Αρχική Εθνικός Κλιματικός Νόμος – Μετάβαση στην κλιματική ουδετερότητα και προσαρμογή στην κλιματική αλλαγήΆρθρο 27 Διεθνής συνεργασία σε θέματα κλιματικής αλλαγήςΣχόλιο του χρήστη WWF Ελλάς (εκ μέρους συμμαχίας οργανώσεων και φορέων) | 21 Ιανουαρίου 2022, 17:32
  • Σχόλιο του χρήστη 'WWF Ελλάς (εκ μέρους συμμαχίας οργανώσεων και φορέων)' | 21 Ιανουαρίου 2022, 17:32

    Η δέσμευση των ανεπτυγμένων κρατών για κλιματική χρηματοδότηση ύψους 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως έως το 2020 είχε αποφασιστεί από το 2009 και ενσωματώθηκε και στη Συμφωνία του Παρισιού το 2015. Δυστυχώς όμως σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία, ο στόχος αυτός δεν θα επιτευχθεί έως το 2020, καθώς η χρηματοδότηση ύψους 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων αναμένεται να επιτευχθεί το 2023. Οι ανεπτυγμένες χώρες - συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας - έχουν την ευθύνη να να ενισχύσουν σημαντικά τις προσπάθειές τους ώστε να καλύψουν το χρηματοδοτικό κενό. Υπό αυτό το πρίσμα οι προβλέψεις του άρθρου 27 είναι τελειως ανεπαρκείς, με δεδομένο άλλωστε ότι η Ελλάδα α) συστηματικά μειώνει κάθε χρόνο την Επίσημη Αναπτυξιακή Βοήθεια από το 2008, τόσο σε απόλυτα μεγέθη, όσο και σε ποσοστό επί του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος, β) το ποσό που κατευθύνει απευθείας σε κλιματική χρηματοδότηση για κινείται μεταξύ 4 και 5 εκατομμυρίων δολαρίων για τα έτη 2017 και 2018 αντίστοιχα. Από τη διατύπωση δεν γίνεται σαφές με ποιους όρους επιλέγονται και προτείνονται τα έργα, οι δράσεις και οι υπηρεσίες που χρηματοδοτούνται. Σε κάθε περίπτωση προτείνεται να υιοθετηθούν οι παρακάτω αρχές: Η κλιματική χρηματοδότηση να είναι νέα και επιπρόσθετη προς τον στόχο της Επίσημης Αναπτυξιακής Βοήθειας σε ποσοστό 0,7% επί του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος. Σύμφωνα με την υφιστάμενη - απαράδεκτη - πρακτική που ακολουθείται στην Ελλάδα, ως “νέα και επιπρόσθετη” νοείται η χρηματοδότηση που δεν περιλαμβάνεται σε προηγούμενη εθνική έκθεση ή διετή αναφορά, τις οποίες η Ελλάδα υποχρεωτικά υποβάλλει σύμφωνα με το άρθρο 17 του Κανονισμού (ΕΕ) 2018/1999 για τη διακυβέρνηση της Ενεργειακής Ένωσης και της Δράσης για το Κλίμα. Η κλιματική χρηματοδότηση να εστιάζει κυρίως σε επιχορηγήσεις και όχι δανεισμό και να επιμερίζεται μεταξύ δράσεων μετριασμού και προσαρμογής σε ποσοστό 50/50, με αυστηρά κριτήρια περιβαλλοντικής βιωσιμότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης Η κλιματική χρηματοδότηση να είναι διαφανής με τρόπο που: α) να βελτιώνει την καταγραφή της πληροφορίας ως προς το ύψος και το είδος της χρηματοδότησης, β) να εξηγεί με τρόπο κατανοητό και σαφή ποιες ανάγκες των χρηματοδοτούμενων κρατών εξυπηρετούνται και με ποιον τρόπο, γ) να διακρίνει με τρόπο κατανοητό και σαφή το ακριβές ύψος της κλιματικής χρηματοδότησης, όπως αυτό καθορίζεται με βάση την εφαρμογή των Δεικτών του Ρίο.