Υπουργείο Εθνικής Άμυνας

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Φώτιος Μπάτζιος' | 6 Μαΐου 2024, 13:44

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Την 30 Απριλίου 2024, Μεγάλη Τρίτη, το βράδυ, κατατέθηκε προς διαβούλευση νομοσχέδιο του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας , στο οποίο με το άρθρο 69, προωθείται μια άνευ προηγουμένου κατάργηση δικαιωμάτων χιλιάδων εργαζομένων στις Ε.Δ. της χώρας. Με ένα άρθρο σε ένα νομοσχέδιο η Μεγάλη εβδομάδα μετατράπηκε σε πραγματική εβδομάδα των Παθών για χιλιάδες οικογένειες. Συγκεκριμένα το συγκεκριμένο άρθρο επηρεάζει, μεταξύ των άλλων, στελέχη που έχουν ενταχθεί στις ειδικές καταστάσεις των άρθρων 14 έως 16 του ν.δ. 1400/1973 (Α’ 114) λόγω σοβαρών, χρόνιων , παθήσεων, στελέχη που έχουν σύζυγο με αναπηρία ή σακχαρώδη διαβήτη καθώς και στελέχη που έχουν την επιμέλεια τέκνου με αναπηρία ή σακχαρώδη διαβήτη. Με το συγκεκριμένο άρθρο καταργείται το όποιο αμετάθετο υπάρχει για αυτές τις κατηγορίες οι οποίες μέχρι και σήμερα μπορούσαν να βρίσκονται στον τόπο συμφερόντων τους και να αντιμετωπίζουν όσο καλύτερα μπορούν τα προβλήματα χρόνια προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν. Ειδικά δε θα ήθελα να τονίσω ότι για τα μόνιμα στελέχη με δυσίατο ή ανίατο νόσημα που ανήκουν στις ειδικές καταστάσεις των άρθρων 14 έως 16 του ν.δ. 1400/1973 η ευνοϊκή για αυτούς ρύθμιση υφίσταται εδώ και 20 χρόνια, από το 2004 και έχει επιβεβαιωθεί με νεότερες διατάξεις τις οποίες καταργεί το απαράδεκτο και ισοπεδωτικό αυτό άρθρο. Σύμφωνα με τον ορισμό της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία (Άρθρο 1): «Στα άτομα με αναπηρία περιλαμβάνονται τα άτομα με μακροχρόνια σωματική, ψυχική, διανοητική ή αισθητηριακή αναπηρία, που, σε αλληλεπίδραση με διάφορα εμπόδια, μπορεί να παρεμποδίσει την πλήρη και αποτελεσματική συμμετοχή τους στην κοινωνία σε ίση βάση με τους άλλους.». Η συγκεκριμένη επισήμανση σκοπό έχει να προλάβει σχόλια του τύπου ότι οι χρόνιες παθήσεις των εν ενεργεία στρατιωτικών δεν ταυτίζονται με την αναπηρία και ότι τα στελέχη των ειδικών καταστάσεων δεν έχουν αναπηρία!. Ο συντάκτης αυτού του άρθρου προφανώς δεν γνωρίζει ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και διαφορετικός. Κάθε άνθρωπος και ο οργανισμός του αντιδρά και επιδρά μοναδικά με το περιβάλλον του και τις συνθήκες. Κανένας ασθενής δεν αντιδρά το ίδιο με τους άλλους ασθενείς με την ίδια νόσο. Κανένας ανάπηρος δεν αντιδρά το ίδιο με κάποιον άλλον με την ίδια αναπηρία. