Το άρθρο 27 του ν. 4042/2012 (Α’ 24) αντικαθίσταται ως ακολούθως:
«Άρθρο 27
Προετοιμασία για επαναχρησιμοποίηση και ανακύκλωση
- Με το παρόν θεσπίζονται μέτρα για την προώθηση δραστηριοτήτων προετοιμασίας για επαναχρησιμοποίηση, ιδίως ενθαρρύνοντας τη δημιουργία και τη στήριξη δικτύων προετοιμασίας για επαναχρησιμοποίηση και επισκευής, διευκολύνοντας, όπου αυτό συνάδει με την ορθή διαχείριση των αποβλήτων, την πρόσβασή τους σε απόβλητα προγραμμάτων ή εγκαταστάσεων συλλογής, τα οποία μπορούν να υποβληθούν σε προετοιμασία για επαναχρησιμοποίηση, αλλά δεν προορίζονται για προετοιμασία για επαναχρησιμοποίηση από τα εν λόγω προγράμματα ή εγκαταστάσεις, και προωθώντας τη χρήση οικονομικών μέσων, κριτηρίων προμηθειών, ποσοτικών στόχων ή άλλων μέτρων.
- Με την επιφύλαξη των παρ. 2 και 3 του άρθρου 26, καθιερώνεται χωριστή συλλογή των αποβλήτων με σκοπό την προώθηση ανακύκλωσης υψηλής ποιότητας.
- Με την επιφύλαξη των παρ. 2 και 3 του άρθρου 26, καθιερώνεται χωριστή συλλογή τουλάχιστον για το χαρτί, τα μέταλλα, τα πλαστικά και το γυαλί, καθώς και, από την 1η Ιανουαρίου 2025, για τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα.
- Για την επίτευξη των στόχων της παρ. 1 και τη μετάβαση σε μια κυκλική οικονομία, με υψηλό επίπεδο αποδοτικότητας των πόρων, τίθενται οι ακόλουθοι στόχοι:
α) έως το 2020, η προετοιμασία για την επαναχρησιμοποίηση και την ανακύκλωση των υλικών αποβλήτων, όπως είναι τουλάχιστον το χαρτί, το μέταλλο, το πλαστικό και το γυαλί από τα νοικοκυριά και ενδεχομένως άλλης προέλευσης στον βαθμό που τα απόβλητα αυτά είναι παρόμοια με τα απόβλητα των νοικοκυριών, πρέπει να αυξηθεί κατ’ ελάχιστον στο 50% κατά βάρος,
β) η προετοιμασία για την επαναχρησιμοποίηση, η ανακύκλωση και η ανάκτηση άλλων υλικών, συμπεριλαμβανομένων των εργασιών επίχωσης όπου γίνεται χρήση αποβλήτων για την υποκατάσταση άλλων υλικών, μη επικίνδυνων αποβλήτων κατασκευών και κατεδαφίσεων, εξαιρουμένων των υλικών που απαντώνται στη φύση και τα οποία ορίζονται στην κατηγορία 17 05 04 του καταλόγου αποβλήτων, πρέπει να αυξηθεί κατ` ελάχιστον στο 70% κατά βάρος,
γ) έως το 2025, η προετοιμασία για επαναχρησιμοποίηση και η ανακύκλωση των αστικών αποβλήτων αυξάνονται τουλάχιστον σε ποσοστό 55% κατά βάρος,
δ) έως το 2030, η προετοιμασία για επαναχρησιμοποίηση και η ανακύκλωση των αστικών αποβλήτων αυξάνονται τουλάχιστον σε ποσοστό 60% κατά βάρος,
ε) έως το 2035, η προετοιμασία για επαναχρησιμοποίηση και η ανακύκλωση των αστικών αποβλήτων αυξάνονται τουλάχιστον σε ποσοστό 65% κατά βάρος.».
Η οργάνωση των ΟΤΑ και συστημάτων είναι κλειδί στη χωριστή συλλογή των αποβλήτων. Αναμένεται η εφαρμογή στην πράξη.
1) Με την παρ.3 καθιερώνονται η χωριστή συλλογή σε ΧΜΠΓ. Τα ΣΕΔ είναι σε θέση να καλύψουν αυτή την απαίτηση? Η έγκριση από τον ΕΟΑΝ του επιχ/κού σχεδίου της ΕΕΑΑ ΑΕ άλλα ορίζει.
