Yπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Κοιν.Σ.Επ. Μονοπάτια της Ελλάδας' | 21 Αυγούστου 2016, 17:35

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  (Σημειώνεται πως υπάρχει λάθος στην αρίθμηση των παραγράφων καθώς η παράγραφος 2 επαναλαμβάνεται.) Κατ’ αρχήν να αναφέρουμε κι εμείς, όπως και ο κ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΜΠΡΗΣ, την τάση κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος για να γίνουν μονοπάτια “σύμφωνα με τις προδιαγραφές”, οι οποίες στο άρθρο 5 δεν διαφέρουν και πολύ από αυτές του 2006. Τα μονοπάτια ήταν ένας τρόπος απορρόφησης κονδυλίων στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων. Παράγραφος 1. Όταν υπάρχει ευρύτερο σχέδιο διαχείρισης ενός τόπου, εκ των πραγμάτων λαμβάνεται υπ’ όψιν στη δημιουργία δικτύου μονοπατιών. Απλά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Παράγραφος 2.1 Ο κεντρικός άξονας πάνω στον οποίο πιστεύουμε πως πρέπει να σχεδιάζεται ένα μονοπάτι ή ένα δίκτυο μονοπατιών είναι η δυνατότητά του να προσελκύσει πεζοπορικό τουρισμό. Εάν δεν μπορεί να γίνει αυτό, τότε δεν έχει νόημα και το έργο διότι θα κοστίσει περισσότερο απ’ ότι θα αποφέρει στον τόπο. Η δυνατότητα ενός τόπου να προελκύσει πεζοπορικό τουρισμό εξαρτάται από τα φυσικά και πολιτιστικά του αξιοθέατα, το είδος των μονοπατιών που ενδεχομένως υπάρχουν από παλαιότερα, τη δυνατότητα διανυκτέρευσης (όπου απαιτείται), καθώς και τα κίνητρα της τοπικής κοινωνίας. Εάν η τοπική κοινωνία δεν βρίσκεται στην βάση του αιτήματος να γίνει ένα μονοπάτι, τότε είναι καλύτερο να μην γίνει τίποτα. Παράγραφος 2.2 Αναφέρεται κυρίως σε χάραξη νέων μονοπατιών, πράγμα το οποίο χρειάζεται σπανίως στην Ελλάδα. Παράγραφος 2 (η δεύτερη παράγραφος 2): Για να μην σπαταληθεί εκ νέου χρήμα το οποίο θα μπορούσε να στηρίξει τη χώρα τουριστικά, είμαστε πεπεισμένοι πως η κύρια ενασχόληση του επιστήμονα που αναλαμβάνει το έργο χάραξης ή σχεδιασμού δικτύου μονοπατιών πρέπει να είναι το αν το/τα μονοπάτια θα μπορέσουν να προσελκύσουν πεζοπόρους ή όχι. Τα μονοπάτια στην Ελλάδα είναι τις περισσότερες φορές υφιστάμενα, και δεν απαιτούν κάποια μελέτη για να ξεκλαδωθούν ή για να γίνουν μικρές επιδιορθώσεις βατότητας. Απαιτούν όμως ειδικό μακροπρόθεσμο σχέδιο που να περιλαμβάνει τη δικαιολόγηση του σχεδιασμού ενός δικτύου μονοπατιών με βάση τις απαιτήσεις των πεζοπόρων, και ταυτόχρονα σχέδιο προβολής τουλάχιστον πενταετίας, το οποίο να περιέχει λεπτομερείς δράσεις που θα καταστήσουν το έργο βιώσιμο οικονομικά. Παράγραφος 3. Η πιστοποίηση στα μονοπάτια (βλ. European Ramblers Association) είναι ένα εργαλείο μάρκετινγκ το οποίο βάζει κανόνες ώστε το κοινό που παρακολουθεί το σήμα να επιλέξει πιο εύκολα μια πιστοποιημένη διαδρομή. Λειτουργεί δηλαδή κυρίως για την προσέλκυση επισκεπτών. Η δημιουργία ενός σήματος ποιότητας απλά για την κατασκευή των μονοπατιών θεωρούμε πως θα δημιουργήσει ιδιαίτερες ανασφάλειες στους εν δυνάμει πεζοπόρους. Και αυτό, διότι τα περισσότερα έργα μονοπατιών που έγιναν στην Ελλάδα, έγιναν με τις προδιαγραφές του άρθρου 5 (που αποτελεί αντιγραφή των Οδηγιών και Προδιαγραφών του 2006). Εάν έπαιρναν πιστοποίηση λοιπόν, και κάποιος πεζοπόρος περπατούσε ένα από αυτά και δεν ήταν ικανοποιημένος (πολύ πιθανό), τότε αυτό θα αμαύρωνε την ιδέα του και για τα υπόλοιπα πιστοποιημένα μονοπάτια. Πιστεύουμε πως η πιστοποίηση πρέπει να παραμείνει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, ως έχει σήμερα, και να χρησιμοποιείται καθαρά για λόγους προβολής. Παράγραφος 4. Είχαμε αναφέρει και στην εισαγωγική μας τοποθέτηση πως χρειάζεται ένα πανελλήνιο μητρώο μονοπατιών ώστε να γνωρίζει η πολιτεία τί υπάρχει από μονοπάτια. Αυτό αρκεί. Να τονίσουμε εδώ πάντως πως το να μπει η πληροφορία για μονοπάτι σε ένα διαδικτυακό τόπο της τοπικής υπηρεσίας (πχ. στην ιστοσελίδα ενός Δήμου) τουριστικά δεν βοηθάει σε τίποτα. Παραδείγματα υπάρχουν άπειρα!