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζει ισοπεδωτικά δυο παιδιά που το ένα έχει νεανικό διαβήτη και το άλλο βαριά μορφής αυτισμό. Δεν είναι το ίδιο στην αντιμετώπιση ενός συζύγου με κινητική αναπηρία και ενός συζύγου καρκινοπαθή, σε άγρυπνο κώμα ή με βαριά ψυχιατρικά νοσήματα. Πως γίνεται όλα αυτά να "τσουβαλιάζονται" σε δυο γραμμές σε ένα νομοσχέδιο; Γιατί δεν παρουσιάζονται οι επιστημονικές μελέτες στις οποίες στηρίζεται το παρόν άρθρο; Βασικά υπάρχουν μελέτες; Μιλάμε για την υγεία χρονίων πασχόντων και αναπήρων, δεν γίνεται να μην υπάρχουν οι απαιτούμενες μελέτες. Τονίζω ξανά ότι: Κάθε άτομο με αναπηρία είναι μοναδικό, όπως άλλωστε κάθε άνθρωπος. Το γεγονός ότι δύο άτομα έχουν το ίδιο είδος αναπηρίας και το ίδιο ποσοστό δεν σημαίνει ότι: • βιώνουν την αναπηρία τους με τον ίδιο τρόπο, • σκέφτονται και ενεργούν με τον ίδιο τρόπο, • έχουν ακριβώς τις ίδιες ικανότητες ή παρουσιάζουν τις ίδιες ελλείψεις. Ειδικά δε Οι εργαζόμενοι με αναπηρία/χρόνια πάθηση, επειδή έχουν μάθει να διαχειρίζονται την αναπηρία/χρόνια πάθησή τους, έχουν αναπτύξει ποικίλες στρατηγικές αποφυγής/αντιμετώπισης των κινδύνων. Τώρα με την μετακίνηση τους σε άλλα μέρη πως θα προσαρμοστούν από την αρχή; τι συνέπειες θα έχουν όλα αυτά στην ζωή και στην απόδοση στην εργασία στον εμπλεκόμενο; Σύμφωνα με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες, ένα άτομο μπορεί να βιώνει την αναπηρία σε ένα περιβάλλον και όχι σε κάποιο άλλο, ανάλογα με το εάν το περιβάλλον έχει εμπόδια ή διαθέτει τεχνικά βοηθήματα, υποστηρικτική τεχνολογία κ.λπ. Σ’ αυτήν τη θεώρηση η «έλλειψη ικανότητας» δεν είναι φυσικό επακόλουθο της αναπηρίας. Η «έλλειψη ικανότητας» συνδέεται με την ύπαρξη ΕΜΠΟΔΙΩΝ στο περιβάλλον (φυσικό ή ηλεκτρονικό) εντός του οποίου το άτομο διαβιεί. Όλα αυτά δείχνουν πως κάποιοι έχουν ιδεολογικές εμμονές, αρνητικές αντιλήψεις και στάσεις απέναντι στους εργαζόμενους με αναπηρία/χρόνια πάθηση. Σύμφωνα με την αρχή της ίσης μεταχείρισης στην απασχόληση και την εργασία (ν.4443/2016): • απαγορεύεται η άρνηση παροχής εύλογων προσαρμογών στα άτομα με αναπηρία/χρόνια πάθηση διότι θεωρείται διάκριση (εδάφιο η, παρ. 2, άρθρο 2), • ο εργοδότης υποχρεούται να παρέχει τις απαραίτητες κατά περίπτωση εύλογες προσαρμογές προκειμένου τα άτομα με αναπηρία ή χρόνια πάθηση να έχουν δυνατότητα πρόσβασης σε θέση εργασίας, να ασκούν αυτήν (την εργασία), να εξελίσσονται και να συμμετέχουν στην επαγγελματική κατάρτιση (άρθρο 5). Η «προσαρμογή» θεωρείται «εύλογη» όταν δικαιολογείται από την κατηγορία και τον βαθμό βαρύτητας της αναπηρίας του συγκεκριμένου εργαζομένου. Οι «εύλογες προσαρμογές» δεν ταυτίζονται με την «προσβασιμότητα», καθώς οι πρώτες είναι εξατομικευμένες ενώ η δεύτερη αφορά στο σύνολο των ατόμων με αναπηρία ως ομάδα. Ως εκ τούτου, η «προσβασιμότητα» δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις «εύλογες προσαρμογές», καθώς δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις εξατομικευμένες ανάγκες ενός ατόμου με αναπηρία/χρόνια πάθηση. Όταν ένας εργαζόμενος