Yπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας

Δικτυακός Τόπος Διαβουλεύσεων

• Σχόλιο του χρήστη 'Μαρία Φραντζή' | 31 Ιουλίου 2011, 18:11

  Μόνιμος Σύνδεσμος

  Πριν φτάσω στον μοναδικό, για μένα, λόγο ύπαρξης των ΣΑ και υπερθεματίζοντας στις απόψεις Μαριάτου και Γιώργου Σ. νοιώθω ότι πρέπει να τονίσω ότι: "Το παραδοσιακό κτίριο είναι το σύγχρονο κτίριο, που αντικατοπτρίζει την κοινωνική του ζωή και κατασκευάζεται με τεχνικές και υλικά της εποχής του. Η σύγχρονη οικοδομική τεχνολογία και τα νέα υλικά, με ορθή χρήση, αποτελούν στοιχεία εμπλουτισμού της εικόνας του παραδοσιακού χώρου εκφράζοντας τη σημερινή πραγματικότητα σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορικής συνέχειας και εξασφαλίζοντας την αειφορία στο σχεδιασμό. Με τη μίμηση της παράδοσης χάνεται η αλήθεια του σήμερα. Η αρχιτεκτονική της εποχής μας πρέπει να υπάρχει δίπλα στην παλιά – λαϊκή αρχιτεκτονική. Μπορούν παρελθόν και παρόν να συνομιλήσουν, όταν ο μελετητής ψάχνει να βρει μια συνάφεια χωρική και κοινωνική στην ιστορική εξέλιξη. Ελληνική αρχιτεκτονική δε γεννιέται με μορφολογικές αναμνήσεις από το παρελθόν, αλλά μόνο με την «αυτόχθονη» αναμόρφωση των αισθητικών αξιών. Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός είναι ανάγνωση και μετά ξαναγραφή της υπάρχουσας αρχιτεκτονικής. Είναι ακόμη, σύνθεση και μετατροπή των τυπολογιών των κτισμάτων ή των χώρων. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει μια διαλεκτική μεταξύ καινούργιου και ανάμνησης του παλιού. Ο σχεδιασμός είναι παραγωγή συμβόλων. Η μετατροπή του παλιού σε γνωστό, του γνωστού σε άγνωστο και μερικές φορές και η απώλεια της μνήμης ακόμη. Η μίμηση των μορφών της λαϊκής αρχιτεκτονικής είναι επιτήδευση μιας ανεπιτήδευτης παράδοσης. Στον αντίποδα, προοδευτική και πρωτοποριακή δουλειά δεν σημαίνει απαλλαγή από την παράδοση αλλά σύγχρονη έκφραση των αληθειών ενός τόπου". Το ζητούμενο λοιπόν είναι να δίνεται στην κάθε ειδικότητα η δυνατότητα να κάνει τη δουλειά για την οποία εκπαιδεύτηκε. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι οι κυοφορούμενες μελέτες θα δώσουν αυτή τη φορά τη σωστή προσέγγιση στο οικιστικό περιβάλλον της χώρας, είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί ότι οι εφαρμογές που θα ακολουθήσουν θα κατανοούν και θα συνθέτουν στο χώρο, θα ανταποκρίνονται δηλαδή στην πρόκληση όπως μόνο οι αρχιτέκτονες γνωρίζουν. Είναι ο μόνος τρόπος να μη καταλήξουμε πάλι σε «φιγουρίνια» αρχιτεκτονικών «λύσεων» που γελοιοποιούν το αντικείμενο της προστασίας και υποβαθμίζουν την επιστημονική συμβολή στην οικιστική και περιβαλλοντική εξέλιξη. Η λύση λοιπόν δεν είναι να αντικαταστήσουμε τις ΕΠΑΕ από τα ΣΑ αλλά να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για την αξιοπρεπή άσκηση των επαγγελμάτων που άπτονται του δομημένου και φυσικού περιβάλλοντος μας. Έτσι την αναγκαιότητα των ΣΑ θα την έβλεπα μόνο στις περιπτώσεις αιτιολογημένων αιτημάτων σοβαρών παρεκκλίσεων από τον εκάστοτε ισχύοντα Οικοδομικό Κανονισμό (ζητήματα που αφορούν, για παράδειγμα, στο ιδεατό στερεό, στην κλίμακα του κελύφους και στην προσαρμογή του κτιρίου στο έδαφος). Μέχρι βέβαια να διασφαλιστεί ότι οι αρχιτέκτονες μόνο θα μελετούν την αρχιτεκτονική των κτιρίων μπορούν ίσως, παράνομα με βάση την νομική τεκμηρίωση που έχει διατυπωθεί πρόσφατα στην «Πρόταση ΣΑΔΑΣ – ΠΕΑ για την αποκατάσταση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αρχιτεκτόνων» (Αρ. πρ. 44007/14-6-2011), να ελέγχουν όσες μελέτες δεν έχουν εκπονηθεί από αρχιτέκτονες.