Yπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'WWF Ελλάς' | 17 Σεπτεμβρίου 2016, 12:22

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Οι αλλαγές από το ισχύον καθεστώς είναι σχεδόν ανύπαρκτες, και έτσι η διάταξη κληρονομεί, και επιβεβαιώνει, όλες τις αδυναμίες του άρθρου 2 ν. 4178/2013. Η διάταξη υιοθετεί την παραδοχή ότι η αυθαίρετη δόμηση - και μάλιστα με υπερβάσεις 40% στα μεγέθη κάλυψης και δόμησης, μεταξύ άλλων (βλ. άρθρο 72)- είναι το υπέρτατο δικαίωμα, μπροστά στο οποίο πρέπει να υποχωρήσουν τα κοινόχρηστα αγαθά, η δημόσια υγεία, και το πολιτιστικό και φυσικό περιβάλλον. (i) Η επανάληψη της φράσης «εκτός αν δεν απαγορευόταν η εκτέλεση εργασιών» [π.χ., στις περιπτώσεις η), θ), ι), ια) ] είναι ιδιαίτερα υποκριτική, διότι είναι πασίγνωστο ότι η πολιτεία, ακόμα και όταν θεσπίζει ένα καθεστώς ιδιαίτερης προστασίας, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν επιβάλλει όρους και περιορισμούς δόμησης (ή τους επιβάλλει μετά από δεκαετίες, όταν οι «πελάτες» έχουν οικοδομήσει, νόμιμα ή αυθαίρετα). Επίσης, στις περιπτώσεις αυτές, δεν είναι σαφές τι συμβαίνει όταν η δόμηση επιτρέπεται υπό όρους, οι οποίοι δεν έχουν τηρηθεί (π.χ., δέουσα εκτίμηση υπό την Οδηγία 92/43, σύμφωνη γνώμη υπηρεσιών). (ii) Φυσικά, το άρθρο αυτό, στο σύνολό του, γελοιοποιεί την περιβαλλοντική νομοθεσία, στον βαθμό που η τελευταία επιτρέπει την εκτέλεση εργασιών και έργων μόνο υπό ορισμένες προϋποθέσεις (π.χ., έγκριση περιβαλλοντικών όρων). (iii) Πολλές από τις επιφυλάξεις αυτές δεν έχουν και νόημα – η δόμηση μέσα στα ρέματα απαγορεύεται τουλάχιστον από την δεκαετία του 1920. (iv) Επίσης, υπάρχουν διαφοροποιήσεις ανάμεσα στις περιπτώσεις αυτές που δεν έχουν καμία αιτιολογική βάση: για παράδειγμα, η υπαγωγή αυθαιρέτων μέσα στις δασικές εκτάσεις απαγορεύεται χωρίς επιφυλάξεις, ενώ μέσα στις προστατευόμενες περιοχές του άρθρου 19 ν. 1650/1986 – οι οποίες έχουν κηρυχθεί μετά από μία εξαντλητική και μακροχρόνια διαδικασία, σε εθνικό ή ενωσιακό επίπεδο – πρέπει να υπάρχει και απαγόρευση εργασιών (η οποία υπάρχει σε αυτές τις ελάχιστες περιοχές που έχουν ολοκληρωμένο καθεστώς προστασίας, ή κάποια προσωρινή απαγόρευση). Υπάρχει απαγόρευση υπαγωγής για τις γραμμές υψηλής τάσης, αλλά όχι άλλες επικίνδυνες εγκαταστάσεις για τις οποίες υπάρχουν αντίστοιχοι περιορισμοί – π.χ., λατομεία, εγκαταστάσεις Seveso, εγκαταστάσεις εκρηκτικών, κοκ. (v) Το ζήτημα των εμπράγματων δικαιωμάτων στον παλαιό αιγιαλό, και του επανακαθορισμού της οριογραμμής λόγω νόμιμων έργων ρυθμίζεται από την νομοθεσία περί αιγιαλού [πρβλ. 6 παρ. 2, 7Α παρ. 1 κ.α. ν. 2971/2001], και το νομοσχέδιο δεν θα έπρεπε να αποκλίνει από αυτή για να δημιουργεί τετελεσμένες καταστάσεις. (vi) Ο φωτογραφικός χαρακτήρας ορισμένων διατάξεων είναι εμφανέστατος – όπως της περίπτωσης δ), για τις αυθαίρετες κατασκευές που παραβιάζουν τα μέτρα ασφάλειας της υπεραστικής συγκοινωνίας. (vii) Στην ισχύουσα ρύθμιση (άρθρο 2 παρ. 2 περ. ι)) υπάρχει απαγόρευσης υπαγωγής και για τους αρχαιολογικούς χώρους εκτός ζώνης Α. Σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, προκαλεί πραγματικά οδυνηρή εντύπωση ότι η περίπτωση αυτή παραλείπεται.