• Άρθρο 8: Δημιουργείται σύγχυση σχετικά με τον ρόλο των υπόχρεων παραγωγών συσκευασίας ως προς την εμπλοκή τους στη δημιουργία ενιαίου φορέα ΣΣΕΔ, καθώς δίνεται η εντύπωση ότι κάθε υπόχρεος παραγωγός συσκευασίας οφείλει να οργανώσει και να λειτουργήσει ένα ενιαίο ΣΣΕΔ πανελλαδικής εμβέλειας. Προτεινόμενη διατύπωση: Α) Οι υπόχρεοι παραγωγοί συσκευασίας οφείλουν να συμμετέχουν σε φορέα ΣΣΕΔ , συνάπτοντας σύμβαση, πληρώνοντας εισφορές, εφαρμόζοντας τις οδηγίες και τις κατευθυντήριες γραμμές του φορέα ΣΣΕΔ. Β) Να αφαιρεθεί στο άρθρο 12 του ν. 4819/2021 (όπως έχει τεθεί στη διαβούλευση) η περίπτωση α της παρ. 2 καθώς και η περίπτωση α της παρ. 2Α του εν λόγω άρθρου. Μπορούν να παραμείνουν μόνο οι ενώσεις αυτών. Άρθρο 13: Στο σχέδιο νόμου για το Άρθρο 86 παράγραφος 1 του ν. 4819/2021 και συμπληρωματικά των ανωτέρω σχολίων για το άρθρο 8, πρέπει να αναδιατυπωθεί το υπό διαβούλευση άρθρο 13, και να αναφέρεται ξεκάθαρα ότι την οργάνωση και λειτουργία ενιαίου φορέα ΣΣΕΔ θα αναλάβει ανεξάρτητος φορέας κι όχι οι υπόχρεοι παραγωγοί συσκευασίας. Η οργάνωση και λειτουργία ΣΣΕΔ απαιτεί τη σύνταξη επιχειρησιακού σχεδίου με δεδομένα και εκτιμήσεις που αφορούν όλους τους υπόχρεους παραγωγούς συσκευασίας, κάτι που δεν είναι εφικτό και σίγουρα θα δημιουργούσε πληθώρα φορέων ΣΣΕΔ χωρίς συντονισμό και διαφάνεια. Άρθρο 15 παρ. 2: Στο σχέδιο νόμου για το αρ. 92 παράγραφος 7 του ν. 4819/2021 φαίνεται ότι θα εκδοθεί νέα ΚΥΑ για τις υποχρεώσεις και τις αρμοδιότητες εμπλεκόμενων φορέων για το DRS. Με τη νέα ΚΥΑ θα καθοριστούν, μεταξύ άλλων, οι κατηγορίες των επιχειρήσεων που θα λειτουργούν ως σημεία επιστροφής. Σε σχέση με την εκδοθείσα ΥΑ 76254/1331/21.7.2022 θέτουμε τους ακόλουθους προβληματισμούς: - Άρθρο 4 παρ.8 «Για προϊόντα που δεν καταναλώνονται στο κατάστημα, οι επιχειρήσεις εστίασης χρεώνουν το αντίτιμο στον πελάτη». Οι επιχειρήσεις εστίασης οφείλουν να αποδέχονται επιστροφές και να τηρούν στοιχεία κτλ, άρα ορίζονται και ως σημεία επιστροφής - Άρθρο 11 παρ. 10 «Σε χώρους εστίασης ή άλλους χώρους που πραγματοποιείται η κατανάλωση εντός του χώρου δεν προβλέπεται χρέωση αντιτίμου στον πελάτη». Σε αυτή την περίπτωση η επιχείρηση καλείται να συλλέξει και να επιστρέψει τις συσκευασίες χωρίς να αναφέρεται που ή σε με ποιον τρόπο. παρ. 10 άρθρο 11 της ίδιας ΚΥΑ, όπου αναφέρει ότι, όταν η κατανάλωση γίνεται εντός του χώρου, ο χώρος δεν είναι σημείο επιστροφής. Από τα ανωτέρω, προκύπτει σύγχυση σε επιχείρηση take away, που δεν είναι εφικτό να ελεγχθεί η πρόθεση του πελάτη αν θα καταναλώσει εντός ή εκτός του χώρου. Επίσης, στον κλάδο της εστίασης, η πληθώρα των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος είναι μικρής επιφάνειας με περιορισμένους λειτουργικούς και αποθηκευτικούς χώρους καθώς και περιορισμένους πόρους, οι οποίοι φαίνεται ότι θα επιβαρυνθούν ιδιαίτερα, λαμβάνοντας υπόψη και την πολυπλοκότητα λειτουργίας της διαδικασίας επιστροφής συσκευασιών. Για τους λόγους αυτούς, προτείνουμε: - να εξαιρεθούν οι επιχειρήσεις εστίασης (αναψυκτήρια, καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, εστιατόρια, catering, καντίνες, κτλ) από τις υπόχρεες κατηγορίες επιχειρήσεων και να ΜΗΝ είναι σημεία επιστροφής για τους καταναλωτές. - να καταβάλλουν οι επιχειρήσεις εστίασης το εγγυοδοτικό αντίτιμο στον διανομέα του προϊόντος συσκευασίας DRS και παράλληλα να χρεώνουν το αντίτιμο στον καταναλωτή (ανεξάρτητα αν η κατανάλωση γίνεται εντός ή εκτός καταστήματος), ο οποίος οφείλει να επιστρέφει τη συσκευασία στα σημεία επιστροφής. Εξαίρεση από τη χρέωση του αντιτίμου στον καταναλωτή να ισχύει για τα εστιατόρια και τα catering, για τα οποία προτείνουμε να εφαρμοστεί ό,τι περιγράφεται στο άρθρο 11 παρ. 10 της ΥΑ 76254/1331/21.7.2022. Τέλος, κρίσιμης σημασίας για την επιτυχή υλοποίηση του συστήματος επιστροφής εγγύησης είναι η εκπαίδευση – ευαισθητοποίηση του καταναλωτικού κοινού και θα πρέπει πριν την εφαρμογή του να οργανωθούν συντονισμένες και ευρείες καμπάνιες για το σκοπό αυτό.