Αρχική Επιτάχυνση της ανάπτυξης των Ανανεώσιμων Πηγών ΕνέργειαςΆρθρο 1 Εθνικός Στόχος Α.Π.Ε.Σχόλιο του χρήστη Σάκης Γαλιγάλης | 9 Δεκεμβρίου 2009, 16:38
  • Σχόλιο του χρήστη 'Σάκης Γαλιγάλης' | 9 Δεκεμβρίου 2009, 16:38

    Αγαπητή κυρία Υπουργέ, Συγχαρητήρια για την υπουργοποίησή σας και σιδεροκέφαλη… Μπράβο σας για την προσφυγή σας στις δυνατότητες της σύγχρονης πληροφορικής, για τη άμεση διαβούλευση με τους πολίτες σε θέματα του νεοσύστατου υπουργείου σας. Είναι γεγονός ότι υποσχεθήκατε προεκλογικά να προωθήσετε τη χρήση των ΑΠΕ, ο λαός σας έδωσε την εντολή και με το υπό διαβούλευση νομοσχέδιο προχωράτε προς την κατεύθυνση αυτή. Δεκαετίες, τώρα, ισχυρίζομαι ότι το ενεργειακό πρόβλημα και η όποια συσχέτισή του με τη λεγόμενη αλλαγή του κλίματος είναι πρόβλημα κατ’ αρχήν ζήτησης και πολύ λιγότερο προσφοράς ενέργειας. Η αξιοποίηση των ΑΠΕ έχει να κάνει, όμως, με την προσφορά όχι με τη ζήτηση ενέργειας, όπου υπάρχει το πρόβλημα. Με αυτήν την έννοια, φοβάμαι ότι δουλεύετε σε λανθασμένα διαπιστωμένο πρόβλημα! Αν έχετε υπομονή, διαβάστε τρία σύντομα παλιά σχετικά κείμενά μου, που ακολουθούν το μήνυμα. Ίσως εμπλουτίσουν τον προβληματισμό σας. Με πολύ εκτίμηση, Σάκης Γαλιγάλης Κλιματικές αλλαγές – Μια αιρετική άποψη Η αναμενόμενη οξύτητα των κλιματικών αλλαγών έφερε το θέμα στο σύγχρονο πολιτικό προβληματισμό. Οι τεχνικοί / επιστήμονες του λεγόμενου αναπτυγμένου κόσμου φέρουμε μεγάλο μέρος της ευθύνης, για το επερχόμενο κακό. Παρασυρμένοι από την τεχνολογία, την επιστήμη δίναμε και εξακολουθούμε να δίνουμε τα κάθε λογής τεχνικά μέσα στον κόσμο, που «διευκολύνουν» τη ζωή του. Δεν μπορέσαμε όμως έγκαιρα να δούμε «πέρα απ’ τη μύτη μας...». Ή τουλάχιστον δεν μας άφησε το τεράστιο οικονομικό σύστημα που αναπτύχθηκε περί αυτά να συνειδητοποιήσουμε τα παρατράγουδα της απίστευτης υπερκατανάλωσης ενέργειας, στην οποία όλα αυτά οδηγούσαν και εξακολουθούν να οδηγούν. Ας μη γελιόμαστε. Στη γη μας καταναλίσκουμε, δεκαετίες τώρα, πολύ περισσότερη ενέργεια, απ’ όση μπορεί να αντέξει ο πλανήτης κι εμείς, του «αναπτυγμένου» κόσμου, είμαστε πρωταθλητές... Η κατάσταση πηγαίνει προς επιδείνωση. Δισεκατομμύρια κόσμου στην Κίνα στην Ινδία κι αλλού αυξάνουν ραγδαία την ενεργειακή κατανάλωσή τους. Είναι λογική συνέπεια. Το διεθνές οικονομικό σύστημα, που έχουμε στήσει προβάλει και σ’ αυτούς το γκλαμουράτο υπόδειγμα της «Κοινωνίας της Αφθονίας», για να θυμηθούμε και τον πρόσφατα αποβιώσαντα Galbreith. Θεωρώ ότι, μακράν, πρώτη προτεραιότητα πρέπει να είναι η δραστική μείωση της ζήτησης ενέργειας. Ουσιαστικά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση δεν μπορεί να γίνουν αν δεν πεισθούμε πρώτα εμείς οι ίδιοι, οι «αναπτυγμένοι», να αρχίσουμε να αναθεωρούμε τον τρόπο με τον οποίο έχουμε καταντήσει να ζούμε. Τρόπο, που δεν είναι καθόλου συμβατός με την αειφορία. Απέχουμε πολύ από τη συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας κι ακόμα περισσότερο από τη δράση. Τα τελευταία χρόνια, στρέψαμε στη Δύση την προσοχή μας στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ), και αυτοπαγιδευθήκαμε. Νομίζουμε ότι έτσι κάνουμε το καθήκον μας, ότι έτσι εξαντλούμε τις υποχρεώσεις μας για το περιβάλλον, για τις επόμενες γενιές. Παράλληλα όμως, δεν αλλάζουμε τόσο δα τον καθημερινό τρόπο ζωής μας. Εξακολουθούμε, φευ, να υπερ-καταναλίσκουμε ενέργεια... Μας διαφεύγει, όμως ότι, οι ΑΠΕ συμβάλλουν στην προσφορά ενέργειας όχι στη ζήτηση, που είναι η πρωτογενής αιτία του κακού. Γιατί να γεμίσουμε π.χ. όλες τις κορυφογραμμές του ελληνικού τοπίου με αμφισβητούμενης αισθητικής ανεμογεννήτριες ηλεκτρισμού, για να εξακολουθούμε να έχουμε 15 αντί 2 η 3 φώτα αναμμένα σπίτι μας; Με αυτήν την έννοια, η αφεντιά μου σκόπιμα δηλώνει «εχθρός» των ΑΠΕ. Η ενασχόληση με αυτές, κατ’ εμέ, αποπροσανατολίζει από τον κύριο στόχο. Αυτός πρέπει να είναι, μακράν του οτιδήποτε άλλου, η αλλαγή της συμπεριφοράς όλων μας, προκειμένου να ζούμε ζητώντας και συνεπώς καταναλίσκοντας λιγότερη, μα πολύ λιγότερη ενέργεια. Από δε ένα σημείο και μετά, βλέπω με μεγάλη δυσπιστία και καχυποψία τα διάφορα κίνητρα / επιχειρηματικά συμφέροντα, που έχουν αναπτυχθεί γύρω από αυτές. Για να υπερβάλω και πάλι σκόπιμα, θεωρώ ότι, η καλύτερη μορφή ενέργειας είναι, όχι η των ΑΠΕ, αλλά αυτή που δεν ζητιέται, αυτή που δεν καταναλίσκεται. Η οξύτητα του προβλήματος επιβάλλει επειγόντως να αναθεωρήσουμε το «αξιακό» μας σύστημα – που, π.χ. χρησιμοποιεί την κατά κεφαλήν κατανάλωση ενέργειας ως δείκτη ανάπτυξης - και φυσικά την οικονομία, που το στηρίζει. Έρχομαι στο δέον γενέσθαι. Προσυπογράφω απόλυτα το εργαλείο της εισαγωγής σταδιακά αυξανόμενης τσουχτερής φορολόγησης. Ζούμε σε περιβάλλον ελεύθερης οικονομίας κι αυτό δεν φαίνεται να αλλάζει στον ορατό ορίζοντα. Στο μάταιο και ψυχρά υλιστικό κόσμο μας, ό, τι δεν ακουμπάει τη τσέπη, μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Πάντα δε δείχνουμε, τρομάρα μας, τους άλλους, όταν κάνουμε συζήτηση για το ποιος φταίει… Ο λεγόμενος φόρος του άνθρακα προβλέπει τη φορολόγηση των ορυκτών καυσίμων και των προϊόντων τους (βενζίνη, πετρέλαιο Diesel, φυσικό αέριο, λιγνίτες, κτλ.) ανάλογα με την ποσότητα άνθρακα που περιέχουν και συνεπώς του CO2 (κύριου συστατικού των αερίων του θερμοκηπίου), που εκλύουν. