Αρχική Ρυθμίσεις θεμάτων Ανανεώσιμων Πηγών ΕνέργειαςΆρθρο 02: Ετήσιο τέλος διατήρησης δικαιώματος παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειαςΣχόλιο του χρήστη ΕΛΕΤΑΕΝ | 14 Δεκεμβρίου 2012, 11:04
- Αρχική
- Πρωθυπουργός της Ελλάδας
- Ανοικτή Διακυβέρνηση
- Δικτυακός Τόπος Υπουργείου
- Διαβουλεύσεις Υπουργείων
Η συγκεκριμένη ρύθμιση είναι εκτός πραγματικότητας: Οι επιχειρήσεις Α.Π.Ε., οι εργαζόμενοι και τα στελέχη τους, σταυρώνονται καθημερινά από την απίθανη ψυχοφθόρα γραφειοκρατία και παραμένουν ανυπεράσπιστοι απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία και απέναντι σε κάθε στέλεχος της διοίκησης που, οχυρωμένο –δίκαια ή άδικα - πίσω από το αντιφατικό θεσμικό πλαίσιο, αρνείται να γνωμοδοτήσει, γνωμοδοτεί εκτός των αρμοδιοτήτων του ή γνωμοδοτεί ξαφνικά και αυτεπάγγελτα αντίθετα από ό,τι η ίδια η υπηρεσία του είχε γνωμοδοτήσει πριν από καιρό! Η ανικανότητα και η αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας να επιλύσει αυτά τα προβλήματα είναι εξοργιστική. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι το ΥΠΕΚΑ δεν έχει καν ασχοληθεί με το να εξετάσει ή να δρομολογήσει την άρση των διοικητικών εμποδίων σύμφωνα με την καταγραφή και το σχέδιο δράσης που περιέλαβε η έκθεση που το ίδιο το ΥΠΕΚΑ απέστειλε στην Τρόικα τον Απρίλιο του 2012 στο πλαίσιο των προβλέψεων του Μνημονίου ΙΙ. Επειδή λοιπόν το Κράτος είναι ανίκανο, οι πολίτες πρέπει να πληρώσουν! Με δεδομένο ότι ο ελάχιστος χρόνος που απαιτείται για την υλοποίηση ενός αιολικού πάρκου, αν όλα πάνε καλά, είναι οκτώ έτη μετά την άδεια παραγωγής, η προτεινόμενη ρύθμιση σημαίνει επιβάρυνση 7.500 – 15.000 € ανά MW που διαθέτει άδεια παραγωγής. Με βάση τα επίσημα στοιχεία του ΥΠΕΚΑ (Ιούνιος 2012) ο συντελεστής υλοποίησης (success factor) για τα αιολικά έργα που διαθέτουν άδεια παραγωγής είναι 7,6%. Αυτό σημαίνει ότι η επιβάρυνση που προκαλεί η προτεινόμενη ρύθμιση ανά τελικά υλοποιημένο MW είναι 98.000 – 196.000 €/MW, δηλαδή αύξηση 7% - 15% του σημερινού κόστους επένδυσης ή 50% σχεδόν αύξηση του κόστους ανάπτυξης των υλοποιημένων έργων. Περαιτέρω η προτεινόμενη ρύθμιση δεν προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό στην κάλυψη του ελλείμματος του ΛΑΓΗΕ αφού δεν εξασφαλίζει ούτε το 2% των απαιτούμενων ετήσιων πόρων. Μια παράπλευρη συνέπεια της προτεινόμενης ρύθμισης είναι ότι ωθεί τις επιχειρήσεις να απαιτούν με αγωγή τη ζημία που θα υποστούν εξαιτίας των καθυστερήσεων της διοίκησης και ποσοτικοποιεί –έστω και χωρίς τεκμηρίωση- το ελάχιστο ποσό αυτής της ζημιάς.