Yπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'gm2263' | 27 Φεβρουαρίου 2012, 00:14

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Από το περιεχόμενο των μηνυμάτων τα οποία μπορούν σε γενικές γραμμές να χωριστούν σε δυο κατηγορίες: Πρώτον, σε εκείνα που ακολουθούν τη μελέτη του ΕΜΠ καθώς και τις θέσεις των δημάρχων των όμορων δήμων οι οποίοι θέλουν 6.000 και πλέον στρέμματα "πάρκο και μόνο πάρκο" και, Δεύτερον, τις θέσεις των υπολοίπων οι οποίοι αναγράφουν τις κατά καιρούς προτάσεις οι οποίες περιλαμβάνουν τις προτάσεις περί δημιουργίας ξενοδοχείων, επιχειρηματικού-διοικητικού κέντρου, πίστας Formula 1, αεροδρόμιο γενικής αεροπορίας, κοκ. Η ουσία είναι ότι η έκταση είναι τόσο μεγάλη που στην ουσία... χωράει τα πάντα. Από την άλλη όμως, δυστυχώς και εδώ ο δημόσιος διάλογος πολλές φορές διεξάγεται πάνω σε ιδεολογικά πλαίσια αναφοράς, με αποτέλεσμα με αφορμή όλα αυτά τελικά ο οξυδερκής παρατηρητής να αντιλαμβάνεται ότι ίσως τελικά ότι το ερώτημα του τι πρέπει να γίνει τελικά στο Ελληνικό είναι μάλλον πρώιμο. Μάλλον προηγείται το ερώτημα του τι τελικά θέλουμε να κάνουμε ως χώρα για να υπερβούμε την κρίση. Ποια φιλοσοφία και ποια στρατηγική ανάπτυξης θα πρέπει τελικά να ακολουθήσουμε εν μέσω κρίσης όσον αφορά τα του οίκου μας. Αν δεν απαντήσουμε αυτά τα ερωτήματα, το Ελληνικό φοβάμαι ότι θα μείνει άλλα δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια ως έχει. Όπως συμβαίνει με τον Πύργο του Πειραιά, και άλλα πολλά αστικά κενά τα οποία για μένα είναι μάλλον κενά λογικής. Πλέον εκεί που σταματά η λογική δεν αρχίζει ο... στρατός που λέγαμε κάποτε, αλλά η ίδια η Ελλάδα. Δυστυχώς στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ιδίως στον τομέα της αστικής ανάπτυξης επεκράτησε ένα πανομοιότυπο μοντέλο με μικρές παραλλαγές ανάλογα με τις επιμέρους τοπικές, χωρικές και άλλες ιδιαιτερότητες, είτε πρόκειται για το κέντρο της Αθήνας, είτε για τη Θεσσαλονίκη, είτε για το Χαλάνδρι, είτε για τη Μύκονο: Κατάτμηση της γης σε μικρές ιδιοκτησίες που καταλήγουν σε μικρής κλίμακας αντιοικονομικές και κοστοβόρες για τη ζωή της πόλης κατασκευές, χωρίς ειρμό, χωρίς συνέχεια, χωρίς συνέργειες. Ξέρουμε όλοι πως και με ποιόν τρόπο χτίστηκε η Αθήνα. Για αυτό και εκτός από ένα-δυο σημεία, η άποψη της πόλης παραπέμπει σε συγκόλληση μεγαλοχωρίων. Ελλείπει η συγκρότηση, οι κλίμακες, η τελική όψη μιας μεγάλης πόλης. Μέρος δε αυτής της εικόνας είναι και η έλλειψη πάρκων στο μεγαλύτερο μέρος του δομημένου χώρου της Αθήνας, όπως επίσης και ψηλών κτιρίων των οποίων η αναφορά για πολλούς λόγους ήταν το απόλυτο ταμπού για πολλά μέρη της Ελληνικής ακαδημαϊκής και τεχνικής κοινότητας. Το τρελό δε με τα πάρκα είναι ότι ενώ αυτά έχουν γίνει αντικείμενο πολλών συζητήσεων από δημοτικά συμβούλια, ομάδες πολιτών και ακτιβιστών, "στέκια", "συλλογικότητες" και όποια άλλη μορφή οργανωμένης και τακτικής ή άτακτης ακτιβιστικής συνάθροισης, και ενώ όλοι τα θέλουν, το ευλογημένο το "πράσινο"... μειώνεται πεισματικά. Χώρια το γεγονός ότι κατά περίεργο και μαγικό τρόπο οι πολέμιοι κάθε "ανάπτυξης" με ή χωρίς εισαγωγικά θυμούνται το "πράσινο" μόνο σαν αντεπιχείρημα κατά της οποιασδήποτε ανάπτυξης και τελικά μια προσεκτικότερη ανάγνωση θα μας έπειθε ότι το ενδιαφέρον για το πράσινο είναι ένα προκάλυμμα το οποίο υποκρύπτει περισσότερο μια συγκεκριμένη ιδεολογική τοποθέτηση ΚΑΤΑ μιας προτεινόμενης ανάπτυξης μιας περιοχής και λιγότερο φυσιολατρία και ενδιαφέρον για το "πράσινο" καθαυτό. Οπότε, η διαλεκτική έχει να κάνει περισσότερο με ιδεολογικό πόλεμο παρά με διαφωνία για το τι θα γίνει στο Ελληνικό, και ο καυγάς δεν είναι για το πράσινο που ΔΕΝ θα γίνει αν αποφασιστεί να γίνει το σχέδιο που δημοσιεύτηκε, αλλά το να ΜΗΝ γίνουν οι συγκεκριμένου τύπου αναπτύξεις που προβλέπονται. Και τούτο διότι δεν συμβαδίζουν με την ιδεολογία ορισμένων. Τόσο απλά. Διότι δεν μπορώ να φανταστώ μεγάλη πόλη στον κόσμο ή στην Ευρώπη ειδικότερα, που σε μια περιοχή θα έδιναν στους κατοίκους της ένα πάρκο 2000-3000 στρεμμάτων και αυτοί δε θα το ήθελαν και θα εμπόδιζαν την κατασκευή του διότι θα ήθελαν ένα πάρκο… 6000 στρεμμάτων. Ούτε πάλι υπάρχει πόλη στον κόσμο σήμερα που ΔΕΝ θα συνδίαζε την κατασκευή ενός νέου πάρκου τέτοιου μεγέθους με άλλες ανταποδοτικές λειτουργίες και φοβάμαι πως σε πολλές περιπτώσεις ο καυγάς γίνεται για το... πάπλωμα που λένε, δηλαδή για το αν θα ελέγχουν οι δήμαρχοι και ο ιδιώτης τα αναψυκτήρια και τους χώρους μαζικής εστίασης που θα δημιουργηθούν στο πάρκο. Ναι μεν σοβαρό ερώτημα αλλά δεν νομίζω να ενδιαφέρει τα 4,5 εκατομμύρια Αθηναίων που λαχταρούν να δουν κάτι καινούριο στην πόλη τους (γι' αυτό και εξάλλου κάθε νέα μεγάλη ανάπτυξη, είτε είναι εμπορικό κέντρο, ή μουσείο "βουλιάζει" στην κυριολεξία από κόσμο όσο και να σκυλιάζουν οι πολέμιοι). Για αυτούς τους λόγους πιστεύω ότι στο Ελληνικό θα πρέπει να γίνουν τα εξής: Πρώτον, κατασκευή μητροπολιτικού πάρκου στο μισό πάνω-κάτω της έκτασης του χώρου το οποίο θα πρέπει να έχει μεγάλα τμήματα υψηλού κλπ κλπ.πρασίνου αλλά και πλήρες σύστημα διαδρομών, ελευθέρων χώρων κλπ κλπ. Δεύτερον, κατασκευή ξενοδοχείου πύργου ή πύργων με συνεδριακό κέντρο ή Καζίνο ή και τα δυο αν γίνεται. Τρίτον, Κατασκευή επιχειρηματικού ή /και διοικητικού κέντρου με ψηλά κτίρια με χαμηλό ίχνος πέδησης επί του εδάφους. Αν είναι ογκώδη θα συναγωνίζονται οπτικά τον Υμηττό. Πρέπει να είναι ψηλά και λεπτά έτσι ώστε να συνδυάζουν τις μεγάλες κλίμακες με τη χάρη και να φαίνονται σαν τεράστια γλυπτά μέσα στο χώρο. Τέταρτον, άλλες συνοδευτικές χρήσεις οι οποίες θα προσελκύουν τουρίστες ή Αθηναίους. Η ιδέα ενός θεματικού πάρκου είναι καλή αν και θα πρέπει να προσεχθεί η πυκνότητα και το μέγεθος των κατασκευών, εφόσον όπως το συζητάμε, το πράσινο θα πρέπει να "ξεχειλίζει" ακόμα και μάσα στα δομημένα κομμάτια της έκτασης. Επίσης, κατά τη γνώμη μου δε θα χρειαζόταν να γίνουν κατοικίες σε αυτό το χώρο αλλά ένας ή δυο πύργοι κατοικιών για πολύ υψηλά βαλάντια οι οποίοι θα είναι οργανωμένα συγκροτήματα κατοικιών με δίκτυο εσωτερικών υπηρεσιών, όπως γίνεται στην Κωνσταντινούπολη ή τη Μόσχα. (το ξέρω ότι οι πληθυσμοί τους είναι πολλαπλάσιοι αλλά να θυμίζω ότι έχουμε και στην Αθήνα πύργους κατοικιών των 12-24 ορόφων όπως ο Πύργος Απόλλων της οδού Πανόρμου και μια χαρά κατοικούνται). Τελειώνοντας, ότι και αν αποφασιστεί θα πρέπει να είναι ενταγμένο στα πλαίσια ενός γενικότερου χωροταξικού σχεδιασμού μιας στρατηγικής εξόδου από την κρίση, καθώς και να συνοδεύεται από μια αλλαγή νοοτροπίας του χωροταξικού και αδειοδοτικού μηχανισμού, όπως του όλου εν γένει επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Δεν γίνεται να μιλάμε για επιχειρηματικά κέντρα και επιχειρηματικά πάρκα ενώ η φορολογία είναι σε τέτοια ύψη. Αυτά προσώρας και ευελπιστώ τη ευόδωση αυτού του σχεδίου το οποίο ας μη γελιόμαστε, στις καλύτερες των περιπτώσεων δεν πρόκειται να έχει μια ολοκληρωμένη μορφή πριν το 2020... Μακάρι...