Αρχική Προστασία ορεινού όγκου ΥμηττούΆρθρο 3 – Ζώνες προστασίαςΣχόλιο του χρήστη Αλεξάνδρα | 13 Μαΐου 2010, 10:39
  • Σχόλιο του χρήστη 'Αλεξάνδρα' | 13 Μαΐου 2010, 10:39

    Κυρία Υπουργέ, Ο παππούς μου, άνθρωπος φτωχός αλλά έντιμος, αγόρασε με συμβόλαια και όλες τις νόμιμες διαδικασίες, ένα οικόπεδο στη θέση "Γύρισμα" στην Τερψιθέα Γλυφάδας και με αυτό προίκισε τη μητέρα μου. Από τότε οι γονείς μου κατάφεραν κι έκτισαν το σπίτι τους, μεγάλωσαν και σπούδασαν τα παιδιά τους, προσπαθώντας να πραγματοποιήσουν τα όνειρα που είχαν σαν άνθρωποι και σαν οικογενειάρχες. Σαν η μεγαλύτερη από τα τέσσερα αδέλφια μου, έχω βιώσει όλες τις αγωνίες και τις απογοητεύσεις τους, όταν ακόμη και απλοί συμπολίτες τους, τους κατηγορούσαν σαν χαμηλής νοημοσύνης και κατηγορίας ανθρώπους, όταν οι πολιτικοί τους έδιναν "άκυρες" υποσχέσεις και παχουλά "ΘΑ". Τους έβλεπα όμως πάντα να έχουν ελπίδα.(Άλλωστε πολλές περιοχές σε αυτά τα 50 χρόνια εντάχθηκαν στο σχέδιο πόλης, γιατί όχι και η δική τους;) Τους έβλεπα να πληρώνουν όταν συνδέθηκε το δίκτυο ύδρευσης,(και σταμάτησε ο νερουλάς) να πληρώνουν όταν ήρθε το ρεύμα,(και σταμάτησαν τα κεριά) να πληρώνουν για την τηλεφωνική σύνδεση, να πληρώνουν για νομιμοποίηση αυθεραίτου, να πληρώνουν για τίτλο οριστικής μη κατεδαφίσεως αυθεραίτου. Και κάθε φορά που πλήρωναν, να ελπίζουν, πως η πολιτεία έκανε ακόμη ένα βήμα προς την ένταξή τους στο σχέδιο. Τους έβλεπα να καρδιοκτυπούν όταν κάποιοι από τα γραφεία τους σχεδίαζαν μια γραμμή σε ένα χάρτη, απομακρύνοντάς τους συνεχώς από την παντοτινή τους ελπίδα να μπει η περιουσία τους "εντός σχεδίου". Είμαι 42 χρονών γυναίκα και ακόμα τους βλέπω, εκεί, στους πρόποδες του Υμηττού, να πολεμούν για αυτό το κομμάτι γης, πού έμελλε να τους καταστήσει ομήρους σε μια ελεύθερη χώρα, που κάθε φορά που χρειάζεται κάτι (κυρίως χρήματα), τους κτυπά την πόρτα για να τους δώσει για μια ακόμη φορά την ελπίδα και αφού πληρώσουν; και πάλι την απογοήτευση. Διαβάζοντας τα δημοσιεύματα για την περίπτωση κατεδάφισης των σπιτιών της περιοχής μας, σοκαρισμένη σκέφτηκα πως δεν μπορεί να τελειώσει έτσι. Πώς μπορεί κανείς να διαγράφει έτσι τους κόπους, τις ζωές,τα όνειρα, τις ελπίδες των ανθρώπων; Ανέτρεξα σε κάτι που πάντα με ηρεμεί, στο ημερολόγιο που κρατούσα ως έφηβη. Και τότε συνειδητοποίησα πως ήμουν κι ε γ ώ όμηρος. Και ακόμη είμαι. Δεν θα πρέπει να σταματήσει αυτό; Δεν θα πρέπει κάποιος να παραμερίσει τα όποια συμφέροντα, να σκύψει στο πρόβλημά μας και να δώσει επιτέλους την πολυπόθητη λύση της ένταξής μας στο σχέδιο πόλης; Θα πρέπει π ά ν τ α να υπογράφουμε όπως τώρα; Αιώνια όμηρός σας!!! Αλεξάνδρα Παππά