Αρχική Δημόσια Διαβούλευση για το σχέδιο νόμου «Εκσυγχρονισμός της Χωροταξικής και Περιβαλλοντικής νομοθεσίας»Άρθρο 34 – Μεταβατικές διατάξειςΣχόλιο του χρήστη Μυρσίνη Αυγουστίδου, Δρ Χωροτάκτης | 3 Σεπτεμβρίου 2020, 16:30
  • Σχόλιο του χρήστη 'Μυρσίνη Αυγουστίδου, Δρ Χωροτάκτης' | 3 Σεπτεμβρίου 2020, 16:30

    Α) Για το άρθρο 34, Μεταβατικές Διατάξεις, και συγκεκριμένα την παρ. 1.γ: Σύμφωνα με τη διατύπωση της παραγράφου αυτής, δίνεται μεταβατικό διάστημα 2 ετών σε γήπεδα «που δημιουργήθηκαν από την 17η.10.1978 μέχρι την ημέρα δημοσίευσης του παρόντος, με ελάχιστο εμβαδόν 4.000 τ.μ.», χωρίς καμία άλλη απαίτηση πρόσοψης επί κοινοχρήστων. Σύμφωνα με τις ως τώρα ισχύουσες διατάξεις (ΠΔ ’78, ΠΔ ’85, όπως οριστικοποιήθηκαν με το ν. 3212/2003, άρθρο 10, παρ. 1 και άρθρο 23, παρ. 3), η δόμηση επιτρέπεται κατά παρέκκλιση σε όλα τα γήπεδα ελάχιστου εμβαδού 4.000 τ.μ. (χωρίς απαίτηση για ύπαρξη προσώπου επί κοινόχρηστου δρόμου), τα οποία έχουν δημιουργηθεί πριν το ’78 και έως τις 31/12/2013. Μάλιστα, ο νομοθέτης του Π.Δ. του ’78 (άρθρο 1, παρ. 1) έθετε ως μοναδική δυνατότητα δόμησης την αρτιότητα των 4.000 τ.μ., ενώ όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις (μικρά γήπεδα με πρόσοψη) τις θεωρούσε κατά παρέκκλιση. Προφανώς απέβλεπε στην αποτροπή περαιτέρω κατάτμησης. Αντίστοιχη είναι η αποτροπή που εφαρμόστηκε στις θεσμοθετημένες Ζ.Ο.Ε. όπου ορίζεται όριο κατάτμησης τα 10 στρ.). Τη δυνατότητα αυτή τη σεβάστηκε τόσο το νομοθέτημα του ’85 (που αναδιατυπώνει το ΠΔ του ’78), όσο και ο ν. 3212/2013. Με την πρόταση του σχεδίου νόμου ανατρέπονται οι ισχύουσες διατάξεις και ορίζεται το ακριβώς αντίθετο: δηλαδή η δυνατότητα δόμησης σε γήπεδα των 4.000 τ.μ. που ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΜΕΤΑ τις 31/12/2003, έως και σήμερα. Πώς δημιουργούνται αυτά; Προφανώς, με την κατάτμηση μεγαλύτερων γηπέδων κάτι το οποίο αντίκειται στην ίδια τη λογική περιορισμού της εκτός σχεδίου δόμησης. Αφαιρείται επομένως το δικαίωμα δόμησης από αυτούς που νομίμως το έχουν (ήδη από το 1928, με το ΠΔ 231/Α’/4.11.1928 μέχρι και το 1978) και μεταβιβάζεται σε κάποιους άλλους ιδιοκτήτες που, παρανόμως σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, μπορούν να δημιουργήσουν τέτοια γήπεδα, ακόμα και σήμερα. Θεωρώ ότι αυτό γράφτηκε από λάθος στην καλύτερη περίπτωση και ότι δεν υπάρχει πρόθεση αυτών που συνέταξαν το σχέδιο νόμου για παρερμηνεία της ισχύουσας νομοθεσίας. Οι περιπτώσεις δε γηπέδων προ του ‘78 όπου ήδη έχουν εκδοθεί άδειες και δεν υλοποιήθηκαν λόγω κρίσης, γηπέδων προ του ’78 που ήδη περιλαμβάνουν ημιτελή κτίσματα, γηπέδων προ του ’78 όπου ήδη έχουν εξαγορασθεί δικαιώματα δουλείας διόδου, είναι πάμπολλες, και προφανώς η δια μιας αναίρεση εμπράγματος δικαιώματος θα επιφέρει τεράστια αναστάτωση και στο δικαστικό σύστημα. Β) Γενικότερα για το άρθρο 34, Μεταβατικές Διατάξεις Δίνεται διετής παράταση, καθολικής ισχύος, των μεταβατικών διατάξεων. Ωστόσο, για να εκδοθεί μία οικοδομική άδεια, απαιτείται τουλάχιστον: α) Να έχουν κυρωθεί οι δασικοί χάρτες και β) Να έχει ορισθεί η γραμμή αιγιαλού (για τις περιπτώσεις παραλιακών γηπέδων). Οι προϋποθέσεις αυτές δεν συντρέχουν παντού. Ειδικά δε η διαδικασία κύρωσης των δασικών χαρτών είναι εν εξελίξει, ενώ είναι αβέβαιο το χρονοδιάγραμμα έως την απόφαση κύρωσής τους. Κατά περιοχές, όπως π.χ. στην περιοχή του Πηλίου, ήδη επί δύο έτη δεν εκδίδεται καμία άδεια λόγω της απόφασης του ΣτΕ, και ούτε πρόκειται να εκδοθεί έως την εκ νέου οριοθέτηση των οικισμών κάτω των 2.000 κατοίκων. Άρα έχουμε μία διορία μεταβατικών διατάξεων που καταλήγει να είναι κενή περιεχομένου, και μία στην ουσία κατάργηση εμπράγματων δικαιωμάτων «με ένα άρθρο και ένα νόμο», σε αντίθεση με όσα έχουν δηλωθεί επισήμως. Γ) Πρόταση Α) Να ισχύσουν ως έχουν οι διατάξεις της εκτός σχεδίου δόμησης για τη μεταβατική περίοδο. Δεν είναι δυνατόν να εισάγονται σε νόμο νέες διατάξεις κανονιστικού χαρακτήρα, εφόσον συνήθως δεν έχει κανείς το χρόνο να μελετήσει επαρκώς και βάθος το θέμα. Εφόσον στόχος είναι η αποτροπή της εκτός σχεδίου δόμησης, καταρχήν πρέπει να χρησιμοποιηθεί το υπάρχον εργαλείο της μη περαιτέρω κατάτμησης κάτω ενός ορίου που θα ορισθεί νομοθετικά. Β) Οι μεταβατικές διατάξεις δεν είναι δυνατόν να είναι πανελλαδικής ισχύος, από την ημερομηνία δημοσίευσης του νόμου, αλλά η αρχή του έτους εφαρμογής τους να αποφασισθεί ανά Π.Ε., μετά από εισήγηση των αρμόδιων περιφερειακών αρχών ή υπηρεσιών.