με αναπηρία/χρόνια πάθηση ζητήσει κάποια εύλογη προσαρμογή, ο εργοδότης και ο εργαζόμενος θα πρέπει να συζητήσουν για τα καθήκοντα εργασίας, για τον τρόπο με τον οποίο η αιτούμενη εύλογη προσαρμογή θα βοηθήσει το άτομο στην εκτέλεση της εργασίας του, καθώς και για τις εναλλακτικές λύσεις. Ειδικότερα, μεταξύ των θεμάτων που πρέπει να εξεταστούν και να συζητηθούν είναι οι λειτουργικοί περιορισμοί του ατόμου, τα συγκεκριμένα καθήκοντα εργασίας που επηρεάζονται από τους λειτουργικούς περιορισμούς, το είδος της υποστήριξης που απαιτείται για την εκτέλεση της εργασίας και ο προσδιορισμός ενδεχόμενων πολιτικών ή διαδικασιών που επηρεάζουν την ικανότητα του ατόμου να εκτελεί τα συγκεκριμένα καθήκοντα. Σύμφωνα με την Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες & Άτομα με Ψυχική Αναπηρία, καθορίζεται η ανάγκη για την λήψη θετικών δράσεων. Η θετική δράση συνδέεται με το ιδεώδες της ουσιαστικής ισότητας και με τη διαπίστωση ότι η τυπική ισότητα, ως αποχή από τις διακρίσεις, δεν αρκεί από μόνη της να άρει τη μειονεκτικότητα που βιώνουν τα άτομα με αναπηρία ως αποτέλεσμα των συστημικών διακρίσεων. Ο Ν. 5023/2023 επίσης καθορίζει ότι η βλάβη, είναι απλά μια φυσική βιολογική διαφοροποίηση στο πλαίσιο της ανθρώπινης φύσης – είναι δηλαδή μια μορφή κανονικότητας. Ταυτίζεται με την κύρωση της Σύμβασης του ΟΗΕ και αναγνωρίζει την αναπηρία ως αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης διαφορετικότητας και πολυμορφίας (όπως είναι το φύλο, η πολιτισμική ταυτότητα, η γλώσσα ή η καταγωγή), η οποία πρέπει να λαμβάνεται υπόψη από το κράτος, στο σχεδιασμό και τη διαμόρφωση κάθε πτυχής της κοινωνίας, ούτως ώστε να αίρονται τα διάφορα εμπόδια που παρεμβάλλονται στην πλήρη και ισότιμη απόλαυση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό το μοντέλο υιοθετεί γενικά, αλλά και σε κάθε ξεχωριστή της διάταξη, η Σύμβαση του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, η οποία αποτελεί το δεσμευτικό νομικό πλαίσιο σε όλα τα θέματα που σχετίζονται με τα άτομα με αναπηρία, ενώ, η εναρμόνιση των νομοθεσιών, πολιτικών και πρακτικών με το δικαιωματικό μοντέλο, συνιστά σημείο αναφοράς και μέτρησης της συμμόρφωσης κάθε κράτους μέρους με τα πρότυπα της Σύμβασης. Η κατάσταση των ατόμων με χρόνιες παθήσεις είναι αρκετά πολύπλοκη, με διαφορετικές ανάγκες όσον αφορά την ένταξή τους στην κοινωνία. Σε πολλές περιπτώσεις, υπάρχει μεγάλη εξάρτηση από το σύστημα υγείας και κατά κάποιο τρόπο υπάρχει έλλειψη ανεξαρτησίας σε πολλές από τις αποφάσεις που λαμβάνουν καθημερινά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα άτομα με χρόνιες παθήσεις είναι ιδιαίτερα ευάλωτα σε διακρίσεις και συχνά τα δικαιώματά τους παραβιάζονται. Ο τρόπος με τον οποίο η κοινωνία προσεγγίζει τις ανάγκες των ατόμων