2) Είναι δυνατόν ένα νομοσχέδιο το οποίο στην καλύτερη περίπτωση να ψηφισθεί από την Βουλή μέχρι τέλους του 2020, να θέτει ως στόχο για το 2020 αύξηση 50%?, Παρ.4α.
Στην παρ. 4 του προς αντικατάσταση κειμένου του άρθρου 27 του ν. 4042/2012 τίθεται στόχος 50% κ.β. για το 2020. Δεδομένων ότι:
(α) Το 2020 πλησιάζει στο τέλος του
(β) Υπάρχουν ελάχιστες σύγχρονες μονάδες επεξεργασίας, οι οποίες δεν καλύπτουν τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Λάρισα, Βόλος, κ.λπ.) και η οργάνωση – υποδομή των ΟΤΑ α΄ βαθμού δεν επιτρέπει άμεσες δράσεις για την εφαρμογή του «πληρώνω όσο πετάω», ενδεικτικά η χώρα υστερεί ακόμη στη χωριστή συλλογή ρευμάτων υλικών (π.χ. βιολογικά απόβλητα).
(γ) Η υποδομή σε πράσινα σημεία κ.λπ. αντίστοιχες εγκαταστάσεις είναι πολύ περιορισμένη,
(δ) Οι ευρωπαϊκές οδηγίες δίνουν τη δυνατότητα για 5ετή εξαίρεση από τις υποχρεώσεις επίτευξης στόχων,
Είναι ακατανόητη η σπουδή που υπάρχει για την επίτευξη των στόχων αυτών δεδομένου ότι πολλές εγκαταστάσεις δεν έχουν ακόμη δρομολογηθεί. Άποψη της εταιρείας μας είναι ότι θα πρέπει να γίνει εκμετάλλευση των δυνατοτήτων παράτασης (έστω και μερικά) προκειμένου η χώρα να μεταβεί στην νέα κατάσταση με ομαλό τρόπο.
Ως ενεργοί πολίτες του Βόλου δράττουμε την ευκαιρία που μας δίνεται μέσω της δημόσιας διαβούλευσης, για να τοποθετηθούμε όπως δικαιούμαστε επί του παρόντος νομοσχεδίου που πλήττει άμεσα την ποιότητα της ζωής μας.
Το νομοσχέδιο αυτό βρίθει από ανακρίβειες και αυτοαναιρετικές και ανέφικτες προτάσεις, που σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της προοπτικής που εκφράζεται, να επιτευχθεί ανακύκλωση σε ποσοστό 50% μέχρι το τέλος του 2020, δηλαδή σε λιγότερο από ένα μήνα, τη στιγμή που το ενδεικτικό ποσοστό των απορριμμάτων που ανακυκλώνονται δεν υπερβαίνει το 10%. Το υπόλοιπο θα προορίζεται για καύση. Πώς μπορούμε συνεπώς να κάνουμε λόγο για προώθηση της ανακύκλωσης, όταν το μεγαλύτερο ποσοστό των απορριμμάτων θα καταλήγει σε μονάδες καύσης και σε τσιμεντοβιομηχανίες μέσω μιας διαδικασίας που θα κοστολογείται πολύ ακριβότερα από ότι αν γινόταν πραγματική οικολογική διαχείριση των υλικών;
Τα απορρίμματά μας είναι ωφέλιμοι πόροι. Αυτή τη στιγμή οι πόροι αυτοί λόγω της αποτυχίας εφαρμογής από το κράτος μίας οικολογικής διαχείρισης απορριμμάτων ρυπαίνουν το περιβάλλον με την πεπαλαιωμένη «υγειονομική» ταφή τους, ή καίγονται στις καμίνους των τσιμεντοβιομηχανιών προκαλώντας μη αναστρέψιμες επιπτώσεις στην υγεία των πολιτών καθώς και σε όσους καταναλώνουν γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα αυτών των περιοχών (Βόλος, Μηλάκι και Αλιβέρι Ευβοίας, Ασπρόπυργος, Ελευσίνα, Καμάρι Βοιωτίας).
Με το νέο νομοσχέδιο η κατάσταση αυτή δυστυχώς επιδεινώνεται.
