Yπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Δρ.ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ' | 24 Απριλίου 2016, 16:25

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Αναφερόμαστε μόνο στο άρθρο 24 του Ν.998/79 δηλ. για τους οικισμούς Στερούμενους Νόμιμης έγκρισης. Το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει ο συμπαθής Υπουργός Αναπληρωτής Περιβάλλοντος πριν κατέβει αυτό το σχέδιο με ευθύνη του, θα ήταν να πάει στην ταράτσα της Βουλής των Ελλήνων. Εκεί στην ταράτσα του κτηρίου της Βουλής θα βρει τρία – τέσσερα αυθαίρετα δωμάτια… Ναι-ναι αγαπητοί συμπατριώτες σαν και αυτά τα παλαιότερα αυθαίρετα δωμάτια της Λούτσας και της Κασσάνδρας Χαλκιδικής. Και μάλιστα χρησιμοποιούνται κιόλας από υπηρεσίες της Βουλής. Το παραπάνω παράδειγμα «μαρτυρά» ανάγλυφα το είδος του φαινομένου της Εθνικής αυθαίρετης δόμησης. Οι Έλληνες λόγω της πολυτάραχης Ιστορίας τους αναγκάστηκαν πολλές φορές να φύγουν από τον τόπο τους να ξεριζωθούν. Παλαιότερα έφυγαν πολλές φορές από τους κάμπους διωγμένοι από κατακτητές προς τα ορεινά της Χώρας, έφυγαν από τον Πόντο και τα παράλια της Μ. Ασίας, από τα χωριά τους προς τις πόλεις μετά τον εμφύλιο διωγμένοι από το μίσος του αστυνομικού Κράτους και την φτώχια, έφυγαν ως μετανάστες για την Αμερική, την Αυστραλία, την Γερμανία και όπου αλλού μπορούσαν να βρουν ένα κομμάτι ψωμί, έφυγαν πάλι διωγμένοι βίαια από την «Βασιλεύουσα πόλη» και από την Αίγυπτο. Όλοι, μα όλοι έσπασαν τις ρίζες τους και δημιούργησαν άλλες και όσοι έφυγαν από την Ελλάδα την αναπολούν με συγκίνηση και οι περισσότεροι ξαναέσπασαν τις ρίζες τους για να γυρίσουν πίσω. (Στις μέρες μας πολλοί νέοι μας θύματα της μερικής κατάρτισης των Ελληνικών πανεπιστημίων και των κατά κανόνα μέτριων Βρετανικών, φεύγουν πάλι… για όπου βρουν). Η ανάγκη λοιπόν των Ελλήνων να «δημιουργήσουν ρίζες» και να προκόψουν και σε συνδυασμό με την μόνιμη ανεπάρκεια του Ελληνικού Δημοσίου, και την εξυπηρέτηση και διάφορων οικονομικών συμφερόντων, δημιούργησε το φαινόμενο της αυθαίρετης δόμησης με διάφορες κοινωνικές παραλλαγές. Μπορούμε κυριολεκτικά να πούμε ότι η αυθαίρετη δόμηση είναι αποτέλεσμα της ανάγκης. Μάλιστα συνήθως με την ενθάρρυνση ή την ανοχή του ίδιου του Ελληνικού Κράτους. Έτσι είναι χαρακτηριστικό ότι όλες οι Ελληνικές πόλεις πρώτα «κτίστηκαν» και μετά έγιναν τα σχέδια πόλης. (Εκτός από την Ορεστιάδα για ειδικούς Εθνικούς λόγους και από ορισμένα προάστια της Αθήνας και μερικών ακόμα μεγάλων πόλεων). Με τα χρόνια η αυθαίρετη δόμηση κατεγράφη στην συνείδηση όλων μας ως ένα «θεμιτό» μέσο ή ως ένα άτυπο δικαίωμα του πολίτη και παρά το γεγονός ότι ήταν εκ προοιμίου άναρχη και έγινε με προφανή θυσία του περιβάλλοντος, αναπτύχθηκε σε ένα πλαίσιο «κοινωνικής και Κρατικής συνενοχής». Ο αυθαιρετούχος κάλυπτε τις "θεμιτές", κατά βάση, ανάγκες του και το Ελληνικό Κράτος εισέπραττε συνεχώς μέσω της φορολογίας από τις απρόσκοπτες μεταβιβάσεις, του ΙΚΑ, των τελών της ΔΕΗ, των απανωτών ρυθμίσεων κλπ. Στο πλαίσιο της παραπάνω κοινωνικής συνενοχής δημιουργήθηκαν θύλακες αυθαιρεσίας και στις Δημόσιες Υπηρεσίες. Οι πολεοδομίες δεν ενεργούσαν τα νόμιμα πάρα μόνο μετά από έγγραφη και επώνυμη καταγγελία που κατέληγε στις καλένδες, οι Δήμοι προφασιζόντουσαν αναρμοδιότητα, τα κατά τόπους Αστυνομικά Τμήματα έκαναν συνήθως «τα στραβά μάτια» και οι Δασικές Υπηρεσίες σε γενικές γραμμές και κατά περίπτωση ολιγωρούσαν. Φυσικά πολύ συχνά στις παραπάνω Υπηρεσίες δημιουργήθηκαν τοπικά παραταμεία. Και επειδή απαράβατος όρος για την λειτουργία των παραταμείων είναι η «εμπιστοσύνη και η εχεμύθεια» δημιουργήθηκαν και υπηρεσίες μεσαζόντων (συνήθως μηχανικών και εργολάβων) που λειτουργούσαν και λειτουργούν ακόμα με τους αυθεντικούς κανόνες της Μαφίας. Τώρα η Μαφία μπορεί να φόρεσε την φορεσιά της «αγνότητας» των αυτόκλητων οικολογικών οργανώσεων στην συντριπτική πλειοψηφία τους σαν κι αυτές τις ΜΚΟ που απολαύσαμε στην Ειδομένη … Δηλ της «προσφοράς» με το αζημίωτο ή με ζημιά των Εθνικών Συμφερόντων. (Εννοείται ότι δεν μιλάμε για όλες, αλλά για τις περισσότερες). Φυσικά το συνολικό φαινόμενο ήταν γνωστό σε όλα τα πολιτικά γραφεία με την ενεργή συμμετοχή τους στο πλαίσιο της κρατούσας παλιάς παραδοσιακής και αλάνθαστης λειτουργίας του «ρουσφετιού».