με χρόνιες παθήσεις εξακολουθεί να εστιάζεται σε μια ιατρική προσέγγιση, αγνοώντας άλλες πτυχές που σχετίζονται με τις κοινωνικές τους ανάγκες. Ως εκ τούτου, μέχρι τώρα οι απόψεις των ατόμων με χρόνιες παθήσεις έχουν αγνοηθεί σε τομείς όπως το σύστημα υγείας, όπου οι αποφάσεις συχνά λαμβάνονται χωρίς την άποψη των ατόμων με χρόνιες παθήσεις, το εκπαιδευτικό σύστημα που συχνά δεν λαμβάνει υπόψη του τις ανάγκες των μαθητών με χρόνιες παθήσεις, την αγορά εργασίας που οι εργοδότες δεν κατανοούν την αρχή της εύλογης προσαρμογής στην περίπτωση των εργαζομένων με χρόνιες παθήσεις, οι οποίοι πρέπει να έχουν περισσότερη ευελιξία (π.χ. ιατρική θεραπεία κατά τις εργάσιμες ήμερες / ώρες), ενώ συχνά τα άτομα με αόρατες ασθένειες είναι άτομα που βιώνουν συστηματικά διακρίσεις και σε πολλές περιπτώσεις εξευτελιστική μεταχείριση. Η εφαρμογή των αρχών του κοινωνικού μοντέλου σε άτομα με χρόνια πάθηση είναι επιτακτική σε όλα τα επίπεδα λήψης αποφάσεων, διαφορετικά τα άτομα με χρόνιες παθήσεις δεν θα έχουν πρόσβαση στην απασχόληση, θα περιορίζεται η κοινωνική τους αυτονομία και θα υφίστανται διακρίσεις σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής. Το άρθρο 5.2 της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία αναγνωρίζει ότι «Τα Συμβαλλόμενα Κράτη απαγορεύουν όλες τις διακρίσεις βάσει της αναπηρίας και εγγυώνται στα άτομα με αναπηρίες ίση και αποτελεσματική νομική προστασία κατά των διακρίσεων για οποιοδήποτε λόγο». Στο άρθρο 5.4 αναφέρει ότι «Τα συγκεκριμένα μέτρα, τα οποία είναι απαραίτητα προκειμένου να επιταχυνθεί ή να επιτευχθεί μια πραγματική ισότητα των ατόμων με αναπηρίες δεν θεωρούνται διακρίσεις, σύμφωνα με τους όρους της παρούσας Σύμβασης». Σε επίπεδο Ε.Ε. θα πρέπει να διασαφηνιστεί ότι το πεδίο εφαρμογής της Οδηγίας πλαισίου για την πρόληψη των διακρίσεων στον τομέα της απασχόλησης και την εργασία (2000/78/ΕΚ) προστατεύει επίσης και τα άτομα με χρόνιες παθήσεις. Η ιδιότητα του πολίτη είναι ένα βασικό στοιχείο για άτομα με χρόνιες παθήσεις. Τα άτομα με χρόνιες παθήσεις πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις όπως κάθε πολίτης στην κοινωνία. Τα άτομα με χρόνιες παθήσεις θα πρέπει όμως να προστατεύονται από τις διακρίσεις και από τα εμπόδια στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους ως μέρος της κοινωνίας. Οι ίσες ευκαιρίες αποτελούν προϋπόθεση για την αρχή της ιδιότητας του πολίτη. Όλοι οι άνθρωποι από νομική άποψη είναι ίσοι, αλλά οι προοπτικές και η αρχική θέση για να απολαύσουν αυτά τα δικαιώματα είναι διαφορετική όσον αφορά κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Τα χαρακτηριστικά αυτά μπορεί να είναι οι σεξουαλικές προτιμήσεις, το φύλο, η ηλικία, η θρησκεία, η εθνική καταγωγή. Στην περίπτωση των ατόμων με χρόνια πάθηση, το