Οι αποσπασματικές προβλέψεις σχετικά με την ανάκτηση (επαναχρησιμοποίηση, ανακύκλωση κτλ) καθιστούν τις διαδικασίες από αναποτελεσματικές έως μη εφαρμόσιμες,
Η αναποτελεσματικότητα έχει συνέπεια σε νησιωτικές περιοχές, οι οποίες (για λόγους οικονομικών συμφερόντων των μεταφορέων όπως είναι γνωστό) δεν έχουν πρόσβαση σε σύστημα ανακύκλωσης, να συνεχίσουν να θάβουν (ανεξέλεγκτα πολλές φορές) τα απορρίμματά τους.
Όλο το βάρος του νομοθετήματος σχετικά με την επαναχρησιμοποίηση ουσιαστικά πέφτει στον παραγωγό, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις έχει οικονομικό συμφέρον να συνεχίσει να επιβαρύνει το περιβάλλον και όχι να δημιουργήσει δίκτυο επαναχρησιμοποίησης.
Βάζει τον οικονομικό παράγοντα ως καθοριστικό παράγοντα για τη διαδικασία της ανάκτησης, η οποία γνώμονα θα έπρεπε να έχει το υγειονομικό και περιβαλλοντικό συμφέρον της χώρας (στο Άρθρο 19, 3δ υλικά εξαιρούνται από την ανάκτηση εφόσον η χωριστή συλλογή έχει δυσανάλογο οικονομικό κόστος).
Όλη η προδιαγεγραμμένη αποτυχία του συστήματος θα καταλήγει με αυτό το νομοθέτημα στην αποτέφρωση τόνων σκουπιδιών σε όλη την Ελλάδα. Οι πόροι αυτοί θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν με σημαντικά περιβαλλοντικά οφέλη, καθώς και οικονομικά οφέλη για τους δήμους και τους πολίτες. Επιλέγεται όμως έτσι να ωφελήσουν μόνο μεγάλες εταιρείες που θα αναλάβουν την κατασκευή των εργοστασίων και την καύση τους, ενώ θα αποβούν μοιραίοι για τους εργαζόμενους στις μονάδες και τους πολίτες των γύρω περιοχών. Επίσης θα έχουν σημαντικές οικονομικές συνέπειες για τις τοπικές κοινωνίες, αφού τα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα αυτών θα καταστούν ακατάλληλα.
Διατηρεί την καύση σε τσιμεντοβιομηχανίες και μάλιστα με πρόβλεψη της δικής σας κυβέρνησης, σύμφωνα με το ΕΣΔΑ 2020, στις τσιμεντοβιομηχανίες δίνεται άδεια να τριπλασιαστεί σχεδόν ο όγκος των σκουπιδιών που θα αποτεφρώνονται, και να προστεθεί η περιοχή του Δρεπάνου Αχαΐας στις περιοχές που θα πληγούν από την καύση. Αξιοσημείωτο είναι πως σε μεγάλο βαθμό οι τσιμεντοβιομηχανίες εισάγουν σκουπίδια από την Ιταλία, και αλλού. Εάν η καύση είναι όντως «πράσινος» τρόπος διαχείρισης γιατί η Ιταλία, η οποία χρησιμοποιεί καύση, εξάγει σκουπίδια; Είναι γεγονός πως υπάρχουν πληθώρα ποινικών υποθέσεων με Ιταλικές εταιρίες, οι οποίες καταδικάστηκαν για αποστολή παράνομων, τοξικών και νοσοκομειακών αποβλήτων προς άλλες χώρες (Γερμανία, Βουλγαρία, Ρουμανία) αναμεμειγμένα με άλλα σκουπίδια. Η Ελλάδα επιλέγοντας να έχει χαλαρό πλαίσιο ελέγχου, για το οποίο δε γίνεται καμία πρόσθετη μέριμνα στο νομοσχέδιο, δε μπορεί να αποκλείσει παρόμοιες περιπτώσεις, ούτε σε εισαγωγές σκουπιδιών ούτε και για απορρίμματα που προέρχονται από περιοχές εντός των συνόρων της.