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον μελέτησε, για χρόνια. Τα βιομηχανικά lobbies της Ένωσης «τον έθαψαν». Καιρός να τον ξεθάψουμε. Παρά τα προβλήματά του, επιτρέπει με περιβαλλοντικά δίκαιο τρόπο να αυξήσουμε την τιμή της ενέργειας κατά όσο χρειάζεται, για να επιτύχουμε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Για το μέγεθος της φορολογίας, θα πρέπει να πάμε ψάχνοντας. Η ελαστικότητα της ζήτησης ενέργειας σε δραστικές αυξήσεις της τιμής της είναι άγνωστη. Για να επιτύχουμε την επιθυμητή μείωση, ίσως χρειαστεί να πάμε σε αυξήσεις της τιμής καταναλωτή της τάξεως του 50%, 250% ή ακόμα και 500%! Η χώρα μας, έχει όλες τις προϋποθέσεις να μπει στην πρωτοπορία στο θέμα αυτό. Έχουμε ανθρωποκεντρικό πολιτισμό χιλιετιών, «μέτρον άριστον»..., μεγάλη ποικιλία περιβάλλοντος με στοιχεία παγκόσμιας σπανιότητας (αιγαιοπελαγίτικο τοπίο). Έχουμε, θα πρόσθετα ακόμα και το ό, τι έχει απομείνει από την αριστερή διανόηση... Ζητώ να πρωτοστατήσουμε στην υιοθέτηση πολιτικών τσουχτερού φόρου άνθρακα, ανταποδοτικού σε κοινωνικές και περιβαλλοντικές δράσεις. Προτείνω να σκεφθούμε να τον υιοθετήσουμε ακόμα και μόνοι μας. Η Σουηδία τον έχει θεσπίσει, έστω σε ήπια δόση, από το ’91, συνεπώς «δεν χτυπάει» στη συνθήκη της Ρώμης ή τους κανόνες λειτουργίας της εσωτερικής αγοράς της ΕΕ. Δεν θα είναι τόσο επαχθές για εμάς. Δεν έχουμε σοβαρή εξαγωγική, ενεργοβόρα, βιομηχανική παραγωγή. Το αλουμίνιο, το τσιμέντο, κτλ. ίσως χρειασθεί να τα εξαιρέσουμε. Η εμπειρία της Σουηδίας θα βοηθήσει. Ευκολία και περιβάλλον (Ι). Διάολε, τι σχέση μπορεί να έχει να έχει η ευκολία με το περιβάλλον; Εκατό, εκατόν πενήντα χρόνια πριν, η ζωή στα χωράφια, στα σπίτια, στη μεταποίηση και στις υπηρεσίες ήταν πολύ διαφορετική απ’ ό τι είναι σήμερα. Στα χωράφια οργώναμε με ζώα, μαζεύαμε το βαμβάκι με τα χέρια, θερίζαμε τα δημητριακά με το δρεπάνι, αλωνίζαμε και μεταφέραμε τους καρπούς πάλι με ζώα, κτλ. Στα σπίτια ζεσταίναμε το χώρο, το νερό και μαγειρεύαμε με ξύλα στα τζάκια κι αργότερα, στις σόμπες. Tα βράδια, για να βλέπουμε, χρησιμοποιούσαμε καντήλια με λάδι η κεριά. Στη μεταποίηση ράβαμε ρούχα με το χέρι. Φτιάχναμε έπιπλα με χειροκίνητα εργαλεία. Κάναμε ρόδες για τα κάρα δουλεύοντας ξύλο και σίδερο με τα χέρια μας (πριόνι, ξύστρα, λίμα, σφυρί και καμίνι). Στις κατασκευές έργων κουβαλάγαμε όλα τα υλικά στις θέσεις εργασίας με το χέρι, το πηλοφόρι... Στον κόσμο των υπηρεσιών, ταχυδρομεία, τράπεζες, κτλ. τα πάντα γινόντουσαν με το χέρι. Για τις μεταφορές περπατούσαμε πολύ. Χρησιμοποιούσαμε ζώα για να τραβούν τα αμάξια. Ήταν πράγματι δύσκολη η ζωή τότε. Σχεδόν για τα πάντα έπρεπε να ιδρώναμε. Η παχυσαρκία και οι καρδιακές παθήσεις ήταν περίπου άγνωστες, η ατμόσφαιρα και τα νερά καθαρά. Η φύση προλάβαινε και αποκαθιστούσε, «γιάτρευε» την οποιαδήποτε επίπτωση