Αρχική Σχέδιο Στρατηγικής Ανάπτυξης της Δασοπονίας 2018-2038 (Εθνική Στρατηγική για τα Δάση)Άρθρο 03 – Μεσογειακή ΔασοπονίαΣχόλιο του χρήστη Γιώργος Σ. | 14 Σεπτεμβρίου 2018, 15:02
  • Σχόλιο του χρήστη 'Γιώργος Σ.' | 14 Σεπτεμβρίου 2018, 15:02

    «Η αναγνώριση του ρόλου της θήρας ως εργαλείο περιβαλλοντικής διαχείρισης». Η άσκηση θήρας για χόμπι δε μπορεί να θεωρείται σαν εργαλείο περιβαλλοντικής διαχείρισης. Η οποιαδήποτε διαχείριση θα πρέπει να γίνεται με τεκμηριωμένες μελέτες από ειδικούς επιστήμονες, οι οποίοι μάλιστα δεν έχουν άμεσα συμφέροντα ασκώντας τη θήρα, με έλεγχο εξειδικευμένων αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών. Πόσο μάλλον, σε μια χώρα όπου ο τρόπος άσκησης της θήρας βασίζεται σε πολλά παράδοξα: 1) Διεξάγεται κατά βάση σε δημόσια - κρατική γη, συχνά συγκρουόμενη με άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες και εγκυμονώντας κινδύνους για την ανθρώπινη ασφάλεια. 2) Δε γίνονται ουσιαστικές μελέτες και δεν υπάρχει γνώση των πληθυσμών των θηρεύσιμων ειδών πριν την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου, ούτε και μετά το πέρας της. 3) Το όριο κάρπωσης δεν έχει βασιστεί ποτέ σε μελέτες που να δείχνουν τον πληθυσμό κάθε είδους και κάθε χρονιά. Παρόλα αυτά το όριο κάρπωσης έχει παραμείνει ίδιο εδώ και χρόνια, μη επικαιροποιημένο και συνεπώς δεν έχει καμία πραγματική αξία για την αειφορική διαχείριση. 4)Το αυθαίρετο όριο κάρπωσης, ούτως ή αλλιώς δεν χρησιμοποιείται πρακτικά, αφού ο συνολικός αριθμός των θηρεύσιμων ανά είδος δεν ελέγχεται και γίνεται με μια πολύ πρόχειρη προσέγγιση που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. 5) Η Ομοσπονοδιακή θηροφυλακή και η Θηροφυλακή των τοπικών κυνηγετικών συλλόγων ΔΕΝ είναι κρατική υπηρεσία, σε μια πρωτοτυπία για τα κράτη της Ε.Ε. και όχι μόνο, αλλά εκλέγεται από την κυνηγετική ομοσπονδία. 6)Κατά παράβαση του πνεύματος της Ευρωπαϊκής οδηγίας για τα πουλιά, η κυνηγετική περίοδος στην Ελλάδα δε λήγει συνολικά για όλα τα είδη σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία αλλά ισχύει ακόμα το κλιμακωτό σύστημα λήξης της ανά είδος, το οποίο μάλιστα δεν αιτιολογείται με κάποια μελέτη. Συνεπώς, ειδικά στην Ελλάδα αντί να προσπαθούμε να εντάξουμε την άσκηση της θήρας σε εργαλείο διαχείρισης, θα έπρεπε να μας απασχολεί να αλλάξουμε ριζικά τον τρόπο που ασκείται ώστε να μην δημιουργεί τόσα προβλήματα (στο περιβάλλον και τον άνθρωπο) και να εξυγιανθεί το σαθρό της σύστημα.