Στον Βόλο οι πολίτες έχουμε δηλώσει επανειλημμένα την αντίθεσή μας στην καύση των σκουπιδιών. Έχουμε επιμορφωθεί, έχουμε διαμορφώσει εναλλακτική πρόταση, έχουν υπάρξει μαζικές κινητοποιήσεις, εκ των οποίων η πιο πρόσφατη κατέληξε σε άγρια καταστολή, και σκληρό ξυλοδαρμό διαδηλωτή ο οποίος κατέληξε ένα μήνα αργότερα, έχει διενεργηθεί δημοψήφισμα, και συνεχίζουν οι αγωνιώδεις υπενθυμίσεις επιστημόνων για τις επιπτώσεις της καύσης των σκουπιδιών σε άνθρωπο και περιβάλλον. Και όλα αυτά επειδή οι πολίτες καθημερινά ασφυκτιούν από την οσμή του καμμένου πλαστικού και βλέπουν τους αγαπημένους τους να υποφέρουν από καρκίνο και αναπνευστικά προβλήματα, συνέπεια των τοξικών αερίων (διοξίνες, φουράνια, βαρέα μέταλλα).
Θεωρούμε ότι χρέος ενός Υπουργείου Περιβάλλοντος θα έπρεπε να είναι πράγματι η προστασία του περιβάλλοντος και των οργανισμών που ζουν σε αυτό, και όχι η οικονομική ή πολιτική κερδοσκοπία. Και θα επιμείνουμε μέχρι η φωνή μας να ακουστεί.
Ζητάμε την πλήρη διαγραφή της πρότασης περί καύσης των απορριμμάτων.
Ζητάμε να σταματήσει η καύση σε τσιμεντοβιομηχανίες.
Ζητάμε να προβλεφθούν πραγματοποιήσιμες και ολοκληρωμένες διαδικασίες για περιορισμένη έως μηδενική παραγωγή απορριμμάτων, επαναχρησιμοποίηση, προώθηση της κομποστοποίησης και ανακύκλωση.
Η υγεία μας πάνω από τα κέρδη τους.
Λαϊκή Συνέλευση Πλατείας Ελευθερίας κατά της καύσης σκουπιδιών
Ως ενεργοί πολίτες του Βόλου δράττουμε την ευκαιρία που μας δίνεται μέσω της δημόσιας διαβούλευσης, για να τοποθετηθούμε όπως δικαιούμαστε επί του παρόντος νομοσχεδίου που πλήττει άμεσα την ποιότητα της ζωής μας.
Το νομοσχέδιο αυτό βρίθει από ανακρίβειες και αυτοαναιρετικές και ανέφικτες προτάσεις, που σκοπό έχουν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της προοπτικής που εκφράζεται, να επιτευχθεί ανακύκλωση σε ποσοστό 50% μέχρι το τέλος του 2020, δηλαδή σε λιγότερο από ένα μήνα, τη στιγμή που το ενδεικτικό ποσοστό των απορριμμάτων που ανακυκλώνονται δεν υπερβαίνει το 10%. Το υπόλοιπο θα προορίζεται για καύση. Πώς μπορούμε συνεπώς να κάνουμε λόγο για προώθηση της ανακύκλωσης, όταν το μεγαλύτερο ποσοστό των απορριμμάτων θα καταλήγει σε μονάδες καύσης και σε τσιμεντοβιομηχανίες μέσω μιας διαδικασίας που θα κοστολογείται πολύ ακριβότερα από ότι αν γινόταν πραγματική οικολογική διαχείριση των υλικών;
Τα απορρίμματά μας είναι ωφέλιμοι πόροι. Αυτή τη στιγμή οι πόροι αυτοί λόγω της αποτυχίας εφαρμογής από το κράτος μίας οικολογικής διαχείρισης απορριμμάτων ρυπαίνουν το περιβάλλον με την πεπαλαιωμένη «υγειονομική» ταφή τους, ή καίγονται στις καμίνους των τσιμεντοβιομηχανιών προκαλώντας μη αναστρέψιμες επιπτώσεις στην υγεία των πολιτών καθώς και σε όσους καταναλώνουν γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα αυτών των περιοχών (Βόλος, Μηλάκι και Αλιβέρι Ευβοίας, Ασπρόπυργος, Ελευσίνα, Καμάρι Βοιωτίας).
Με το νέο νομοσχέδιο η κατάσταση αυτή δυστυχώς επιδεινώνεται.