είχε επάνω της η ανθρώπινη δραστηριότητα. Το σύστημα άνθρωπος και περιβάλλον ήταν, όπως λένε οι επιστήμονες, «διατηρήσιμο» στο χρόνο, Ελληνιστί «αειφόρο», αγγλιστί “sustainable”. Αξίζει τον κόπο να ξανα-διατρέξουμε όλα αυτά για να συνειδητοποιήσουμε τις τεράστιες αλλαγές, που τώρα επήλθαν. Στα χωράφια οργώνουμε με τρακτέρ, μαζεύουμε το βαμβάκι με αυτοκίνητες βαμβακο-μηχανές. Έχουμε τις θεριζοαλωνιστικές μηχανές (κομπίνες) για τα δημητριακά. Μεταφέρουμε τους καρπούς με τρακτέρ η φορτηγά. Στα σπίτια, τα φωτίζουμε, ζεσταίνουμε το χώρο, το νερό, μαγειρεύουμε, και επικοινωνούμε με πετρέλαιο, υγραέριο, φυσικό αέριο, ηλεκτρισμό. Μόνο για να «δημιουργήσουμε ατμόσφαιρα», ανάβουμε ξύλα στα τζάκια, κεριά στο τραπέζι... Στη μεταποίηση ράβουμε ρούχα, αν όχι με υπέρ-αυτόματες, τουλάχιστον με ηλεκτροκίνητες ραπτομηχανές. Φτιάχνουμε έπιπλα με ηλεκτροκίνητα εργαλεία, κάνουμε δε ρόδες όχι ποια για κάρα αλλά για αυτοκίνητα, με διαρκώς μεγαλύτερης συνθετότητας ηλεκτροκίνητο παραγωγικό εξοπλισμό. Στις κατασκευές έργων, περιορίσαμε το χαμαλίκι απίστευτα. Με σκαπτικά, φορτωτές, φορτηγά, γερανούς κι αναβατόρια κουβαλάμε όλα τα υλικά δίπλα στις θέσεις εργασίας... Στον κόσμο των υπηρεσιών, ταχυδρομεία, τράπεζες, κτλ. με τον αυτοματισμό και την πληροφορική αλλάξαμε τα πάντα. Τέλος, για τις μεταφορές μας περπατάμε τώρα πολύ λιγότερο. Αφήσαμε και τα ποδήλατα. Έχουμε δε, από μοτοποδήλατα μέχρι αεροπλάνα. Η μηχανοποίηση της ανθρώπινης δραστηριότητας αντλεί τώρα την αναγκαία ενέργεια όχι από τη μυική «δύναμή» μας (άρα τροφή), όπως παλιά, αλλά από πρωτογενή καύσιμα όπως, κάρβουνο, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, κτλ. εσχάτως δε και από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Από την άποψη αυτή, η ζωή είναι τώρα πολύ πιο «εύκολη», πιο «άνετη». Δεν χρειάζεται ποια να ιδρώνουμε. Η παχυσαρκία και οι καρδιακές παθήσεις, όμως τώρα, είναι «στα πάνω τους»... Αν δεχθούμε τη θεωρία της (ανθρωπογενούς προελεύσεως) αλλαγής του κλίματος, η φύση, ποια, δεν προλαβαίνει να αποκαθιστά, να «γιατρεύει» τις επιπτώσεις, που έχει επάνω της η ανθρώπινη δραστηριότητα, π.χ. αέρια του θερμοκηπίου. Γι’ αυτό η ποιότητα του αέρα, του εδάφους και των νερών (όσων έχουν απομείνει) πάει κατά διαόλου... Το σύστημα άνθρωπος και περιβάλλον έγινε τώρα, όπως λένε οι επιστήμονες, «μη διατηρήσιμο» στο χρόνο, Ελληνιστί «μη αειφόρο», αγγλιστί “non-sustainable”. Εξ ου, λένε και η κλιματική αλλαγή, με τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Έχουμε καύσωνες, με π.