Αρχική Δασικά ΟικοσυστήματαΆρθρο 1 – Γενικές διατάξειςΣχόλιο του χρήστη Τ. Ζήγος | 27 Σεπτεμβρίου 2013, 12:47
  • Σχόλιο του χρήστη 'Τ. Ζήγος' | 27 Σεπτεμβρίου 2013, 12:47

    Δάση και δασικές εκτάσεις: Η Ελληνική Πολιτεία στην αδυναμία της να προστατεύσει την Δημόσια Περιουσία από τους καταπατητές, επινοεί νόμους που δεν συνάδουν με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Επειδή δεν γνωρίζει την Δημόσια Περιουσία, βαπτίζει όλες τις μη αστικές εκτάσεις ως δάση ή δασικές (με το σχέδιο νόμου και Δημόσιες Γαίες) και συμπεριφέρεται επί δικαίων (νόμιμων ιδιοκτητών) και αδίκων (καταπατητών) με το ίδιο τρόπο που εκτίθεται στην συνέχεια και παρατηρήστε την οδύσσεια των δύσμοιρων ιδιοκτητών: ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΥ ΜΙΑΣ ΜΗ ΑΣΤΙΚΗΣ ΕΚΤΑΣΗΣ Πρώτο στάδιο. Ο πολίτης αιτείται το χαρακτηρισμό μιας έκτασης σύμφωνα με το άρ. 14 του Ν.998/79, για αξιοποίηση της περιουσίας του. Συνυποβάλει με την αίτηση του, τους τίτλους και το τοπογραφικό διάγραμμα του αγροκτήματος. Δεύτερο στάδιο. Το Δασαρχείο βλέποντας ότι η έκταση δεν είναι εποικιστικής προέλευσης, την «βαφτίζει» αμέσως ως δασική των παραγράφων 1,2,3,4 και 5 του άρ. 3 του Ν.998/1979, και απαιτεί πάντα από τον αιτούντα πολίτη το βάρος της αποδείξεως της κυριότητας του κτήματός του, σύμφωνα με το άρθρο 62 του ιδίου ως άνω νόμου. Τρίτο στάδιο. Ο πολίτης οφείλει να παρουσιάσει επιπρόσθετα και άμεσα στο Δασαρχείο, εκτός από τον τίτλο του και τους τίτλους των δικαιοπαρόχων του, που θα ανατρέχουν έως και το Οθωμανικό Κτηματολόγιο! Τέταρτο στάδιο. Ο πολίτης ψάχνει προφανώς στο υποθηκοφυλακείο το μίτο της Αριάδνης. Είναι δεδομένο, σχεδόν πάντα, ότι ο πολίτης αδυνατεί να παρουσιάσει τίτλο (ταπί) της Οθωμανικής περιόδου, διότι το υποθηκοφυλακείο καταστράφηκε αποδεδειγμένα με τα πολεμικά γεγονότα. Το Ελλ. Κράτος όμως του ζητάει το αδύνατον. (Πώς θα μπορούσε άλλωστε ο πολίτης να βρει «το Οθωμανικό ταπί» έναν αιώνα μετά, αφού δεν μπορεί να το κάνει το ίδιο το Κράτος;) Πέμτο στάδιο. Προσφυγή του Κράτους (Δασαρχείο) στην Εισαγγελεία Πρωτοδικών για εφαρμογή της διατάξεως του άρθρου 22 του Α.Ν.1539/1938 ΄΄περί προστασίας Δημοσίων κτημάτων΄΄, για ΄΄ρύθμιση διακατοχής΄΄ του αγροκτήματος. Ελλείψει ΄΄ταπίου΄΄ ο Εισαγγελέας απαγορεύει κάθε διακατοχική πράξη στο πολίτη μέχρι της επιλύσεως της διαφοράς από τα πολιτικά δικαστήρια. Συνήθως ακολουθεί και έφεση στην Εισαγγελία Εφετών εκ μέρους του Δημοσίου είτε του πολίτη, σύμφωνα με το νόμο. Έκτο στάδιο. Παράλληλα με την παραπάνω προσφυγή στην Εισαγγελία, το Δασαρχείο εκδίδει εναντίον του πολίτη και Πρωτόκολλο Διοικητικής Αποβολής από το αγρόκτημα. Ο πολίτης έχει τη δυνατότητα ανακοπής σε πρώτο και δεύτερο βαθμό. Συνήθως τα δικαστήρια δικαιώνουν το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά και εάν συμβεί το αντίθετο (δικαίωση του ιδιώτη) η διαδικασία προχωράει στο επόμενο στάδιο. Έβδομο στάδιο. Υποβάλλεται (συγχρόνως) από το Ελλ. Δημόσιο (Δασαρχείο) εναντίον του πολίτη, και ποινική δίωξη για καταπάτηση Δημόσιας δασικής έκτασης (κακουργιματική πράξη). Όγδοο στάδιο. Εάν το πρωτόκολλο Δ/κής Αποβολής δεν ευδοκιμήσει για το Δημόσιο (σε πρώτο και δεύτερο βαθμό), τότε υποβάλλεται εναντίον του πολίτη διεκδικητική αγωγή για το αγρόκτημά το, στα Πολιτικά Δικαστήρια όλων των βαθμίδων (Πρωτοδικείο, Εφετείο, Α.