Αρχική Προστασία ορεινού όγκου ΥμηττούΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΟΡΕΙΝΟΥ ΟΓΚΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ Σχέδιο προεδρικού διατάγματοςΣχόλιο του χρήστη ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΡΑΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ | 20 Μαΐου 2010, 12:35
  • Σχόλιο του χρήστη 'ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΡΑΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ' | 20 Μαΐου 2010, 12:35

    Σχόλια στο Άρθρο 6 Αξιότιμη κυρία Υπουργέ Α) Στην παρ.5 του αρθ.6 του σχεδίου και υπό τις «Μεταβατικές Διατάξεις», προβλέπεται ότι: «υφιστάμενες βιομηχανικές και βιοτεχνικές εγκαταστάσεις καθώς και εγκαταστάσεις παραγωγής, αποθήκευσης και εμπορία οικοδομικών υλικών οφείλουν να μετεγκατασταθούν εντός 2 ετών από την ημερομηνία δημοσίευσης του προτεινομένου διατάγματος από την ζώνη Α και εντός 6 ετών από τις λοιπές ζώνες». Σε σχέση με την προτεινόμενη ρύθμιση παρατηρούνται τα εξής: 1.-η αναφορά περί υφισταμένων βιομηχανικών κλπ εγκαταστάσεων και εγκαταστάσεων παραγωγής κλπ οικοδομικών υλικών, χωρίς την διευκρίνιση ότι αναφέρεται σε νομίμως υφιστάμενες, δηλ. ιδρυθείσες προ της ισχύος του Π.Δ. της 31.8/20.10.1978 και λειτουργούσες με βάση ισχύουσα άδεια λειτουργίας οδηγεί σε σύγχυση, διότι θα χρησιμοποιηθεί  ως επιχείρημα της (οιονεί) νομιμοποιήσεως των παρανόμως ιδρυθέντων μετά το έτος 1978 και λειτουργούντων εν τοις πράγμασι άνευ αδείας. Προτείνεται λοιπόν στο σημείο αυτό να συμπληρωθεί η διάταξη : «νομίμως ιδρυθείσες βιομηχανικές και βιοτεχνικές εγκαταστάσεις καθώς και εγκαταστάσεις παραγωγής, αποθήκευσης και εμπορία οικοδομικών υλικών προ της ενάρξεως ισχύος του Π.Δ. της 31.8/20.10.1978 (ΦΕΚ 544 Δ΄)  και λειτουργούσες με ισχύουσα άδεια λειτουργίας κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος διατάγματος,  εξακολουθούν να λειτουργούν μέχρι να λήξει η σχετική άδεια τους» η οποία και μπορεί να ανανεωθεί μέχρι της συμπληρώσεως του χρόνου απομακρύνσεως. Ώστε εκ της ασαφείας του σχεδίου, να μην εξισωθούν  οι νόμιμες προς τις παράνομες δραστηριότητες και τύχουν της αυτής αντιμετωπίσεως. 2.-ενόψει της νομιμότητος των προϋφισταμένων του Οκτωβρίου έτους 1978 εγκαταστάσεων, τίθενται αυτομάτως δύο συναφή ζητήματα: α) η εντελλομένη απομάκρυνση τους, είναι εντός των ανεκτών συνταγματικών ορίων κατά την στάθμιση των εκατέρωθεν αντιτιθεμένων συμφερόντων (της προστασίας του ορεινού όγκου προς την συνταγματικά κατοχυρωμένη προστασία των υφισταμένων επιχειρήσεων και δραστηριοτήτων) ή όπως γίνεται δεκτό σε ανάλογες περιπτώσεις, οδηγεί σε πλήρη οικονομική αποζημίωση των θιγομένων από το ελληνικό δημόσιο, λόγω παραβιάσεως της αρχής της προστατευόμενης εμπιστοσύνης. β) υπό την εκδοχή τώρα ότι καθίσταται επιβεβλημένη η απομάκρυνση, ο προτεινόμενος χρόνος των 2 ή 6 ετών ανάλογα με τη ζώνη που βρίσκονται, είναι ο εύλογος εντός του οποίου μπορούν να τηρηθούν οι διαδικασίες μετεγκαταστάσεως σε άλλη κατάλληλη και θεσμοθετημένη ως βιομηχανική περιοχή εντός του Ν.