χαρακτηριστικό είναι εκείνο της περιορισμένης λειτουργικότητας λόγω της μακροχρόνιας πάθησης. Αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν αντίκτυπο σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες και δεν είναι εφικτό στα άτομα να αλλάξουν ή να επιλέξουν τα χαρακτηριστικά αυτά. Είναι μέρος της καθημερινής τους ζωής, επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο προσαρμόζονται στις καταστάσεις, καθώς και τις προσδοκίες τους. Όταν το άτομο με χρόνια πάθηση έγινε μέλος της ομάδας «ασθενείς», απώλεσε την ατομικότητά του. Η ασθένεια μπήκε μεταξύ του ασθενούς ατόμου και της κοινωνίας ή, με άλλα λόγια, το πρόσωπο εξαφανίστηκε πίσω από την ασθένεια και έγινε ένα αντικείμενο που πρέπει να αντιμετωπίζεται και όχι ένα άτομο με τις δικές του προτιμήσεις και ανάγκες. α άτομα με χρόνιες παθήσεις κατάλαβαν ότι δεν είναι η ασθένεια που αποτελεί το κύριο εμπόδιο για να ζήσουν τη ζωή που θέλουν. Η ασθένεια είναι μέρος της ζωής τους, την οποία μπορούν να ενσωματώσουν ως ένα αναπόφευκτο γεγονός. Το εμπόδιο για να ζήσουν μια ικανοποιητική ζωή είναι συχνά η οργάνωση της κοινωνίας, ο τρόπος που η κοινωνία αντιδρά στην κατάστασή τους και τα εμπόδια που δημιουργούνται από αυτήν. Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία του ΟΗΕ αναφέρει όλες αυτές τις αρχές στο άρθρο 3 όπου, μεταξύ άλλων, αναγνωρίζονται οι αρχές της ατομικής αυτονομίας, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας ατομικών επιλογών και της ανεξαρτησίας των ανθρώπων, του σεβασμού της διαφοράς και της αποδοχής των ατόμων με αναπηρία ως μέρος της ανθρώπινης ποικιλομορφίας και της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με τον Ν 4488/2017 ο οποίος τροποποιήθηκε με τον Ν. 5107/2024, καθορίζονται τα παρακάτω: Άρθρο 61 Γενικές υποχρεώσεις 1.Κάθε φυσικό πρόσωπο ή νομικό πρόσωπο δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου υποχρεούται να διασφαλίζει την ισότιμη άσκηση των δικαιωμάτων των ΑμεΑ στο πεδίο των αρμοδιοτήτων ή δραστηριοτήτων του, λαμβάνοντας κάθε πρόσφορο μέτρο και απέχοντας από οποιαδήποτε ενέργεια ή πρακτική που ενδέχεται να θίγει την άσκηση των δικαιωμάτων των ΑμεΑ. Ιδίως υποχρεούται: α) να αφαιρεί υφιστάμενα εμπόδια κάθε είδους, β) να τηρεί τις αρχές καθολικού σχεδιασμού σε κάθε τομέα της αρμοδιότητάς του ή της δραστηριοποίησής του, προκειμένου να διασφαλίζει για τα ΑμεΑ την προσβασιμότητα των υποδομών, των υπηρεσιών ή των αγαθών που προσφέρει, γ) να παρέχει, όπου απαιτείται σε συγκεκριμένη περίπτωση, εύλογες προσαρμογές υπό τη μορφή εξατομικευμένων και κατάλληλων τροποποιήσεων, ρυθμίσεων και ενδεδειγμένων μέτρων, χωρίς την επιβολή δυσανάλογου ή αδικαιολόγητου βάρους, δ) να απέχει από πρακτικές, κριτήρια, συνήθειες και συμπεριφορές που συνεπάγονται διακρίσεις