Αρχική Καθορισμός τεχνικών προδιαγραφών χάραξης, σήμανσηςΆρθρο 10 – Είδη πινακίδων σήμανσηςΣχόλιο του χρήστη Κοιν.Σ.Επ. Μονοπάτια της Ελλάδας | 21 Αυγούστου 2016, 17:43
  • Σχόλιο του χρήστη 'Κοιν.Σ.Επ. Μονοπάτια της Ελλάδας' | 21 Αυγούστου 2016, 17:43

    Για τη σήμανση, έχοντας δουλέψει σε εκατοντάδες χιλιόμετρα μονοπατιών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Κίνα, Ισλανδία, Γαλλία κ.ά.) πιστεύουμε πως χρειάζονται μόνο γενικοί κανόνες και όχι συγκεκριμένες διαστάσεις και προδιαγραφές. Η σήμανση, κυρίως η σήμανση κατεύθυνσης, έχει στόχο να βοηθήσει τον πεζοπόρο να περπατά χωρίς τη συνεχή χρήση χάρτη, ώστε να έχει περισσότερο χρόνο στη διάθεσή του για να απολαύσει τα φυσικά και πολιτιστικά αξιοθέατα και να διαβάσει ενδεχομένως έναν οδηγό με πληροφορίες για τα αξιοθέατα. Προτείνουμε την απλοποίηση του άρθρου με την εξής αναφορά στη σήμανση: Η σήμανση διαχωρίζεται σε 4 επιμέρους κατηγορίες: α) Σήμανση κατεύθυνσης με χρώμα ή μεταλλικά πινακιδάκια, ή κάποιον άλλο τρόπο (οι διαστάσεις να είναι ενδεικτικές, καθώς η πρακτική έχει δείξει πως συχνά δεν υπάρχει επαρκές υπόβαθρο για μεγάλες διαστάσεις) β) Σήμανση κατεύθυνσης με πινακίδες που αναγράφουν προορισμούς (με βέλος), χρόνο και απόσταση γ) Σήμανση “υποδοχής” στο μονοπάτι με πινακίδες μικρού μεγέθους που έχουν το χάρτη του μονοπατιού, τεχνικές πληροφορίες και μικρό κείμενο επεξήγησης σε ελληνικά και αγγλικά. Εδώ αν οι πινακίδες αυτές είναι 2 τετραγωνικά μέτρα όπως αναφέρει το άρθρο, στην περίπτωση που 5 μονοπάτια έχουν κοινή αφετηρία τί γίνεται; Δημιουργούμε ένα τοίχο 10 τετραγωνικών μέτρων; δ) Σήμανση με “κεντρικές” πινακίδες σε κομβικά σημεία του τόπου από τον οποίο διέρχεται το μονοπάτι ή του τόπου όπου υπάρχει δίκτυο πεζοπορικών διαδρομών. Οι πινακίδες αυτές έχουν ένα χάρτη της ευρύτερης περιοχής, καθώς και αναφορά στις πεζοπορικές διαδρομές, τα τεχνικά τους χαρακτηριστικά και τα σημεία εκκίνησης. Σχετικά με την πιστοποίηση, έχουμε αναφέρει και σε ανώτερο άρθρο πως η πιστοποίηση πρέπει να εξυπηρετεί σκοπούς προβολής και μάρκετινγκ. Αυτός ο σκοπός εξυπηρετείται επαρκώς από την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία (European ramblers Association). Διαφορετικά δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα καθώς δεν υπάρχει κίνητρο τουριστικό από πίσω. Ταυτόχρονα, δημιουργείται ένα γραφειοκρατικό χάος για το οποίο το Δημόσιο δεν έχει ούτε την οικονομική δυνατότητα, ούτε το ανθρώπινο δυναμικό, ούτε και την εμπειρία και την κουλτούρα της πεζοπορίας για να το αντιμετωπίσει. Αντίθετα, προτείνουμε, όταν γίνεται ένα έργο μονοπατιού, η δημόσια αρχή που το παραλαμβάνει, να είναι απολύτως υπεύθυνη για το έργο και να είναι υποχρεωμένη να το φροντίζει. Εάν το έργο που παρέλαβε ήταν, όπως έχει γίνει συχνά, εμφανώς για κατασπατάληση χρήματος, τότε να αποδίδονται οι ανάλογες ευθύνες σε αυτόν που το παρέλαβε ή στον “εργολάβο”.