Οι αποσπασματικές προβλέψεις σχετικά με την ανάκτηση (επαναχρησιμοποίηση, ανακύκλωση κτλ) καθιστούν τις διαδικασίες από αναποτελεσματικές έως μη εφαρμόσιμες,
Η αναποτελεσματικότητα έχει συνέπεια σε νησιωτικές περιοχές, οι οποίες (για λόγους οικονομικών συμφερόντων των μεταφορέων όπως είναι γνωστό) δεν έχουν πρόσβαση σε σύστημα ανακύκλωσης, να συνεχίσουν να θάβουν (ανεξέλεγκτα πολλές φορές) τα απορρίμματά τους.
Όλο το βάρος του νομοθετήματος σχετικά με την επαναχρησιμοποίηση ουσιαστικά πέφτει στον παραγωγό, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις έχει οικονομικό συμφέρον να συνεχίσει να επιβαρύνει το περιβάλλον και όχι να δημιουργήσει δίκτυο επαναχρησιμοποίησης.
Βάζει τον οικονομικό παράγοντα ως καθοριστικό παράγοντα για τη διαδικασία της ανάκτησης, η οποία γνώμονα θα έπρεπε να έχει το υγειονομικό και περιβαλλοντικό συμφέρον της χώρας (στο Άρθρο 19, 3δ υλικά εξαιρούνται από την ανάκτηση εφόσον η χωριστή συλλογή έχει δυσανάλογο οικονομικό κόστος).
Όλη η προδιαγεγραμμένη αποτυχία του συστήματος θα καταλήγει με αυτό το νομοθέτημα στην αποτέφρωση τόνων σκουπιδιών σε όλη την Ελλάδα. Οι πόροι αυτοί θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν με σημαντικά περιβαλλοντικά οφέλη, καθώς και οικονομικά οφέλη για τους δήμους και τους πολίτες. Επιλέγεται όμως έτσι να ωφελήσουν μόνο μεγάλες εταιρείες που θα αναλάβουν την κατασκευή των εργοστασίων και την καύση τους, ενώ θα αποβούν μοιραίοι για τους εργαζόμενους στις μονάδες και τους πολίτες των γύρω περιοχών. Επίσης θα έχουν σημαντικές οικονομικές συνέπειες για τις τοπικές κοινωνίες, αφού τα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα αυτών θα καταστούν ακατάλληλα.
Διατηρεί την καύση σε τσιμεντοβιομηχανίες και μάλιστα με πρόβλεψη της δικής σας κυβέρνησης, σύμφωνα με το ΕΣΔΑ 2020, στις τσιμεντοβιομηχανίες δίνεται άδεια να τριπλασιαστεί σχεδόν ο όγκος των σκουπιδιών που θα αποτεφρώνονται, και να προστεθεί η περιοχή του Δρεπάνου Αχαΐας στις περιοχές που θα πληγούν από την καύση. Αξιοσημείωτο είναι πως σε μεγάλο βαθμό οι τσιμεντοβιομηχανίες εισάγουν σκουπίδια από την Ιταλία, και αλλού. Εάν η καύση είναι όντως «πράσινος» τρόπος διαχείρισης γιατί η Ιταλία, η οποία χρησιμοποιεί καύση, εξάγει σκουπίδια; Είναι γεγονός πως υπάρχουν πληθώρα ποινικών υποθέσεων με Ιταλικές εταιρίες, οι οποίες καταδικάστηκαν για αποστολή παράνομων, τοξικών και νοσοκομειακών αποβλήτων προς άλλες χώρες (Γερμανία, Βουλγαρία, Ρουμανία) αναμεμειγμένα με άλλα σκουπίδια. Η Ελλάδα επιλέγοντας να έχει χαλαρό πλαίσιο ελέγχου, για το οποίο δε γίνεται καμία πρόσθετη μέριμνα στο νομοσχέδιο, δε μπορεί να αποκλείσει παρόμοιες περιπτώσεις, ούτε σε εισαγωγές σκουπιδιών ούτε και για απορρίμματα που προέρχονται από περιοχές εντός των συνόρων της.
