Αρχική Κατηγορίες και περιεχόμενο χρήσεων γηςΆρθρο 14: Περιοχές Ελέγχου και Περιορισμού Δόμησης και ΧρήσεωνΣχόλιο του χρήστη Μ. Δ. | 9 Ιανουαρίου 2012, 21:11
  • Σχόλιο του χρήστη 'Μ. Δ.' | 9 Ιανουαρίου 2012, 21:11

    Σε τι ακριβώς πλήττει το περιβάλλον μία ιδιόκτητη κατοικία, 250τ.μ. το πολύ με όλα τα συμπαρομαρτούντα, χτισμένη σε ένα κτήμα 4 στρεμμάτων, κατά κανόνα περιβαλλόμενη από βλάστηση (καλλωπιστικά, οπωροφόρα, κλπ) και εξυπηρετούμενη από 1-2 αυτοκίνητα και έναν περιορισμένο χώρο στάθμευσης; Τα προτεινόμενα στο άρθρο 14 αναμένονται να οδηγήσουν το περιβάλλον μάλλον σε σοβαρή υποβάθμιση, παρά σε αναβάθμιση. Εξηγούμαι: Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι αγρότες οι οποίοι είναι σε θέση να οικοδομήσουν σε ενιαίο κτήμα 8 και πλέον στρεμμάτων, είναι ζήτημα να φτάνουν ανά την επικράτεια έναν μονοψήφιο αριθμό. Ταυτόχρονα, η αγροτική δραστηριότητα όσο πάει και φθίνει. Ήδη, τα περισσότερα μικρά αγροκτήματα διατηρούνται ως κληρονομιές ή ως αγορές-επενδύσεις σε γη, από συνταξιούχους ή από εργαζόμενους επαγγέλματος άσχετου με τις καλλιέργειες, με στόχο συνήθως τη κατασκευή εξοχικής κατοικίας από τους ίδιους ή από μελλοντικούς αγοραστές. Είναι φανερό ότι με το άρθρου 14, εντελώς πραξικοπηματικά, η δόμηση κατοικίας στα κτήματα εκτός σχεδίου καθίσταται στη πράξη αδύνατη. Και τι θα συμβεί σε μία εκτεταμένη περιοχή όταν η δυνατότητα δόμησης εκλείψει; Πώς ακριβώς στοχεύει το άρθρο 14 στην αναβάθμιση του περιβάλλοντος; Με τη δημιουργία, μεσοπρόθεσμα, τεράστιων εγκαταλελειμμένων εκτάσεων; Το πιθανότερο είναι να προκύψει μεταγενέστερος νόμος με τον οποίο θα γίνεται επαναπροσδιορισμός της χρήσης γης καθώς και των προϋποθέσεων για δόμηση. Τι θα συμβεί τότε; Θα επιστρέψουν στα ισχύοντα προ άρθρου 14; Έχοντας εν τω μεταξύ προκαλέσει πωλήσεις ευτελισμένων ιδιοκτησιών, ματαιώσεις και ανατροπές οικογενειακών προγραμματισμών, απαξιώσεις και απώλειες περιουσιών, κλπ δεινά στον πολύπαθο μικροϊδιοκτήτη; Ή θα προβούν σε καθορισμό συντελεστών και χρήσεων γης που θα ευνοούν σκανδαλωδώς αυτούς που έσπευσαν να αγοράσουν την δημιουργηθείσα «έρημο»; Βασισμένος στη εμπειρία του καταληστευμένου διαχρονικά Έλληνα πολίτη, επιτρέψατέ μου να θεωρώ τη δεύτερη εκδοχή ως τη πιθανότερη. Εκεί πλέον το άλλοθι της προστασία του περιβάλλοντος θα δώσει τη θέση του στην ενίσχυση της ανάπτυξης (π.χ. επιχειρηματικές δραστηριότητες) οπότε, αντί μιας αραιής και χαμηλής δόμησης μέσα στο πράσινο, ας είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε ένα περιβάλλον με (i) δυσθεώρητους όγκους μπετόν (ii) ένα μεγάλο αριθμό συνεχώς διερχόμενων αυτοκινήτων με την απαραίτητη οδοποιία για την εξυπηρέτησή τους, (iii) εκτεταμένους χώρους στάθμευσης οχημάτων (iv) ελάχιστο χώρο πρασίνου, με τον προϋπάρχοντα θυσιασμένο προς όφελος αναγκαίων εγκαταστάσεων, (v) μεγάλες διαφημιστικές ταμπέλες, έντονο φωτισμό, κλπ. Τέλος τίθεται μετ’ επιτάσεως το ερώτημα για το αν έγιναν, πότε έγιναν, πώς έγιναν καθώς και από ποίους έγιναν, μελέτες οι οποίες οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι οι προτεινόμενες διατάξεις θα οδηγήσουν σε αναβάθμιση του περιβάλλοντος. Ομολογουμένως, δύσκολα αντιστέκεται κάποιος στη υποψία ότι η επίκληση αυτού του στόχου είναι καθαρά προσχηματική, χρησιμεύουσα μόνο ως προκάλυμμα άλλων επιδιώξεων, στις οποίες κυριαρχούν διαπλεκόμενα συμφέροντα. Μ. Δ. μέλος περιβαλλοντικής οργάνωσης