Π.). Ένατο στάδιο. Εάν η Δικαιοσύνη αποφανθεί (τελεσίδικα και αμετάκλητα) υπέρ του πολίτη, τότε το Δασαρχείο αποστέλλει στον πολίτη έγγραφο με το οποίο του αναφέρει ότι το Ελλ. Δημόσιο είναι συνιδιοκτήτης εξ αδιαιρέτου κατά το 1/5 σύμφωνα με το άρθρο 34 του ΝΔ 86/1969. Δέκατο στάδιο. Ο πολίτης διαμαρτύρεται εγγράφως στην Κεντρική Διοίκηση (ΥΠΕΚΑ), ότι το Ελλ. Δημόσιο (Δασαρχείο) δεν συμμορφώνεται με την αμετάκλητη απόφαση της Δικαιοσύνης. Ενδέκατο στάδιο. Απάντηση του ΥΠΕΚΑ προς τον πολίτη με κοινοποίηση στο Ελλ. Δημόσιο (Δασαρχείο) που διευκρινίζει αναλυτικά την αμετάκλητη Δικαστική Απόφαση από την οποία προκύπτει ότι η κυριότητα του ακινήτου είναι ιδιωτική (στο 100%). Δωδέκατο στάδιο. Κατά τη σύνταξη του Εθνικού Κτηματολογίου της περιοχής, το Ελλ. Δημόσιο (Δασαρχείο) παρά ταύτα, υποβάλει δήλωση ιδιοκτησίας ως συνιδιοκτήτης κατά το 1/5 εξ αδιαιρέτου του αγροκτήματος, παράλληλα με τον πολίτη. Το Γραφείο Κτηματογράφησης καταχωρεί το αγρόκτημα στον ιδιώτη πολίτη (στο 100%) και όχι στο Ελλ. Δημόσιο. Δέκατο τρίτο στάδιο. Ένσταση του Ελλ. Δημοσίου (Δασαρχείο) στην Επιτροπή Ενστάσεων του άρθρου 7 του Ν.2664/1998 όπως ισχύει, για την μη καταχώρηση του αγροκτήματος στον πολίτη αλλά στο Ελλ. Δημόσιο (σύμφωνα με την ένσταση του). Δέκατο τέταρτο στάδιο. Η Επιτροπή Ενστάσεων αποφασίζει ότι το αγρόκτημα ανήκει στον ιδιώτη πολίτη και όχι στο Ελλ. Δημόσιο και συνεπώς το αγρόκτημα καταχωρείται στον τελικό κτηματολογικό πίνακα υπέρ του ιδιώτη. Το Ελλ. Δημόσιο έχει τη δυνατότητα να προσφύγει στην δικαιοσύνη (εκ νέου) παρότι η υπόθεση εξαντλήθηκε από την Δικαιοσύνη (αμετάκλητα). Σημείωση: Το παράδειγμα είναι πραγματικό, ένα από τα πολλά που συνέβησαν (εξακολουθούν να συμβαίνουν και σήμερα) σε Νομό της Ηπείρου. Αυτή η διαδικασία διήρκησε (29) ολόκληρα χρόνια! ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ στη χώρα μας. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η παραπάνω διαδικασία για τα εδάφη των ΄΄Νέων Χωρών΄΄ είναι ο κανόνας, που έχει βεβαίως και επιπρόσθετες συνέπειες όπως: • Ταλαιπωρία του πολίτη για μια περίπου τριακονταετία (μια ολόκληρη γενιά) με απίθανη οικονομική επιβάρυνσή του για τη δικαστική διαδικασία. • Εγκατάλειψη της απαιτούμενης διαδικασίας από τον πολίτη, με αποτέλεσμα το κτήμα του να καταλήγει στο Ελλ. Δημόσιο. • Προσπάθεια εξευτελισμού του πολίτη (από το Κράτος) στην κοινωνία που ζει, στην αδυναμία του να προσκομίσει στη δασική υπηρεσία όλα τα «απαραίτητα» στοιχεία της ιδιοκτησίας του «παίρνοντας τη ρετσινιά» ως καταπατητή Δημόσιας Περιουσίας! • Η Δημόσια διοίκηση παρουσιάζεται ως «Κρατική Εξουσία» και όχι ως κρατικός λειτουργός. • Η δικαιοσύνη επιφορτίζεται πάρα πολύ χρόνο (τριακονταετία τουλάχιστον) χωρίς λόγο. • Ανυπαρξία ανάπτυξης, ανεργία, φτώχια και μετανάστευση. Η πολιτεία οφείλει με σοβαρά νομικά εργαλεία: • Να κυνηγήσει ανηλεώς τους καταπατητές των δημοσίων είτε αυτά είναι δάση και δασικές εκτάσεις είτε όχι. • Να απελευθερώσει τις αποδεδειγμένα ιδιωτικές (άρ. 10 του Ν.3208/2003) μη αστικές εκτάσεις εκτός από τα δάση, οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν σύμφωνα με τα χωροταξικά σχέδια της κάθε περιοχής (ΓΠΣ, Περιφερειακά Χωροταξικά, Ειδικά Χωροταξικά και το Εθνικό Χωροταξικό) για μια αειφόρο ανάπτυξη. Με αυτό τον τρόπο δεν θα υπάρξουν προβλήματα στην Πολιτεία, ούτε στους διοικούμενους πολίτες, θα απομονωθούν οι διαπλεκόμενοι και θα υπάρξει ανάπτυξη που τόσο έχει ανάγκη η χώρα. Κατά συνέπεια είναι αναγκαίος ο διαχωρισμός των γαιών σε δημόσιες και ιδιωτικές με ξεχωριστή παράγραφο στο άρθρο 1 (Γενικές διατάξεις).