Στον Βόλο οι πολίτες έχουμε δηλώσει επανειλημμένα την αντίθεσή μας στην καύση των σκουπιδιών. Έχουμε επιμορφωθεί, έχουμε διαμορφώσει εναλλακτική πρόταση, έχουν υπάρξει μαζικές κινητοποιήσεις, εκ των οποίων η πιο πρόσφατη κατέληξε σε άγρια καταστολή, και σκληρό ξυλοδαρμό διαδηλωτή ο οποίος κατέληξε ένα μήνα αργότερα, έχει διενεργηθεί δημοψήφισμα, και συνεχίζουν οι αγωνιώδεις υπενθυμίσεις επιστημόνων για τις επιπτώσεις της καύσης των σκουπιδιών σε άνθρωπο και περιβάλλον. Και όλα αυτά επειδή οι πολίτες καθημερινά ασφυκτιούν από την οσμή του καμμένου πλαστικού και βλέπουν τους αγαπημένους τους να υποφέρουν από καρκίνο και αναπνευστικά προβλήματα, συνέπεια των τοξικών αερίων (διοξίνες, φουράνια, βαρέα μέταλλα).
Θεωρούμε ότι χρέος ενός Υπουργείου Περιβάλλοντος θα έπρεπε να είναι πράγματι η προστασία του περιβάλλοντος και των οργανισμών που ζουν σε αυτό, και όχι η οικονομική ή πολιτική κερδοσκοπία. Και θα επιμείνουμε μέχρι η φωνή μας να ακουστεί.
Ζητάμε την πλήρη διαγραφή της πρότασης περί καύσης των απορριμμάτων.
Ζητάμε να σταματήσει η καύση σε τσιμεντοβιομηχανίες.
Ζητάμε να προβλεφθούν πραγματοποιήσιμες και ολοκληρωμένες διαδικασίες για περιορισμένη έως μηδενική παραγωγή απορριμμάτων, επαναχρησιμοποίηση, προώθηση της κομποστοποίησης και ανακύκλωση.
Η υγεία μας πάνω από τα κέρδη τους.
Λαϊκή Συνέλευση Πλατείας Ελευθερίας κατά της καύσης σκουπιδιών
Βάσει του γεγονότος ότι για το 2020 υπολείπεται ακόμη 1 μήνας θα πρέπει να αναθεωρηθεί η στοχοθεσία του ως άνω σημείου α) από το 2020 στο π.χ. 2022.
Το (β) προφανώς εννοεί μέχρι το 2020. Οι στόχοι των (α) και (β) είναι αδύνατο να επιτευχθούν το 2020.
Στο παρόν Άρθρο τίθενται στις Παρ. 4γ, 4δ και 4ε συγκεκριμένοι στόχοι που αφορούν το σύνολο των αστικών αποβλήτων.
Σύμφωνα με το Άρθρο 3 «Ορισμοί – Τροποποίηση του άρθρου 11 του ν. 4042/2012» ως αστικά απόβλητα νοούνται:
2β. αστικά απόβλητα:
α) τα ανάμεικτα απόβλητα και τα απόβλητα που συλλέγονται από τα νοικοκυριά, μεταξύ άλλων χαρτί και χαρτόνι, γυαλί, μέταλλα, πλαστικά, βιολογικά απόβλητα, ξύλο, προϊόντα κλωστοϋφαντουργίας, απορρίμματα συσκευασίας, απόβλητα ηλεκτρικού και ηλεκτρονικού εξοπλισμού, απόβλητα ηλεκτρικών στηλών και συσσωρευτών και ογκώδη απόβλητα, συμπεριλαμβανομένων στρωμάτων και επίπλων,
β) τα ανάμεικτα απόβλητα και τα απόβλητα που συλλέγονται χωριστά από άλλες πηγές, όταν είναι παρόμοια ως προς τη φύση και τη σύνθεση με τα οικιακά απόβλητα.
Στα αστικά απόβλητα δεν περιλαμβάνονται απόβλητα παραγωγής, γεωργίας, δασοκομίας, αλιείας, σηπτικών δεξαμενών και απόβλητα από δίκτυα αποχέτευσης και επεξεργασίας αποβλήτων, συμπεριλαμβανομένης της ιλύος καθαρισμού λυμάτων, οχήματα στο τέλος του κύκλου ζωής τους ή απόβλητα από κατασκευές και κατεδαφίσεις. Ο ορισμός αυτός ισχύει με την επιφύλαξη του καταμερισμού των ευθυνών για τη διαχείριση των αποβλήτων μεταξύ δημόσιων και ιδιωτικών φορέων.
