Αρχική Χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμόςΆρθρο 04 – Εθνική Χωροταξική Πολιτική (Ε.Χ.Π)Σχόλιο του χρήστη Γιώργος Χασιώτης (WWF) | 19 Μαΐου 2014, 10:19
Yπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Το άρθρο αφορά την Εθνική Χωροταξική Πολιτική (Ε.Χ.Π.), η οποία αντιστοιχεί στο Γενικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης. Σε αντίθεση με το Γενικό Πλαίσιο κατά τις ισχύουσες διατάξεις, η Ε.Χ.Π. είναι απογυμνωμένη από οποιοδήποτε κανονιστικό περιεχόμενο (“κείμενο αρχών”, 1η παράγραφος). Η υποβάθμιση της Βουλής επίσης είναι πασιφανής και ουσιώδης: σε αντίθεση με το Γενικό Πλαίσιο, το οποίο «υπόκειται σε έγκριση της Ολομέλειας της Βουλής κατά το άρθρο 79 παρ. 8 του Συντάγματος», η Ε.Χ.Π. «ανακοινώνεται στην Βουλή για συζήτηση» (!). Εκτός από το δημοκρατικό, υπάρχει και ένα «συμμετοχικό» έλλειμμα. Κατά το ευρωπαϊκό δίκαιο , η Ε.Χ.Π. θα έπρεπε να υποβληθεί σε Σ.Π.Ε. και διαβούλευση, καθώς «λαμβάνεται υπόψη» από υποκείμενες μορφές σχεδιασμού, όπως το Σ.Χ.Π. (4η παράγραφος), και είναι σαφές (από τα συμφραζόμενα) ότι καθορίζει το πλαίσιο δραστηριοτήτων που υπάγονται σε περιβαλλοντική αδειοδότηση κατά το ευρωπαϊκό δίκαιο. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η χωροταξική πολιτική πρέπει να λαμβάνει υπόψη την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της. Ωστόσο, σήμερα, το ισχύον Μεσοπρόθεσμο (και άλλα παρόμοια νομοθετήματα) αγνοούν ή ανατρέπουν οποιαδήποτε προϋφιστάμενη χωροταξική πολιτική, και διαμορφώνουν μία νέα χωροταξική πολιτική σε κατάσταση πανικού, η οποία έχει ήδη σωρεία αρνητικών συνεπειών. Δυστυχώς, η 3η παράγραφος επικυρώνει τις επιλογές αυτές, καθώς καθιστά σαφές ότι η Εθνική Αναπτυξιακή Στρατηγική της Χώρας για εκάστη προγραμματική περίοδο και το εκάστοτε ισχύον Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής διαμορφώνουν την ΕΧΠ. Αντίθετα, θα έπρεπε να υπάρχει μία διαλογική σχέση ανάμεσα στην χωροταξία και την αναπτυξιακή πολιτική, τόσο σε διοικητικό όσο και κοινωνικό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση, ο διάλογος αυτός θα πρέπει να αναπτύσσεται μέσα στα όρια που θέτει η ανάγκη προστασίας των περιβαλλοντικών αγαθών.