Υπουργείο Εθνικής Άμυνας

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'ΘΕΟΔΩΡΟΣ' | 7 Μαΐου 2024, 21:25

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Τα προβλήματα υγείας και οι αναπηρίες δεν είναι επιλογή. Είναι δυστυχές να αντιμετωπίζεται ως ευεργέτημα η ίδια η αναπηρία και όχι οι παροχές που δίνονται για διευκόλυνση. Αν ένα παιδί γεννήθηκε με αναπηρία δεν είναι επιλογή του γονέα στελέχους. Αν η σύζυγος του στελέχους αρρώστησε και έμεινε ανάπηρη και το στέλεχος καλείται να διαχειριστεί την αρρώστια και να μεγαλώσει τα παιδιά του αξιοπρεπώς δεν είναι επιλογή. Είναι δυστυχώς ο Γολγοθάς ορισμένων ανθρώπων που δεν στάθηκαν τυχεροί στη ζωή τους. Να είστε σίγουροι κάθε ανάπηρος και κάθε συγγενής του θα ευχόταν να έπαιρνε μεταθέσεις, να έκανε υπηρεσίες κ.λπ. αρκεί να υπήρχε υγεία στο σπίτι. Γιατί να ξέρετε σε ένα σπίτι, σε μια οικογένεια, αν αρρωστήσει ένας και μείνει ανάπηρος, αργά ή γρήγορα αρρωσταίνουν όλοι. Αγαπητοί συνάδελφοι μη ζηλεύεται και μη χάνεται την ανθρωπιά σας. Η υγεία δεν συγκρίνεται με καμία παροχή. Μπορεί να φανταστεί κανείς τη γυναίκα του ή το παιδί του καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο να πρέπει να αλλάξει σπίτι, πόλη, σχολείο, συνήθειες, γιατρούς, δομές κ.λπ. και ταυτόχρονα το ίδιο το στέλεχος να έχει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες; Σύμφωνα με το άρθρο 69 το εδάφιο 2 του άρθρου 5 του Ν3883/10 ορίζει ότι «παρακάτω κατηγορίες στελεχών υπηρετούν, μετά από αναφορά τους, για έξι (6) τουλάχιστον έτη στον τόπο προτίμησής τους και εν συνεχεία μετατίθενται σε φρουρές όπου υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές υγείας, ανάλογα με το πρόβλημα υγείας». Δηλαδή , το συμβούλιο μεταθέσεων αποφασίζοντας τον τόπο μετάθεσης και εν τέλει τον τόπο διαμονής, θα αξιολογεί και θα αποφασίζει κατ΄ επέκταση, ΕΜΜΕΣΑ, τις δομές υγείας που θα νοσηλεύεται ο κάθε ανάπηρος, ΣΤΕΡΩΝΤΑΣ του δικαίωμα να έχει την ιδανική για αυτόν περίθαλψη, μόνο και μόνο επειδή είναι μέλος οικογένειας στρατιωτικού. Και μιλάμε για κρατικές ή ιδιωτικές δομές; Και αν υπάρχουν οι δομές αυτές είναι βέβαιο ότι θα είναι επανδρωμένες; Η ΑΛΟΓΙΣΤΗ παροχή ευεργετημάτων σε όλους τους συναδέλφους που τους δίνεται η δικαστική επιμέλεια ανάπηρου κατόπιν αιτήσεως τους συμπαρασύρει και αυτούς που πραγματικά ΈΧΟΥΝ πρόβλημα. Γιατί είναι διαφορετικό να μένεις με τον ανάπηρο στο ίδιο σπίτι, να τον έχεις σύζυγο ή τέκνο και να έχεις διαμορφώσει το σπίτι σου, το πρόγραμμά σου και τη ζωή σου ολόκληρη για τις ανάγκες του ΑΜΕΑ και διαφορετικό η δικαστική συμπαράσταση ενός ανθρώπου που πιθανόν μένει σε δικό του χώρο ή ακόμα και να βρίσκεται σε κάποια δομή ή σε διαφορετική πόλη. Σίγουρα πρέπει να υπάρχει έλεγχος. Σύμφωνα με το άρθρο 69 το εδάφιο 3 του άρθρου 5 του Ν3883/10 ορίζει ότι «Η παρ. 2 δεν τυγχάνει εφαρμογής σε περιπτώσεις που το Συμβούλιο Μεταθέσεων του άρθρου 8 αποφασίσει με ειδικά αιτιολογημένη απόφασή του ότι συντρέχουν προς τούτο σοβαροί υπηρεσ ιακοί λόγοι.» Όταν ο νόμος δεν κατονομάζει τους σοβαρούς λόγους ή τα κριτήρια με τα οποία ένας λόγος αξιολογείται ως σοβαρός το μόνο που πετυχαίνει, αντί να επιλύει ένα πρόβλημα είναι να δημιουργεί περισσότερα. Η κρίση και τα κίνητρα του χειριστή των μεταθέσεων και του στελέχους που αντιμετωπίζει πρόβλημα διαφέρουν. Σε αυτές τις περιπτώσεις, με τέτοιου είδους διατυπώσεις, δυστυχώς το κενό έρχεται να καλύψει ο ζυγός της δικαιοσύνης, με ότι φθορά ενέχει τέτοιου είδους αγώνας για το στέλεχος.