χ. πάνω από 20 χιλιάδες θανάτους δίπλα μας, στη Γαλλία και Γερμανία (καλοκαίρι του 2003). Αντιμετωπίζουμε ξηρασίες και πλημμύρες, με τραγικές απώλειες στις φτωχές χώρες της Αφρικής, το Μπανγκλαντές και αλλού. Τι κάνουμε εμείς στον «αναπτυγμένο» κόσμο, υποτίθεται, για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα; Αναζητούμε καύσιμα (π.χ. φυσικό αέριο) και τεχνολογίες καύσεως (π.χ. καταλυτικούς κινητήρες αυτοκινήτων), που να εκλύουν λιγότερα αέρια του θερμοκηπίου. Προωθούμε την «εξοικονόμηση» με αντικατάσταση / τροποποίηση του εξοπλισμού κατανάλωσης ενέργειας, ώστε να είναι «πιο έξυπνος» και ως εκ τούτου να καταναλίσκει λιγότερη ενέργεια. Τελευταία δε, έχουμε «ερωτευθεί» και τις ανανεώσιμες. Στήσαμε business περί αυτές. Περίπου, τρέχουμε, άκουσον-άκουσον, να γεμίσουμε όλους τους κάμπους με ηλιακούς (φωτο-βολταϊκούς ή θερμικούς) συλλέκτες, όλες τις βουνοκορφές με ανεμο-γεννήτριες ηλεκτρισμού και φυσικά με κακάσχημα δίκτυα μεταφοράς του. Κατά μια διαβολική δε σύμπτωση, όλα αυτά είναι πανάκριβα και κάποια πολύ χαμηλής αποτελεσματικότητας... Θεωρώ τραγικό ότι περίπου κανένας μας, στον «αναπτυγμένο» κόσμο, δεν διερωτάται μην τυχόν το έχουμε παρακάνει με την «ευκολία», με την «άνεση» που σταδιακά βάλαμε στη ζωή μας. Μην τυχόν και δεν έρθει, η καταστροφή του σύμπαντος, αν πάμε στο σπίτι του φίλου μας, που είναι ένα δυο χιλιόμετρα πιο κάτω, με το 4Χ4 μας, αλλά με κάποιο δημόσιο μέσο μεταφοράς ή έστω, βρε αδελφέ, περπατήσουμε. Μην τυχόν μπορούμε να ζήσουμε έχοντας μια αντί δυο τηλεοράσεις ανοιχτές, 3 αντί 10 περιφερειακά να «τρέχουν» χωρίς πάντα λόγο στους υπολογιστές μας και το βράδυ αναμμένα μόνο 3 αντί 8 φώτα... Πρέπει εμείς, οι «αναπτυγμένοι», επί τέλους, να συνειδητοποιήσουμε ότι «ευκολία» και «άνεση», από ένα σημείο και μετά, δεν πάνε μαζί με διατηρήσιμο (αειφόρο, sustainable) περιβάλλον. Θα επανέλθω για το δέον γενέσθαι. Σάκης Γαλιγάλης, Ρέππα 58, 15669 Παπάγος, 6944 109794, e-mail: agali@tee.gr Ευκολία και περιβάλλον (ΙΙ). Αντλούμε σήμερα την αναγκαία ενέργεια για τη δραστηριότητά μας όχι τόσο από τη μυϊκή δύναμή μας (άρα τροφή), όπως 150 χρόνια πριν, αλλά από πρωτογενή καύσιμα, κάρβουνο, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, κτλ. εσχάτως δε και από ανανεώσιμες πηγές. Από την άποψη αυτή, η ζωή είναι τώρα πολύ πιο «εύκολη», πιο «άνετη». Δεν χρειάζεται ποια να ιδρώνουμε. Αν δεχθούμε τη θεωρία της ανθρωπογενούς προέλευσης αλλαγής του κλίματος, η φύση, τώρα, δεν προλαβαίνει να αποκαθιστά, να «γιατρεύει» τις επιπτώσεις, που είχε επάνω της η ανθρώπινη δραστηριότητα. Η προσπάθεια του «αναπτυγμένου» κόσμου να περιορίσει τη συσσώρευση των αερίων του θερμοκηπίου, με επέμβαση στην παροχή της ενέργειας (συμπεριλαμβανομένων και των ανανεώσιμων) δεν φέρνει αποτέλεσμα. Η συσσώρευση αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα είναι, για