Αττικής. Προς απάμβλυνση των ανωτέρω προβλημάτων προτείνεται η ελάχιστη προθεσμία απομακρύνσεως που μπορεί να τεθεί για τις νομίμως υφιστάμενες προ του έτους 1978 και λειτουργούσες μέχρι σήμερα, είναι για μεν τη ζώνη Α η προθεσμία των 10 ετών, εντός της οποίας να μπορούν να λειτουργούν, να εκσυγχρονίζονται και να αναβαθμίζονται περιβαλλοντικά σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.3325/05 «περί βιομηχανιών», ώστε να μειώνονται οι επιπτώσεις στο περιβάλλον, ως προς δε τις λοιπές ζώνες να τεθεί προθεσμία απομακρύνσεως 20 ετών. Και τούτο διότι είναι δεδομένη η δυσκολία μετεγκαταστάσεως βιομηχανικής ή άλλης δραστηριότητος εντός του Ν.Αττικής, καθόσον οι ζώνες υποδοχής βιομηχανιών και οι αντίστοιχες που προβλέπονται στα Γ.Π.Σ. των οικείων Δήμων της περιοχής, επιτρέπουν συνήθως την εγκατάσταση μόνο χαμηλής όχλησης δραστηριοτήτων. Εξάλλου η πολυπλοκότητα και διαδοχική λήψη των απαιτουμένων διοικητικών αδειών (όπως άδειες εγκατάστασης, οικοδομικές άδειες, έγκριση περιβαλλοντικών όρων, εγκρίσεις πυρασφαλείας,  ηλεκτροδότηση των νέων εγκαταστάσεων, άδειες λειτουργίας κλπ.), δεδομένου ότι η έκδοση της μιας συνιστά προϋπόθεση για την έκδοση της επομένης, στα πλαίσια της ελληνικής πραγματικότητος απαιτεί απροσδιόριστο εκ των προτέρων χρόνο και πάντως δεδομένης της στενότητος καταλλήλων χώρων στην Αττική και μόνο για την ανεύρεση και απόκτηση τους θα απαιτηθεί σειρά συνεχών ετών. Σημειωτέον ότι προβλέπεται η απομάκρυνση με το σχέδιο του Π.Δ., χωρίς όμως να εξασφαλίζει το ελληνικό δημόσιο ή να παραχωρεί το ίδιο κατάλληλους χώρους προς μετεγκατάσταση, ώστε να εξασφαλίζεται ομαλώς η δυνατότητα συνεχίσεως της υποστάσεως των εγκαταστάσεων που απομακρύνονται. Σε ανάλογες περιπτώσεις με το από 24.1.2003 Π.Δ. (ΦΕΚ 121 Δ΄) «Καθορισμός ζωνών προστασίας των ορεινών όγκων της χερσονήσου , Λαυρεωτικής (Ν.Αττικής)»  στο αρθ.3 παρ.2 καθορίζεται μεταβατικό στάδιο απομακρύνσεως δραστηριοτήτων βιομηχανίας και βιοτεχνίας 10 ετών αν πρόκειται περί υφισταμένων δραστηριοτήτων που δεν επιτρέπεται να ασκούνται στις ζώνες προστασίας και 20 ετών για τις λοιπές δραστηριότητες. Στο δε από 20.2.2003 Π.Δ. (ΦΕΚ Δ 199΄) «Καθορισμός χρήσεων γης και όρων και περιορισμών δόμησης στην εκτός σχεδίου και εκτός ορίων οικισμών προ του έτους 1923 ευρύτερη περιοχή Μεσογείων (Ν.Αττικής)», στο αρθ.3 παρ.35, 36 αντιστοίχως  ορίζεται : -«Νομίμως υφιστάμενες βιομηχανίες μπορούν να λειτουργούν και να εκσυγχρονίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.2965/2001 (Α΄270) και του από 31.3.1987 Π.