σε βάρος των ΑμεΑ, ε) να προάγει με θετικά μέτρα την ισότιμη συμμετοχή και άσκηση των δικαιωμάτων των ΑμεΑ στον τομέα της αρμοδιότητας ή δραστηριότητάς του. Άρθρο 62 Ένταξη της διάστασης της αναπηρίας στις δημόσιες πολιτικές 1. Τα διοικητικά όργανα και οι αρχές εντάσσουν τη διάσταση της αναπηρίας σε κάθε δημόσια πολιτική, διοικητική διαδικασία, δράση, μέτρο και πρόγραμμα της αρμοδιότητάς τους με στόχο την εξάλειψη, αποκατάσταση και αποτροπή ανισοτήτων μεταξύ ατόμων με και χωρίς αναπηρίες. Για το σκοπό αυτόν: α) Υποβάλλουν εκθέσεις στα οικεία Επιμέρους Σημεία Αναφοράς του άρθρου 71 σχετικά με τις δράσεις, τα μέτρα και τα προγράμματα που υιοθετούν για την επίτευξη της ισότητας των ΑμεΑ, β) υιοθετούν ποσοτικούς και ποιοτικούς δείκτες για τα θέματα αναπηρίας, όπως αυτοί καθορίζονται από αρμόδια διεθνή και ευρωπαϊκά όργανα, ώστε να καθίσταται δυνατή η μέτρηση και η αξιολόγηση της ένταξης της διάστασης της αναπηρίας, γ) συλλέγουν και τηρούν επιμέρους στατιστικά στοιχεία για την αναπηρία ως προς τους τομείς ευθύνης τους. Άρθρο 63 Καθολικός σχεδιασμός διοικητικών προϊόντων, περιβαλλόντων και υπηρεσιών, εύλογες προσαρμογές 1.Τα διοικητικά όργανα και οι αρχές, σε συνεργασία με τα Επιμέρους Σημεία Αναφοράς του άρθρου 71, υποχρεούνται να τηρούν τις αρχές του καθολικού σχεδιασμού του άρθρου 2 της Σύμβασης, όπως εξειδικεύονται και επικαιροποιούνται κάθε φορά, κατά το σχεδιασμό δημοσίων πολιτικών, διοικητικών υπηρεσιών και προϊόντων, διαδικασιών, περιβαλλόντων και οργανωτικών δομών, που θα μπορούν να χρησιμοποιούνται από όλους στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, χωρίς να απαιτούνται ειδικές προσαρμογές ή εξειδικευμένος σχεδιασμός. Για την επικαιροποίηση προδιαγραφών και οδηγιών εφαρμογής των αρχών του καθολικού σχεδιασμού οι υπόχρεοι τελούν σε διαβούλευση με αναγνωρισμένες αντιπροσωπευτικές οργανώσεις του αναπηρικού κινήματος, με άτομα και με ομάδες ατόμων που έχουν εύλογο ενδιαφέρον για τα δικαιώματα των ΑμεΑ. 2.Τα διοικητικά όργανα και οι αρχές υποχρεούνται να λαμβάνουν ενδεδειγμένα μέτρα προσαρμοσμένα στις ιδιαίτερες ανάγκες ενός ή περισσότερων ΑμεΑ προκειμένου να διασφαλιστεί η αρχή της ίσης μεταχείρισης. Στις ως άνω εύλογες προσαρμογές, οι οποίες παρέχονται υπό την προϋπόθεση της μη επιβολής δυσανάλογου ή αδικαιολόγητου βάρους, περιλαμβάνονται ενδεικτικά, μέτρα παροχής υποστηρικτικής τεχνολογίας, προσωπικής βοήθειας και ενδιαμέσων, εξατομικευμένη προσαρμογή διαδικασιών ή πρακτικών, εξειδικευμένες υπηρεσίες και βοηθητικές υπηρεσίες για την επικοινωνία. Άρθρο 68 Νομοπαραγωγική διαδικασία, ανάλυση συνεπειών ρυθμίσεων και παραγωγή επίσημων στατιστικών για τα ΑμεΑ 1. Κατά το στάδιο της νομοπαραγωγικής διαδικασίας τα αρμόδια όργανα συνεκτιμούν τα δικαιώματα των ΑμεΑ, όπως αυτά