μένα, μακράν, πρόβλημα ζήτησης και πολύ λιγότερο πρόβλημα προσφοράς ενέργειας. Το παρακάναμε στη «Δύση», στον «αναπτυγμένο» κόσμο, με την επιδίωξη της «ευκολίας», της «άνεσης» στη ζωή μας. Αναφέρομαι στις πολλαπλά ολέθριες επιπτώσεις αυτού, που λέγεται life style (επί το λαϊκότερον, «γκλαμουριά»), ακόμα και σε πτυχές του, εκ πρώτης όψεως, άσχετες με την ενέργεια. Σκεφθείτε, για παράδειγμα, τα τόσα είδη μιας χρήσεως, που βάλαμε στη ζωή μας, στο όνομα της «ευκολίας», της «άνεσης». Πίνουμε π.χ. αναψυκτικά, συσκευασμένα σε κουτάκια αλουμινίου σε ατομικές μερίδες και μετά, πετάμε τα κενά κουτάκια στα σκουπίδια! Πάψαμε να χρησιμοποιούμε γυάλινα μπουκάλια, πολλαπλών χρήσεων. «Γλυτώνουμε την ταλαιπωρία» της μέριμνας για τη συγκέντρωση και επιστροφή των κενών στον προμηθευτή! Όμως, μας διαφεύγει ή υποκρινόμαστε ότι δεν συνειδητοποιούμε πως, για να έχουμε αυτήν την «ευκολία», αυτήν την «άνεση», σπαταλάμε απίστευτες ποσότητες ενέργειας (και άλλων πόρων) για να παράγουμε τα αλουμινένια κουτάκια για κάθε μια χρήση. Παρακάμπτω τη συμβολή τους στην άλλη μάστιγα της εποχής μας, που ακούει στο όνομα «σκουπίδια»... Τι πρέπει, τι χρειάζεται να γίνει; Αρχικά, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μερικά βασικά πράγματα. Ενέργεια καταναλίσκουμε πάρα πολλές φορές καθημερινά όλοι μας. Δεν την καταναλίσκουν μόνον κάποιοι «κακοί», τοπικοί, εθνικοί ή υπερ-εθνικοί πολιτικοί ηγέτες, επιχειρηματίες, κτλ. Παρά τις διαφοροποιήσεις, όλοι μας συμβάλουμε στη δημιουργία του προβλήματος. Συνεπώς, όλοι μας οφείλουμε να δράσουμε. Τις τελευταίες δεκαετίες προσπαθήσαμε στον «αναπτυγμένο» κόσμο, μαζί με την προώθηση των ανανεώσιμων, να μιλήσουμε στους συνανθρώπους μας για την κλιματική αλλαγή, να ευαισθητοποιήσουμε, να ασκήσουμε πειθώ, προσδοκώντας εκούσια αλλαγή συμπεριφορών. Η συσσώρευση των αερίων του θερμοκηπίου, όμως, δεν σταμάτησε, επιδεινώθηκε. Είναι λογικό. Τι ποσοστό ανθρώπων να καταφέρουμε να προσεγγίσουμε έτσι, πότε και για πόσο; Όσο χρήσιμη και απαραίτητη κι αν είναι η ενημέρωση, ευαισθητοποίηση, εκπαίδευση δεν φτάνουν από μόνες τους να αντιστρέψουν την κατάσταση, που είναι οξεία. Χρειάζονται πιο δραστικά μέτρα. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να προσφύγουμε σε εξαναγκασμό. Είναι σωστό να στοχοποιήσουμε το life style. Βεβαίως η «ευκολία», η «άνεση», που αυτό προβάλει, είναι παρατράγουδο της ιδιώτευσης, της θεοποίησης του υλισμού, της αποστροφής προς το κοινό καλό, εύκολα δε, θα έλεγε κανείς, της οικονομίας της αγοράς. Φοβάμαι, όμως ότι θα ήταν μεγάλο λάθος να ξεκινήσουμε να φύγουμε από την οικονομία της αγοράς και να πάμε σε κεντρικά ελεγχόμενη οικονομία, για να αντιμετωπίσουμε τη διαρκή συσσώρευση αερίων