Δ/τος (Δ΄303΄), όπως ισχύουν, χωρίς δυνατότητα επέκτασης των κτιριακών τους εγκαταστάσεων. -Νομίμως υφιστάμενα κτίρια και εγκαταστάσεις που η χρήση τους δεν επιτρέπεται από τις διατάξεις του παρόντος Δ/τος δύνανται να διατηρήσουν την υφιστάμενη χρήση στο γήπεδο επί του οποίου έχουν ανεγερθεί και να επισκευάζονται μόνο για λόγους χρήσεως και υγιεινής.». Β.-Κατά συμπέρασμα λοιπόν θα πρέπει να επαναδιατυπωθεί η μεταβατικού χαρακτήρα παρ.5 του αρθ.6 του σχεδίου, ώστε να αφορά μόνο τις προϋφιστάμενες του έτους 1978 νόμιμες και λειτουργούσες δραστηριότητες που εξακολουθήσουν να υφίστανται. Εάν δε η απομάκρυνση τους είναι απολύτως επιβεβλημένη, να τεθεί προθεσμία τουλάχιστον 10 ετών για τη ζώνη Α και 20 ετών για τις λοιπές ζώνες. Τέλος έχω την άποψη ότι προ της δημοσιεύσεως του Διατάγματος προς αποφυγή καταστρατηγήσεων να επιδιωχθεί η καταγραφή και εντοπισμός τους μέσω των αρμοδίων Δ/νσεων Ανάπτυξης των Ν.Α., ώστε αφενός μεν καταστεί γνωστός ο μικρός αριθμός αυτών, αφετέρου δε να μην καταστρατηγηθεί το Διάταγμα μετά την δημοσίευση του από οιονεί νομιμοποιηθέντες ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο των κατοικιών-πολιτιστικών κέντρων-αναψυκτηρίων. Γ.-Τέλος κατά  πρόβλεψη της παρ.4 ιδίου αρθ.6 του σχεδίου «Μεταβατικές διατάξεις» που αναφέρεται ότι : «λατομεία κείμενα εντός των ζωνών προστασίας, οφείλουν να διακόψουν τη λειτουργία τους εντός έξι (6) μηνών και να ολοκληρώσουν την αποκατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος εντός τριών (3) ετών από την ημερομηνία δημοσίευσης του παρόντος. Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης την αποκατάσταση αναλαμβάνει το Ελληνικό Δημόσιο και η σχετική δαπάνη καταλογίζεται στο δικαιούχο της λατομικής εκμετάλλευσης». Στο σημείο συνοπτικώς παρατηρώ ότι: α) ουδέν νόμιμο λατομείο οποιασδήποτε κατηγορίας ορυκτών υφίσταται στον ορεινό όγκο του Υμηττού που να λειτουργεί με άδεια εκμεταλλεύσεως, ώστε να τίθεται θέμα διακοπής λειτουργίας. Με την ασαφή διατύπωση όμως του σχεδίου ενδεχόμενα να εμφανιστούν ενδιαφερόμενοι και να υποστηρίξουν ότι  πρέπει να επανέλθουν προς τον σκοπό αποκαταστάσεως του περιβάλλοντος για μία εισέτι 3ετία. β) δεδομένου ότι η αποκατάσταση του περιβάλλοντος των τυχόν  παλαιών λατομείων της περιοχής ρυθμίζεται κατά τις σχετικές διατάξεις της λατομικής νομοθεσίας, προτείνεται η συνολική διαγραφή της παρ.4 ώστε οι εκάστοτε περιπτώσεις λατομείων να αντιμετωπισθούν στα πλαίσια των ισχυουσών διατάξεων της λατομικής νομοθεσίας και να μην προστεθεί δια του σχεδίου νεώτερη διάταξη που πιθανόν να ερμηνευθεί ότι επιτρέπει την εκτέλεση προγράμματος αποκαταστάσεως χωρίς τις προϋποθέσεις της λατομικής νομοθεσίας. Με Τιμή Γεώργιος Καρράς Δικηγόρος