Αρχική ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ - ΧΩΡΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ – ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗΆρθρο 3 Εθνική Χωρική ΣτρατηγικήΣχόλιο του χρήστη Κοκκινάκης Γιάννης -Ανοικτή Συνέλευση Κατοίκων Νέας Χώας Χανίων | 18 Νοεμβρίου 2016, 20:40
Yπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων OpenGov.gr Ανοικτή Διακυβέρνηση |
Πολιτική Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα Πολιτική Ασφαλείας και Πολιτική Cookies Όροι Χρήσης Πλαίσιο Διαλόγου |
Creative Commons License Με Χρήση του ΕΛ/ΛΑΚ λογισμικού Wordpress. |
Το παρόν νομοσχέδιο αποτελεί μια ευκαιρία για να διευθετηθεί ένα ζήτημα -από τα πολλά- σε σχέση με το νομικό πλαίσιο που διέπει την εκμετάλλευση της παραλίας και του αιγιαλού και το οποίο δημιουργεί σωρεία κοινωνικών, περιβαλλοντικών και άλλων προβλημάτων, ιδιαίτερα από τη στιγμή που δεν υπάρχει προς το παρόν σκέψη για μια επανεξέταση του νόμου 2971/2001 [«Αιγιαλός, παραλία και άλλες διατάξεις]. Με βάση τις ΚΥΑ που εκδίδονται τα τελευταία χρόνια, οι ΟΤΑ είναι υποχρεωμένοι να παραχωρούν άνευ δημοπρασίας στις όμορες ξενοδοχειακές και εν γένει επιχειρήσεις («κατά προτεραιότητα έναντι οποιουδήποτε άλλου) το δικαίωμα απλής χρήσης αιγιαλού-παραλίας για τον έμπροσθεν της άσκησής της δραστηριότητάς τους κοινόχρηστο χώρο. Σε αστικές παραλίες -όπου οι όμορες επιχειρήσεις σχηματίζουν συχνά ένα ενιαίο μέτωπο εκατοντάδων μέτρων- και παρά τους όποιους περιορισμούς ως προς την μέγιστη κάλυψη χρήσης- η διάταξη αυτή έχει ως αποτέλεσμα να παραδίδει στις επιχειρήσεις αυτές το 80 με 90 τοις εκατό του διαθέσιμου χώρου της παραλίας-αιγιαλού. Μέσω αυτής της πλαγίας οδού αναιρείται η πρόβλεψη του νομοθέτη ότι δεν νοείται απλή χρήση παραλίας και αιγιαλού -και οι απευθείας παραχωρήσεις προς τους ΟΤΑ και από αυτούς προς τρίτους αφορούν μόνο το δικαίωμα απλής χρήσης των κοινόχρηστων χώρων αιγιαλού-παραλίας κλπ.- εάν παραβιάζεται «ο προορισμός τους ως κοινόχρηστων πραγμάτων» [ν.2971/2001, αρ.13] πράγμα που κατεξοχήν συμβαίνει υπό το καθεστώς της ομορίας. Είναι επείγον να τροποποιηθεί αυτή η διάταξη και να μην υπάρχει καμία απολύτως χαριστική πρόβλεψη περί «όμορων επιχειρήσεων» ώστε το καθεστώς αυτών των εκμισθώσεων να εξομοιωθεί με αυτό των υπόλοιπων κατηγοριών για τις οποίες προβλέπεται η προφανής ύπαρξη ελεύθερης ζώνης μεταξύ των παραχωρήσεων κατ’ ελάχιστον 100 μ.