Αρχική Προστασία ορεινού όγκου ΥμηττούΆρθρο 7 – Άλλες διατάξειςΣχόλιο του χρήστη Παπαγεωργίου Γ. | 3 Μαΐου 2010, 22:47
  • Σχόλιο του χρήστη 'Παπαγεωργίου Γ.' | 3 Μαΐου 2010, 22:47

    Αξιότιμοι κύριοι και κυρίες, Μετά λύπης μου παρατηρώ, ότι τα τελευταία χρόνια το επίσημο ελληνικό κράτος, προσπαθεί να προστατέψει την ελληνική φύση υιοθετώντας παντελώς λανθασμένες τακτικές και προτάσεις . Η ολοκληρωτική απομάκρυνση του πληθυσμού από την ελληνική ύπαιθρο και η πλήρης μουσειοποίηση της τελευταίας, κάθε άλλο παρά θα βοηθήσουν την κατάσταση. Όταν, ο μέσος έλληνας πολίτης έχει αποστασιοποιηθεί και αποξενωθεί από την πραγματικότητα της ελληνικής υπαίθρου, όχι μόνο αδυνατεί να την προστατέψει, αλλά πολλές φορές την θέτει σε άμεσο κίνδυνο εν αγνοία του. Το κυνήγι αποτελεί μια δραστηριότητα η οποία φέρνει σε άμεση επαφή άνθρωπο και φύση. Ο κυνηγός, μαθαίνει από τα πρώτα του βήματα να προστατεύει το περιβάλλον, αφού αυτό αποτελεί το χώρο για την πραγματοποίηση των εξορμήσεών του. Κάθε μέλος της ελληνικής πανίδας, έχει μια σειρά από ανάγκες για τροφή, κάλυψη, αναπαραγωγή κ.λ.π. τις οποίες πρέπει να ικανοποιεί το οικοσύστημά του. Οι ανάγκες αυτές , αποτελούν βίωμα για το εκάστοτε άτομο, που προσπαθεί να ασχοληθεί με την κυνηγετική δραστηριότητα , γιατί μόνο εφόσον κατανοήσει πλήρως την καθημερινότητα του θηράματος, θα μπορέσει να έρθει σε οπτική επαφή μαζί του. Η συμπεριφορά της άγριας ελληνικής πανίδας είναι τελείως διαφορετική από την εικόνα που παρουσιάζουν τα περιστέρια της πλατείας Συντάγματος. Για αυτό και η επαφή με το θήραμα στο φυσικό του περιβάλλον, αποτελεί την ύψιστη «ηδονή» για τον έλληνα κυνηγό. Η εικόνα του κυνηγού-δολοφόνου που καταφεύγει στην ελληνική φύση με αυτοσκοπό το πλιάτσικο εναντίον της άγριας πανίδας, πρέπει να απομυθοποιηθεί. Το γεγονός ότι κάποιοι ξεκινούν από την τσιμεντούπολη Παρασκευή βράδυ με σκοπό να κάνουν 400 χλμ, για να καταφέρουν το χάραμα του Σαββάτου να ακούσουν την λαλιά της πέρδικας, σε κάποια απόκρημνη χαράδρα στις κορυφές της Πίνδου, παρουσιάζει επακριβώς το κατά πόσο ένας κυνηγός βγαίνει στο βουνό για περισυλλογή «κρέατος». Το ίδιο συμβαίνει και με άτομα που παραμένουν για ώρες ακίνητα σε παγωμένους βάλτους, με σκοπό και μόνο μια πιθανή συνάντηση με κάποιο υδρόβιο, ή με κυνηγούς που διασχίζουν επί ώρες τις ηλιοκαμένες ξερολιθιές της Μάνης για μια συνάντηση με κάποιο ορτύκι. Οι κυνηγοί είναι εκείνοι, οι οποίοι κάθε καλοκαίρι επαγρυπνούν στα βουνά για πρόληψη και καταστολή πυρκαγιών. Είναι εκείνοι που κάθε φορά του ο χειμώνας είναι βαρύς, θα αφήσουν το όπλο στο σπίτι και στον ώμο θα πάρουν ένα τσουβάλι με τροφές για τα ζώα του δάσους. Είναι εκείνοι που θα οργανώσουν δενδροφυτεύσεις (χωρίς την παρουσία των καναλιών) και σπορές φυτών που θα προσφέρουνε τροφή στα αγρίμια του βουνού. Αυτοί που κάθε χρόνο προσφέρουν ένα σημαντικό ποσό από το υστέρημα τους για την πραγματοποίηση διαφόρων φιλοθηραματικών δραστηριοτήτων(εμπλουτισμοί θηραμάτων, σπορές στο βουνό κ.λ.π). Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή τη στιγμή, το μόνο όργανο που περιπολεί στην ελληνική ύπαιθρο, και προστατεύει την πανίδα, οδηγώντας στη δικαιοσύνη διαφόρους παρανόμους που τη λυμαίνονται (λαθροθύρες κ.λ.π), είναι η Ομοσπονδιακή Θηροφυλακή , η οποία αποτελείται από προσωπικό και οχήματα που χρηματοδοτούνται εξολοκλήρου από χρήματα κυνηγών και δεν καταναλώνει ούτε ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό. Επίσης, μεγάλο τμήμα του ποσού που καταβάλλεται για την έκδοση κυνηγετικών αδειών, προσφέρεται στο κράτος. Σε αντίθεση με τα παραπάνω, όλο και περισσότερο βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, οικολογικές οργανώσεις που ξεπηδούν από το πουθενά να αναζητούν επίμονα «πράσσινες επιδοτήσεις» οι οποίες κάθε άλλο παρά για σκοπούς που βοηθούν το περιβάλλον χρησιμοποιούνται. Η εσκεμμένη προβολή εικόνων που παρουσιάζουν το κυνήγι σαν την κύρια πληγή για το περιβάλλον, αποτελούν πλέον σύνηθες φαινόμενο. Η καταστροφή των ελληνικών οικοσυστημάτων από τις πυρκαγιές και την αλόγιστη χρήση δηλητηρίων-φυτοφαρμάκων, δεν ακούγεται ούτε σαν ιδέα. Οι βίλλες που ξεφυτρώνουν στη μέση του πουθενά και καταστρέφουν το περιβάλλον ύπαρξης της άγριας ζωής, αλλά και η και συνεχόμενες εκχερσώσεις τμημάτων δάσους με σκοπό την απέραντη μονοκαλλιέργια, δεν αγγίζουν κανένα. Το ίδιο και παράνομες χωματερές και χώροι αποκομιδής μπάζων που ξεφυτρώνουν στη μέση του πουθενά και κάθε είδους καταπάτηση δασικών εκτάσεων. Το γεγονός, ότι το κυνήγι βάλλεται ακόμη μία φορά, σαν η κύρια αιτία του κακού μπορεί να εξηγηθεί πολύ εύκολα. Διακοπή του κυνηγιού, συνεπάγεται και πλήρη απομάκρυνση των «διαφόρων ενοχλητικών» μέσα από τα πόδια αυτών που πάντα εποφθαλμιούν τη μονάκριβη ελληνική ύπαιθρο. Έτσι, και στον Υμηττό, ο κυνηγός θα είναι αυτός που θα καταγγείλει το αυθαίρετο που ξεφύτρωσε στη μέση του πουθενά, αυτός που θα ειδοποιήσει για μια εστία φωτιάς που ξεπήδησε μέσα στα ξερόκλαδα της απέναντι πλαγιάς. Αυτός που θα εμποδίσει ενέργειες απόρριψης μπάζων, παράνομης υλοτομίας, βόσκησης στα καμένα κ.λ.π. και γενικά αυτός που θα εμποδίσει κάθε είδους ενέργεια που γίνεται ενάντια στο δάσος και το φυσικό τοπίο, αφού το τελευταίο αποτελεί για αυτόν, ένα δεύτερο σπίτι, έναν γενικότερο τρόπο ζωής. Επίσης, είναι αυτός που θα ορθώσει το ανάστημα του μπροστά σε διάφορα οικολογικά σχέδια «πράσινης ανάπτυξης» , που στο βωμό των παχυλών επιδοτήσεων , δεν το έχουν σε τίποτα να θυσιάσουν τεράστιες εκτάσεις φυσικού πλούτου της χώρας μας. Ο κυνηγός , είναι αυτός που θα κάνει όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα, γιατι πολύ απλά, αυτός βρίσκεται «εκεί». Αυτός είναι που πατάει κάθε πιθαμή από όλες τις εσχατιές τις ελληνικές υπαίθρου, από την Ψηλορείτη μέχρι τα σύνορα της Ροδόπης, αυτός που βιώνει την ελληνική φύση και όχι ο «οικολόγος » του καναπέ που γνωρίζει τα πάντα για την βιοποικιλότητα της χώρας μας επειδή το προηγούμενο βράδυ είδε ένα ντοκιμαντέρ με αφρικάνικους κροκόδειλούς και ελέφαντες στο CNN. Κύριοι, το μέλλον του Υμηττού και ταυτόχρονα της ελληνικής υπαίθρου θα κριθεί από τις ενέργειές σας. Μην τον οδηγήσετε στην υποβάθμιση και συνάμα την καταστροφή του. Η εγκατάλειψη οδηγεί σε καταστροφή