική η μείωση των χρόνων που απαιτούνται για να κριθεί κάποιος ως Μόνιμος Κάτοικος Εξωτερικού με βάση την βιοποριστική εργασία.