του θερμοκηπίου. Εκτός του ότι, αν μη τι άλλο, χρονικά δεν θα είναι αποτελεσματικό, φοβάμαι ότι θα δημιουργήσει πολύ περισσότερα προβλήματα απ’ όσα πιθανόν θα λύσει. Ισχυρίζομαι ότι, το εργαλείο εξαναγκασμού για να λύσουμε (να απαλύνουμε) το πρόβλημα είναι αυτό, που οι οικονομολόγοι αποκαλούν «ρύθμιση» της ελεύθερης αγοράς. Εννοώ, δηλαδή, να συμφωνήσουμε να υιοθετήσουμε ένα συνδυασμό κατάλληλων απαγορεύσεων και τσουχτερής (αύξησης) της φορολογίας της ενέργειας. Οι απαγορεύσεις μπορεί να αναφέρονται π.χ. σε ιδιωτικά αυτοκίνητα πάνω από, ας πούμε, 900 κυβικά εκατοστά, απαγορεύσεις των περισσότερων ειδών μιας χρήσεως, κτλ. Η αύξηση της φορολόγησης της ενέργειας πρέπει να είναι παράλληλη και αυστηρά ανταποδοτική (όπως τα δημοτικά τέλη). Πιο συγκεκριμένα, από τα έσοδα της πρόσθετης φορολογίας της ενέργειας να κάνουμε δυο πράγματα. Πρώτον, να δίνουμε «λεφτά στο χέρι» μόνον στους πραγματικά φτωχούς συνανθρώπους μας, για τη ζημιά, που θα υποστούν. Δεύτερο, τα υπόλοιπα να τα επενδύουμε σε σχετικές περιβαλλοντικές δράσεις. Θα δημιουργήσουμε, έτσι, ισχυρά κίνητρα σε πλούσιους και φτωχούς, δηλαδή σε όλους μας, να προσέχουμε διαρκώς πόση ενέργεια καταναλίσκουμε. Όσοι δεν εννοούμε να συμμορφωνόμαστε θα πληρώνουμε κάθε φορά, μέσω της τσουχτερής φορολογίας, το τίμημα της αντικοινωνικής συμπεριφοράς μας. Είναι τόσο απλό. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε όσο γρήγορα θέλουμε να «γονατίσουμε» τη ζήτηση ενέργειας και συνεπώς να μειώσουμε την παραγωγή αερίων του θερμοκηπίου κατά όσο χρειασθεί, για να πιάσουμε επίπεδα διατηρήσιμου (αειφόρου, sustainable) περιβάλλοντος. Υπ’ όψιν δε ότι, η πρόταση αυτή έχει μηδενικό κόστος για το κράτος, είναι όπως λένε οι οικονομολόγοι δημοσιοικονομικά «ουδέτερη»! Χάρηκα πολύ, που ο απερχόμενος πετυχημένος Έλληνας Επίτροπος, κύριος Σταύρος Δήμας, μίλησε για την ανάγκη θέσπισης «πράσινων» φόρων, σε πρόσφατη εκδήλωση στην Αθήνα. Λυπήθηκα αφάνταστα, που το νεοσύστατο Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, δια στόματος του Υφυπουργού του, βιάστηκε και δημόσια απέρριψε την ιδέα. Προτείνω να το ξανασκεφτούμε όλοι μας. Θα μου πείτε -Τι λες ρε; Να σταματήσουμε, δηλαδή, να κυκλοφορούμε με τα «αμάξια» μας; Να χάσουμε τη «βολή» μας; Θα σας απαντήσω -Ναι, αυτό ακριβώς και πολλά άλλα!!! Αν βρείτε κοινωνικά δικαιότερο και αποτελεσματικότερο τρόπο αντιμετώπισης της λεγόμενης κλιματικής αλλαγής, είμαι πρόθυμος να αναθεωρήσω την πρότασή μου. Αν πράγματι θέλουμε να φέρουμε αποτέλεσμα, πρέπει να σπάσουμε «αυγά». Το επιβεβαιώνει (ολίγον χυδαία) και η λαϊκή σοφία. «Με τις πορδές δεν βάφονται αυγά»... Σάκης Γαλιγάλης, Ρέππα 58, 15669 Παπάγος, 6944 109794, e-mail: agali@tee.gr