Αρχική Χορήγηση οικονομικών αντισταθμισμάτων σε εφαρμογή των διατάξεων των παρ. 1 και 4 του άρθρου 22 του ν. 1650/1986Άρθρο 03 – ΠροϋποθέσειςΣχόλιο του χρήστη WWF Ελλάς | 23 Ιανουαρίου 2019, 13:24
  • Σχόλιο του χρήστη 'WWF Ελλάς' | 23 Ιανουαρίου 2019, 13:24

    (α) Η διατύπωση του άρθρου 3 παρ. 2 θα πρέπει να τροποποιηθεί. Οι τίτλοι ιδιοκτησίας μπορεί μεν να είναι προγενέστεροι των πράξεων χαρακτηρισμού των άρθρων 18, 19 και 21 ν. 1650/1986, αλλά μεταγενέστεροι της θέσπισης νομικής υποχρέωσης έκδοσης αυτών των πράξεων χαρακτηρισμού: στις περιπτώσεις αυτές, δεν θα πρέπει να υπάρχει δικαίωμα αποζημίωσης, διότι οι ιδιοκτήτες γνώριζαν ή όφειλαν να γνωρίζουν ότι επίκειται η θέσπιση όρων και περιορισμών στην ιδιοκτησία τους. Τυπικό παράδειγμα είναι οι περιοχές του δικτύου Φύση 2000, ο κατάλογος των οποίων οριστικοποιήθηκε για πρώτη φορά με την Απόφαση (ΕΚ) 2006/613/ΕΚ «σχετικά με την έγκριση σύμφωνα με την οδηγία 92/43/ΕΟΚ του καταλόγου τόπων κοινοτικής σημασίας για την μεσογειακή βιογεωγραφική περιοχή»: ωστόσο, η έκδοση πράξεων χαρακτηρισμού των άρθρων 18, 19 και 21 ν. 1650/1986 εκκρεμεί, τουλάχιστον στην πλειονότητα των περιπτώσεων, μέχρι σήμερα. Παρόμοια είναι και η περίπτωση ακινήτων, τα οποία είναι υπάγονται σε προγενέστερα καθεστώτα προστασίας (π.χ., εθνικούς δρυμούς, μνημεία της φύσης, κοκ.), ενώ εκκρεμεί μέχρι σήμερα η ένταξή τους στα νεότερα καθεστώτα προστασίας των άρθρων 18, 19 και 21 ν. 1650/1986 [πρβλ., ενδεικτικά, σχετικές περιπτώσεις στα άρθ. 19 παρ. 3 (η) (εθνικοί δρυμοί), 19 παρ. 5 (γ) (αισθητικά δάση κ.α.) ν. 1650/86, όπως ισχύουν]. (β) Η διατύπωση της παρ. 3 είναι επίσης ανεπαρκής, και πρέπει να διορθωθεί ή να συμπληρωθεί. Με την προτεινόμενη διατύπωση, ο «εξαιρετικά επαχθής» χαρακτήρας των όρων, περιορισμών και απαγορεύσεων προκύπτει από την σύγκριση του εύρους των χρήσεων πριν και μετά την θέσπιση των κανονιστικών πράξεων χαρακτηρισμού. Ωστόσο, για να κριθεί ότι οι επιβαλλόμενοι όροι, περιορισμοί και απαγορεύσεις «εξαιρετικά επαχθείς» θα πρέπει να επίσης να ληφθεί υπόψη και άλλοι κρίσιμοι παράγοντες, όπως (ενδεικτικά): (i) η τυχόν ρητή ή μη βούληση του ιδιοκτήτη για εκμετάλλευση του συγκεκριμένου ακινήτου με ορισμένο τρόπο· και (ii) η τυχόν συμπεριφορά της διοίκησης, που δημιούργησε ή αποθάρρυνε εύλογες προσδοκίες για εκμετάλλευση του συγκεκριμένου ακινήτου με ορισμένο τρόπο (πρβλ. και ΣτΕ 1307/2018, σκ. 6η). Στην αντίθετη περίπτωση, υπάρχει ο κίνδυνος πλημμυρίδας αιτήσεων αποζημίωσης με βάση απλώς «θεωρητικές» (ή καιροσκοπικές) δυνατότητες αξιοποίησης ενός ακινήτου, οι οποίες είναι αδύνατο να υλοποιηθούν από τον συγκεκριμένο ιδιοκτήτη, και υπό τις συγκεκριμένες περιστάσεις.