2γ. απόβλητα κατασκευών και κατεδαφίσεων: τα απόβλητα που προέρχονται από κατασκευές και από κατεδαφίσεις,
Στις ισχύουσες νομοθετικές πράξεις όπως:
Υ.Α. Η.Π. 23615/651/Ε.103/2014 (ΦΕΚ 1184/Β` 9.5.2014) για τα Α.Η.Η.Ε. και Υ.Α. ΥΠΕΝ/ΔΝΕΠ/36928/2227/2018 (ΦΕΚ 5459/Β` 6.12.2018) για τα Α.Η.Η.Ε. ορίζονται διαφορετικοί στόχοι από αυτούς του παρόντος άρθρου.
Υ.Α. 41624/2057/Ε103/2010 (ΦΕΚ 1625/Β` 11.10.2010) για τα απόβλητα ηλεκτρικών στηλών και συσσωρευτών ορίζονται διαφορετικοί στόχοι από αυτούς του παρόντος άρθρου.
Ν. 4496/2017 (ΦΕΚ 170/Α` 8.11.2017) για τις συσκευασίες ορίζονται διαφορετικοί στόχοι από αυτούς του παρόντος άρθρου.
Υ.Α. 36259/1757/Ε103/2010 (ΦΕΚ 1312/Β` 24.8.2010) για τα Α.Ε.Κ.Κ. ορίζονται διαφορετικοί στόχοι από αυτούς του παρόντος άρθρου.
Θα πρέπει να αποσαφηνιστεί πλήρως ποια θα είναι η στοχοθεσία για κάθε ένα ρεύμα αποβλήτων ξεχωριστά γιατί για άλλη μια φορά θα υπάρχει κενό στην ερμηνεία και σύγχυση της ισχύουσας νομοθεσίας με αποτέλεσμα την πολύπλευρη και δημιουργική ποσοτικοποίηση των στόχων.
πώς είναι δυνατόν να κατίθεται τώρα (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2020)το εν λόγω σχέδιο νόμου και να αναφέρει στην παράγραφο 4 πως έως το 2020 η προετοιμασία για την επαναχρησιμοποίηση και την ανακύκλωση των υλικών αποβλήτων, όπως είναι τουλάχιστον το χαρτί, το μέταλλο, το πλαστικό και το γυαλί από τα νοικοκυριά και ενδεχομένως άλλης προέλευσης στον βαθμό που τα απόβλητα αυτά είναι παρόμοια με τα απόβλητα των νοικοκυριών, πρέπει να αυξηθεί κατ’ ελάχιστον στο 50% κατά βάρος
Τα νέα που σας φέρνω είναι ευχάριστα στα αυτιά μα απέχουνε πολύ από την αλήθεια…
Στο α) να γίνει τουλάχιστον 2022 αφού το 2020 φεύγει ήδη…
Σύμφωνα με το τροποποιημένο άρθρο 11 της Ευρωπαϊκής Oδηγίας των Aποβλήτων, τα κράτη μέλη καθιερώνουν χωριστή συλλογή τουλάχιστον για το χαρτί, τα μέταλλα, τα πλαστικά και το γυαλί και, από 1ης Ιανουαρίου 2025,τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα. Η οδηγία δεν αναφέρει ότι οι συσκευασίες είναι η μόνη πηγή των πιο πάνω ρευμάτων.
Το νέο Ελληνικό νομοσχέδιο υα πρέπει να εισάγει υποχρέωση όσο αφορά: (1) τόσο την χωριστή διαλογή ανακυκλώσιμων ρευμάτων για όλες τις οικοδομές (όχι μόνο τις νέες οικοδομές), (2) όσο και την ανακύκλωση ρευμάτων πλαστικού, χαρτιού, μετάλλου, γυαλιού πέραν από αυτές που προέρχονται από συσκευασίες (πλην τα σχολεία για το χαρτί).
Πιθανές ελλείψεις στο νομοσχέδιο θα πρέπει να εξεταστούν ώστε αυτό να συμπληρωθεί κατάλληλα.