περιγράφονται στη Σύμβαση και κατά τη διάρκεια της κατάρτισης σχεδίων νόμου, συνεργάζονται με το Συντονιστικό Μηχανισμό του άρθρου 69 και με το Κεντρικό Σημείο Αναφοράς του άρθρου 70 και τελούν σε διαβούλευση με αναγνωρισμένες αντιπροσωπευτικές οργανώσεις του αναπηρικού κινήματος, με άτομα και με ομάδες ατόμων που έχουν εύλογο ενδιαφέρον για τα δικαιώματα των ΑμεΑ. 2. Στην ανάλυση συνεπειών ρυθμίσεων που συνοδεύει κάθε σχέδιο νόμου, προσθήκη ή τροπολογία, καθώς και κανονιστικές αποφάσεις μείζονος οικονομικής ή κοινωνικής σημασίας, συμπεριλαμβάνεται ειδική ενότητα τεκμηρίωσης της συμβατότητας των προτεινόμενων ρυθμίσεων με τη Σύμβαση, καθώς και των ειδικών συνεπειών των προτεινόμενων ρυθμίσεων στα ΑμεΑ. 3. Η Ελληνική Στατιστική Αρχή και οι υπηρεσίες και φορείς που περιλαμβάνονται στο Ελληνικό Στατιστικό Σύστημα αναπτύσσουν, παράγουν και διαδίδουν σύμφωνα με τις αρχές του Ελληνικού Στατιστικού Συστήματος και την κείμενη νομοθεσία επίσημες στατιστικές σχετικά με τα ΑμεΑ, καθώς και με τα εμπόδια που αυτά αντιμετωπίζουν κατά την άσκηση των δικαιωμάτων τους. Για τους σκοπούς του σχεδιασμού των ως άνω στατιστικών και της διάχυσης των παραγόμενων δεδομένων τελούν σε διαβούλευση με το Παρατηρητήριο για τα Θέματα Αναπηρίας της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (Ε.Σ.Α.με Α.). Άρθρο 69 Αρμοδιότητα για τα Δικαιώματα των ΑμεΑ Συντονιστικός Μηχανισμός στην Κυβέρνηση 1. Ο Υπουργός Επικρατείας, αρμόδιος για τη συνοχή του κυβερνητικού έργου, ορίζεται ως Συντονιστικός Μηχανισμός σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 33 της Σύμβασης. Στην αρμοδιότητά του ανήκουν ειδικότερα: α) Η παρακολούθηση θεμάτων που αφορούν στα δικαιώματα των ΑμεΑ, β) ο συντονισμός των αρμόδιων Υπουργείων για τη χάραξη και την εφαρμογή δημόσιων πολιτικών που προάγουν τα δικαιώματα των ΑμεΑ, γ) η συνεργασία με το Κεντρικό Σημείο Αναφοράς του άρθρου 70, δ) ο συντονισμός και η παρακολούθηση του έργου των συναρμόδιων Υπουργείων για την εφαρμογή της Σύμβασης στον ιδιωτικό τομέα, ε) οι αρμοδιότητες που καθορίζονται από τη Σύμβαση και το Πρωτόκολλο σε σχέση με την παρακολούθηση εφαρμογής της Σύμβασης. 2. Με απόφαση του Πρωθυπουργού και εφόσον δεν υπάρχει Υπουργός Επικρατείας με αρμοδιότητα τη συνοχή του κυβερνητικού έργου, μπορεί η αρμοδιότητα του παρόντος άρθρου να ανατίθεται σε άλλον Υπουργό. Κατά τη συνταγματική αναθεώρηση του 2001, αποδεκτός γίνεται ο όρος άτομα με αναπηρίες (ΑμεΑ), ο οποίος αναφέρεται στο άρθρο 21 του Συντάγματος περί προστασίας οικογένειας, γάμου, μητρότητας, παιδικής ηλικίας και δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες, (παράγραφος 6). Χρήση τυγχάνουν να έχουν και χαρακτηρισμοί όπως ευπαθείς, ευάλωτες ή/και ευαίσθητες ομάδες. Μάλιστα αξίζει να αναφερθεί επίσης ότι ακόμα και στην ιστοσελίδα του Πρωθυπουργού υπάρχει το εθνικό σχέδιο δράσης για τα άτομα με αναπηρία που αποτελεί κυβερνητική δέσμευση https://www.primeminister.gr/wp-content/uploads/2020/12/2020-ethniko-sxedio-drasis-amea.pdf Τέλος θέλω να σας αναφέρω πως πλήθος συμβάσεων ευρωπαϊκής εμβέλειας προωθεί την καθολική ισότητα και ανοίγει δίαυλο επικοινωνίας με τα άτομα με αναπηρία. Τα άρθρα 9 και 10 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης(ΣΛΕΕ) αναγράφουν, τη διασφάλιση κοινωνικής προστασίας και καταπολέμησης του κοινωνικού αποκλεισμού. Το άρθρο 10, αποσαφηνίζει την επιδίωξη εξάλειψης κάθε διάκρισης. Πανομοιότυπα, στο ίδιο μήκος κινείται το άρθρο 21 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθιστώντας τις διακρίσεις μορφή αδικήματος. Το άρθρο 14 της ίδιας νομοθετικής ρύθμισης, αντιδιαστέλλεται στην ελλιπή εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση των ΑΜΕΑ, καθώς αναφέρει, ότι κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στα αναγραφόμενα αγαθά, δηλαδή στη συνεχή γνώση. Συμπληρωματικά, προστίθεται το άρθρο 15, το οποίο ακολουθεί και καθιστά σαφές το δικαίωμα της ελεύθερης και ανεμπόδιστης επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Τέλος το άρθρο 26 το οποίο τιτλοφορείται ως «ένταξη των ατόμων με αναπηρίες» αναγράφει έννοιες όπως η αυτονομία, η κοινωνική και επαγγελματική ένταξη, η συμμετοχή στον κοινοτικό βίο. Θεσπίζει κατά τον τρόπο αυτό, την επιθυμία κοινωνικής ενσωμάτωσης και υπαινίσσεται τη νομική απαγόρευση αντίθετης συμπεριφοράς. Σήμερα, μέσα στην ενεργειακή κρίση, στον πληθωρισμό και στο τεράστιο κύμα αυξήσεων στα βασικά αγαθά, οι στρατιωτικοί που πάσχουμε από χρόνια νοσήματα ή έχουμε σύζυγο/παιδιά με αναπηρία, είμαστε από τους πρώτους που θίγεται τόσο βάναυσα το βιοτικό μας επίπεδο, καθώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το επιπλέον κόστος που προκύπτει από την αναπηρία/ χρόνια πάθησή μας. Ως εκ τούτου είναι ακατανόητη η προσπάθεια οριζόντιου περιορισμού των δικαιωμάτων των στρατιωτικών που ανήκουν στις ειδικές καταστάσεις, όπως επίσης και όσων επιμελούνται συζύγους/τέκνα ΑμΕΑ, ειδικά δε που το θέμα της μετάθεσης τους σε άλλη περιοχή είναι ο πλέον ζωτικός παράγοντας για τον τρόπο ζωής τους. Αυτός ήταν και ο λόγος άλλωστε που ο νομοθέτης είχε θεσπίσει αυτά τα ευεργετικά μέτρα. Κλείνοντας, ελπίζω αυτή η διαπίστωση μου να αποτελέσει μια απαρχή για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που θα αντιμετωπίσουν οι χρόνια ασθενείς, στρατιωτικοί ειδικών καταστάσεων των άρθρων 14 έως 16 του ν.δ. 1400/1973, καθώς και στρατιωτικοί που έχουν σύζυγο/τέκνο ΑμΕΑ σε περίπτωση που νομοθετηθεί το άρθρο 69 του υπό διαβούλευση νομοσχεδίου. Ελπίζω με όλη την ψυχή μου να μην προχωρήσει αυτή η αδικία και να αποσυρθεί δια παντός.